Als ik binnen kom zit ze met ogen dicht en de verpleegster plaatst net een zuurstofmasker over haar neus en mond. Ik ben al vele malen bij haar geweest, maar nu heeft ze het zwaar.
Ze pakt mijn hand en ik zeg dat ik later wel kom. De verpleegster is even stil en stelt dan voor dat ik haar masseer juist nu in de benauwdheid om haar systeem te helpen tot rustig ademen te komen.
Het ontroert me, dit vanzelfsprekend lijkende samengaan van de hospicebewoner, de verpleging en ik als vrijwilliger, voorbij onszelf.
Ik pak een kruk en start met het licht masseren van haar schouder en arm op mijn eigen trage ademhaling. Haar gevoel van ademnood waar we samen bij zijn. De ogen openhouden kost haar nu al teveel, laat staan praten.
Langzaam zie ik haar adem zakken en ga aan de andere kant zitten. De verpleegster komt terug, doet een meting en knikt me toe: meetbaar herstel.
Ik blijf zacht masseren op mijn licht hoorbare uitademing. Ze zakt nog wat meer in de stoel en we zwijgen samen in nabije aanraking.
#vrijwilligerineenhospice, #aanwezige, #beinthedoing, #samenzijn, #levenseinde, #balansinbeweging, #embodiment, #massage, #adem, #klank, #levensstroomvlakbijdedood, #indeontmoeting, #eigenwijsinevenwicht
**
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
