Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Categorie: Welzijn, persoonlijke groei en heling (pagina 1 van 7)

Blogs over welzijn en persoonlijke ontwikkeling

Ik neem je hier mee in bubbelende breinweetjes, diepmenselijke spirituele ervaringen, een wijs lijf en emoties die richting geven, spelen, traditie, de invloed van een jaar wonen in India met ons gezin, Yoga & Ayurveda, NLP, Ancient Wisdom in contact met moderne wetenschap, systemische inzichten en in relatie zijn, met jezelf, de ander, de aarde het het grote geheel.

Sauna, polariteiten & levendig aanwezig zijn

Sauna met zn vieren. Goed verjaardagscadeau nog aan de zestienjarige, al zeg ik het zelf 😉

Het is mentale verteringstijd (tenminste als je sauna niet als bijkletsdag gebruikt). Zo draagt elke sauna, elk koude bad en elke ligbedje bij om de mentale activiteiten van school en werk te verwerken. Er ontstaat ruimte, leegte en belichaming van leven. Zakken in zijn.

👣
Ik lag met glimlach de warmte en sauna geuren op te snuiven (zachtjes hoor) en te genieten van de tieners die zich vrij voelen in hun lichaam. En dacht: hoe noem je in stilte naast elkaar de hete sauna ervaren, op een groot ligbed alle vier een eigen boek lezen op zachte kussen en zonder woorden samen zwemmen?

Er komen woorden op als ‘verbinding’, diepe afgestemdheid, ‘soulful presence’. Levendigheid in zijn.

👣
Geluk is .. dat ieder via het eigen lichaam ervaart wanneer de hitte of kou genoeg is, en daarop vrij handelt. Het ene kind geniet van de warmte tot de zandloper voorbij leeg is, de ander loopt tussendoor het koude water in en komt nog eens terug.

👣
Geluk is… dat ik me besef dat ze flexibel met polariteiten omgaan. Zowel de hitte als de kou opzoeken en verlaten. Zoals ze thuis de chaos en de orde in en uitgaan, harmonie en onenigheid, enthousiasme en verdriet en ook meegaanheid en eigenzinnig initiatief. Niet OF, maar EN. En het leven dwars door en met de polariteiten geleefd wordt.

👣
Geluk is.. dat vanuit zo’n dagje sauna een rustige beweging ontstaat naar Latijn, Frans, Debattraining, yogalessen of de opleiding Belichaamd Leiderschap.

Niet eens trager of minder actief, maar vanuit achterover leunende rust waarin alles vloeiender gaat. Een andere realiteit ontstaat met op het oog dezelfde ingrediënten, maar uit een andere staat van zijn.

👣

Hoe leef jij met polariteiten en ontdekkingen in je zenuwstelsel staten?

————

Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.

#beinthedoing, #balansinbeweging, #modderigespiritualiteit, #embodiment, #polyvagaaltheorie, #bewustzijn, #thuisinjelijfenleven

Wat is de uitnodiging van uitstelgedrag?

Ken je de “2-minutenregel” van James Clear?
Hij noemt dit als oplossing tegen uitstelgedrag door nieuwe routines zo klein mogelijk te maken.

Het kan een wereld van flow openen en een ingang zijn als je jezelf iets nieuws gunt. Het gaat voorbij het mentaal afdwingen van een nieuwe gewoonte of jezelf vol discipline een gezonde routine aanwennen.

Tijdens de 1-op-1 innerlijke reizen of trainingen laten we mensen experimenteren met die korte tijd, een kleinste stap, om iets nieuws te doen:

* Geen yogales volgen, maar de 6 richtingen van de rug ontdekken

* Twee minuten doen wat je lichaam wil (ipv uitpluizen wat je lichaam ten diepste zegt)

* Twee min een alsof-verhaal vertellen waarin jouw waarde in het dagelijkse al geïntegreerd is (ipv een workshop volgen over het belang van waarden)

* Een minuut stress-dansen gevolgd door een minuut het tegenovergestelde dansen (ipv trainingen lang leren met stress om te gaan)

* Geen uur ademen of meditatie, maar 6x bewust 8 tellen uitademen

* Geen dag in de week vrijwilligerswerk, maar een praatje maken met de dakloze bij de supermarkt terwijl je haar een broodje geeft.

