Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Categorie: spelen met je stem (pagina 1 van 1)

Women, witches and new forms (a WRR)

I am regularly called a witch 😉

Especially by my inner circle. With my herbal brews, powerful back-to-nature tendencies, wisdom and madness, the decades of learning to speak out, the confrontation (I had to learn to channel); and especially the deep deep connection with life -including fear of death- and living from a proximity with death. With life and death as the same.

But I did not tend towards a witch-past. I certainly feel involved with the collective and the transgenerational traumas in all kinds of areas, but also neutrality with stories of ‘once having been a witch’. Knowing does not bring anything extra.

The start 

So when a WRR (witch restore ritual) was announced during the retreat, that was not a big dream come true. I was rather resigned – leave it to whoever wants. Until suddenly something made me sit up. And that something needed to put me in the constellation as a witch. So firmly, that I held my hand up even when too many people wanted to be witches. Even when the trainer asked: ‘who can’t be in the constellation without being a witch?’.

That would have wiped away any tendency to hold my hand up. Because well, ‘that witch-pain movement is not so relevant to me’, ‘others want it more’, ‘I’ll help the trainer in this difficult situation by withdrawing’, ‘I can get something out of all positions’, ‘it’s not that important’.

My raised hand was also not emotional, perhaps partly experimental, but mostly from a calmness of gut-knowledge. But I had no idea.

In the line of witches

I enter the constellation. We are standing with a number of ‘witches’, there is an executioner, a judge, a regular doctor, a churchman and a group of villagers. The first movement that occurs is a woman from the village who moves past the judge to the witch next to me and shows fiery anger to her. What is expressed through vocal sound gives me shivers and I step to my neighbor-witch for support. My gaze furiously at the village-woman, and softens only when I experience the power in my witchcolleague’s posture and sound.

The battle begins here between women. This moment is a female envy power.

Everyone is silent. The energy is completely concentrated here. 

Now. Women.

What is the beginning?

The village-woman turns out to be the wife of the judge, who walks around kindly between the groups, and passes judgment on the witches, based on something he stands for.

When he and his wife stand opposite each other, you can feel the pain there. The judge wants to do good for his wife with his judgments, but forgot to give her pain space. Or his.

At the invitation she lets the painsound be heard:  the vocal sound of her pain resonates through me and this entire constellation of 12 nationalities.

My cheeks are wet and she and I exchange a glance.

Next, the pain of the husband sounds. After this vocal expression he feels a kind of euphoric and wants to change the entire constellation to connect with eachother in love.

Too early. Too fast. Not doing justice to the pain of all, which does not create space. Which is exactly what he did to his wife: wanting to make it ‘right’, without presence and space for her and his pain.

((I love how a constellation always shows beyond our thoughts))

Confusion arises. The group suffers because of the non-recognition of the pain. I feel resentment going through me.

The hand of the representative of the doctor, the ‘judge’ has forced  into mine, comes through nevertheless. Through the attention of the ‘doctor’. And I know: there is no contradiction here, this is together. 

((This short but important intermezzo will fall into place later. Now, lets return to the constellation. ))

Pain changes form via the energy of a voice

After the painsound of the judge and the woman, it is up to the witches.

Up to us.

As if something is coming through me, the sound of collective pain sounds through my voice from this place in the constellation. I feel my mouth open wide and the sound sounds full and overwhelming through me.

At the same time I hear and feel the sound of pain from my fellow witches. One long pain tone that says it all, falls into the silence of the greater whole.

The villagers, the executioner, the judge, the doctor, the kerman, they hear and feel us.

We have been received.

Recognized by the semi-material form and taken up again trans-form-ed.

Silence.

We vibrate with each other

The villagers also sound their pain and tears stream down my face. So much connection. We are connected, authentic and not so unique.. Compassion suits us. One of the villagers symbolizes that. Our gazes catch and keep locking..

