Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.
Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.
Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.
Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn. En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?
Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’
Stil.
En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.
Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen. Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.
Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.
Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:
In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.
In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR
En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉
So there you have it: the rise of #beinthedoing
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Als je je verdrietig voelt (of bang). Hoeft er niets anders, niets opgelost of uitgelegd.
Ben je niet kapot, zit je niet in een foute of lage trilling of vast in je ego. Sterker nog: je hebt ook geen heling nodig, of een ‘shift’.
Je ervaart gewoon even verdriet of angst. Zo simpel is het. Daar is niets mis mee.
Het leven stroomt door je heen als verdriet, nu. En straks ook weer op een andere manier.
Wat zou er zijn in de wereld als we onszelf en elkaar die blik eens wat vaker gunnen? En misschien een arm of een knipoog?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Voordat ik mijn zin kan afmaken, legt ze zelfgemaakte kaarten voor mijn neus, als een soort welkom. Ze zegt dat het zaak is om met hoofd, hart en handen te leven. Ik knik ontroerd: ‘die visie delen we’. Ze gaat zonder overgang door: of ik een kop soep voor haar vriendin kan brengen die op bezoek is. En dat ik een kaart mag uitzoeken.
Ik lach en ga naast haar zitten. Pak haar hand vast, waar ze terloops over zegt dat deze vol artrose zit. Haar vriendin lacht naar mij, zegt dat ze ook zonder soep kan en dat de dame haar handen veel gebruikt heeft. Ik stel voor om op een ander moment terug te komen als het rustiger is. Daar reageert ze niet op, terwijl ze doorgaat met vertellen over de kaarten en het leven.
Ik beweeg maar mee door haar arm alsnog te masseren en spreek uit hoe vol leven ze overkomt. Ze gaat door met wat ze aan het doen is en zegt dan plots:’ ja dat is ook een manier om ernaar te kijken. Toch bid ik elke avond of ik over mag gaan.’ “Wat inspirerend dat ik je zo vol leven in overgave aan de dood mag zien’. ‘Welke kaart wil je? Ik heb er een voor elke vrijwilliger.’
Ze kijkt me guitig aan, ‘neem de wijze uil maar. Dus jij komt nog eens terug om me te masseren?’. ‘Volgende week ben ik er met dochter en komen we langs om te kijken of je er bent’. ‘En als ik er niet ben, niet treuren of dat jammer vinden he?’ ‘Nee, dan ben ik met open hart blij dat je er niet meer bent’. We kijken elkaar open aan. ‘Zo hoor ik het graag, met jouw soort mensen kan ik wel. Hartverbinding.’ Lachend nemen we afscheid.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Especially by my inner circle. With my herbal brews, powerful back-to-nature tendencies, wisdom and madness, the decades of learning to speak out, the confrontation (I had to learn to channel); and especially the deep deep connection with life -including fear of death- and living from a proximity with death. With life and death as the same.
But I did not tend towards a witch-past. I certainly feel involved with the collective and the transgenerational traumas in all kinds of areas, but also neutrality with stories of ‘once having been a witch’. Knowing does not bring anything extra.
The start
So when a WRR (witch restore ritual) was announced during the retreat, that was not a big dream come true. I was rather resigned – leave it to whoever wants. Until suddenly something made me sit up. And that something needed to put me in the constellation as a witch. So firmly, that I held my hand up even when too many people wanted to be witches. Even when the trainer asked: ‘who can’t be in the constellation without being a witch?’.
That would have wiped away any tendency to hold my hand up. Because well, ‘that witch-pain movement is not so relevant to me’, ‘others want it more’, ‘I’ll help the trainer in this difficult situation by withdrawing’, ‘I can get something out of all positions’, ‘it’s not that important’.
My raised hand was also not emotional, perhaps partly experimental, but mostly from a calmness of gut-knowledge. But I had no idea.
In the line of witches
I enter the constellation. We are standing with a number of ‘witches’, there is an executioner, a judge, a regular doctor, a churchman and a group of villagers. The first movement that occurs is a woman from the village who moves past the judge to the witch next to me and shows fiery anger to her. What is expressed through vocal sound gives me shivers and I step to my neighbor-witch for support. My gaze furiously at the village-woman, and softens only when I experience the power in my witchcolleague’s posture and sound.
