Sauna met zn vieren. Goed verjaardagscadeau nog aan de zestienjarige, al zeg ik het zelf 😉
Het is mentale verteringstijd (tenminste als je sauna niet als bijkletsdag gebruikt). Zo draagt elke sauna, elk koude bad en elke ligbedje bij om de mentale activiteiten van school en werk te verwerken. Er ontstaat ruimte, leegte en belichaming van leven. Zakken in zijn.
👣 Ik lag met glimlach de warmte en sauna geuren op te snuiven (zachtjes hoor) en te genieten van de tieners die zich vrij voelen in hun lichaam. En dacht: hoe noem je in stilte naast elkaar de hete sauna ervaren, op een groot ligbed alle vier een eigen boek lezen op zachte kussen en zonder woorden samen zwemmen?
Er komen woorden op als ‘verbinding’, diepe afgestemdheid, ‘soulful presence’. Levendigheid in zijn.
👣 Geluk is .. dat ieder via het eigen lichaam ervaart wanneer de hitte of kou genoeg is, en daarop vrij handelt. Het ene kind geniet van de warmte tot de zandloper voorbij leeg is, de ander loopt tussendoor het koude water in en komt nog eens terug.
👣 Geluk is… dat ik me besef dat ze flexibel met polariteiten omgaan. Zowel de hitte als de kou opzoeken en verlaten. Zoals ze thuis de chaos en de orde in en uitgaan, harmonie en onenigheid, enthousiasme en verdriet en ook meegaanheid en eigenzinnig initiatief. Niet OF, maar EN. En het leven dwars door en met de polariteiten geleefd wordt.
👣 Geluk is.. dat vanuit zo’n dagje sauna een rustige beweging ontstaat naar Latijn, Frans, Debattraining, yogalessen of de opleiding Belichaamd Leiderschap.
Niet eens trager of minder actief, maar vanuit achterover leunende rust waarin alles vloeiender gaat. Een andere realiteit ontstaat met op het oog dezelfde ingrediënten, maar uit een andere staat van zijn.
👣
Hoe leef jij met polariteiten en ontdekkingen in je zenuwstelsel staten?
————
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Hé? Dat is raar, als yogadocenten ga je toch niet achtbanen de hele dag? Dat hoorden we vaak rond ons dagje Efteling met de tieners vorige week.
Zo grappig! Voor mij juist logisch: zenuwstelsel training to the Max in de Efteling!
Mijn zenuwstelsel gaat flink aan bij hoogtes. Dus in de Baron, als je voorover hangt (op de eerste rij natuurlijk, want de tieners ..) hoooog boven de Eftelingvloer, kalmeer ik liefdevol mijn systeem met rondkijken, gedachten niet geloven, hummen, lachen.
En dan die intense drop… Mijn systeem slaakt oerkreten = het sympathische zenuwstelsel (beschermen door beweging) Middenin ervaart het blijkbaar doodsangst en valt stil: de schreeuw stopt, bewegingen stoppen, adem stopt of gaat oppervlakkig = dorsaal zenuwstelsel (beschermen door bewegingloosheid).
Het sympathetische komt weer online in de bocht erna met zuchten en lachen. Als de ride is afgelopen zit ik verstild: verwerking, integratie, ook nog tijdens het lopen erna; de stress hormonen worden langzaam herstel hormonen.
En dit… dit doen we allemaal graag en vrijwillig met ons zenuwstelsel. Hier in de Efteling met hordes mensen in achtbanen. Dwars door alle staten van het zenuwstelsel heen keer op keer. Flexibiliteit trainen in het zenuwstelsel doordat we erbij lachen, we duiden het als ‘veilig’, ook al gaat ons biologische systeem aan.
En we doseren waar nodig. Zoals een vriend van dochter zei ‘ik hou niet van doodsangst voelen, dus de baron sla ik over’.
Misschien sla jij achtbanen sowieso over en kijk je spannende films of series, lees je boeken, huil je bij kunst of muziek. Manieren waarop ons zenuwstelsel door alle gezonde staten heen gaat. We voelen verbinding met ons lijf, lachen of huilen, en weten: dit gevoel is straks weer voorbij.
Het gekke? Als datzelfde gebeurt door dingen als een rotgesprek, een val, een boze vrouw, een toets, falen of afwijzing, gaan we niet voelen, schudden, huilen of lachen en weten dat het zo voorbij is. Dan gaan we erover denken en ons best doen voor oplossingen. In plaats van al die gedachten voorbij te laten gaan en met wat is te zijn.