When the churchman sounds his pain, to my surprise there is something else. A disbelief and anger that goes through me and a feeling of powerlessness about injustice. ‘This pain does not do justice’, I feel strongly about that. Via his vocal sound various emotions go through me that I do not have to understand. Flashbacks and memories also come up very intensely, brought back by the sound of the churchman. I feel my body go through that processing in short sobs with soft tears.

A personal past of ecclesiastical abuse of power through a parent who was susceptible; and a collective past of rigid religion – which I (apparently) had allowed myself to become rigid.

Then my body softens, I feel sinking and open femininity and my body vibrates along with the sound of his voice. When I then feel the pain that he sounds, I fully receive it.

Collective coming together

After all the sounds of pain and what vibrated and trembled with it, spontaneous movement arises everywhere between individuals and groups.

My eyes are locked again with ‘my people’. She and I walk towards each other with an embrace and then move hand in hand through the people, through the group, through the whole.

Someone joins. Then someone else and more.

Slowly a circle forms.

When the wife of the judge stands next to me, we embrace each other with a deep knowing without words. The circle fills with all participants, including those who are not in surrender. 

The infinity of the circle that spontaneously arises is a powerful symbol of all parts of our society beyond and with past, present, future as one.

I feel the power of this sound constellation working through. In the collective, through all the people who were part of it, and beyond. 

ps. 

After a few weeks I can also say:

in my (im)personal life not through the usual obvious elements, but through details and corners of the constellation, with great relevance and life streams. More about that later, because omg how special..

Heel – Klank van dorsale zenuwstelselstaat 

In elkaar gezakt zit ik op de vensterbank met tranen in mijn ogen en voel me slapjes. Het is midden in een practice met 20 anderen uit 12 landen, maar dit voelt niet als oefening. Dit voelt ‘waar’. 

Ik zit alleen. 

Precies zoals ik me voel. 

Op een plek net buiten het oefen-veld. 

Ook precies zoals ik me voel. 

Niemand kijkt om.

De trainer is druk met de oefening uitleggen.

Ik zie mijn schouders nog meer zakken, voel de zwaartekracht alsof ik met molenstenen naar beneden gesleurd wordt. Ik ben getuige van wat er gaande is in me. Er is zelfs een sliert bewustzijn dat ik nu kan kiezen om te gaan staan en braaf de oefening mee te doen. Om een glimlach van buiten te produceren. 

En er is bewustzijn op het bombardement aan gedachten dat in mij gaande is. 

Context van deze ervaring

Zondag kwam ik, na zaterdagnacht een huisartsenpostenbezoek, mentaal en fysiek strompelend binnen bij een retreat Vocal Sound Healing level 3. Met flinke infecties die uitbreiden op mijn been en een achtbanend zenuwtstelsel. 

Het herstel is gaande, weet ik, ook al is er pijn en angst. Ik kies om mijn biologische en emotionele systeem, dat de weg wel weet in heling, te supporten. Tegelijk is er een oernood om tijdens de support aan mezelf, steun te ervaren. Ik reik dus uit voor steun.  

Of nou ja, dat schrijf ik makkelijk 😅, maar dat uitreiken is in dorsale ‘uit’-staat, is niet vanzelf of makkelijk. 

Onze automatische gedachten willen beschermen, zelfs met onwaarheid 

Want gedachten die vanuit een dorsale (collaspe) zenuwstelsel-staat automatisch opkomen eisen het bijna om geloofd te worden. Je kent ze vast deze gedachten. 

‘ik ben alleen’

‘iedereen vindt elkaar, ik niet, ik voel en denk anders’,

‘ik ben alleen leuk als ik leuk doe’, 

‘ach ja, laat maar, het kan zoveel erger’,

‘kijk ze zich allemaal fijn en veilig en verbonden voelen, nou ik voel onveiligheid’. 

Of: 

‘nou ja, ik kan en doe het wel alleen, dat lukt heus wel weer’,

‘niemand snapt mijn eigenheid, dus als ik maar van mezelf hou, is het goed’

‘anderen zijn gewoon minder sensitief, slim, diep, bewust (vul hier jouw lijn van gedachten in) dan ik’

En dat geloven. Dat als waar aannemen. Denken dat we iets met die gedachten moeten. 