The battle begins here between women. This moment is a female envy power.
Everyone is silent. The energy is completely concentrated here.
Now. Women.
What is the beginning?
The village-woman turns out to be the wife of the judge, who walks around kindly between the groups, and passes judgment on the witches, based on something he stands for.
When he and his wife stand opposite each other, you can feel the pain there. The judge wants to do good for his wife with his judgments, but forgot to give her pain space. Or his.
At the invitation she lets the painsound be heard: the vocal sound of her pain resonates through me and this entire constellation of 12 nationalities.
My cheeks are wet and she and I exchange a glance.
Next, the pain of the husband sounds. After this vocal expression he feels a kind of euphoric and wants to change the entire constellation to connect with eachother in love.
Too early. Too fast. Not doing justice to the pain of all, which does not create space. Which is exactly what he did to his wife: wanting to make it ‘right’, without presence and space for her and his pain.
((I love how a constellation always shows beyond our thoughts))
Confusion arises. The group suffers because of the non-recognition of the pain. I feel resentment going through me.
The hand of the representative of the doctor, the ‘judge’ has forced into mine, comes through nevertheless. Through the attention of the ‘doctor’. And I know: there is no contradiction here, this is together.
((This short but important intermezzo will fall into place later. Now, lets return to the constellation. ))
Pain changes form via the energy of a voice
After the painsound of the judge and the woman, it is up to the witches.
Up to us.
As if something is coming through me, the sound of collective pain sounds through my voice from this place in the constellation. I feel my mouth open wide and the sound sounds full and overwhelming through me.
At the same time I hear and feel the sound of pain from my fellow witches. One long pain tone that says it all, falls into the silence of the greater whole.
The villagers, the executioner, the judge, the doctor, the kerman, they hear and feel us.
We have been received.
Recognized by the semi-material form and taken up again trans-form-ed.
Silence.
We vibrate with each other
The villagers also sound their pain and tears stream down my face. So much connection. We are connected, authentic and not so unique.. Compassion suits us. One of the villagers symbolizes that. Our gazes catch and keep locking..
When the churchman sounds his pain, to my surprise there is something else. A disbelief and anger that goes through me and a feeling of powerlessness about injustice. ‘This pain does not do justice’, I feel strongly about that. Via his vocal sound various emotions go through me that I do not have to understand. Flashbacks and memories also come up very intensely, brought back by the sound of the churchman. I feel my body go through that processing in short sobs with soft tears.
A personal past of ecclesiastical abuse of power through a parent who was susceptible; and a collective past of rigid religion – which I (apparently) had allowed myself to become rigid.
Then my body softens, I feel sinking and open femininity and my body vibrates along with the sound of his voice. When I then feel the pain that he sounds, I fully receive it.
Collective coming together
After all the sounds of pain and what vibrated and trembled with it, spontaneous movement arises everywhere between individuals and groups.
My eyes are locked again with ‘my people’. She and I walk towards each other with an embrace and then move hand in hand through the people, through the group, through the whole.
Someone joins. Then someone else and more.
Slowly a circle forms.
When the wife of the judge stands next to me, we embrace each other with a deep knowing without words. The circle fills with all participants, including those who are not in surrender.
The infinity of the circle that spontaneously arises is a powerful symbol of all parts of our society beyond and with past, present, future as one.
I feel the power of this sound constellation working through. In the collective, through all the people who were part of it, and beyond.
ps.
After a few weeks I can also say:
in my (im)personal life not through the usual obvious elements, but through details and corners of the constellation, with great relevance and life streams. More about that later, because omg how special..
Als ik binnen kom zit ze met ogen dicht en de verpleegster plaatst net een zuurstofmasker over haar neus en mond. Ik ben al vele malen bij haar geweest, maar nu heeft ze het zwaar.
Ze pakt mijn hand en ik zeg dat ik later wel kom. De verpleegster is even stil en stelt dan voor dat ik haar masseer juist nu in de benauwdheid om haar systeem te helpen tot rustig ademen te komen.
