Ouders: Wees het meeste ruime zenuwstelsel in de kamer
✨ Je kan dan bij een ontregeld zenuwstelselstaat van je kind zijn zijn én open en betrokken blijven.
Kinderen vinden hun weg naar zelf-connectie en met de ander vanzelf: het lichaam, hun natuur, weet de weg, als aan hen de juiste omgeving gegeven wordt.
✨ Lukt soms niet? Natuurlijk niet, als ouders ga je ook door alle zenuwstelsel staten heen en onze kinderen kunnen precies prikken (trigger) waar we zelf nog niet aanwezig bleven voor onszelf.
✨ Maar: elk moment is nieuw! In relatie met je zenuwstelsel, je kind en omgeving co-creëer je gewoon een nieuw moment met compassie.
Pak je het vorige moment (toen je tegen je kind schreeuwde of boos wegliep) nog even op. Met een playfight, een excuus, een luisterend oor, een knuffel of grapje in verbinding.
✨ En dan nog 2 dingen.
Herinner jezelf dat je liefde bent en de beste ouder voor je kind bent en wil zijn.
Geef zelfzorg eens voorrang 🙃🤩
Niet alleen door soms een moment voor jezelf te plannen, maar groter: tijd plannen om je eigen zenuwstelsel te laten ontladen, co-reguleren en herbedraden.
👣 Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Sauna met zn vieren. Goed verjaardagscadeau nog aan de zestienjarige, al zeg ik het zelf 😉
Het is mentale verteringstijd (tenminste als je sauna niet als bijkletsdag gebruikt). Zo draagt elke sauna, elk koude bad en elke ligbedje bij om de mentale activiteiten van school en werk te verwerken. Er ontstaat ruimte, leegte en belichaming van leven. Zakken in zijn.
👣 Ik lag met glimlach de warmte en sauna geuren op te snuiven (zachtjes hoor) en te genieten van de tieners die zich vrij voelen in hun lichaam. En dacht: hoe noem je in stilte naast elkaar de hete sauna ervaren, op een groot ligbed alle vier een eigen boek lezen op zachte kussen en zonder woorden samen zwemmen?
Er komen woorden op als ‘verbinding’, diepe afgestemdheid, ‘soulful presence’. Levendigheid in zijn.
👣 Geluk is .. dat ieder via het eigen lichaam ervaart wanneer de hitte of kou genoeg is, en daarop vrij handelt. Het ene kind geniet van de warmte tot de zandloper voorbij leeg is, de ander loopt tussendoor het koude water in en komt nog eens terug.
👣 Geluk is… dat ik me besef dat ze flexibel met polariteiten omgaan. Zowel de hitte als de kou opzoeken en verlaten. Zoals ze thuis de chaos en de orde in en uitgaan, harmonie en onenigheid, enthousiasme en verdriet en ook meegaanheid en eigenzinnig initiatief. Niet OF, maar EN. En het leven dwars door en met de polariteiten geleefd wordt.
👣 Geluk is.. dat vanuit zo’n dagje sauna een rustige beweging ontstaat naar Latijn, Frans, Debattraining, yogalessen of de opleiding Belichaamd Leiderschap.
Niet eens trager of minder actief, maar vanuit achterover leunende rust waarin alles vloeiender gaat. Een andere realiteit ontstaat met op het oog dezelfde ingrediënten, maar uit een andere staat van zijn.
👣
Hoe leef jij met polariteiten en ontdekkingen in je zenuwstelsel staten?
————
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Ken je de “2-minutenregel” van James Clear? Hij noemt dit als oplossing tegen uitstelgedrag door nieuwe routines zo klein mogelijk te maken.
Het kan een wereld van flow openen en een ingang zijn als je jezelf iets nieuws gunt. Het gaat voorbij het mentaal afdwingen van een nieuwe gewoonte of jezelf vol discipline een gezonde routine aanwennen.
Tijdens de 1-op-1 innerlijke reizen of trainingen laten we mensen experimenteren met die korte tijd, een kleinste stap, om iets nieuws te doen:
* Geen yogales volgen, maar de 6 richtingen van de rug ontdekken
* Twee minuten doen wat je lichaam wil (ipv uitpluizen wat je lichaam ten diepste zegt)
* Twee min een alsof-verhaal vertellen waarin jouw waarde in het dagelijkse al geïntegreerd is (ipv een workshop volgen over het belang van waarden)
* Een minuut stress-dansen gevolgd door een minuut het tegenovergestelde dansen (ipv trainingen lang leren met stress om te gaan)
* Geen uur ademen of meditatie, maar 6x bewust 8 tellen uitademen
* Geen dag in de week vrijwilligerswerk, maar een praatje maken met de dakloze bij de supermarkt terwijl je haar een broodje geeft.
