Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Tag: dutchyogisinindia (pagina 2 van 2)

Eieren in de badkamer

Lief komt met gekookte eieren de badkamer inlopen, terwijl ik onder de douche uitkom. Even kijk ik verbaasd, maar dan komt het beeld van de zondvloed in de keuken terug. Gister stond ik af te wassen en schoot de afvoer onder de bak plots los. Vanmorgen om 9 uur zou iemand komen om het te maken. In ons korte India-leven hebben we inmiddels geleerd dat dat niet het geval zou zijn en hadden ook niemand verwacht. Dus de eieren, de afwas en ander keuken zaken, moeten nu via de badkamer. Meer lezen

Dit gaat om jou

“Mama, het gaat niet om ons. Het gaat om jou.”

Even weet ik, geirriteerd, niet wat ze bedoelt, maar als ik in haar betraande ogen kijk, ben ik blij.

Zojuist tijdens het eten deed ik gefrustreerd en kortaf tegen de meiden. Ik had teveel gedaan en het rechtop zitten met eten, is dan teveel voor me. En dan kan ik niet meer reageren vanuit wat er is. Ik mopper, doe onredelijke vaststellingen en verwijt beide dochters onbenullige dingen.

Op eerdere momenten zoals deze, of eigenlijk meestal net er na, als de overprikkeling gezakt was, ging ik naar onze dames toe. Dan zei ik dat wat ze vroegen niet onterecht was. Of dat ik het misschien niet fijn vond hoe ze zich gedroegen, maar dat mijn reactie niet helemaal klopte met hun gedrag. Ik leg uit dat oude patronen in mij de baas zijn soms. Dat iets wat ik vroeger (onbewust) geleerd heb, dan zomaar omhoog komt en ik haast vanzelf dingen doe of zeg die ik eigenlijk niet bedoel of wil. Ik sluit dat soort momenten af met ‘eigenlijk heeft het niets met jullie te maken, maar is het iets in mij waar ik nog niet zo goed mee om kan gaan.’

Laatst voegde ik toe, dat ze dat ook tegen me mogen zeggen als ik boos doe of geprikkeld. Omdat ik dat zelf niet altijd meteen doorheb.

Dit was dus het eerste moment. Twee dagen daarvoor vijf geworden, zegt jongste heel dapper in tranen tegen me hoe het zit. Mama, het gaat niet om ons. Het gaat om jou. Door haar snoetje en die wijze woorden, ben ik direct terug bij de onderlaag. Ik zeg dat ze gelijk heeft. Dat het iets in mij is en ze het zich niet hoeven aan te trekken. Mijn hele geprikkeldheid is ook meteen een stuk minder, wonderbaarlijk genoeg. Ook bij hen is de verandering direct merkbaar en we zijn verbonden. Ik geef ze een kus allebei, zeg hoe moe ik ben en zodra mijn bord leeg is, ga ik op bed liggen. Hier in India staat dat, lekker handig, naast de eettafel.

Ik voel de dankbaarheid door mijn lijf stromen. Dat ik haar een beetje wegwijs kan maken rondom gedrag van de ander en wat het met je doet.

Dat vervelend gedrag van iemand niet per definitie aan haar ligt, maar bij de eigenaar van het gedrag hoort. Dat ze dat niet hoeft te verinnerlijken naar ‘ik ben niet goed genoeg’. Hoe ze zich uit kan spreken en met/op mij veilig kan oefenen. En dat tot slot, na dat proces, vaak een rustig gesprek over het aandeel van beide partijen in de situatie mogelijk is. Want er zijn altijd meerdere persepectieven.

Daarnaast, nu ik toch lekker op bed lig te mijmeren, voel ik dankbaarheid voor mijn persoonlijke pad. Steeds krijg ik nieuwe kansen om te ontwikkelen als ouder, als mens. I love motherhood.

 

Wij willen terug

22 juli 2017

“Ik wil terug naar Nederland!”, klinkt het vanuit allebei onze dochters op dag 10 in India. Het is een antwoord op een vraag uit Jana’s kletsboek dat we met z’n vieren op bed invullen na het avondeten, ‘wat is je grootste wens?’

We verbaasden ons er al even over dat dit moment nog niet gekomen was bij hen, niet vóór vertrek en niet na aankomst hier. Bij het afscheid van vriendinnen was het fijn en vol lieve boodschappen aan elkaar, maar zonder tranen. Het uitzicht op de vlucht en het nog vage begrip India was vooral leuk voor ze. We beseften dat ze het, net als wij, niet konden overzien. Er zou een moment komen dat het idee ‘India’, dat hun nieuwsgierigheid en ontdekkingszin prikkelde, zou veranderen in de realiteit van een nieuwe woonplek met alle gevolgen.

Alles is anders


Als we doorvragen missen ze hun vriendinnen en het Nederlandse eten. Onze rijstliefhebbers hebben er na 18 maaltijden met rijst toch even helemaal genoeg van. We hebben nog geen WIFI (‘morgen’ horen we al 10 dagen lang) en dus kunnen ze niet lekker vanuit huis of bed met hun vriendinnen skypen. Er zijn geen andere kinderen op de campus, en in het dorpje waar we wonen hebben ze net de eerste contacten gelegd, zonder met elkaar te kunnen praten.

