Ouders: Wees het meeste ruime zenuwstelsel in de kamer
✨ Je kan dan bij een ontregeld zenuwstelselstaat van je kind zijn zijn én open en betrokken blijven.
Kinderen vinden hun weg naar zelf-connectie en met de ander vanzelf: het lichaam, hun natuur, weet de weg, als aan hen de juiste omgeving gegeven wordt.
✨ Lukt soms niet? Natuurlijk niet, als ouders ga je ook door alle zenuwstelsel staten heen en onze kinderen kunnen precies prikken (trigger) waar we zelf nog niet aanwezig bleven voor onszelf.
✨ Maar: elk moment is nieuw! In relatie met je zenuwstelsel, je kind en omgeving co-creëer je gewoon een nieuw moment met compassie.
Pak je het vorige moment (toen je tegen je kind schreeuwde of boos wegliep) nog even op. Met een playfight, een excuus, een luisterend oor, een knuffel of grapje in verbinding.
✨ En dan nog 2 dingen.
Herinner jezelf dat je liefde bent en de beste ouder voor je kind bent en wil zijn.
Geef zelfzorg eens voorrang 🙃🤩
Niet alleen door soms een moment voor jezelf te plannen, maar groter: tijd plannen om je eigen zenuwstelsel te laten ontladen, co-reguleren en herbedraden.
👣 Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Ken 90 seconden-regel over emoties van Jill Bolte Taylor (hersenspecialist)?
Zij stelt dat de fysiologische impact van een emotie slechts 90 seconden in je systeem blijft. (Jill Bolte Taylor 90 seconds) Zo kort is de emotie daadwerkelijk fysiek aanwezig, daarna verdwijnt deze weer. Mits deze niet gevoed wordt met onze gedachten.
(Eh ja, natuurlijk kan een emotie vaker terugkeren en weer opnieuw voelbaar zijn, aangezet door (onbewuste) gedachten of behoefte, maar on point nu verder:).
✨ Leuk, maar wat kun je daarmee, die 90 secondenregel?
Het kan jezelf uitnodigen om iets nieuws over je eigen werking te ontdekken! Het gaf mijn analytische brein een zetje om me wat vaker over te geven aan de nieuwsgierigheid om te ontdekken of ik emotie ook fysiek kon volgen en onbevangen erin kon staan. En dat kan! Jeeej.
Dan voelde ik een bubbelige stroom door mijn lijf gaan, naast de ‘pijnlijke’ emotie (die in fysieke sensaties niet zo pijnlijk was vaak).
✨ In de jaren die volgden heb ik dat zeker niet altijd makkelijk gevonden. De gedachten die erbij opkomen willen me/je overtuigen dat ze waar zijn, dat ik/je ze serieus moet nemen en ze hebben een verslavende werking. En dan kon zo’n weetje als de 90 seconden regel, me soms net over de streep trekken om niet mee te gaan in de gedachtenstroom en open te blijven ontdekken.
✨ Maar: Neem het luchtig. In mijn trainingen (Belichaamd Leiderschap en V.O.E.D.) en individuele reizen noem ik alle theorieën, tradities, visies, breinkennisweetjes: ‘metaforen’, geen waarheid. Dat geeft jou ruimte om te experimenteren. Ervaren.
✨ Of je nou wel of niet de 90 seconden regel kent of toepast, je wordt er in beide gevallen geen beter mens van, je wordt er in de essentie niet meer ‘heel’ van, want dat ben je al.
Het is een metafoor waar je mee kan ontdekken, spelen, zonder deze als waarheid te hoeven neer te zetten.
Om je menselijke werking, inclusief emoties, gedachten te observeren en je heelheid en verbinding te ervaren. Of niet 😉
“Any intelligent fool can make things bigger, more complex, and more violent. It takes a touch of genius — and a lot of courage — to move in the opposite direction.” – Einstein
Hoe ben ik hiermee op pad? Met de vele nuances die ik waarneem, de pure stroom voelen? Hoe kan ik versimpelen?
Bv versimpelen een discussie met lief, waarin hij verhard, we beiden verwijten en hij cognitieve diarree heeft net als ik?