* Een sprankelend kaartje schrijven ipv die sociale afspraak die je maar steeds uitstelt

Daarbij open te staan voor genieten, door er met je hele lichaam en aandacht bij te zijn, die paar minuten. En jezelf dus niet stiekem toch druk op leggen om door te gaan.

Zodat de oefeningen die je lijf lekker of neutraal vond, toegankelijk blijven voor thuis, in de supermarkt of op je werk. Als je het klein maakt, in minder dan twee minuten, ga je het meestal gewoon doen, zonder veel nadenken. Dan werpt je brein niet tegen dat je geen tijd hebt, of het te ingewikkeld is, of dat je er eerst rust voor moet hebben.

Zoals James Clear het zelf verwoordt: “Iedereen kan een minuutje mediteren, een pagina lezen of een kledingstuk wegleggen. Een nieuwe gewoonte zou niet moeilijk moeten zijn. De eerste twee minuten zijn altijd simpel. Als je daarmee begint, komt de rest vanzelf!”

Ik zou nog toevoegen: doe het niet om verandering af te dwingen, maar om jezelf die 2 minuten te gunnen en te experimenteren.

Wat gebeurt er als je uitstelgedrag opmerkt bij jezelf en je ziet dat als een metertje, een signaal, een uitnodiging om dat wat je uitstelt, wat kleiner te maken?

—> Waar ga jij minder dan twee minuten mee onderweg zijn op gebied van welzijn en compassie? Wat kies je vandaag voor allerkleinste stap rond beweging, adem, zelfzorg, dankbaarheid of iets voor anderen doen? Niet omdat het koet, maar omdat het lekker is of je nieuwgierig bent?


Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

#beinthedoing, #balansinbeweging, #embodiment, #massage, #adem, #klank, #levensstroom,#houhetklein

Zenuwstelsel en yoga in de Efteling

Hé? Dat is raar, als yogadocenten ga je toch niet achtbanen de hele dag?
Dat hoorden we vaak rond ons dagje Efteling met de tieners vorige week.

Zo grappig! Voor mij juist logisch: zenuwstelsel training to the Max in de Efteling!

Mijn zenuwstelsel gaat flink aan bij hoogtes. Dus in de Baron, als je voorover hangt (op de eerste rij natuurlijk, want de tieners ..) hoooog boven de Eftelingvloer, kalmeer ik liefdevol mijn systeem met rondkijken, gedachten niet geloven, hummen, lachen.

En dan die intense drop…
Mijn systeem slaakt oerkreten = het sympathische zenuwstelsel (beschermen door beweging)
Middenin ervaart het blijkbaar doodsangst en valt stil: de schreeuw stopt, bewegingen stoppen, adem stopt of gaat oppervlakkig = dorsaal zenuwstelsel (beschermen door bewegingloosheid).

Het sympathetische komt weer online in de bocht erna met zuchten en lachen.
Als de ride is afgelopen zit ik verstild: verwerking, integratie, ook nog tijdens het lopen erna; de stress hormonen worden langzaam herstel hormonen.

En dit…
dit doen we allemaal graag en vrijwillig met ons zenuwstelsel.
Hier in de Efteling met hordes mensen in achtbanen.
Dwars door alle staten van het zenuwstelsel heen keer op keer. Flexibiliteit trainen in het zenuwstelsel doordat we erbij lachen, we duiden het als ‘veilig’, ook al gaat ons biologische systeem aan.

En we doseren waar nodig. Zoals een vriend van dochter zei ‘ik hou niet van doodsangst voelen, dus de baron sla ik over’.

Misschien sla jij achtbanen sowieso over en kijk je spannende films of series, lees je boeken, huil je bij kunst of muziek. Manieren waarop ons zenuwstelsel door alle gezonde staten heen gaat. We voelen verbinding met ons lijf, lachen of huilen, en weten: dit gevoel is straks weer voorbij.

Het gekke?
Als datzelfde gebeurt door dingen als een rotgesprek, een val, een boze vrouw, een toets, falen of afwijzing, gaan we niet voelen, schudden, huilen of lachen en weten dat het zo voorbij is. Dan gaan we erover denken en ons best doen voor oplossingen. In plaats van al die gedachten voorbij te laten gaan en met wat is te zijn.