Het ontroert me, dit vanzelfsprekend lijkende samengaan van de hospicebewoner, de verpleging en ik als vrijwilliger, voorbij onszelf.
Ik pak een kruk en start met het licht masseren van haar schouder en arm op mijn eigen trage ademhaling. Haar gevoel van ademnood waar we samen bij zijn. De ogen openhouden kost haar nu al teveel, laat staan praten.
Langzaam zie ik haar adem zakken en ga aan de andere kant zitten. De verpleegster komt terug, doet een meting en knikt me toe: meetbaar herstel.
Ik blijf zacht masseren op mijn licht hoorbare uitademing. Ze zakt nog wat meer in de stoel en we zwijgen samen in nabije aanraking.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Je wil dat het nu stopt. Of verandert. Je kind dat schreeuwt. Je partner die verdwijnt of gestresst rondloopt. Je medewerker die onverschillig overkomt en niet luistert. Of op z’n minst dat jij er niet zo’n last van hebt dat je inkrimpt of irritatie overneemt.
Maar… dat gedrag waar je vanaf wil? Komt uit een disregulatie van het zenuwstelsel.
Wil je verandering van boos, bang, irritant gedrag van iemand? Weet dan: Iemand in een ontregelde zenuwstelselstaat heeft eerst (co) regulatie nodig.
👣 Jij als emotioneel volwassene kan dit aan jezelf geven vanuit dat emotioneel gerijpte deel en vanuit de wetenschap dat je meer bent dan je zenuwstelsel. Een kind heeft daarvoor een volwassene nodig die zichzelf kan zien en reguleren. Of die erkent dat in dat moment even niet te kunnen en dat benoemt.
Als je in ontregelde staat gedrags-verandering verwacht van een kind, leidt dat tot meer ontregeling en zelfs geïnternaliseerde schaamte.
👣 Geef eerst regulatie door weinig praten en waar toegelaten meer aanraking, adem, klanken (bv neuriën), bewegen, stoeien, knuffelen, support, luisteren, laten huilen in nabijheid; kortom vooral: aanwezigheid.
👣 En neem als volwassene je eigen disregulatie. Hoe? Probeer eens uit, bv door te zien dat deze staat-van-zijn er nu is, als interne reactie op gedachten of pre-verbale condities. én dat je nog steeds heel bent, helemaal goed, ook zo. én dat je staat ook weer verandert als je die niet in stand houdt met gedachte- of gewoontepatronen.
👣 Verandering volgt regulatie Als de systemen zichzelf (ze weten de weg als we niet te veel dwingen..) hebben reguleerd naar de natuurlijke staat van ritmes van rust, is alles anders. letterlijk ervaren we onszelf, de ander en de wereld anders. En kunnen we in gesprek.
Om een (open) gesprek te hebben, afspraken te maken, regels te bepalen, te leren en elkaars perspectieven te zien, heb je een gereguleerd zenuwstelsel nodig. Van daaruit ontstaat verandering natuurlijk.
👣 Dus een kind dat boos, verdrietig of bang is op dat moment aanspreken op haar gedrag? Niet handig. Niet nuttig. Zelfs soms schadelijk.
Ben eerst aanwezig bij jezelf. Reguleer je zenuwstelsel en ben dan aanwezig bij de ontregeling van je kind. Leef voor dat ontregeling menselijk is, natuurlijk en het in de juiste omstandigheden vanzelf terugkeert naar standje veilig sociaal ontspannen alert: de leerstand. De groeistand. De verbindingstand.
👣 Enne… Dat geldt dus ook voor je innerlijke gesprek als volwassene.
Spreek jezelf niet hard aan als je boos, bang, uitgeput bent. Ga niet door met het vele innerlijke praten, uitleggen of de boze gesprekken (die je nooit echt zal voeren).
Wees aanwezig. Bij wat er nu is, bv door de fysieke sensaties van ‘emotie’ te voelen
Wees zacht aanwezig, beweeg, klank, schud, lach, doe niets.
Weet dat je niet deze disregulatie BENT
En laat je niet vangen door je gedachten erover.