Zie je hoe yoga en de Efteling elkaar insluit? 😜 same same but different.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
In een volkomen afgelegen jungledorp in Cambodja, stap ik van een eenvoudige motor af en stap met mijn been tegen de uitlaat. Grote diepe brandwond aan de binnenkant van mijn kuit en geen dokter, laat staan een ziekenhuis in de wijde omgeving en geen stromend water. Wel heel veel pijn.
En angst.
Want dit is by far niet mijn eerste brandwond en die gingen al jaren altijd ontsteken. Jaja er valt heus wat te zeggen over mijn onhandigheid en niet-als-een-ezel-leren-van, maar ik brandde mijn hand ongeveer elke drie maanden aan de oven. Die dan gingen ontsteken en met open etterende 4x1cm-wonden zes-acht weken pijn doen en risico zijn.
En deze beenwond is wel een heel stuk groter en dieper dan die op mijn handen zaten.
Hulp vanuit compassie en natuur
Iemand weet een emmer water voor me te regelen waar ik een soort van mee kan koelen. En dan ineens staat er een meisje in onze simpele kamer aan mijn ‘bed’ met iets in haar hand. Ze spreekt geen Engels en mijn Cambodjaans is ook niet aanwezig. Toch kan ze me met allerlei gebaren en daadkracht duidelijk maken dat het spul honing is, die ze op mijn wond gaat doen.
Ik verga van de pijn en geef me, bij gebrek aan controle-opties, over aan de wijsheid van het land. Ze zorgt dat de honing schoon op de wond komt en verbind mijn been met verband. Ik begrijp dat dit de hele nacht en de volgende dag op mijn been moet blijven en luister.
En na de initiële heftigere pijn, zakt de pijn werkelijk waar binnen een half uur volledig weg!!
Ik kan het niet geloven, maar ook in de nacht blijft de pijn weg net als de volgende dag. Mijn lichaam weet dat het rustig aan moet doen en het been weinig beweging en geen water moet hebben. Maar de pijn is gewoon weg. Dat is me nog nooit gebeurd.
In de dagen erna volgt nog een keer een nieuw honing compress en ik kan weer reizigers activiteiten doen, de wond geneest zonder een enkele ontsteking binnen 10 dagen!!!
Mijn hele wezen blijft in awe over de honing. En ik neem deze wijsheid mee.
De Medicinale kracht van honing toepassen
Deze ervaring van meer dan 20 jaar geleden was een begin. Ik ging met mijn leergierigheid en verwondering studeren en leren over natuurgenezing waaronder rauwe ongeraffineerde honing.
De antibacteriële, ontstekingremmende, antioxiderende, verzachtende en immuunsysteem ondersteunende werking kwam overal terug. Honing steunt het lichaam infecties buiten te houden of te werken, zonder antibiotica resistente bacteriën te creëren. En er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken te vinden voor de liefhebber.
Ik ben zelf rauwe honing gaan gebruiken als ondersteuning bij heling zowel bij mezelf, onze kinderen toen ze geboren werden (let op: dit mag inwendig niet vóór het eerste levensjaar) en inmiddels gebruiken veel mensen om me heen honing als eerste go-to bij huidontstekingen, verbrandingen en wonden. Vooral Manuka honing heeft een krachtige medicinale werking.
Manuka honing is (samen met hoge dosering vitamine C en Propolis), ook de eerste ingang in ons gezin bij ontstekingen in oren, neus of keel heeft, of griep- of andere virale verschijnselen. De honing niet in de thee doen (door de warmte gaan een groot deel van de werking verloren) maar gewoon met een lepeltje even in de keel houden en dan doorslikken.
Recente Manuka-ervaringen en de reguliere geneeskunde
Toen onze dochter enkele jaren geleden open wonden over haar hele lichaam kreeg en alles van de huisarts en kinderarts niet werkte, was Manuka honing het enige dat de uitdijende wonden tegenhield, alsook de pijn ervan.
Alleen, die honing urenlang op een been, arm, of in het gezicht van een zeer bewegelijk kind houden, vroeg nogal wat geklieder en gaasjes en taping skills.
Totdat een verpleegkundige (nee, niet bij een artsenbezoek, maar een verpleegkundige die in de yogales kwam..) ons wees op het wondencentrum.
Daar ontdekte ik dat ook regulier via dit expertise centrum manuka honing gebruikt wordt! En enorm fijn: we kregen strips met gaasjes Manuka Honing die beter aan te brengen waren.