* Een sprankelend kaartje schrijven ipv die sociale afspraak die je maar steeds uitstelt
Daarbij open te staan voor genieten, door er met je hele lichaam en aandacht bij te zijn, die paar minuten. En jezelf dus niet stiekem toch druk op leggen om door te gaan.
Zodat de oefeningen die je lijf lekker of neutraal vond, toegankelijk blijven voor thuis, in de supermarkt of op je werk. Als je het klein maakt, in minder dan twee minuten, ga je het meestal gewoon doen, zonder veel nadenken. Dan werpt je brein niet tegen dat je geen tijd hebt, of het te ingewikkeld is, of dat je er eerst rust voor moet hebben.
Zoals James Clear het zelf verwoordt: “Iedereen kan een minuutje mediteren, een pagina lezen of een kledingstuk wegleggen. Een nieuwe gewoonte zou niet moeilijk moeten zijn. De eerste twee minuten zijn altijd simpel. Als je daarmee begint, komt de rest vanzelf!”
Ik zou nog toevoegen: doe het niet om verandering af te dwingen, maar om jezelf die 2 minuten te gunnen en te experimenteren.
Wat gebeurt er als je uitstelgedrag opmerkt bij jezelf en je ziet dat als een metertje, een signaal, een uitnodiging om dat wat je uitstelt, wat kleiner te maken?
—> Waar ga jij minder dan twee minuten mee onderweg zijn op gebied van welzijn en compassie? Wat kies je vandaag voor allerkleinste stap rond beweging, adem, zelfzorg, dankbaarheid of iets voor anderen doen? Niet omdat het koet, maar omdat het lekker is of je nieuwgierig bent?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Hé? Dat is raar, als yogadocenten ga je toch niet achtbanen de hele dag? Dat hoorden we vaak rond ons dagje Efteling met de tieners vorige week.
Zo grappig! Voor mij juist logisch: zenuwstelsel training to the Max in de Efteling!
Mijn zenuwstelsel gaat flink aan bij hoogtes. Dus in de Baron, als je voorover hangt (op de eerste rij natuurlijk, want de tieners ..) hoooog boven de Eftelingvloer, kalmeer ik liefdevol mijn systeem met rondkijken, gedachten niet geloven, hummen, lachen.
En dan die intense drop… Mijn systeem slaakt oerkreten = het sympathische zenuwstelsel (beschermen door beweging) Middenin ervaart het blijkbaar doodsangst en valt stil: de schreeuw stopt, bewegingen stoppen, adem stopt of gaat oppervlakkig = dorsaal zenuwstelsel (beschermen door bewegingloosheid).
Het sympathetische komt weer online in de bocht erna met zuchten en lachen. Als de ride is afgelopen zit ik verstild: verwerking, integratie, ook nog tijdens het lopen erna; de stress hormonen worden langzaam herstel hormonen.
En dit… dit doen we allemaal graag en vrijwillig met ons zenuwstelsel. Hier in de Efteling met hordes mensen in achtbanen. Dwars door alle staten van het zenuwstelsel heen keer op keer. Flexibiliteit trainen in het zenuwstelsel doordat we erbij lachen, we duiden het als ‘veilig’, ook al gaat ons biologische systeem aan.
En we doseren waar nodig. Zoals een vriend van dochter zei ‘ik hou niet van doodsangst voelen, dus de baron sla ik over’.
Misschien sla jij achtbanen sowieso over en kijk je spannende films of series, lees je boeken, huil je bij kunst of muziek. Manieren waarop ons zenuwstelsel door alle gezonde staten heen gaat. We voelen verbinding met ons lijf, lachen of huilen, en weten: dit gevoel is straks weer voorbij.
Het gekke? Als datzelfde gebeurt door dingen als een rotgesprek, een val, een boze vrouw, een toets, falen of afwijzing, gaan we niet voelen, schudden, huilen of lachen en weten dat het zo voorbij is. Dan gaan we erover denken en ons best doen voor oplossingen. In plaats van al die gedachten voorbij te laten gaan en met wat is te zijn.
Zie je hoe yoga en de Efteling elkaar insluit? 😜 same same but different.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
In een volkomen afgelegen jungledorp in Cambodja, stap ik van een eenvoudige motor af en stap met mijn been tegen de uitlaat. Grote diepe brandwond aan de binnenkant van mijn kuit en geen dokter, laat staan een ziekenhuis in de wijde omgeving en geen stromend water. Wel heel veel pijn.
En angst.