Ook vindt Jana de ‘sfeer’ in Nederland fijner. Ze bemerkt iets wat ze niet in woorden kan pakken. We zijn vooral blij dat ze het uitspreken. Het zijn ook pittige dagen geweest. Er moest heel veel geregeld worden, waar veel tijd heen ging. En met een zieke mama is hier binnen blijven, versterkt door de enorme moessonregens, ook anders. We hebben geen boven om je even terug te trekken, geen buurmeisjes om spontaan aan te kloppen, geen oma en opa, geen vriendinnen om mee af te spreken, geen zwemles, paardrijles of balletles. En geen Nederlands eten dus.

Het idee is nu werkelijkheid en daarmee zitten we in een transitieperiode. We zijn niet op vakantie met allerlei leuke tripjes, eettentjes, speelplekken of zee. We hebben een huisje, opleiding van papa en behandelingen van mama, papierwerk en regen. Dus de vraag ‘wat doen we hier’ is natuurlijk aanwezig. Zoals Tim en ik van te voren wisten, maar dan nog, het ervaren is wel even wat anders. Ik had gisteravond ook een huilbui. Om de wachtstand, het schema van Tim en het niet weten wat India ons gaat brengen.

Life changing
Negen jaar geleden vertrok mijn zus met haar man op de fiets naar Libanon (wat later ook nog Iran, Pakistan, India, Nepal en Thailand en anderhalf jaar fietsen werden) en zij heeft de eerste maand van hun fietsreis ook steeds gedacht ‘dit is niet leuk! Wat doe ik hier?”. Ik wist dat, maar het was toch fijn om er in een app even aan herinnerd te worden. Als je er midden in zit, het onthechtingsproces en wennen aan een vreemd en nog onprettig ritme (nog naast de moeheid en het ziekzijn dat alle dames in ons gezin al heeft getroffen) voelt dat overweldigend. Maar dat gevoel hoort bij zulke grote veranderingen én biedt grote kans op een innerlijke life changing experience als je er doorheen gaat.

Alle vier wilden we naar India. Toen we Jana vertelden dat India misschien een optie was, reageerde ze tegen onze verwachting in met ‘echt?! Wanneer gaan we?!’ En dat gevoel van ontdekken, loslaten en kiezen richting gezondheid was dieper dan alle angsten, frustraties en onzekerheid. En hielp ons door die fases heen.

Zelfs nu dit gevoel ons tijdelijk bevangen heeft, met bijhorende tranen en leegte en is er een kalmte, een soort overgave. Dat we Nederland missen en terug willen, mag er zijn, we praten en huilen erover, wat we zouden doen en eten, over wat er hier niet fijn is nu, en tegelijk weten we dat we hier blijven om te ontvangen en aan te kijken wat er is. De onderdompeling in het land van yoga en ayurveda zal ons verrijken op manieren die we nu nog niet kunnen vatten.

Daily live en binnenkort fijn gezelschap
En intussen wandelen we door. Vandaag vonden we een plekje waar de kinderen af en toe kunnen zwemmen, haalden we als tegenwicht tegen alle rijst een indian vegaburger met friet bij macdonalds, speelden we de zevensprong en gaf ik het dagelijkse Engelse lesje aan Jana en Isha. Ook bedachten we thema’s voor Jana’s filmpjes, die ze wil gaan maken. Tim haalde een boek voor me in de bieb van de campus over Panchakarma. En ik las op bed beetjes over de achtergrond van de behandelingen via Ayurveda.

Gister op pad met de meiden en hun skeelers cq rolschaatsen, dapper over de Indiase wegen met Riksja’s, motorbikes en auto’s, alles luid toeterend. (Een Indiaas gezegde is: you don’t need breaks, you just need a horn).

Die rollers onder hun voeten, en daarnaast vrouw met rollator, trokken nogal de aandacht. Letterlijk iedereen keek verbaasd om naar al onze wielen. Tim en ik hadden in Nederland enigszins wanhopig staan kijken naar de hoeveelheid en het gewicht voor in onze koffers. De rolschaatsen namen een halve backpack in beslag en veel gewicht. De neiging om ze thuis te laten was groot. Maar het was het enige dat Jana en Isha gevraagd hadden om mee te nemen. Dus dat deden we. En nu ben ik daar zó blij mee! Ze genieten van hun Hollandse skates en kunnen lekker bewegen.

Net thuis maakte ik mijn bekende magische drankje met Nederlandse ingrediënten (zo fijn dat ik ook die gewoon meegenomen heb!) voor Isha’s koorts. Tim liet een foto zien van hem met medestudenten en vertelde over de contacten die ontstaan. Ook zijn we alle vier blij met de leuke buurvrouw uit Kroatië, die de kinderen opving toen ik na een behandeling instortte, ons verder wegwijs maakt en van kleuren en een goed gesprek houdt.

What’s next

Tot slot kochten we vandaag een prachtige taart om oma te verwelkomen die over 2 dagen hier komt! Lekker vertrouwd twee weken Nederlands praten voor de meiden, naast alle omaliefde natuurlijk. En ga ik intern voor een intensief programma. Dan is mijn moeder inmiddels een beetje gewend, zorgt zij met Tim voor onze liefjes en kan ik met gerust hart volledig op mezelf concentreren.. More things to come!