Tag: lifechange (pagina 2 van 2)

januari 20, 2018 / Geen reacties

Rijke levenslessen in een land van tegenstelling, India

Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT oktober 2, 2017:
https://www.mamaschrijft.nl/reizen/rijke-levenslessen-in-een-land-van-tegenstelling-india/

Monike is met haar hele gezin verhuisd naar India voor herstel van de ziekte die haar plots overviel, de yoga in het land van oorsprong en om als gezin het avontuur aan te gaan.

‘Ze zijn arm en ze spelen gewoon met wat er wel is’. ‘Met bijna niets’. Onze dochter van 8 kijkt aandachtig naar de kinderen hier in India die we elke dag tegenkomen en hier op blote voeten spelen. Ze let niet op mij, ze bevindt zich in haar eigen wereldje. De woorden die ze zegt, zijn ook niet zo zeer aan mij gericht. Ze brengt haar observaties gewoon de lucht in.

Ik voel een warme golf door me heen gaan. We namen onze kinderen twee maanden geleden mee naar India. Na de eerste week nieuwsgierige gulzigheid, kwam de ‘ik wil terug naar Nederland’-fase. Daarna ontstonden vriendschappen. Op dit moment zijn ze volop hier. Uiteraard missen ze hun vriendinnen en familie en het Nederlandse eten soms, maar ze genieten van de veelheid, de kleuren en alles wat ze leren en meemaken. Rijke levenslessen in een land van tegenstelling.

Hilltribe
Lief en ik dachten dat deze blote-voeten-kinderen en hun families misschien tot de laagste kaste van India behoorden. Dit (voor)oordeel ontstond door onze interpretatie van het uiterlijk, hun terughoudendheid in contact en de armzalig ogende hutjes op de heuvel, zonder water of elektriciteit. In onze geraaktheid was het label ‘zielig’ snel geplakt.

In een gesprek met een local, leerde ik dat het gaat om Hill-tribe-people, die al eeuwen in in de bergen leven in heel Azie. De hilltribes hebben een speciale status in India, vallen buiten het kaste-systeem en zijn inderdaad van oudsher terughoudend in contact. Ziekte komst vrijwel niet voor bij de stam in dit gebied, de Katkari. Zielig komt in de uitleg niet voor (edit: wel helaas bij sommige stammen alcoholmisbruik).

Buffels at Hill-tribe ‘houses’

Buffels, kinderen en geluk
Terug naar het moment. We belopen de dagelijkse weg van school naar huis, langs en door de heuvels. Omgeven door natuurschoon. Glanzendzwarte buffels lopen het water in. Breedgespierd zijn ze ook. We stoppen voor dit beeld. Ze doen een stel nijlpaarden na, vinden we. We lachen en ze kijken ons indringend aan van een afstand.
Aan de heuvelkant van het pad, tegenover het water, wonen de hilltribe mensen. Het zijn hun kinderen die we zien spelen met een touw of een stok met autoband.

Heuvelkinderen in India
De eerste weken dat we hier woonden, kregen we geen enkele reactie op ons ‘namaskar’ of onze glimlach. Op een dag zaten we op het randje bij het water ‘van de buffels’, wat dus vlakbij hun selfmade hutjes op de heuvel is. Drie schattige schoffies lopen ons voorbij en een van hen glimlacht naar ons. Een eerste voeling.

Onze beide kinderen accepteren hoe het is. Ze blijven in de weken erna open en nieuwsgierig en er worden steeds meer glimlachjes uitgewisseld in het voorbijgaan. Vandaag komen de heuvelstam-kinderen naar beneden lopen als ze ons zien zitten. De twee blondjes in schooluniform zitten tegenover vier mooie meisjes in de leeftijd van 2 tot 10 in hun besmeurde, maar mooie jurken. Ik kijk vanaf de zijkant. Ze zitten gewoon tegenover elkaar, lachen en zwaaien af en toe. Oudste vraagt in het Engels en Hindi hoe het gaat. Onbegrip. Er is geen gezamenlijke gesproken taal. Zo zitten ze, de zes meisjes, samen. Minutenlang is er stille verbinding.