Want dit is by far niet mijn eerste brandwond en die gingen al jaren altijd ontsteken. Jaja er valt heus wat te zeggen over mijn onhandigheid en niet-als-een-ezel-leren-van, maar ik brandde mijn hand ongeveer elke drie maanden aan de oven. Die dan gingen ontsteken en met open etterende 4x1cm-wonden zes-acht weken pijn doen en risico zijn.
En deze beenwond is wel een heel stuk groter en dieper dan die op mijn handen zaten.
Hulp vanuit compassie en natuur
Iemand weet een emmer water voor me te regelen waar ik een soort van mee kan koelen. En dan ineens staat er een meisje in onze simpele kamer aan mijn ‘bed’ met iets in haar hand. Ze spreekt geen Engels en mijn Cambodjaans is ook niet aanwezig. Toch kan ze me met allerlei gebaren en daadkracht duidelijk maken dat het spul honing is, die ze op mijn wond gaat doen.
Ik verga van de pijn en geef me, bij gebrek aan controle-opties, over aan de wijsheid van het land. Ze zorgt dat de honing schoon op de wond komt en verbind mijn been met verband. Ik begrijp dat dit de hele nacht en de volgende dag op mijn been moet blijven en luister.
En na de initiële heftigere pijn, zakt de pijn werkelijk waar binnen een half uur volledig weg!!
Ik kan het niet geloven, maar ook in de nacht blijft de pijn weg net als de volgende dag. Mijn lichaam weet dat het rustig aan moet doen en het been weinig beweging en geen water moet hebben. Maar de pijn is gewoon weg. Dat is me nog nooit gebeurd.
In de dagen erna volgt nog een keer een nieuw honing compress en ik kan weer reizigers activiteiten doen, de wond geneest zonder een enkele ontsteking binnen 10 dagen!!!
Mijn hele wezen blijft in awe over de honing. En ik neem deze wijsheid mee.
De Medicinale kracht van honing toepassen
Deze ervaring van meer dan 20 jaar geleden was een begin. Ik ging met mijn leergierigheid en verwondering studeren en leren over natuurgenezing waaronder rauwe ongeraffineerde honing.
De antibacteriële, ontstekingremmende, antioxiderende, verzachtende en immuunsysteem ondersteunende werking kwam overal terug. Honing steunt het lichaam infecties buiten te houden of te werken, zonder antibiotica resistente bacteriën te creëren. En er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken te vinden voor de liefhebber.
Ik ben zelf rauwe honing gaan gebruiken als ondersteuning bij heling zowel bij mezelf, onze kinderen toen ze geboren werden (let op: dit mag inwendig niet vóór het eerste levensjaar) en inmiddels gebruiken veel mensen om me heen honing als eerste go-to bij huidontstekingen, verbrandingen en wonden. Vooral Manuka honing heeft een krachtige medicinale werking.
Manuka honing is (samen met hoge dosering vitamine C en Propolis), ook de eerste ingang in ons gezin bij ontstekingen in oren, neus of keel heeft, of griep- of andere virale verschijnselen. De honing niet in de thee doen (door de warmte gaan een groot deel van de werking verloren) maar gewoon met een lepeltje even in de keel houden en dan doorslikken.
Recente Manuka-ervaringen en de reguliere geneeskunde
Toen onze dochter enkele jaren geleden open wonden over haar hele lichaam kreeg en alles van de huisarts en kinderarts niet werkte, was Manuka honing het enige dat de uitdijende wonden tegenhield, alsook de pijn ervan.
Alleen, die honing urenlang op een been, arm, of in het gezicht van een zeer bewegelijk kind houden, vroeg nogal wat geklieder en gaasjes en taping skills.
Totdat een verpleegkundige (nee, niet bij een artsenbezoek, maar een verpleegkundige die in de yogales kwam..) ons wees op het wondencentrum.
Daar ontdekte ik dat ook regulier via dit expertise centrum manuka honing gebruikt wordt! En enorm fijn: we kregen strips met gaasjes Manuka Honing die beter aan te brengen waren.
(Nadeel was wel dat bij enkele wonden deze geprepareerde honinggazen vast plakten in de wond en ik alsnog mijn eigen vers rauwe Manuka honing erop deed, zodat de verbanden ook nog verwijderd konden worden, zonder de wonden open te trekken.)
Uiteindelijk was het een combinatie van reguliere antibiotica en Manuka honing (inwendig en uitwendig) die na 5 maanden van open wonden, soms wel 12 tegelijk over haar lichaam, haar huid blijvend heel kreeg.