Zie je hoe yoga en de Efteling elkaar insluit? 😜 same same but different.

——

#beinthedoing, #balansinbeweging, #modderigespiritualiteit, #embodiment, #polyvagaaltheorie, #bewustzijn, #thuisinjelijfenleven

Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.

Natuur als genezing – Rauwe honing

In een volkomen afgelegen jungledorp in Cambodja, stap ik van een eenvoudige motor af en stap met mijn been tegen de uitlaat. Grote diepe brandwond aan de binnenkant van mijn kuit en geen dokter, laat staan een ziekenhuis in de wijde omgeving en geen stromend water. Wel heel veel pijn.  

En angst. 

Want dit is by far niet mijn eerste brandwond en die gingen al jaren altijd ontsteken. Jaja er valt heus wat te zeggen over mijn onhandigheid en niet-als-een-ezel-leren-van, maar ik brandde mijn hand ongeveer elke drie maanden aan de oven. Die dan gingen ontsteken en met open etterende 4x1cm-wonden zes-acht weken pijn doen en risico zijn. 

En deze beenwond is wel een heel stuk groter en dieper dan die op mijn handen zaten. 

Hulp vanuit compassie en natuur 

Iemand weet een emmer water voor me te regelen waar ik een soort van mee kan koelen. En dan ineens staat er een meisje in onze simpele kamer aan mijn ‘bed’ met iets in haar hand. Ze spreekt geen Engels en mijn Cambodjaans is ook niet aanwezig. Toch kan ze me met allerlei gebaren en daadkracht duidelijk maken dat het spul honing is, die ze op mijn wond gaat doen. 

Ik verga van de pijn en geef me, bij gebrek aan controle-opties, over aan de wijsheid van het land. Ze zorgt dat de honing schoon op de wond komt en verbind mijn been met verband. Ik begrijp dat dit de hele nacht en de volgende dag op mijn been moet blijven en luister. 

En na de initiële heftigere pijn, zakt de pijn werkelijk waar binnen een half uur volledig weg!! 

Ik kan het niet geloven, maar ook in de nacht blijft de pijn weg net als de volgende dag. Mijn lichaam weet dat het rustig aan moet doen en het been weinig beweging en geen water moet hebben. Maar de pijn is gewoon weg. Dat is me nog nooit gebeurd.

In de dagen erna volgt nog een keer een nieuw honing compress en ik kan weer reizigers activiteiten doen, de wond geneest zonder een enkele ontsteking binnen 10 dagen!!! 

Mijn hele wezen blijft in awe over de honing. En ik neem deze wijsheid mee. 

De Medicinale kracht van honing toepassen

Deze ervaring van meer dan 20 jaar geleden was een begin. Ik ging met mijn leergierigheid en verwondering studeren en leren over natuurgenezing waaronder rauwe ongeraffineerde honing. 

De antibacteriële, ontstekingremmende, antioxiderende, verzachtende en immuunsysteem ondersteunende werking kwam overal terug. Honing steunt het lichaam infecties buiten te houden of te werken, zonder antibiotica resistente bacteriën te creëren. En er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken te vinden voor de liefhebber. 

Ik ben zelf rauwe honing gaan gebruiken als ondersteuning bij heling zowel bij mezelf, onze kinderen toen ze geboren werden (let op: dit mag inwendig niet vóór het eerste levensjaar) en inmiddels gebruiken veel mensen om me heen honing als eerste go-to bij huidontstekingen, verbrandingen en wonden. Vooral Manuka honing heeft een krachtige medicinale werking. 

Manuka honing is (samen met hoge dosering vitamine C en Propolis), ook de eerste ingang in ons gezin bij ontstekingen in oren, neus of keel heeft, of griep- of andere virale verschijnselen. De honing niet in de thee doen (door de warmte gaan een groot deel van de werking verloren) maar gewoon met een lepeltje even in de keel houden en dan doorslikken. 

Recente Manuka-ervaringen en de reguliere geneeskunde

Toen onze dochter enkele jaren geleden open wonden over haar hele lichaam kreeg en alles van de huisarts en kinderarts niet werkte, was Manuka honing het enige dat de uitdijende wonden tegenhield, alsook de pijn ervan. 