Kijk met milde ogen naar je biologische systeem, omarm het, zonder het de leiding te geven.
👣 En: Het is mogelijk om je in ontregelde zenuwstelsel staat veilig en heel te weten. Dat ben je namelijk al. Heel. Ook ontregeling is heel.
Try, fail, see, laugh, cry, be, know.
** Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we inzichten en verhalen van zin delen met elkaar. Thuis in je lijf en leven.
Camperpech vrijdagavond 18u in de Zuid Franse felle zon, bij net een afslag naar tankstation. Door foutje staan we plots tussen vrachtwagens, oververhit zonder schaduw en waar iedereen ons steeds voor onveiligheid waarschuwt. En met twee meiden..
ANWB gebeld: ‘nee, helaas’. (Dit duurde wel 20 min)
Reisverzekering gebeld: ‘Wat vervelend en ik ga je helpen’, en vraagt 20 minuten details uit.
Reisverzekering belt een kwartier later terug: ‘nee toch niet. (uitleg die neerkwam op camper tot maandag bij sleepbedrijf, daarna wachten tot garage tijd heeft, wij zelf ergens anders en maandag repatriëring zonder camper).
Mevrouw zegt nog: of er moet een wonder gebeuren. ‘Ja, dat kies ik: een wonder!’ Ze lacht.
Franse tolweg gendarmerie gebeld: ‘ok, we sturen een monteur’.
Intussen ligt Tim onder de camper en ziet dat de distributieriem kapot is. Dankzij inmiddels overleden buurman Bert, van wie we de camper mochten overnemen, ligt er een nieuwe riem in de bus klaar en wat gereedschap. Maar ja, onze monteur skills zijn niet geweldig.
En dan….
Buurman van dit moment, een vrachtwagenchauffeur, gebaart of hij kan helpen. Hij komt uit Georgië. En na een blik onder de motorkap, gaat hij aan de slag.
Na even arriveert de Franse Tolweg Secours, geen monteur, maar een ongeduldige sleepdienst. Hij eist dat de camper nu direct weg gesleept wordt. Anders vertrekt hij.
Vrachtwagenchauffeur werkt onverstoorbaar door, roept een ander chauffeur erbij en zegt ons de bus in versnelling te zetten. De nukkige Secours-man komt zelfs nog een minuut helpen. Ik glimlach naar mijn stresssysteem.
En dan moeten we kiezen: laten we de bus opladen door ‘de professionals’ die dan alle protocollen de komende week afwerken incl alsnog die te late repatriëring, OF geloven we in de spontane hulp van medemensen die we niet kunnen verstaan?
We herinneren de keuze voor een wonder.
We laten de takelwagen gaan geven ons over, we nemen daarmee dus risico. En dat zwengelt heus gedachten aan. Maar we vertrouwen.
En dan … rolt dat wonder zich verder uit.
Gereedschap dat ontbreekt wordt gevraagd aan andere vrachtwagenchauffeurs. Er komen er nog 2 helpen. Zij kennen oude auto’s, dat is helder, we duwen de bus samen op en neer, breekijzeren, lachen, zij roken, we zweten, we praten met handen en voeten.
Iemand brengt ons flessen water, de meiden krijgen cola, een stoere man brengt zijn babykatje naar de dochters.
Twee mannen uit de Oekraïne, twee uit Roemenië een uit Litouwen en een uit Georgië dus, onze eerste superheld.
En met enorm gezamenlijke krachtinspanning en ruim 2 uur werk zit de riem erop, koelvloeistof bij gevuld, en kunnen we om 21u ‘s avonds gewoon verder!!
👣 Systemen en protocollen efficiënt en nodig? Wij ervaren weer dat menselijk contact dat altijd overstijgt.
👣 Onveilgheid op deze Aires? Wij ervaren juist veilige krachtpatser armen en mega veel liefde in actie. Modderige spiritualiteit.
👣 We spraken elkaars (inter)nationale taal niet, maar onze gezamenlijke taal is compassie.
Ik doe een dansje van blijheid! Ze willen er niets voor terug. Maar willen wel op de foto.
