“Ik was toen jaloers op jou, omdat ik vond dat jij alles kon en ik dacht dat ik dat ook moest kunnen”. Hij zei het bijna tussen neus en lippen door tegen onze dochter, terwijl we op de bank zaten nadat ze buiten waren geweest.
Ik flapperde nog net niet met mijn oren.
Stilte.
“En nu?”, vroeg ik na even.
“Nu zie ik dat we allebei eigen dingen kunnen”
Hij was twaalf toen.
12, mensen!
Ineens viel bij mij het kwartje waarom dochter in eerdere jaren was, toen deze vriend ineens afstand nam. Ahja, dat was toen wel even moeilijk he? We lachten er warm met z’n drieën om, dat menselijke. Voor allemaal.
*
Het voorval bleef rondom me dansen.
Inmiddels al bijna een jaar.
Het voelt zo groots.
Hoe veel volwassenen ken je die dit doen, kunnen?
Zelfreflectie, heldere woorden, benoemen naar de ander, zonder lading? poe…
*
En vandaag gooide ik het weer eens op in een spontaan gesprekje met andere dochter – waardoor ze bijna te laat op school kwam, sorry hon, this was more important 😉
Over de grootsheid van het inzicht en het delen waren we het volhartig eens.
Daarna keken we om ons heen de wereld in, waar dat afstand-nemen zo vaak voorkomt, juist ook tussen volwassenen.
“Veel mensen voelen zich bedreigd als een ander beter is”, zegt ze.
“Bedreigd?”
“Omdat de wereld henzelf dan als minder ziet”.
“Maar ‘bedreigd’? Gaat het niet om hun zelfbeeld?”
‘Nee’
‘Gaat het erom dat ze zich niet goed genoeg voelen? Dat is waar elke volwassene bijna voor in therapie of coaching gaat.’
‘Nee. Bedreigd vanuit de omgeving.’
‘oh?’
‘Daarom scheidt iemand zich dan af van die persoon.’
Ik kijk vragend.
‘Omdat als ze samen zijn, de wereld hen automatisch vergelijkt. Als ze ieder op zichzelf zijn, kijkt de wereld wél naar hun eigenheid.’
“wtf! Zo helder heeft nog niemand het me uitgelegd!’, roep ik.
Ik besef hoe waar dit is, hoe vanzelf wij relatief-levende mensen dit doen.
En ben stil.
Ze wil gaan. Naar school.
Ho, wacht, nog een vraag:
Gaat het dan om de samenleving of om de persoon?’
‘Om beiden in de dynamiek, in interactie.’
En in mijn hoofd buitelt het: jaja, natuurlijk is het niet of-of.
Het is iets wat niet op zichzelf kan bestaan.
En ik herinner me ineens weer de term intra-actie van natuurkundige Karen Barad (Thanks voor de reminder Xandra!)
We bestaan niet op onszelf.
We bestaan in wat we samen in het moment steeds worden.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