Dan gaat een parallelle werkelijkheid verloren. 

Dan is uitreiken voor steun, of überhaupt laten zien hoe het gaat, onmogelijk.

Ken uzelf

Inmiddels ken ik mijn biologische werking en kon ik de bewegelijkheid zien, ondanks de overload aan fysieke en oudzeer pijn-prikkels. Zag ik de neiging naar de ‘(on)waarheid van mijn gedachten geloven’

En kies ik klein: om niet de glimlach te brengen voor de groep, of de eenzaamheid alleen te dragen, of weg te gaan. Ik kies om de gedachten te laten komen en gaan, mijn zenuwstelsel te eren zoals het is. In mij en de groep. 

En dan is er die ene mens, dat kleine anker, dat groots is in de ervaring van mijn zenuwstelsel. Ze maakt contact, vraagt hoe het gaat en ik laat de ontsteking zien. 

De connectie, die er al was, maar waar ik even niet bij kon, kan ik ontvangen. Ik merk de spleet ‘where the light gets in’  op en laat die bewuster worden. En doe ik dus de oefening mee.

Zonder ruis van verhalen 

Ik zit in de vensterbank dus, in de buurt van de ‘freeze’ staat wat de oefening was, maar iets verder naar achter, alleen, bijna op de grond.

Plots vraagt de trainer iets, waardoor ik mijn hand omhoog voel schieten. Hij knikt vragend.

”I’m in collapse, not freeze”.

Dan de directieve uitnodiging:

“Ok, laat je stem vandaar uit maar klinken” 

En zonder enkele gedachte, zonder mening of oordeel, voel ik hoe mijn stem naar buiten klinkt. 

Fragiel, trillend, klein, tranend en alleen. 

Dit is groot. 

Ik val stil.

En samen. 

Nooit eerder gebeurde dit op deze manier. Deze staat van zijn, die samenvalt met mijn lijf, het moment, met expressie en in bijzijn van anderen (20 vreemden maar liefst nu). 

Ik ervaar ruimte om te zien en voelen wat er in mijn systeem gebeurt, niet vanuit dissociatie, maar vanuit aanwezigheid dit keer. 

Hoe precies dit klopt en ruimte geeft door directe energie uitwisseling, zonder ruis van woorden.

En hoe daarmee energie verandert. Want dat doet energie continu: van vorm veranderen. 

De zwaartekracht minder lijkt te trekken. Rechtop zijn wordt toegankelijk. 

Alles is verbonden

En naast deze grootse ervaring voor mij, ontstaat er nog iets prachtigs. Iemand van de groep hoort via mijn stemklank: ‘hee, oef, dat is ook mijn ervaring nu’. 

Ze loopt naar de vensterbank en zit naast me. Beiden geïsoleerd. 

Met opnieuw de uitnodiging aan de stemklank. Nu klinken twee stemmen.

Beiden in eenzaamheid verbonden. Net zo waardevol als niet-eenzaam verbonden. 

Verbonden in en via alle menselijke lagen

Het is een diepe herinnering hoe we connected zijn ook in deze staat van zijn. Niet alleen met degenen die hetzelfde voelen. 

Ook met alle lagen, vormen en lege kanalen van onszelf. 

Ook met de anderen die in fightflight of de ventrale ervaring van verbinding staan. 

Met alles in de wereld. 

Energie en menselijke ervaring

Energie stroomt ruimer door mijn lichaam en ik loop als vanzelf naar de fight-plek om daar te klinken. De krachtenergie van ‘fight’ stroomt in verbinding. Ik voel me weer deel van de groep. Dat was ik al natuurlijk, maar nu is die ervaring weer toegankelijk.

Ik voel me diep dankbaar voor al dit. Het klinkt misschien als een kleine, fijne ervaring. Maar het omvat alle diepe lagen van het menselijk bestaan.

