Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Tag: #beinthedoing #speelsespiritualiteit #balansinbeweging #eigenwijsinevenwicht #levensenergie (pagina 1 van 1)

Avidya, uit de Yoga Traditie

  • Ken je het inzicht van ‘onwetenheid’, Avidya, uit de Yoga Traditie?

Dit stelt dat de oorzaak van ons lijden niet pijn zelf is, maar de verwarring van onze geest. De onwetendheid waardoor we de ware natuur van onszelf en de wereld door elkaar halen met persoonlijkheid.

We lezen in Patanjali Yoga Sutra’s dat Avidya de eerste van 5 klesha’s is. Een klesha kun je zien als een soort bril waardoor we naar het leven kijken.

‘Vidya’ is een sanskriet woord en betekent wijsheid of kennis. Het voorzetsel ‘a’ betekent ‘niet’.

Het gaat bij Avidya om meer dan gebrek aan informatie. Het is een blindheid voor de realiteit onder schijnbare realiteit en het onvermogen om een onveranderlijk diepe connectie te ervaren met anderen, de bron en je ware zelf.

Deze onwetendheid wordt zichtbaar in overleefmechanieken, patronen en overtuigingen via relaties en ons ‘ik’.
Niet dát ze er zijn, dat is menselijk. Maar dat we geloven dat we ze ZIJN. We geloven dat onze gedachten en emoties ‘waar’ zijn. En laten ons meevoeren door een gedachtentrein naar een plek waar we ons ellendig of boos voelen.

Stel, je wordt wakker en kijkt naar buiten: ah nee, ‘weer een regendag’. Gevolgd door ‘ik ben ongeschikt voor dit klimaat’. En: ‘daar moet ik iets mee, zal ik verhuizen? Of nee, ik weet ook wel dat het is niet buiten me ligt. Ík ben gewoon wisselvallig en tja, depressie zit in de familie. Ik ga hulp zoeken.’

En je ochtend is bepaald. En het ergste? De rest van de dag nemen andere gedachtentreinen je óók in volle overtuiging mee.

Als je je niet gehoord voelt tijdens een vergadering op je werk, je partner niet overlegt, of iemand in de supermarkt tegen je uitviel. Als zorgen je overnemen, als de ander echt iets moet veranderen, of jijzelf.


We zien een idee, of gevoel als ‘van mij’ en oordelen dat als goed of slecht, blij of verdrietig. Zo zitten we in een loop.

Volgens vele oude tradities waaronder de yogafilosofie verwar je dan je niet-zelf (gedachte, stemming, staat) met het zelf (ware natuur).


Hoe stap je uit de verwarring van Avidya? Door te kijken naar je gedachten, emoties, met een oprechte vraag als:

  • Wie dacht ik dat ik ben?
  • Welke gedachte brengt lijden in mijn huidige situatie?
  • Welke zenuwstelselstaat brengt me deze gedachten?
  • Hoe kan ik ermee spelen?


En dan observator zijn van ons innerlijke toneel.

Zonder uit het menselijke te stappen, alle emoties mogen er zijn. Én er is overgave, een diep vertrouwen in het leven en de ware natuur.

Danst als je danst, huilt als je huilt en lach als je lacht. Zonder de bril van onwetenheid zie je erin de verbinding met je ware aard en het moment.

Dat gaat natuurlijk nooit altijd lukken hè..
Gelukkig.

Laten we imperfect genieten, compassie voelen, daadkrachtig voor waarden staan en regelmatig bewust inchecken bij onze ware aard en de serene stilte ervan.

Dan kunnen we het leven, onszelf en de ander met nog liefdevollere armen omarmen.

#beinthedoing #balansinbeweging #yogatraditie

Stemklank en ongemak

‘Is dat niet ongemakkelijk?‘ is een vraag die ik afgelopen weken regelmatig hoorde over de workshop klank.

Ja en nee, lach ik meestal.

Ja, je stem is heel puur, eigen en het kan kwetsbaar voelen deze te laten klinken zoals ze komt.

Diepsneldenkers (HB) en ruimvoelers (HSP) kunnen zich soms (vooraf) extra ongemakkelijk voelen, want ze zijn gewend aan veel denken en om meegenomen te worden door die vele gedachten en verwerken daarnaast emoties ook diep. Maar juist voor deze groep is belichaming en stemklank een ultieme ingang om meer dan dat van zichzelf te ontmoeten!

En daarbij is het voor elk mens zo, voorbij alleen stemklank: alle dingen die nieuw zijn, die we niet gewend zijn, geven een reactie in ons zenuwstelsel die we vaak ‘ongemak’, ‘zenuwachtig’ of ‘stress’ noemen. Is niet meer dan menselijk normaal.