Alleen, die honing urenlang op een been, arm, of in het gezicht van een zeer bewegelijk kind houden, vroeg nogal wat geklieder en gaasjes en taping skills. 

Totdat een verpleegkundige (nee, niet bij een artsenbezoek, maar een verpleegkundige die in de yogales kwam..) ons wees op het wondencentrum. 

Daar ontdekte ik dat ook regulier via dit expertise centrum manuka honing gebruikt wordt! En enorm fijn: we kregen strips met gaasjes Manuka Honing die beter aan te brengen waren. 

(Nadeel was wel dat bij enkele wonden deze geprepareerde honinggazen vast plakten in de wond en ik alsnog mijn eigen vers rauwe Manuka honing erop deed, zodat de verbanden ook nog verwijderd konden worden, zonder de wonden open te trekken.) 

Uiteindelijk was het een combinatie van reguliere antibiotica en Manuka honing (inwendig en uitwendig) die na 5 maanden van open wonden, soms wel 12 tegelijk over haar lichaam, haar huid blijvend heel kreeg.

Tot mijn verbazing wisten onze huisarts en de kinderarts en de internist allen niet van het bestaan van dit wonden-expertisecentrum en niet van deze krachtige medicinale werking van honing. Blijf zelf open ontdekken, niet alles is bekend bij de artsen in eerste of tweede lijn, zeker niet over de genezende krachten van natuurlijke middelen. 

Onze meest recente ervaring was met Oud en Nieuw. Toen lief een baksteen vrijwel uit het kampvuur oppakte en drie van zijn vingertoppen 2/3e graads verbrandingen hadden. De ergste pijn trok ook dit keer een half uur na de Manuka Honing weg. En na weken van honing verbandjes, bleven ontstekingen weg en zijn de vingertoppen nu nog slechts gevoelig, mét een heel nieuwe huidlaag. 

Ps. Manuka honing koop je bij de betere natuurwinkels of online en gebruik je alleen medicinaal, (want het is duur, komt vaak van ver en laat ook honing aan de bijen zelf).  Zorg voor minimaal umf 10+

Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.

#beinthedoing, #balansinbeweging,  #modderigespiritualiteit,  #embodiment, #polyvagaaltheorie, #bewustzijn, #thuisinjelijfenleven, #natuurkracht, #natuurlijkleven

Be in the doing – aanwezig zijn in het dóen

Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.

Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.

Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.

Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn.
En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?

Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’

Stil.

En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.

Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen.
Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.

Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.

Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:

In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.

In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR

En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉

So there you have it: the rise of #beinthedoing


Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

#modderigespiritualiteit #beinthedoing #balansinbeweging #zenuwstelselenbeyond #bewustzijn #embodiment

Je bent heel, met al je emotie

Als je je verdrietig voelt (of bang). Hoeft er niets anders, niets opgelost of uitgelegd.

Ben je niet kapot, zit je niet in een foute of lage trilling of vast in je ego. Sterker nog: je hebt ook geen heling nodig, of een ‘shift’.

Je ervaart gewoon even verdriet of angst. Zo simpel is het.
Daar is niets mis mee.

Het leven stroomt door je heen als verdriet, nu.
En straks ook weer op een andere manier.

Wat zou er zijn in de wereld als we onszelf en elkaar die blik eens wat vaker gunnen? En misschien een arm of een knipoog?


Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

#modderigespiritualiteit #beinthedoing #balansinbeweging #polyvagaaltheorie #zenuwstelselenbeyond #bewustzijn #embodiment

Hoe ik leer van onze dochters en hun vrienden

“Ik was toen jaloers op jou, omdat ik vond dat jij alles kon en ik dacht dat ik dat ook moest kunnen”. Hij zei het bijna tussen neus en lippen door tegen onze dochter, terwijl we op de bank zaten nadat ze buiten waren geweest.
Ik flapperde nog net niet met mijn oren.
Stilte.

“En nu?”, vroeg ik na even.
“Nu zie ik dat we allebei eigen dingen kunnen”

Hij was twaalf toen.
12, mensen!