Tot mijn verbazing wisten onze huisarts en de kinderarts en de internist allen niet van het bestaan van dit wonden-expertisecentrum en niet van deze krachtige medicinale werking van honing. Blijf zelf open ontdekken, niet alles is bekend bij de artsen in eerste of tweede lijn, zeker niet over de genezende krachten van natuurlijke middelen.
Onze meest recente ervaring was met Oud en Nieuw. Toen lief een baksteen vrijwel uit het kampvuur oppakte en drie van zijn vingertoppen 2/3e graads verbrandingen hadden. De ergste pijn trok ook dit keer een half uur na de Manuka Honing weg. En na weken van honing verbandjes, bleven ontstekingen weg en zijn de vingertoppen nu nog slechts gevoelig, mét een heel nieuwe huidlaag.
Ps. Manuka honing koop je bij de betere natuurwinkels of online en gebruik je alleen medicinaal, (want het is duur, komt vaak van ver en laat ook honing aan de bijen zelf). Zorg voor minimaal umf 10+
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.
Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.
Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.
Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn. En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?
Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’
Stil.
En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.
Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen. Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.
Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.
Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:
In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.
In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR
En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉
So there you have it: the rise of #beinthedoing
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Als je je verdrietig voelt (of bang). Hoeft er niets anders, niets opgelost of uitgelegd.
Ben je niet kapot, zit je niet in een foute of lage trilling of vast in je ego. Sterker nog: je hebt ook geen heling nodig, of een ‘shift’.
Je ervaart gewoon even verdriet of angst. Zo simpel is het. Daar is niets mis mee.
Het leven stroomt door je heen als verdriet, nu. En straks ook weer op een andere manier.
Wat zou er zijn in de wereld als we onszelf en elkaar die blik eens wat vaker gunnen? En misschien een arm of een knipoog?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
“Ik was toen jaloers op jou, omdat ik vond dat jij alles kon en ik dacht dat ik dat ook moest kunnen”. Hij zei het bijna tussen neus en lippen door tegen onze dochter, terwijl we op de bank zaten nadat ze buiten waren geweest. Ik flapperde nog net niet met mijn oren. Stilte.
“En nu?”, vroeg ik na even. “Nu zie ik dat we allebei eigen dingen kunnen”
Hij was twaalf toen. 12, mensen!
Ineens viel bij mij het kwartje waarom dochter in eerdere jaren was, toen deze vriend ineens afstand nam. Ahja, dat was toen wel even moeilijk he? We lachten er warm met z’n drieën om, dat menselijke. Voor allemaal.
* Het voorval bleef rondom me dansen. Inmiddels al bijna een jaar. Het voelt zo groots.
Hoe veel volwassenen ken je die dit doen, kunnen? Zelfreflectie, heldere woorden, benoemen naar de ander, zonder lading? poe…
*
En vandaag gooide ik het weer eens op in een spontaan gesprekje met andere dochter – waardoor ze bijna te laat op school kwam, sorry hon, this was more important 😉
Over de grootsheid van het inzicht en het delen waren we het volhartig eens.
Daarna keken we om ons heen de wereld in, waar dat afstand-nemen zo vaak voorkomt, juist ook tussen volwassenen.
“Veel mensen voelen zich bedreigd als een ander beter is”, zegt ze. “Bedreigd?” “Omdat de wereld henzelf dan als minder ziet”. “Maar ‘bedreigd’? Gaat het niet om hun zelfbeeld?” ‘Nee’ ‘Gaat het erom dat ze zich niet goed genoeg voelen? Dat is waar elke volwassene bijna voor in therapie of coaching gaat.’ ‘Nee. Bedreigd vanuit de omgeving.’ ‘oh?’
‘Daarom scheidt iemand zich dan af van die persoon.’ Ik kijk vragend.
‘Omdat als ze samen zijn, de wereld hen automatisch vergelijkt. Als ze ieder op zichzelf zijn, kijkt de wereld wél naar hun eigenheid.’
“wtf! Zo helder heeft nog niemand het me uitgelegd!’, roep ik.
Ik besef hoe waar dit is, hoe vanzelf wij relatief-levende mensen dit doen. En ben stil. Ze wil gaan. Naar school.
Ho, wacht, nog een vraag: Gaat het dan om de samenleving of om de persoon?’
‘Om beiden in de dynamiek, in interactie.’
En in mijn hoofd buitelt het: jaja, natuurlijk is het niet of-of. Het is iets wat niet op zichzelf kan bestaan.
En ik herinner me ineens weer de term intra-actie van natuurkundige Karen Barad (Thanks voor de reminder Xandra!)
We bestaan niet op onszelf. We bestaan in wat we samen in het moment steeds worden.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
In de Yogawijsheid gaat het over menselijk lijden en wanneer dat stopt. Het korte antwoord? Als we onze monkeymind vol gedachten, niet meer zien als wijzelf.