(Nadeel was wel dat bij enkele wonden deze geprepareerde honinggazen vast plakten in de wond en ik alsnog mijn eigen vers rauwe Manuka honing erop deed, zodat de verbanden ook nog verwijderd konden worden, zonder de wonden open te trekken.)
Uiteindelijk was het een combinatie van reguliere antibiotica en Manuka honing (inwendig en uitwendig) die na 5 maanden van open wonden, soms wel 12 tegelijk over haar lichaam, haar huid blijvend heel kreeg.
Tot mijn verbazing wisten onze huisarts en de kinderarts en de internist allen niet van het bestaan van dit wonden-expertisecentrum en niet van deze krachtige medicinale werking van honing. Blijf zelf open ontdekken, niet alles is bekend bij de artsen in eerste of tweede lijn, zeker niet over de genezende krachten van natuurlijke middelen.
Onze meest recente ervaring was met Oud en Nieuw. Toen lief een baksteen vrijwel uit het kampvuur oppakte en drie van zijn vingertoppen 2/3e graads verbrandingen hadden. De ergste pijn trok ook dit keer een half uur na de Manuka Honing weg. En na weken van honing verbandjes, bleven ontstekingen weg en zijn de vingertoppen nu nog slechts gevoelig, mét een heel nieuwe huidlaag.
Ps. Manuka honing koop je bij de betere natuurwinkels of online en gebruik je alleen medicinaal, (want het is duur, komt vaak van ver en laat ook honing aan de bijen zelf). Zorg voor minimaal umf 10+
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.
Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.
Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.
Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn. En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?
Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’
Stil.
En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.
Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen. Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.
Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.
Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:
In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.
In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR
En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉
So there you have it: the rise of #beinthedoing
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Als je je verdrietig voelt (of bang). Hoeft er niets anders, niets opgelost of uitgelegd.
Ben je niet kapot, zit je niet in een foute of lage trilling of vast in je ego. Sterker nog: je hebt ook geen heling nodig, of een ‘shift’.
Je ervaart gewoon even verdriet of angst. Zo simpel is het. Daar is niets mis mee.
Het leven stroomt door je heen als verdriet, nu. En straks ook weer op een andere manier.
Wat zou er zijn in de wereld als we onszelf en elkaar die blik eens wat vaker gunnen? En misschien een arm of een knipoog?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
In elkaar gezakt zit ik op de vensterbank met tranen in mijn ogen en voel me slapjes. Het is midden in een practice met 20 anderen uit 12 landen, maar dit voelt niet als oefening. Dit voelt ‘waar’.
Ik zit alleen.
Precies zoals ik me voel.
Op een plek net buiten het oefen-veld.
Ook precies zoals ik me voel.
Niemand kijkt om.
De trainer is druk met de oefening uitleggen.
Ik zie mijn schouders nog meer zakken, voel de zwaartekracht alsof ik met molenstenen naar beneden gesleurd wordt. Ik ben getuige van wat er gaande is in me. Er is zelfs een sliert bewustzijn dat ik nu kan kiezen om te gaan staan en braaf de oefening mee te doen. Om een glimlach van buiten te produceren.
En er is bewustzijn op het bombardement aan gedachten dat in mij gaande is.
Context van deze ervaring
Zondag kwam ik, na zaterdagnacht een huisartsenpostenbezoek, mentaal en fysiek strompelend binnen bij een retreat Vocal Sound Healing level 3. Met flinke infecties die uitbreiden op mijn been en een achtbanend zenuwtstelsel.
Het herstel is gaande, weet ik, ook al is er pijn en angst. Ik kies om mijn biologische en emotionele systeem, dat de weg wel weet in heling, te supporten. Tegelijk is er een oernood om tijdens de support aan mezelf, steun te ervaren. Ik reik dus uit voor steun.
Of nou ja, dat schrijf ik makkelijk 😅, maar dat uitreiken is in dorsale ‘uit’-staat, is niet vanzelf of makkelijk.
Onze automatische gedachten willen beschermen, zelfs met onwaarheid
Want gedachten die vanuit een dorsale (collaspe) zenuwstelsel-staat automatisch opkomen eisen het bijna om geloofd te worden. Je kent ze vast deze gedachten.
‘ik ben alleen’
‘iedereen vindt elkaar, ik niet, ik voel en denk anders’,
‘ik ben alleen leuk als ik leuk doe’,
‘ach ja, laat maar, het kan zoveel erger’,
‘kijk ze zich allemaal fijn en veilig en verbonden voelen, nou ik voel onveiligheid’.