Liefde

Als eb en vloed stroomt het leven door de verschillende staten van het zenuwstelsel. Daarmee voluit zichtbaar en hoorbaar zijn, hebben we vaak gelabeld als gevaarlijk, kwetsbaar en doe-je-niet. Maar met deze rafelige rafels zijn we puur mens. Ze zijn net zo waardig als je puntgave gaafte 😉

Hoe ben jij onderweg met het eren van je zenuwstelsel en menszijn?

Stemklank in het Hospice en bij jou

Gisteren in het hospice waar ik als vrijwilliger masseer, kwam tijdens de massage mijn stem zacht en mild mee klanken. Eerst zakte de dame in kwestie wat meer in, ik voelde haar spieren zachter worden onder mijn handen en haar hoofd zakte naar achter.

En na een tijdje liet tot mijn (en haar eigen) verrassing ook haar stem zich horen via klanken op elke uitademing.

Zo bleef het vele minuten lang: onze afgestemde adem en klanken met de aanraking van massage door de kleding heen.

Met stralende ogen keek ze me aan na afloop: “Dit ging vanzelf. Wat een verbinding en gedragenheid. Het was alsof ik gewichtloos was. Ik voel me vrij.”

Verstild, ontspannen samen opgenomen, met de dood heel nabij is, zijn dit pure momenten van leven en overgave.

✨🙏🏼

Je kan klank laten komen in je rouwproces. Klank bij verlies. Klank van angst voor de dood. Klank voor het leven vóór de dood. Klank voor de transitie. Klank om in het moment vol aanwezig te zijn hoe lang of kort je leven nog is.

Maar we hoeven niet bijna dood te gaan of in rouw te zijn om zo het leven te voelen met klank als ingang.

Afgelopen week begeleidde ik ook prachtig stemklankreizen met de eigen stem van mensen. Wat een wonderlijkheid keer op keer. De richting, de ontlading, dat wat nu is hoorbaar en voelbaar.

De trilling van de klank doet iets met het zenuwstelsel, net als de automatische verlenging van de uitademing. De Nervus Vagus van het parasympatische zenuwstelsel wordt gestimuleerd.

Maar het gaat daaraan voorbij. We laten zijn wat er is. Ook de emotie die er in dat moment is, ook evt aanwezige overtuiging, ook je vermoeidheid of klacht, krijgt ruimte en klank (= een vluchtige vorm) en daarmee ontstaat er ruimte voor de levenskracht en de diepe joy die er altijd is, maar lang miet altijd toegankelijk voelt. Deze kan nu vrij en voelbaar stromen.

Ik ben maar de uitnodiger, doorgever eigenlijk. Soms de ontregelaar ook zeker 🤪 Maar de eigen stemklank laat je weten hoe het leven stroomt.

  • Wil je zelf klank-experimenteren?

Een inspirerende oefening die je in 2-3 min tijd doet en vaak ook nog lekker voelt:

  1. Laat: Volg je ademhaling een minuut zoals deze vanzelf gaat zonder iets te willen veranderen.
  2. Zucht: Adem dan rustig in en laat je armen mee omhoog bewegen als ze willen en laat de adem met een zucht uitstromen, terwijl de armen neervallen of zakken of je lijf wat schud.

Herhaal dit 3x en voel wat er verandert fysiek, mentaal, emotioneel.

  1. Klank: Laat bij de volgende uitademing een klank komen op de vraag: wat is de klank van dit moment? Laat de klank komen na je inademing, precies zo als de klank eruit komt zonder dat je gedachten kiezen hoe dit moet klinken.
    Elk oordeel van je gedachten laat je voor wat het is en merk op wat je hoort en hoe de klank tijdens en erna voelt. —- Laat de herhaling komen als dat in je opkomt, of niet.
  1. Enjoy your sound en de stilte erna ✨
#klanken #lovemywork #beinthedoing #levenensterven #balansinbeweging

Eigenwijsinevenwicht.nl * persoonlijke stemklankreis * workshop Klanklare Onzing 7 april * ademmassagereis * retraites * training Belichaamd Leiderschap sep-nov * innerlijke ontdekkingsreistraject * training VOED 30 maart en 13 april

Spelen leert je alles en is spiritueel

Spelen leert je alles wat je nodig hebt.
Spelen is spiritueel.