Zie hier: Het wonder van menselijkheid ✨
Ik geloof in wonderen 🙏🏼
Ps. We vonden een uurtje later nog een camping om bij te komen en onze blijheid en dankbaarheid strekt zich langgerekt uit tot nu en ever morgen 🤍
Ze vertelt over pijn en laat zien dat haar vingers niet meer bij elkaar kunnen komen. Na enkele minuten haar pijnlijke arm vanuit de nek zacht masseren, zegt ze verbaasd hoe niet alleen de arm ontspant, maar haar hele lichaam meedoet aan die ontspanning. Ze kan er bijna niet over uit, deze ervaring kende ze nog niet.
Ik ga door met de trage aanraking op de ademhaling en we voelen ons kalm en in het moment. Tussendoor vertelt ze uitgebreid over haar familie, haar rouwproces, de artsenbezoeken, vraagt betrokken naar mijn gezin en werk en laat zich geregeld even zakken in de stilte van haar nieuwe ontspannen ervaring. Ze opent haar ogen en vraagt of ze me niet kan betalen dat ik vaker in de week kan komen.
Ik schiet in de lach en kom de maand erna (zonder betaling uiteraard) tussen werk en gezin door vaker in de week. Haar vingers kunnen weer een bordje vasthouden, ze voelt zich enkele dagen na een adem-massage meer ontspannen en het is ook nog gewoon gezellig.
Ondertitel: Hoe ik door de Alpen rijdt met een staafmixer in mijn vinger en een glimlach op mijn gezicht
Het is een gewone (zover dat je daarvan spreekt op vakantie) dag in de Alpen: strakblauwe lucht, mijn zus die haar kinderen naar de crèche brengt en ik begin om 8 uur met Indiaas eten koken om de smaken fijn te laten samenkomen. De Indiase Dal is bijna klaar en ik maak vast pasta voor de vadav. Gember, knoflook en chili. Oh en een staafmixer.
En dan gebeurt het. Er treedt een vertraging op, een versnelling en een geheugenmist.
Ik móet nú de trap op, naar mijn echtgeliefde die boven bij mijn zus spullen voor een klimpicknick klaar maakt. Als een berggeit spring ik de trap op met drie treden tegelijk, onderwijl zijn naam roepend. Dit moet nú op adrenaline, weet ik.
Hij kijkt op bij mijn binnenstormen: ‘’Ah nee, lief toch!’ starend naar de staafmixer in mijn linker wijsvinger. Ook hij probeert het apparaat los te krijgen, maar het blijft zitten waar het zit. ‘Nu moet ik liggen’.
Achteraf heb ik geen idee of de mixer nog ontkoppeld heb, hoe ik het mes van de staafmixer stabiel in mijn vinger hield, terwijl ik de sprongen omhoog maakte of wat precies gebeurde. Wel zie ik eindeloos vaak het beeld in vertraging van de mixer die door mijn vinger gaat. Drie keer.
Horizontaal en met diepe yoga ademhalingen, en een stoot adrenaline, hou ik helder overzicht.
‘Haal een dokter!’, ‘Bel schoonbroer‘, ‘Kom maar bij me, meisje, kijk maar als je wil. Het komt wel goed.’
Dan concentreer ik me weer op mijn lijf, adem, vinger. De geruststellende hand van mijn lief op me.
Onderweg naar het ziekenhuis en met wat
Dan de auto in, ondersteund, want inmiddels bevend en op punt van flauwvallen. Het halfuur naar het ziekenhuis zit vol bergbochten die aan mijn vlees trekken.
Mijn rechterhand houdt de mixer zo stabiel mogelijk. Die hand was eerder oorzaak. Ik haalde de kruiden uit de mixer met mijn linker wijsvinger en onbewust zette mijn rechterhand het gevaarte aan.
Mijn brein, overrompeld door de plotse pijn links, liet 3x halfrond op zich wachten voordat het zich realiseerde dat mijn rechterhand de aanknop ingedrukt hield. Dat beeld van die ingedrukte knop en de ‘aha, die knop moet los’ zie ik een week later nog in vertraging. ‘Why? Wat zou dit zeggen?’, vraag je je dan toch af. Ik dan. En zal dat de komende tijd wel blijven doen 😊.