Als de buffels het water verlaten, duiken de hill-kinderen er met kleding en al in. Langzaam lopen wij door. Als we het smalle paadje van de heuvel oplopen, zwaaien en roepen ze nog lang, totdat we uit het zicht zijn. Dit is de eerste keer dat zij het initiatief namen.

Katkara meisje

Culturen en gebruiken
Wat een kansen. Onze kinderen leren als een speer door de dagelijkse praktijk. Over de wereld, culturen en gebruiken. Als ouders daar theorie bij geven (wat deze mama geweldig vindt, dat stukje homeschooling is me op het lijf geschreven) maakt het compleet. Dus leren we samen over en tegelijk met de Katkari, hun lage levensstandaard en hun kracht. En zo raken we meteen van wat onnodige overtuigingen af.

‘Als ik hen zie spelen’, brengt dochter me luchtig op de hoogte, ‘krijg ik vanzelf een glimlach. Ik voel me blij als ik naar hen kijk.’

Monike Walraven
Monike vertrok in juli 2017 met man en hun twee meiden (8 en 5 jaar oud) voor 9 maanden naar India. Voor herstel van de ziekte die plots overviel, yoga in het land van oorsprong en om als gezien het avontuur aan te gaan. Na 7 jaar in de de reisbranche en 10 jaar sociaal-juridisch en beleidsmatig met vluchtelingen te hebben gewerkt, werd ze in India geintroduceerd als ‘housewife’:) Naast behandelngen en hersteltijd geeft ze de kinderen deels homeschooling. Deze ervaringen naast de liefde voor oude wijsheden, rituelen en opvoeding deelt ze in haar blogs.
Meer inspiratie?
Facebook: /eigenwijsinevenwicht
voor persoonlijke ontwikkeing en opvoeding
Facebook: /groups/693464470838788/
We are like water, voor het India avontuur, yoga en ayurveda.

januari 20, 2018 / Geen reacties

About a special place at Kaivalyadham

It is full of strong calming energy. Tims eyes suddenly filled with tears five months ago, when we first set foot here. My mind became peaceful and the soul wide open.

Every time we are present in the fire-ritual (homa) that is done here, Jana’s serenity is shining and with closed eyes, is she reciting sanskrit mantra by heart. And our energetic girl Isha sits calm and silent near the fire for 10 minutes and then falls asleep in my arms for the rest of the ceremony. Literally every time. Every one knowing her sees her jumping and running and expressing her emotions. Such a strong energy and safety in this room, that naturally she feels relaxed.

Both girls regularly ask to come here again.

It is a place in the back of the Kaivalyadham-campus where the spiritual leader of Kaivalyadham lives, Swami ji.

In 1924 swami Kuvalayananda founded kaivalyadham. He was an educator and a pioneering researcher as he started scientific research on yoga in 1920, and published the first scientific journal specifically devoted to studying yoga.

Today swami Maheshanandaji is conducting the ancient Himalayan ritual, Agnihotra (fire ceremony and Vedic chanting)

Some facts on Swami

The word swami means master. Master the habit patterns and ego to let the eternal Self within come shining through. A swami is a monk. In the Indian Law becoming a swami, is regarded as civil death.

A swami has taken vows of renunciation. “I am a threat to none, a danger to none; may no living being henceforth fear me.” All materiality has been given up and the past has been ‘burnt away’. A renunciate claims an intimate relationship with all, attached to none. “Attached to none” means that he desires nothing from anyone, needs no emotional support from anyone but gives encouragement to all.

Being present is healing

Swamiji is present. He encourages our family by seeing us. Hardly any words are needed. We feel welcome and loved and pure, being in an healing environment.

The ritual that Swami Maheshananda learned from his guru, and shares with whoever wants to be there, is supporting that energy. The strength within us all.

Agnihotra, HOMA ritual

Agnihotra, is a healing fire from the ancient science of Ayurveda. It is a process of purifying the atmosphere through the specially prepared fire.