Op deze manier je stem gebruiken is niet iets wat de meeste mensen vaak doen. En dat betekent dus dat we ongemak ervaren. Daar hoeven we niets aan te veranderen. Eerder zou ik zeggen: Gefeliciteerd, je bent mooi menselijk met dat ongemak 😉

En nee, het is ook niet-ongemakkelijk. Want je stem laten klinken is authentiek en oorspronkelijk. Het voelt natuurlijk en verbindend met jezelf, je energie, lijf en anderen. Het is heel menselijk. Iets in je zal dat herkennen, voorbij het ongemak en het kan ‘kloppend’ voelen.

Daarbij dragen we elkaar als groep, ook via klanken. Je komt niet voor de groep als een show. We klanken samen en dat geeft ruimte voor het ongemak, authenticiteit, vrije stroming en dus het ervaren van de verbinding in jezelf en met elkaar. En misschien ervaar je dan zelfs wel je klank laten ✨

Ps
Doe je ook mee? 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl of meld je hier aan

Stemklank en authenticiteit

In deze eerste maand van het jaar wil ik je nog eens meenemen naar de ingang die stemklank is. Laten we het vieren met een extra reden om klank te maken. Ok, even een mini recap van een vorig blog.

Het gaat dus niet om ‘zingen’, of ‘mooie’ klank, of pijn eruit schreeuwen. Maar natuurlijke stemklanken.

Liever ga je het ervaren, maar om je analytische breindeel daartoe uit te nodigen schreef ik in het blog 3 voordelen van je stemklank laten klinken:

  1. Stressvolle ervaring verandert zonder wilskracht 👣
  2. Ruimte voor emotie 👣
  3. Verbinden met je oorsprong 👣

Als je de argumenten vergeten bent of a la minute nieuwsgierig werd, zie hier voor het hele blog.

En dan vandaag een vierde argument om je stem te laten klinken:

  1. Je authenticiteit meer ervaren en delen


Waar we met woorden vaak vertellen OVER onszelf, gebeurtenissen of anderen en we dus maar deels in het nu zijn met het hele lichaam, verbindt klank je met je authenticiteit van dat moment, VANUIT je zelf.

Kwetsbaarder zeker. Ongemakkelijk misschien. Transparanter ook.

En er is meer kans om te verbinden vanuit waar je op dat moment echt staat, in plaats van via aanpassing, je best doen, of welke ‘zo hoort het’-gedachten of aangeleerde patronen ook.

De ander hoort en ziet je dan. Maar belangrijker: je hoort en ziet jezelf, in plaats van alleen je gedachten. Het is ruimte voor en ontdekking van je eigen menselijke werking en connectie.

Je stem laat zich via klank horen met -kwetsbaar en hoorbaar- wat er is, als je dat toelaat. Met die authenticiteit verbinden in het moment zal je verrassen en iets laten ervaren wat met woorden niet lekker wordt uitgelegd (zeggen ook de verwonderende deelnemers en (HB, HSP) denkende breinen): authentieke ruimte en verbinding via lijf & klank.


Dus: Waar ga jij vandaag je stem laten klinken en er met aandacht naar luisteren en voelen?

)

beinthedoing #balansinbeweging #vrijmenselijk #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn #stemklank #klankklinken #klanklareOnzing

Ps.
Als je na dit lezen denkt ‘daar wil ik meer van en liefst eerst eens onder begeleiding’ kom naar de workshop voor een fijn prijsje van €25 bij Mudita. 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl

Liever een persoonlijke adem/klankreis? (Tot 15 maart te boeken voor een fijn prijsje van €40 incl ruimtehuur, of 3x voor €110)

Emoties in 90 seconden en kunnen kiezen

Ken 90 seconden-regel over emoties van Jill Bolte Taylor (hersenspecialist)?

Zij stelt dat de fysiologische impact van een emotie slechts 90 seconden in je systeem blijft. (Jill Bolte Taylor 90 seconds) Zo kort is de emotie daadwerkelijk fysiek aanwezig, daarna verdwijnt deze weer. Mits deze niet gevoed wordt met onze gedachten.

(Eh ja, natuurlijk kan een emotie vaker terugkeren en weer opnieuw voelbaar zijn, aangezet door (onbewuste) gedachten of behoefte, maar on point nu verder:).


Leuk, maar wat kun je daarmee, die 90 secondenregel?

Het kan jezelf uitnodigen om iets nieuws over je eigen werking te ontdekken! Het gaf mijn analytische brein een zetje om me wat vaker over te geven aan de nieuwsgierigheid om te ontdekken of ik emotie ook fysiek kon volgen en onbevangen erin kon staan. En dat kan! Jeeej.

Dan voelde ik een bubbelige stroom door mijn lijf gaan, naast de ‘pijnlijke’ emotie (die in fysieke sensaties niet zo pijnlijk was vaak).


In de jaren die volgden heb ik dat zeker niet altijd makkelijk gevonden. De gedachten die erbij opkomen willen me/je overtuigen dat ze waar zijn, dat ik/je ze serieus moet nemen en ze hebben een verslavende werking. En dan kon zo’n weetje als de 90 seconden regel, me soms net over de streep trekken om niet mee te gaan in de gedachtenstroom en open te blijven ontdekken.