Yogische glimlach en innerlijke getuige
Intussen lig ik nog in de autostoel en hoor mijn yogaleraar in gedachten weer zeggen: als je pijn of ongemak voelt, glimlach. En dat doe ik.
Ook de diepe 1:2 ademhalingen en het observeren van wat er is. De jaren van yoga op en af de mat zijn geïntegreerd en komen me nu als vanzelf te hulp.
Dat wat in mijn lijf gebeurt, als getuige waarnemen, maakt dat ik me zelfs blij voel. Het harde trillen van mijn lijf, de pijn, tranen die prikken, de bochten die ik niet helemaal kan opvangen, lief die een kussen onder mijn arm schuift en mijn hoofd aait, zwager die balans vindt tussen snel naar het ziekenhuis en niet teveel schommelingen, ik hou mezelf erbij en kalm, en weet de westerse traumahulp steeds dichterbij.
Bizar genoeg komt een zin van Boudewijn de Groot steeds voorbij in mijn hoofd met bijhorend emotie:
🎼 en dat ik me toch gelukkig voel 🎶
Dat blijft. Zelfs als echtgeliefde en schoonbroer niet mee de EHBO kamer in mogen. Als mijn Frans en het Engels van de dokter toch wat beperkt blijken.
Don’t be serious, be sinecure
Ik lach hardop om het absurde van de situatie (wie lukt het om een staafmixer onbeweeglijk in de vinger te krijgen?) en om mezelf (dat ik op een moment als dit mijn wens vervuld zie, om oost en west op allerlei manieren samen te ervaren en in gedachte een blog schrijf).
En zelfs in de dan volgende episode blijft de stille rust en een glimlach, naast de bezorgdheid om mijn vingertop.
* 2 dokters, 5 soorten (van allerlei grootte) metaalknippers, 10 vloeken van de artsen, 1 lift-technicus voor advies aan de arts over min vinger in combinatie met de staafmixer, Onbekend aantal rukken aan mijn hand, 30 minuten
* En dan alsnog een mes
En dan is de vinger vrij. Mijn hele lichaam komt voelbaar tot rust.
‘Halleluja!!’, roept de verpleegster die voor de 5e keer kwam checken of het lukte het ding uit mijn vinger te krijgen.
De arts buigt attent de onwilllige staafmixer met flinke kracht (ik waarschuw hem natuurlijk met wijsvinger voor de scherpe mesjes) in bijna oorspronkelijke staat terug.
Die is afgelopen week alweer gebruikt. Mijn vinger niet.
Ps dank 💛 lieve family&friends voor jullie snelle rustige actie, opvang vd meiden en de after-grappen (ze zullen me wel levenslang achtervolgen).
Onze natuurlijke staat is flow, maar het is niet onze enige menselijke staat. Alsof stress dan onnatuurlijk zou zijn. Dat is het niet. Het is natuurlijk om heen en weer te (kunnen) bewegen tussen verruiming en expansie, met flow en dus focus.
Vanuit deze flow-default maakt ons systeem uitstapjes naar een actiever stress systeem, en dus niet andersom. Het stresssysteem is niet de basis, maar wordt actief als nodig.
Dat is lang niet altijd wat we ervaren. Het is regelmatig alsof ons lijf in voortdurende staat van gespannenheid is: er gebeurt iets, iemand zegt iets, je voelt je niet gezien, onze gedachten draaien rond in zorgen, stress of oplossingen voor de dagelijkse problemen. Of analyses, uitleg.
Stress als vijand of een plagend zusje
Wat gebeurt er dan eindelijk? Er zijn (onbewuste) overtuigingen, of razendsnelle automatische gedachten vanuit ooit als onveilig ervaren situaties (waar we emotioneel alleen mee bleven).
De stress komt via die weg in ons systeem. Zet onze biologie op scherp, hartslag omhoog, onrust, beweeglijkheid of juist (mentale) verlamming. Het lijkt alsof de situaties ons stress geven en we geen keuze meer hebben. Dat voelt behoorlijk als klem zitten. En dat willen we niet, we willen er vanaf, en dat zet ons stress systeem ook weer aan.