Ineens viel bij mij het kwartje waarom dochter in eerdere jaren was, toen deze vriend ineens afstand nam. Ahja, dat was toen wel even moeilijk he? We lachten er warm met z’n drieën om, dat menselijke. Voor allemaal.

*
Het voorval bleef rondom me dansen.
Inmiddels al bijna een jaar.
Het voelt zo groots.

Hoe veel volwassenen ken je die dit doen, kunnen?
Zelfreflectie, heldere woorden, benoemen naar de ander, zonder lading? poe…

*


En vandaag gooide ik het weer eens op in een spontaan gesprekje met andere dochter – waardoor ze bijna te laat op school kwam, sorry hon, this was more important 😉

Over de grootsheid van het inzicht en het delen waren we het volhartig eens.

Daarna keken we om ons heen de wereld in, waar dat afstand-nemen zo vaak voorkomt, juist ook tussen volwassenen.

“Veel mensen voelen zich bedreigd als een ander beter is”, zegt ze.
“Bedreigd?”
“Omdat de wereld henzelf dan als minder ziet”.
“Maar ‘bedreigd’? Gaat het niet om hun zelfbeeld?”
‘Nee’
‘Gaat het erom dat ze zich niet goed genoeg voelen? Dat is waar elke volwassene bijna voor in therapie of coaching gaat.’
‘Nee. Bedreigd vanuit de omgeving.’
‘oh?’

‘Daarom scheidt iemand zich dan af van die persoon.’
Ik kijk vragend.

‘Omdat als ze samen zijn, de wereld hen automatisch vergelijkt. Als ze ieder op zichzelf zijn, kijkt de wereld wél naar hun eigenheid.’

“wtf! Zo helder heeft nog niemand het me uitgelegd!’, roep ik.

Ik besef hoe waar dit is, hoe vanzelf wij relatief-levende mensen dit doen.
En ben stil.
Ze wil gaan. Naar school.

Ho, wacht, nog een vraag:
Gaat het dan om de samenleving of om de persoon?’

‘Om beiden in de dynamiek, in interactie.’

En in mijn hoofd buitelt het: jaja, natuurlijk is het niet of-of.
Het is iets wat niet op zichzelf kan bestaan.

En ik herinner me ineens weer de term intra-actie van natuurkundige Karen Barad (Thanks voor de reminder Xandra!)

We bestaan niet op onszelf.
We bestaan in wat we samen in het moment steeds worden.


Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

#modderigespiritualiteit #beinthedoing #balansinbeweging #zenuwstelselenbeyond #bewustzijn #embodiment #kinderenzijnonzeleraren

Rouw is liefde

“Ik blaas je kushandjes toe.
Jij daar aan de andere kant van de dood dan ik.
Ik sla de brug van hier naar daar.
Jij bent alles wat ik doe en alles wat ik doe heeft zin door jou.
Ineens zit ik in een vlaag van sterkte.
Een kracht die alles overstijgt.

Je bent met me verbonden in elke vezel, in elke gedachte en elk gevoel. En ik sta hier deel van het geheel te zijn, het universum. Net als jij. Elders.

Ik huil diep om jouw groeiloosheid van het moment, om jou niet leven en mijn jouloze wereld. Maar door jou kijk ik naar de juiste dingen op de juiste manier. Ik ben.

Ik zoek naar leven, naar liefde, naar dood, naar oorspong, naar delen, naar bedoeling, naar zin. Ik ben.

Hoeveel er nu door me heen stroomt.
Hoeveel kracht en hoeveel hoop. Hoeveel essentie.
Ik vind wat ik niet zocht.
Serendipity.
Leven via mijn lichaam met het wezen der dingen“


Dit schreef ik in mijn 2005 dagboek enkele jaren na de dood van mijn lief toen.

Zoals ik toen ontdekte, onderweg via rouw:
via het modderige rauwe leven, valt Liefde steeds weer te ontmoeten.
Stress, pijn, het gevoel uit elkaar te vallen is een ingang tot dieper leven.

Later zou de taal van Dabrowski me steunen. Maar toen nog niet.

Ik buig.
Buig voor structuren die oplossen, mensen die steeds uit elkaar durven te vallen en pijlers van meningen die omver donderen. Ik buig voor de oerkracht die door ons heen dendert. En ons mensen deel laten voelen van de natuur, die we zijn.