Het is nogal een stelling 😝 ~> Why?

  • Hoogleraar Rob Martens schrijft: “Spel is congruent met je lichaam, met waar je voor gemaakt bent. (..) We zijn gemaakt voor spelend leren. Dat zijn we vergeten, onder andere omdat spel geen doel buiten het spel lijkt te kennen, of zelfs onnozel moet lijken om te kunnen werken.” Uit: We moeten spelen

Voor veel mensen is spelen uit hun dagelijkse leven verdwenen. Ze zijn gefocust op nut en doel en spelen hebben ze gelabeld als zinloos, tijdverdrijf, raar, of voor kinderen.

En Rob Martens schreef juist dat doelloosheid inherent is aan spelen. En dat is lastig, want ons denken wil begrijpen, uitleggen en analyseren. En serieus zijn en genomen worden. Dat is ook de taak van deze manier van denken. En tijdens speelse oefeningen staat dat deels buitenspel, ja…

Als dat breinddeel niet gewend is soms niet nodig te zijn, kan het dat moeilijk vinden en gaat het schreeuwen.

  • Hoe merk je die schreeuw of weerstand?

Via de criticus, die begint over nut en zin. Via de schaamtevolle die zegt dat je niet zo raar of stom hoort te doen als volwassene. Via het zo-ben-ik-persoonlijkheidsdeel dat zegt dat dit gewoon niet bij je past. Via de analist die gewoon wil begrijpen waaróm je iets doet.

  • Hoe maken we met die weerstand dan toch ook ruimte voor spelend-zijn en leren?

~> Bedanken.

Hè?

Bedank dat analytische nuttigheidvragende deel van je brein hartelijk. Erken dat het wil zorgen voor jouw veiligheid en status in de groep. En wil beschermen tegen vervelende gevoelens en emoties.

  • Je kan het naast bedanken geruststellen met 1 woord.

Welk woord?

~> Experiment

Vertel je rationele doelensteller dat je voor dit moment een experiment doet. Dat is tijdelijk. Uitproberen. Niet in plaats van. Veilig dus. En dan wuift je innerlijke criticus met de witte vlag van toestemming en vrede voor het experiment.

  • Spelen traint je zenuwstelsel/je brein, er ontstaan fysiek nieuwe verbindingen door je experimenten in een veilige voelende omgeving zonder dat er iets van afhangt en zonder, doel.

Door die nieuwe en sterkere andere verbindingen in je zenuwstelsel zullen situaties en interactie onverwacht sneller als speels ervaren worden.

Je reageert niet meer automatisch via vaste patronen (goed gebruikte snelwegen in je zenuwstelsel zeg maar) maar er komt tijd tussen dat wat er gebeurt en hoe je erop reageert.


Er ontstaan nieuwe (zenuw)zijwegen en ruimte. Ruimte om te kiezen. Dat maakt een wereld van verschil, namelijk een ervaring van vrijheid.

Zo leert spelen ons wat we nodig hebben. Zonder de vooraf-doelen en juist te genieten van het doen, de eindeloosheid van verbeelding & alsofs, opties en creatie.

  • Onze spelende aard als mens is daarbij volkomen natuurlijk en gaat per definitie via het lichaam, via dóen, voelen en uitproberen van het onbekende, nieuwsgierig, weg van ‘zeker weten’ en het is steeds weer nú.

Daarmee is het luchtige in het moment zijn met bewustzijn een van de meest directe ingangen tot spiritualiteit.

Je ervaart de open verbinding (voorbij je ik-die-wil-begrijpen) naar een grotere realiteit en deze kan ons (moeitelozer) gaan leiden. Om te doen voor de ander, de samenleving inclusief jezelf.

Soooo Lets play 🎉👣🦄

Wil je ruimte en context om te spelen? Te groeien in verbinding? Polyvagaal Theorie dóen en toepassen? Welkom!