The tradition says we can make changes in the atmosphere with Sanskrit mantras and fire prepared with specific organic substances, timed to the sunrise/sunset biorhythm. The fire burns in small copper pyramid. Rice, dried cowdung and ghee are burned and these qualities with the rhythms and mantras and energy from the fire, produces the full effect of this healing fire. The medicinal advantages are said to be: Agnihotra renews the brain cells, revitalizes the skin and purifies the blood. It is the holistic approach to life. Thousands of people in different parts of the world have experienced wonderful healings of all types of ailments by using Agnihotra ritual and the ash. A German pharmacist, even makes ash medicines.

For us, we are happy that this ritual is done every day in Kaivalyadham and blessed that we can be part of it regularly. Share some vibrations and love and of course we welcome any support to recovering and health.

september 23, 2017 / 2 reacties

In of uit je comfortzone?

‘Find your comfortzone. Do not go over your limitations.’

Onzin! schiet door me heen als ik de woorden vanaf mijn yogamat keer op keer hoor. Eerst komen ze nog vaag bekend voor. Later volgt de woeste weerstand, want je leert pas buiten je comfortzone! Lessen later dringt het ineens door. Het gaat niet om wel of niet.

Get out there!

De weerstand uit mijn linkerhersenhelft komt enerzijds door hoe ik mijn leven heb geleefd. Altijd nieuwe uitdagingen zzoeken en me zeker niet laten belemmeren door angst. Een vriend zei ooit toen we, tijdens een spontaan bezoek aan Maleisie, op een doodenge snelle waterscooter wilden stappen: ‘waar andere mensen als ze bang zijn ‘nee’ zeggen, doe jij steeds precies waar je bang voor bent.’
Ik vond dat wel een compliment en ging lekker door.

Anderzijds is het wat ongeveer alle coaches gebruiken: buiten je comfortzone is het te vinden. Groei, verandering, vooruitgang. Ook in het (pseudo)spirituele-wereldje wordt het veel ingezet op hulpvragen of verhalen van mensen. Er zijn tekeningen en tabellen voor gemaakt, hoofdstukken in boeken aan gewijd. Out of your comforzone is the place to be!

En dan klinkt weer de rustige haast zangerige stem van de therapie-yoga docent: Find your comfortzone.

Nood aan comfort

Hmm. Ik heb geleerd, gereisd en veel ontmoetingen gehad en heb mezelf enorm ontwikkeld door steeds maar buiten de comfortzone te gaan. Daar ben ik dankbaar voor en blij mee.

Toch, in de afgelopen jaren wrong er ook regelmatig iets. Vooral in mijn lijf. Ik voelde me overweldigd vaak. De nood aan rust was groot. Ik was vaak ziek. Ik gaf mijn slechte weerstand de schuld, wist wel dat ik te hard en intensief werkte, naast ons gezin en alle andere (leuke en belangrijke) activiteiten die ik deed. Maar dat zou wel goed komen als ik mezelf maar bleef uitdagen, dan ga ik vooruit.

Ook tijdens de opleiding NLP twee jaar terug werd weer bevestigd dat je nou eenmaal niet groeit veilig in je comfortzone, dat je voor groei uit balans moet gaan, want ze kunnen niet gelijktijdig bestaan: balans en groei zijn afwisselend aanwezig.

Toen besloot mijn lichaam. Klaar. Je hebt overvloedig veel signalen en kansen gehad. Dagen, maandenlang hondsberoerd op bed. Klaar met groeien. Op de plaats rust! Terug in je comfortzone.

Of ging ik er juist uit? Ineens halt aan alles. Geen werk, niet lezen, studeren of reizen. Amper tijd met mijn gezin. Aardig buiten mijn gewone doen. In die situatie zocht ik een zo comfortabel mogelijke manier.

Bouw een behaagelijk nestje

Onze drang om iets te bereiken is instant geluk, we pushen onszelf, doen hard ons best, gaan uit de comfortzone om ons doel te behalen. Maar op de lange termijn werkt dat tegen ons. Het lichaam verstijfd en gaat pijn doen. Groei stopt.