Ik buig voor jou, als jij hier door heen gaat. Of misschien wel: als dit door jou heen gaat. remember: Liefde is de voorkant van rouw die we voelen.

Women, witches and new forms (a WRR)

I am regularly called a witch 😉

Especially by my inner circle. With my herbal brews, powerful back-to-nature tendencies, wisdom and madness, the decades of learning to speak out, the confrontation (I had to learn to channel); and especially the deep deep connection with life -including fear of death- and living from a proximity with death. With life and death as the same.

But I did not tend towards a witch-past. I certainly feel involved with the collective and the transgenerational traumas in all kinds of areas, but also neutrality with stories of ‘once having been a witch’. Knowing does not bring anything extra.

The start 

So when a WRR (witch restore ritual) was announced during the retreat, that was not a big dream come true. I was rather resigned – leave it to whoever wants. Until suddenly something made me sit up. And that something needed to put me in the constellation as a witch. So firmly, that I held my hand up even when too many people wanted to be witches. Even when the trainer asked: ‘who can’t be in the constellation without being a witch?’.

That would have wiped away any tendency to hold my hand up. Because well, ‘that witch-pain movement is not so relevant to me’, ‘others want it more’, ‘I’ll help the trainer in this difficult situation by withdrawing’, ‘I can get something out of all positions’, ‘it’s not that important’.

My raised hand was also not emotional, perhaps partly experimental, but mostly from a calmness of gut-knowledge. But I had no idea.

In the line of witches

I enter the constellation. We are standing with a number of ‘witches’, there is an executioner, a judge, a regular doctor, a churchman and a group of villagers. The first movement that occurs is a woman from the village who moves past the judge to the witch next to me and shows fiery anger to her. What is expressed through vocal sound gives me shivers and I step to my neighbor-witch for support. My gaze furiously at the village-woman, and softens only when I experience the power in my witchcolleague’s posture and sound.

The battle begins here between women. This moment is a female envy power.

Everyone is silent. The energy is completely concentrated here. 

Now. Women.

What is the beginning?

The village-woman turns out to be the wife of the judge, who walks around kindly between the groups, and passes judgment on the witches, based on something he stands for.

When he and his wife stand opposite each other, you can feel the pain there. The judge wants to do good for his wife with his judgments, but forgot to give her pain space. Or his.

At the invitation she lets the painsound be heard:  the vocal sound of her pain resonates through me and this entire constellation of 12 nationalities.

My cheeks are wet and she and I exchange a glance.

Next, the pain of the husband sounds. After this vocal expression he feels a kind of euphoric and wants to change the entire constellation to connect with eachother in love.

Too early. Too fast. Not doing justice to the pain of all, which does not create space. Which is exactly what he did to his wife: wanting to make it ‘right’, without presence and space for her and his pain.

((I love how a constellation always shows beyond our thoughts))

Confusion arises. The group suffers because of the non-recognition of the pain. I feel resentment going through me.

The hand of the representative of the doctor, the ‘judge’ has forced  into mine, comes through nevertheless. Through the attention of the ‘doctor’. And I know: there is no contradiction here, this is together. 

((This short but important intermezzo will fall into place later. Now, lets return to the constellation. ))

Pain changes form via the energy of a voice

After the painsound of the judge and the woman, it is up to the witches.

Up to us.

As if something is coming through me, the sound of collective pain sounds through my voice from this place in the constellation. I feel my mouth open wide and the sound sounds full and overwhelming through me.

At the same time I hear and feel the sound of pain from my fellow witches. One long pain tone that says it all, falls into the silence of the greater whole.

The villagers, the executioner, the judge, the doctor, the kerman, they hear and feel us.

We have been received.

Recognized by the semi-material form and taken up again trans-form-ed.

Silence.

We vibrate with each other

The villagers also sound their pain and tears stream down my face. So much connection. We are connected, authentic and not so unique.. Compassion suits us. One of the villagers symbolizes that. Our gazes catch and keep locking..