Tijdens de 3 maands training Belichaamd Leiderschap nemen we de speelse aard als mens ruimschoots mee in de vijf modules. Krijg je volop speelruimte. En ook in de tweedaagse training V.O.E.D. in de natuur je eigen natuur ontdekken, ontbreekt deze speelse inslag niet. En tijdens individuele reizen maken we zeker ook ruimte voor jou als homo ludens (spelende mens)

Klank laten klinken. Waarom in hemelsnaam?

Ik lach hardop als ze zegt: ‘we leken van buiten vast een stelletje malloten’. Zo’n soort soort gedachte had ik ook in mezelf opgemerkt. Waarbij dan? vraag je je misschien af. Nou: Klanken laten klinken.

In dit geval tijdens een massageklankreis. Maar tijdens elk retraite en elk training nodigen we mensen uit om met hun stem te klanken en experimenteren. En sinds kort in losse stemklank workshops.

Waarom stemklank?

We zijn het compleet ontwend. Onze stem mag alleen nog te horen zijn als we praten (of zingen, maar dan alleen als het waardeoordeel ‘mooi’ erop geplakt is). 

Laat ik vandaag 3 redenen noemen om weer klank te gaan maken. En dan bedoel ik dus niet ‘zingen’ zoals onze cultuur dat ziet, of ‘mooie’ klank. Maar natuurlijke klank. 

  1. Minder opgestapelde of chronische stress

Voor veel mensen is meditatief zitten een manier om tot rust te komen, maar voor veel anderen juist niet. Want hun gedachten racen door en ze ervaren dan onrust die amper nog te dragen is. Klank laten komen is dan 1) efficiënter om je geest naar 1 activiteit te brengen, dat brengt al rust. En 2) klank stimuleert de nervus vagus. Dit is de hoofdrolspeler van het parasympathische zenuwstelsel dat zorgt voor herstel en vertering. 

  1. Ruimte voor emotie

Wij mensen zijn nou eenmaal emotionele wezens, dat ligt in onze menselijke aard. Maar de maatschappij is zo ingericht dat emotie maar zeer beperkt ruimte krijgt.  Via klank kan deze op een veilige manier er zijn. Bijvoorbeeld boosheid kan bedreigend zijn als die tegen jou of een ander gericht wordt, maar boosheid in de klank zonder richting, kan veilig bestaan, ruimte krijgen, letterlijk gehoord worden. En is dan alweer veranderd, door je heen gestroomd. 

  1. Verbinden met je oorsprong

Voordat we spraken, was er geluid. Babies maken geluid zonder woorden. Waarschijnlijk maakten we als mensheid ook geluiden voordat de verbale taal ontstond. In elk geval zijn in de oertalen de klank en de betekenis diep verbonden.

We kunnen kiezen om met onze oorsprong te verbinden via klank. Onze eigen stemklank en de klank die door ons heen wil expressie krijgen, zeker als diepsneldenkers en -voelers kun je die connectie met je oorsprong diep ervaren.

En jij?

Er zijn nog meer redenen. Die komen volgende keer. Voor nu nodig ik je uit om je eigen stem vandaag eens te laten klinken. Neem lekker ruimte om een tikkie mallotig te zijn als dat je helpt je stem laten klinken. Laat de lach komen. En gun jezelf daarna om eens heel oprecht naar je eigen klank te luisteren.

Super leuk als je me weten hoe het was en wat je opviel✨

#beinthedoing #balansinbeweging #speeljevrij #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn #stemklank #klankklinken

Ps.
Als je na dit lezen denkt ‘daar wil ik meer van en ook doen’ kom naar de workshop voor een fijn prijsje van €25 bij Mudita. 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl

Liever een persoonlijke adem/klankreis? (Tot 15 maart te boeken voor een fijn prijsje van €40 incl ruimtehuur, of 3x voor €110)

Meer argumenten lezen om te starten of door te gaan met klanken? Lees hier meerrrr