Waaaa wat er nu weer gebeurde ..

Camperpech vrijdagavond 18u in de Zuid Franse felle zon, bij net een afslag naar tankstation. Door foutje staan we plots tussen vrachtwagens, oververhit zonder schaduw en waar iedereen ons steeds voor onveiligheid waarschuwt. En met twee meiden..

ANWB gebeld: ‘nee, helaas’.
(Dit duurde wel 20 min)

Reisverzekering gebeld: ‘Wat vervelend en ik ga je helpen’, en vraagt 20 minuten details uit.

Reisverzekering belt een kwartier later terug: ‘nee toch niet. (uitleg die neerkwam op camper tot maandag bij sleepbedrijf, daarna wachten tot garage tijd heeft, wij zelf ergens anders en maandag repatriëring zonder camper).

Mevrouw zegt nog: of er moet een wonder gebeuren.
‘Ja, dat kies ik: een wonder!’
Ze lacht.

Franse tolweg gendarmerie gebeld:
‘ok, we sturen een monteur’.

Intussen ligt Tim onder de camper en ziet dat de distributieriem kapot is. Dankzij inmiddels overleden buurman Bert, van wie we de camper mochten overnemen, ligt er een nieuwe riem in de bus klaar en wat gereedschap.
Maar ja, onze monteur skills zijn niet geweldig.

En dan….

Buurman van dit moment, een vrachtwagenchauffeur, gebaart of hij kan helpen. Hij komt uit Georgië. En na een blik onder de motorkap, gaat hij aan de slag.

Na even arriveert de Franse Tolweg Secours, geen monteur, maar een ongeduldige sleepdienst. Hij eist dat de camper nu direct weg gesleept wordt. Anders vertrekt hij.

Vrachtwagenchauffeur werkt onverstoorbaar door, roept een ander chauffeur erbij en zegt ons de bus in versnelling te zetten. De nukkige Secours-man komt zelfs nog een minuut helpen. Ik glimlach naar mijn stresssysteem.

En dan moeten we kiezen:
laten we de bus opladen door ‘de professionals’ die dan alle protocollen de komende week afwerken incl alsnog die te late repatriëring, OF geloven we in de spontane hulp van medemensen die we niet kunnen verstaan?

We herinneren de keuze voor een wonder.

We laten de takelwagen gaan geven ons over, we nemen daarmee dus risico. En dat zwengelt heus gedachten aan. Maar we vertrouwen.

En dan … rolt dat wonder zich verder uit.

Gereedschap dat ontbreekt wordt gevraagd aan andere vrachtwagenchauffeurs. Er komen er nog 2 helpen. Zij kennen oude auto’s, dat is helder, we duwen de bus samen op en neer, breekijzeren, lachen, zij roken, we zweten, we praten met handen en voeten.

Iemand brengt ons flessen water, de meiden krijgen cola, een stoere man brengt zijn babykatje naar de dochters.

Twee mannen uit de Oekraïne, twee uit Roemenië een uit Litouwen en een uit Georgië dus, onze eerste superheld.

En met enorm gezamenlijke krachtinspanning en ruim 2 uur werk zit de riem erop, koelvloeistof bij gevuld, en kunnen we om 21u ‘s avonds gewoon verder!!

👣 Systemen en protocollen efficiënt en nodig? Wij ervaren weer dat menselijk contact dat altijd overstijgt.

👣 Onveilgheid op deze Aires? Wij ervaren juist veilige krachtpatser armen en mega veel liefde in actie. Modderige spiritualiteit.

👣 We spraken elkaars (inter)nationale taal niet, maar onze gezamenlijke taal is compassie.

Ik doe een dansje van blijheid! Ze willen er niets voor terug. Maar willen wel op de foto.

Zie hier:
Het wonder van menselijkheid ✨

Ik geloof in wonderen 🙏🏼

Ps.
We vonden een uurtje later nog een camping om bij te komen en onze blijheid en dankbaarheid strekt zich langgerekt uit tot nu en ever morgen 🤍

#beinthedoing #balansinbeweging #compassie #menselijk #modderigespiritualiteit