Maar: Neem het luchtig. In mijn trainingen (Belichaamd Leiderschap en V.O.E.D.) en individuele reizen noem ik alle theorieën, tradities, visies, breinkennisweetjes: ‘metaforen’, geen waarheid. Dat geeft jou ruimte om te experimenteren. Ervaren.


Of je nou wel of niet de 90 seconden regel kent of toepast, je wordt er in beide gevallen geen beter mens van, je wordt er in de essentie niet meer ‘heel’ van, want dat ben je al.

Het is een metafoor waar je mee kan ontdekken, spelen, zonder deze als waarheid te hoeven neer te zetten.

Om je menselijke werking, inclusief emoties, gedachten te observeren en je heelheid en verbinding te ervaren. Of niet 😉

Laat je levens-canvas vullen en creëren 🎨

#beinthedoing #aanwezigzijn #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn #liefde #metaforen #heelzijn

Ik wil niet meer bij jou wonen! Deel 2

Kalm spelend opent ze het gesprek

Ik wil niet meer bij jou wonen!

Die zin heb ik eerder te horen gekregen. Nu zegt de jongste het als vijfjarige. Dezelfde woorden als oudere zus drie jaar geleden. Ik voel een andere lading. Ze zegt het niet boos of verdrietig zoals zus toen. Een beetje uitdagend en te kalm eigenlijk. Ik slik even en het lukt me om rustig zonder veel nadruk re vragen waar ze wel wil wonen.

‘Ik wil ook niet bij papa. Opa’s, oma’s of tantes wonen. Ik wil nergens wonen.’
Wil je bij jezelf wonen?
‘Ik wil nergens wonen, ook niet bij mezelf.’
Wat betekent dat?

‘Dat ik niet wil leven’.

Oef, ik slik nog maar eens. Ik weersta de neiging om het af te doen en te zeggen dat wel overgaat of dat het leven toch leuk is. Op de vraag waar ze niet wil leven, antwoord ze het niet te weten. Waar ze wel zou willen leven dan? Als ze onder het bed wijst, vraagt ik wat daar fijn is. Misschien het donker of ongezien zijn. Ik zie haar denken en ik blijf verder stil.

Gedachten die komen en mogen gaan

Gedachten gaan door me heen. Wat maakt dat ze dit zegt? Wat kan ik doen? Fijn dat ze het zegt. Ik zou willen dat ze wil leven. Komt het door India? Door de zwaarte die we soms voelen in het wennen? Maar ik laat ze allemaal weer gaan. Die gedachten hoef ik niet te geloven. Ik hoef alleen maar bij m’n meisje aan haar gevoel te zijn.

Na een hele tijd kijkt ze op. ‘Ik wil dat jij en papa niet boos doen tegen mij’. Liefje, ja, dat zou je fijn vinden he. Zou je dan willen leven? ‘Het is eigenlijk niet waar, dat ik niet wil leven’. Ik knuffel haar en vraag of hoe het kwam dat ze dat zei. Die vraag is door haar (natuurlijk) niet te beantwoorden.

Doorgronden en visueel maken

Ik pak spontaan opstellingen poppetjes en laat haar een poppetje voor zichzelf en een poppetje voor het leven kiezen. Ze kiest een enorm groot leven en zet zichzelf tegenover het leven. Ze voelt zich stevig, zegt ze. Langzaam laat ik haar meer kiezen. Papa en mama. Zelf wil ze zus, oma en haar broertje er ook bij.

Ze was bij aanvang deel van een tweeling, zagen we op de eerste echo. Het andere deel bleek een ‘vanished twin’. Maar zij heeft sterk het gevoel van verbondenheid, al vanaf heel jong. Ze is ook overtuigd dat het een broertje was. Nu moet hij dus in het veld. Dicht bij haar. Ze kiest een piepklein popje.

Tegen het einde blijkt er ‘iets’ bij het broertje te horen staan. Ze kiest er een poppetje voor.  ‘Dood, misschien’, denkt ze. Ineens raakt het beeld haar. Ze valt in tranen op bed. Ik pak haar op en samen kijken we naar het veld waar alles staat. Ik zeg dat iedereen en alles erbij hoort. Ook verdriet. Dan komt ze overeind en wil ook verdriet een plek geven, dan ook blijheid en boosheid. Ze kijkt en voelt. Ze zet zichzelf nog even anders neer, zodat ze ‘alles en iedereen kan voelen’.

Het leven staat in het laatste beeld weer tegenover het poppetje dat haarzelf representeert en is als enige onberoerd. Ze kijkt nog steeds stevig naar het leven.

Als ze de poppetjes opruimt, blijven zijzelf, broertje en het leven als laatste staan.
Dan pakt ze ook die op. Het is goed. ‘Zo is het fijn om te leven, mama’ en ze loopt naar haar stiften om verder te kleuren.

Wat er nou precies is veranderd, weet ik niet. Het gesprekje samen was fijn. Ze voelt zich gehoord met alles wat er bij haar is.

En ik? Ik ben zó gelukkig met haar.