When the churchman sounds his pain, to my surprise there is something else. A disbelief and anger that goes through me and a feeling of powerlessness about injustice. ‘This pain does not do justice’, I feel strongly about that. Via his vocal sound various emotions go through me that I do not have to understand. Flashbacks and memories also come up very intensely, brought back by the sound of the churchman. I feel my body go through that processing in short sobs with soft tears.

A personal past of ecclesiastical abuse of power through a parent who was susceptible; and a collective past of rigid religion – which I (apparently) had allowed myself to become rigid.

Then my body softens, I feel sinking and open femininity and my body vibrates along with the sound of his voice. When I then feel the pain that he sounds, I fully receive it.

Collective coming together

After all the sounds of pain and what vibrated and trembled with it, spontaneous movement arises everywhere between individuals and groups.

My eyes are locked again with ‘my people’. She and I walk towards each other with an embrace and then move hand in hand through the people, through the group, through the whole.

Someone joins. Then someone else and more.

Slowly a circle forms.

When the wife of the judge stands next to me, we embrace each other with a deep knowing without words. The circle fills with all participants, including those who are not in surrender. 

The infinity of the circle that spontaneously arises is a powerful symbol of all parts of our society beyond and with past, present, future as one.

I feel the power of this sound constellation working through. In the collective, through all the people who were part of it, and beyond. 

ps. 

After a few weeks I can also say:

in my (im)personal life not through the usual obvious elements, but through details and corners of the constellation, with great relevance and life streams. More about that later, because omg how special..

Heel – Klank van dorsale zenuwstelselstaat 

In elkaar gezakt zit ik op de vensterbank met tranen in mijn ogen en voel me slapjes. Het is midden in een practice met 20 anderen uit 12 landen, maar dit voelt niet als oefening. Dit voelt ‘waar’. 

Ik zit alleen. 

Precies zoals ik me voel. 

Op een plek net buiten het oefen-veld. 

Ook precies zoals ik me voel. 

Niemand kijkt om.

De trainer is druk met de oefening uitleggen.

Ik zie mijn schouders nog meer zakken, voel de zwaartekracht alsof ik met molenstenen naar beneden gesleurd wordt. Ik ben getuige van wat er gaande is in me. Er is zelfs een sliert bewustzijn dat ik nu kan kiezen om te gaan staan en braaf de oefening mee te doen. Om een glimlach van buiten te produceren. 

En er is bewustzijn op het bombardement aan gedachten dat in mij gaande is. 

Context van deze ervaring

Zondag kwam ik, na zaterdagnacht een huisartsenpostenbezoek, mentaal en fysiek strompelend binnen bij een retreat Vocal Sound Healing level 3. Met flinke infecties die uitbreiden op mijn been en een achtbanend zenuwtstelsel. 

Het herstel is gaande, weet ik, ook al is er pijn en angst. Ik kies om mijn biologische en emotionele systeem, dat de weg wel weet in heling, te supporten. Tegelijk is er een oernood om tijdens de support aan mezelf, steun te ervaren. Ik reik dus uit voor steun.  

Of nou ja, dat schrijf ik makkelijk 😅, maar dat uitreiken is in dorsale ‘uit’-staat, is niet vanzelf of makkelijk. 

Onze automatische gedachten willen beschermen, zelfs met onwaarheid 

Want gedachten die vanuit een dorsale (collaspe) zenuwstelsel-staat automatisch opkomen eisen het bijna om geloofd te worden. Je kent ze vast deze gedachten. 

‘ik ben alleen’

‘iedereen vindt elkaar, ik niet, ik voel en denk anders’,

‘ik ben alleen leuk als ik leuk doe’, 

‘ach ja, laat maar, het kan zoveel erger’,

‘kijk ze zich allemaal fijn en veilig en verbonden voelen, nou ik voel onveiligheid’. 

Of: 

‘nou ja, ik kan en doe het wel alleen, dat lukt heus wel weer’,

‘niemand snapt mijn eigenheid, dus als ik maar van mezelf hou, is het goed’

‘anderen zijn gewoon minder sensitief, slim, diep, bewust (vul hier jouw lijn van gedachten in) dan ik’

En dat geloven. Dat als waar aannemen. Denken dat we iets met die gedachten moeten. 

Dan gaat een parallelle werkelijkheid verloren. 