Vandaag over dochter. Hij maakte haar wakker op een vraag van mij, want ze had zich voor haar eigen structuur verslapen. Zij huilend want te laat wakker en het verdriet bleef stromen, zij ging alleen beneden. Hij stapte onder de douche en bleef daar.
Ik begreep het niet, wachtte, zodat ik volgens hem niet ‘te snel reageer en hij geen tijd heeft om te reageren, omdat ik alweer sneller ben’.
Ik wachtte ook of haar tranen zouden uitstromen en stoppen, soms vindt ze dat fijner als er niemand bij is.
Het huilen bleef.
En toen liet ik alles uit mijn gedachten vallen om bij haar te zijn.
Ondanks dat ze dacht dat ze geen tijd had, kwam ze bij me op de bank onder het dekentje dat ik had opengeslagen. Ik sloeg mijn armen benen en rug om haar heen en haar snikken nam al snel af. Zonder woorden, was de energie van aanwezigheid.
Verwondering dankbaar over en in het moment.
Verwonderd over de kracht die ik niet heb, over de zelfzorg die er dan niet kan zijn, over de lege kop omdat niemand ooit voor mij zo alles laat vallen om vol in aanwezigheid en in aandacht te zijn bij wat er in me stroomt, en dat ik nu toch in complete volheid en zachtheid en verwijtloos hier ben.
Aanwezig, gelukkig.
Dat is de kracht van God, spirit, de universele natuurkracht van liefde, die ik niet hoef of kan vasthouden; waar ik niet iets van hoef te hebben, mijn lichaam of mind niet mee gevuld hoeft te zijn vooraf.
Want ik ben het instrument, de materie waardoor liefde stroomt. Ik hoef het nu niet eerst te krijgen van iemand, ook niet van lief, om het te kunnen doorgeven. Het is er en stroomt dwars door me heen, door ons heen, en dochters lijfje kalmeert, haar geest gaat weer open.
We kiezen om nog 1 minuut langer daar te verblijven, in liefde.
Dan stapt ze van de bank en maakt zich verder klaar voor school. Ik ga terug naar boven en hervat mijn eigen ochtend klaarmaak acties en lesvoorbereiding.
Samen fietsen we daarna kalm met de tijd als ruime jas over onze schouders. Zij naar school, ik naar werk.
Pure liefde.
Zuivere liefde.
Is het antwoord op al uw vragen, twijfels en verwijten.
Het vraagt moed
Maar het vraagt zoals Einstein zegt moed en de aanraking van een genie (doorheen jezelf) om die tegengestelde richting op de gaan. Liefde.
Ook steeds weer voor mij.
Want ergernis komt op om mee te worstelen. Als ik me overvraagd voel, als ik meer verantwoordelijkheid op mijn nek krijg dan natuurlijk is voor me, als ik mezelf niet kan delen en niet ontvangen wordt in liefde.
Zoals net uiting kreeg in een bescheiden clash tussen lief en mij.
Dan nemen zogenaamde beschermingsgedachten en verwijten ons allebei razendsnel over. Intelligent genoeg beide breinen om daar zo snel in te schieten.
Maar laat ik het het hier nu bij mezelf houden:
Dan vuurt mijn brein verwijten in gedachten of daarbuiten, vanuit de overleefstand (vecht of vlucht/sympatisch) van mijn zenuwstelsel. Of gedachten van moedeloosheid, laat maar, ik doe het wel zelf, ik ben alleen, in elkaar gedoken, vanuit de overleefstand (collapse/dorsaal) van mijn zenuwstelsel.
En vernauwt mijn bewustzijn waardoor liefde minder vrij stroomt; of eigenlijk niet, maar ben ik daar minder van bewust en heeft dat effect op mijn staat van zijn en mijn hele fysieke.
Zoals ik vanmorgen in de les die ik gaf over Pratyahara regelmatig hardop zei en mee oefende: trek de aandacht en de energie terug weg van de input en indrukken van de zintuigen, weg van wat onze gedachten daarmee doen, naar de energie binnen. Naar de natuurlijke energiestroom langs en voorbij de ruggengraat.