En wanneer kan ons ikje zich niet meer vergissen door zich te identificeren met die mind?
In yogataal: zonder denkgolven (vrittis) met onze gekleurde brillen die onze realiteit maken (klesha’s) is er geen mind en is er dus geen lijden.
Dan vallen we samen met onze ware aard, levenskracht, het ‘zijn’.
Hoe ga je daarmee onderweg zijn? Via je lijf, maar ook oude schriften kunnen ons enorm inspireren!
👣
Patanjali schreef 2000 jaar geleden sutra’s op, die we in deze tijd weer kunnen oppakken, niet om rigide en star mee om te gaan, maar als ingang. Een ingang van verwondering, creatie en ancient wisdom naar hoe wij als mensen eigenlijk ‘werken’.
Voor nu de onderdelen van het 8-voudige pad. Opgeschreven in compacte verzen om, met alle gedachten en gevoelens, te kunnen rusten in levensenergie.
Het 8-voudige pad van Patanjali
* Yama (sociale richtingaanwijzers) * Niyama (richtingaanwijzers voor je zelf) * Asana (yoga houdingen en bewegingen) * Pranayama (kanaliseren van adem- en levenskracht) * Pratyahara (terugtrekken van de zintuigen) * Dharana (concentratie, eenpuntigheid) * Dhyana (meditatief-zijn) * Samadhi (eenwording, bliss)
👣
Yoga betekent ‘eenheid’ en omvat het hele leven: yoga is het middel en het doel. Zo schrijft Patanjali deze 8 stappen of ‘ledematen’ waarvan op een bepaald niveau de volgorde voorwaarde is en ze elkaar ook beïnvloeden naast elkaar (juist zonder hiërarchie). Deze acht onderdelen bereiden ons voor om die eenheid te zijn.
Want de levensenergie die ons doorstroomt is niet dat wat door de zintuigen wordt waargenomen, maar dat wat waarneming mogelijk maakt.
Je bent meer dan wat je waarneemt via je oren, ogen, tast of geur, want: wat in jou merkt op dat je hoort, ziet en voelt? Precies, iets groters dan je zintuigen. Noem het ‘bewustzijn’. Of je ware natuur. Geef er jouw woord aan. We zijn er allemaal meer of minder bewust mee onderweg.
Als de wervelingen van onze geest (gedachten, emoties en zenuwstelsel staten horen allemaal tot deze wervelingen) tot rust komen, en we zien dat we door gekleurde brillen kijken door het beoefenen van die pad, vallen we samen met ons Zelf, de eenheid.
Wil je vanuit de oeroude wijze Yoga Traditie samen onderweg zijn? Let me know ✨
“Ik blaas je kushandjes toe. Jij daar aan de andere kant van de dood dan ik. Ik sla de brug van hier naar daar. Jij bent alles wat ik doe en alles wat ik doe heeft zin door jou. Ineens zit ik in een vlaag van sterkte. Een kracht die alles overstijgt.
Je bent met me verbonden in elke vezel, in elke gedachte en elk gevoel. En ik sta hier deel van het geheel te zijn, het universum. Net als jij. Elders.
Ik huil diep om jouw groeiloosheid van het moment, om jou niet leven en mijn jouloze wereld. Maar door jou kijk ik naar de juiste dingen op de juiste manier. Ik ben.
Ik zoek naar leven, naar liefde, naar dood, naar oorspong, naar delen, naar bedoeling, naar zin. Ik ben.
Hoeveel er nu door me heen stroomt. Hoeveel kracht en hoeveel hoop. Hoeveel essentie. Ik vind wat ik niet zocht. Serendipity. Leven via mijn lichaam met het wezen der dingen“
Dit schreef ik in mijn 2005 dagboek enkele jaren na de dood van mijn lief toen.
Zoals ik toen ontdekte, onderweg via rouw: via het modderige rauwe leven, valt Liefde steeds weer te ontmoeten. Stress, pijn, het gevoel uit elkaar te vallen is een ingang tot dieper leven.
Later zou de taal van Dabrowski me steunen. Maar toen nog niet.
Ik buig. Buig voor structuren die oplossen, mensen die steeds uit elkaar durven te vallen en pijlers van meningen die omver donderen. Ik buig voor de oerkracht die door ons heen dendert. En ons mensen deel laten voelen van de natuur, die we zijn.
Ik buig voor jou, als jij hier door heen gaat. Of misschien wel: als dit door jou heen gaat. remember: Liefde is de voorkant van rouw die we voelen.
