Met een stralende lach verschijnt de Indiase stewardess uit het niets met een overheerlijk uitziend ijsje op een deftig (echt, geen plastic) bordje voor Isha. Deze kijkt blij verrast en neemt een grote hap. Na 100 vluchten kan ik wel vertellen dat dit geen economy class service is en als ik om me heen kijk, zijn onze meiden ook de enige die ervan zitten te smikkelen in de volle Boeing 747.

“De eerste!” zei Tim lachend. Nog vele momenten van spontane gebaren voor onze meiden zullen volgen, weten we van eerdere reizen naar Azië.

Ik zit met mijn hoofd in het voedingskussen (heel handig overblijfsel uit de babytijd, nu ik deze ziekte heb) half een film te kijken over liefde, dood en tijd.

Of tijd nou lineair is of circulair of golvend, het is er. Tranen lopen over mijn gezicht. Ik voel me volledig. Met het verdriet en gemis én de ontdekking van wat komt en de artsen die op me wachten.

It’s all now

Isha en Jana die zich opkrullen en in slaap vallen in de vliegtuigstoelen. Het moment met een vriendin in de zon, kijkend naar onze kinderen, een dag voor vertrek. Met de rolstoel op Schiphol, waardoor we alle vier werden ontslagen van wachtrijen (elk nadeel heb z’n voordeel, was het toch?). De lieve briefjes die we pas onderweg mochten openen. De echo in ons lege huis vanmorgen. De afgelopen weken waarin we zoveel moois met velen deelden. De keuzes van wat past in de koffers en wat gaat weg. De ruzie, want wat staat ons te wachten daar? Onze reiziger-meisjes met hun tassen en onderzoekende houding. De hand van Tim door mijn haar. De film over het verlies van een kind en daarna het leven hervinden, door liefde die ook in de pijn is.
Alles in dit moment.Er gaan vast zware momenten komen, waarin we gemis voelen aan knuffels of Nederlands eten, of frustratie over de beperking door de ziekte, terwijl we daar op elkaar zijn aangewezen. Als de flow stokt en we uit verbinding met onszelf zijn. Ook die wil ik proberen in woorden door te geven.

Nu genieten we lekker nog even van die flow en de stromende vriendschap en verbinding waarmee we ruim gevoed Nederland hebben verlaten.

“Laat het stromen” begon met Jana’s project voor 4 waterpompen in Cambodja, waar mensen sinds maart dit jaar gebruik van maken. Dat stromen gaat gewoon in andere vormen door. Als het stroomt, blokkeert het niet. Als alle emoties en beyond stromen, leven we vrijer. Komen mensen samen, is de wereld een beetje fijner en is er meer kans op gezondheid.

Ik herinner me ineens een keer dat ik alleen in een vliegtuig naar Azië zat, twee jaar na Johans dood. Walkman in de oren, in tranen uit het raampje starend, toen een stewardess een hand op mijn schouder legde en me mooi briefpapier en een pen gaf “to write to who’s in your heart”. Ze wist niets van me. Ik bleef nog lang na de reis verbaasd om dat gebaar. Hoe ze me zag.

Ook nu weet deze stewardess niet wat deze vliegreis voor ons gezin betekent. Het onverwachte ijsje voelt als een welkom van ons tijdelijke nieuwe land. We zijn al gezien.