Dan is uitreiken voor steun, of überhaupt laten zien hoe het gaat, onmogelijk.

Ken uzelf

Inmiddels ken ik mijn biologische werking en kon ik de bewegelijkheid zien, ondanks de overload aan fysieke en oudzeer pijn-prikkels. Zag ik de neiging naar de ‘(on)waarheid van mijn gedachten geloven’

En kies ik klein: om niet de glimlach te brengen voor de groep, of de eenzaamheid alleen te dragen, of weg te gaan. Ik kies om de gedachten te laten komen en gaan, mijn zenuwstelsel te eren zoals het is. In mij en de groep. 

En dan is er die ene mens, dat kleine anker, dat groots is in de ervaring van mijn zenuwstelsel. Ze maakt contact, vraagt hoe het gaat en ik laat de ontsteking zien. 

De connectie, die er al was, maar waar ik even niet bij kon, kan ik ontvangen. Ik merk de spleet ‘where the light gets in’  op en laat die bewuster worden. En doe ik dus de oefening mee.

Zonder ruis van verhalen 

Ik zit in de vensterbank dus, in de buurt van de ‘freeze’ staat wat de oefening was, maar iets verder naar achter, alleen, bijna op de grond.

Plots vraagt de trainer iets, waardoor ik mijn hand omhoog voel schieten. Hij knikt vragend.

”I’m in collapse, not freeze”.

Dan de directieve uitnodiging:

“Ok, laat je stem vandaar uit maar klinken” 

En zonder enkele gedachte, zonder mening of oordeel, voel ik hoe mijn stem naar buiten klinkt. 

Fragiel, trillend, klein, tranend en alleen. 

Dit is groot. 

Ik val stil.

En samen. 

Nooit eerder gebeurde dit op deze manier. Deze staat van zijn, die samenvalt met mijn lijf, het moment, met expressie en in bijzijn van anderen (20 vreemden maar liefst nu). 

Ik ervaar ruimte om te zien en voelen wat er in mijn systeem gebeurt, niet vanuit dissociatie, maar vanuit aanwezigheid dit keer. 

Hoe precies dit klopt en ruimte geeft door directe energie uitwisseling, zonder ruis van woorden.

En hoe daarmee energie verandert. Want dat doet energie continu: van vorm veranderen. 

De zwaartekracht minder lijkt te trekken. Rechtop zijn wordt toegankelijk. 

Alles is verbonden

En naast deze grootse ervaring voor mij, ontstaat er nog iets prachtigs. Iemand van de groep hoort via mijn stemklank: ‘hee, oef, dat is ook mijn ervaring nu’. 

Ze loopt naar de vensterbank en zit naast me. Beiden geïsoleerd. 

Met opnieuw de uitnodiging aan de stemklank. Nu klinken twee stemmen.

Beiden in eenzaamheid verbonden. Net zo waardevol als niet-eenzaam verbonden. 

Verbonden in en via alle menselijke lagen

Het is een diepe herinnering hoe we connected zijn ook in deze staat van zijn. Niet alleen met degenen die hetzelfde voelen. 

Ook met alle lagen, vormen en lege kanalen van onszelf. 

Ook met de anderen die in fightflight of de ventrale ervaring van verbinding staan. 

Met alles in de wereld. 

Energie en menselijke ervaring

Energie stroomt ruimer door mijn lichaam en ik loop als vanzelf naar de fight-plek om daar te klinken. De krachtenergie van ‘fight’ stroomt in verbinding. Ik voel me weer deel van de groep. Dat was ik al natuurlijk, maar nu is die ervaring weer toegankelijk.

Ik voel me diep dankbaar voor al dit. Het klinkt misschien als een kleine, fijne ervaring. Maar het omvat alle diepe lagen van het menselijk bestaan.

Liefde

Als eb en vloed stroomt het leven door de verschillende staten van het zenuwstelsel. Daarmee voluit zichtbaar en hoorbaar zijn, hebben we vaak gelabeld als gevaarlijk, kwetsbaar en doe-je-niet. Maar met deze rafelige rafels zijn we puur mens. Ze zijn net zo waardig als je puntgave gaafte 😉

Hoe ben jij onderweg met het eren van je zenuwstelsel en menszijn?