Meestal zijn het dus beschermmechanieken via gedachten en overtuigingen, die maken dat de ervaring van stress (veel) te lang duurt en ontstaan de schadelijke gevolgen. Inclusief vele gezondheidsklachten en minder ervaren van welzijn en de flowstaat.
Onze cirkelende gedachten willen ons (vaak onhandig) beschermen en ons energiebudget regelen via emoties.
Het goede nieuws is: het is menselijk. Overtuigingen die niet levensbedreigend zijn maar wel je stresssysteem en emoties steeds aan zetten en ons verleiden ze te geloven. Dat gebeurt nou eenmaal in ons systeem.
Maar belangrijker: het feit dát jij voelt meer flow in je leven wil ervaren, is een bevestiging van hoe heel en gezond je bent. Je systeem wéét dat en streeft dat na. Vanzelf.
Daarop mee gaan, op kan op zichzelf al een ervaring van flow geven, ook met de emotie of onrust.
Ikzelf merk dat metaforen me vaak openen om dat te zien en voelen. Zo gebruik ik in de training en individuele trajecten vaak deze metafoor: Stress-signalen zijn als een plagend zusje.
Plagen tussen broertjes en zusjes is spelen met verschillende vormen van levensenergie. Het kan irritant voelen of grappig. Het kan je uitnodigen tot andere keuzes (ipv als een probleem op zich), emoties te lasten stromen of inspireren om te imiteren of emoties eens wat groter of kleiner te laten worden. Het is er, beiden doen het ermee. En liefde is er toch, er in, er doorheen, er onder.
Op zo’n manier naar stress kijken kan enorm bijdragen aan de ervaring van welzijn en onze interacties in werk- en privé situaties.
Verschillende mindsets rondom ‘stress’
Uit onderzoek in de jaren ’90 blijkt een groter overlijdensrisico bij stress, máár: alleen bij mensen die overtuigd waren dat stress schadelijk was voor hun gezondheid. Voor degenen die wel veel stress ervaarden en dat niet als schadelijk zagen, bleek de kans om eerder te overlijden niet groter, maar ze hadden juist het laagste risico van iedereen in de studie!
Nu hoef je niet ineens jezelf te dwingen om alleen maar positief naar stress te kijken. Dat zou wel de moderne in onze maatschappij gangbare manier van denken zijn.
Maar het feit dát er verschillende manieren zijn om naar stress te kijken, die elk gevolgen hebben, leert ons dat onze blik dus bepaalt hoe onze werkelijkheid is. En we dus invloed hebben in hoeverre actie en bewustzijn een ervaring worden. Een ervaring van eenzijn.
Dat komt overeen bij wat oeroude tradities ons voorgeleefd hebben. Zowel de yogatraditie, de kabbala, de soefie, als de boeddhistische blik
Flowheeft ons stresssysteem nodig
Flow is een ervaring die past bij onze speelse aard, ons groei-instinct via ontdekkend genieten. Waar tijd weg lijkt te vallen en we in het moment boven onszelf uitstijgen. Waar moeite bij hoort, misschien zonder dat we het moeite noemen.
Want onderdeel van flow is actie, waar we ons ‘stress’ voor nodig hebben. Die ‘stress’ noemen we dan uitdaging. Of dat er balans tussen onze vaardigheid en hoe uitdagend een taak voor ons is.
Een ander onderdeel is aandacht richten. Dat gaat in flowstaat via nieuwsgierigheid en een innerlijke drive. Deze vaardigheid van focus (stresssysteem alweer) kan dus ook ingezet worden om flow ervaringen die er al zijn op te merken.
Inzicht in je eigen werking en vriendschap met je zenuwstelsel kan zomaar ineens golven van flow ervaring brengen (zelfs tijdens stress).
Dus ons (hele) Zelf, oude tradities en de wetenschap kunnen leiden naar het inzicht van de default staat ‘Flow’ én dus de ervaring ervan.