Of:
‘nou ja, ik kan en doe het wel alleen, dat lukt heus wel weer’,
‘niemand snapt mijn eigenheid, dus als ik maar van mezelf hou, is het goed’
‘anderen zijn gewoon minder sensitief, slim, diep, bewust (vul hier jouw lijn van gedachten in) dan ik’
En dat geloven. Dat als waar aannemen. Denken dat we iets met die gedachten moeten.
Dan gaat een parallelle werkelijkheid verloren.
Dan is uitreiken voor steun, of überhaupt laten zien hoe het gaat, onmogelijk.
Ken uzelf
Inmiddels ken ik mijn biologische werking en kon ik de bewegelijkheid zien, ondanks de overload aan fysieke en oudzeer pijn-prikkels. Zag ik de neiging naar de ‘(on)waarheid van mijn gedachten geloven’
En kies ik klein: om niet de glimlach te brengen voor de groep, of de eenzaamheid alleen te dragen, of weg te gaan. Ik kies om de gedachten te laten komen en gaan, mijn zenuwstelsel te eren zoals het is. In mij en de groep.
En dan is er die ene mens, dat kleine anker, dat groots is in de ervaring van mijn zenuwstelsel. Ze maakt contact, vraagt hoe het gaat en ik laat de ontsteking zien.
De connectie, die er al was, maar waar ik even niet bij kon, kan ik ontvangen. Ik merk de spleet ‘where the light gets in’ op en laat die bewuster worden. En doe ik dus de oefening mee.
Zonder ruis van verhalen
Ik zit in de vensterbank dus, in de buurt van de ‘freeze’ staat wat de oefening was, maar iets verder naar achter, alleen, bijna op de grond.
Plots vraagt de trainer iets, waardoor ik mijn hand omhoog voel schieten. Hij knikt vragend.
”I’m in collapse, not freeze”.
Dan de directieve uitnodiging:
“Ok, laat je stem vandaar uit maar klinken”
En zonder enkele gedachte, zonder mening of oordeel, voel ik hoe mijn stem naar buiten klinkt.
Fragiel, trillend, klein, tranend en alleen.
Dit is groot.
Ik val stil.
En samen.
Nooit eerder gebeurde dit op deze manier. Deze staat van zijn, die samenvalt met mijn lijf, het moment, met expressie en in bijzijn van anderen (20 vreemden maar liefst nu).
Ik ervaar ruimte om te zien en voelen wat er in mijn systeem gebeurt, niet vanuit dissociatie, maar vanuit aanwezigheid dit keer.
Hoe precies dit klopt en ruimte geeft door directe energie uitwisseling, zonder ruis van woorden.
En hoe daarmee energie verandert. Want dat doet energie continu: van vorm veranderen.
De zwaartekracht minder lijkt te trekken. Rechtop zijn wordt toegankelijk.
Alles is verbonden
En naast deze grootse ervaring voor mij, ontstaat er nog iets prachtigs. Iemand van de groep hoort via mijn stemklank: ‘hee, oef, dat is ook mijn ervaring nu’.
Ze loopt naar de vensterbank en zit naast me. Beiden geïsoleerd.
Met opnieuw de uitnodiging aan de stemklank. Nu klinken twee stemmen.
Beiden in eenzaamheid verbonden. Net zo waardevol als niet-eenzaam verbonden.
Verbonden in en via alle menselijke lagen
Het is een diepe herinnering hoe we connected zijn ook in deze staat van zijn. Niet alleen met degenen die hetzelfde voelen.
Ook met alle lagen, vormen en lege kanalen van onszelf.
Ook met de anderen die in fightflight of de ventrale ervaring van verbinding staan.
Met alles in de wereld.
Energie en menselijke ervaring
Energie stroomt ruimer door mijn lichaam en ik loop als vanzelf naar de fight-plek om daar te klinken. De krachtenergie van ‘fight’ stroomt in verbinding. Ik voel me weer deel van de groep. Dat was ik al natuurlijk, maar nu is die ervaring weer toegankelijk.
Ik voel me diep dankbaar voor al dit. Het klinkt misschien als een kleine, fijne ervaring. Maar het omvat alle diepe lagen van het menselijk bestaan.
Liefde
Als eb en vloed stroomt het leven door de verschillende staten van het zenuwstelsel. Daarmee voluit zichtbaar en hoorbaar zijn, hebben we vaak gelabeld als gevaarlijk, kwetsbaar en doe-je-niet. Maar met deze rafelige rafels zijn we puur mens. Ze zijn net zo waardig als je puntgave gaafte 😉
Hoe ben jij onderweg met het eren van je zenuwstelsel en menszijn?