En dat is het misschien: Vind je comfortzone, terwijl je buiten je comfortzone gaat. Ga het gevecht met de angsten en weerstand niet aan, maar zoek de flow mét de angst en weerstand in de nieuwe situatie.
Daar zit het leerpunt. Tijdens de yogales doe ik houdingen die niet per se prettig zijn, waar ik soms tegen op zie (uit mijn comfort). Maar ín die houding: ‘find your confortzone. Stay within you limitations’, ontspannen in de eindhouding.

Volgens de yogatraditie is het van belang flow op te zoeken. In de Patanjali yoga sutra’s gaan drie sutra’s over de yogahouding. Twee van deze zeggen iets over de noodzaak van comfortabel zijn en het loslaten van ‘moeite doen’. Dus, doe het nieuwe wel, maar geleidelijk, binnen je (varierende) beperkingen.

Dat geldt ook voor het leven naast de mat. Tijdens conflicten, je uitspreken, een reis maken en opvoeding. Ontspan in de ontwikkeling.
Terwijl je de pijn voelt van die ene nieuwe houding, dat nieuwe gedrag, ontspan alle andere spieren, emoties, gedachten en je ademhaling. Geef jezelf zoveel veiligheid, rust en balans als mogelijk is, terwijl je in je uitdaging zit.

Anders gezged: Een zachte omgeving creeren voor je groeipijn.

Groei ze, op een zacht wolletje!

september 20, 2017 / 2 reacties

Herstel part 2 – Val in de ruimte

Mentaal hielp het.
Naast de westerse artsen en blik, de ziekte zien als signaal. Een zekere mate van afstand, ondanks alle beperkingen. Mét de zwaarte de symptomen onderzoeken op wat ze te zeggen hadden. Uit het onoverkomenlijke stappen.

‘Ik ben ziek’ vermeed ik uiteindelijk waar mogelijk. Taal brengt ook iets in de wereld. Ik droeg een ziekte bij me. Of droeg… nou ja. Ik ben ook reusachtig naast het ziekte-deel. En zocht naar manieren dat geheel van mij zo optimaal mogelijk te zijn.

Leven als geheel
Ayurveda, ofwel: de wetenschap van het leven. Waarbij Ayu de betekenis van ‘leven’ heeft, in vier deelgebieden: body, mind, senses and soul. Veda staat voor het onderzoek in dit geheel van vier.

Het is duizenden jaren oud. Ouder dan de mensheid, stelt de overlevering. Wat in elk geval waar is voor alle medicinale kruiden die gebruikt worden De eerste teksten van de Ayurveda gaan zo’n 3500 jaar terug. Daarbij is het van belang te bedenken dat volgens dit oeroude healing system of India, dat wat in de (macro)kosmos aanwezig is, ook in het lichaam in de microkosmos aanwezig is. Je onderzoekt zo steeds twee richtingen op.
Ayurveda is een manier van leven, het beslaat alle levensgebieden voor gezondheid. Beweging, het denken, het voedsel en de behandeling van ziekte die altijd een uiting is van disbalans.

Disbalans
Misschien wel het eerste signaal dat India op ons pad hoorde te komen. Mijn letterlijke balansprobleem dat zo plotseling opkwam. De wereld tolde rond me heen. Lopen zonder hulpmiddel lukte niet meer. Vrij snel omvatte ik dit als thema waar ik voorlopig op allelei lagen in meer of mindere mate mee bezig zou zijn.

Hoe kon ik bezig zijn met de les die hieruit te halen viel, terwijl ik me zo ziek voelde? Moet ik er per se een les uit halen? Hoe blijf ik dan weg uit schuldgevoel, als ik de les niet zie en het dus ‘niet goed doe’? Is het niet gewoon iets wat me overkomt, lijfelijk, domme pech dus? Hoe breng ik al die stemmen en intuitie in me in balans?

Het initiele streven van ‘snel beter worden’, dwz de oude, werkte tegen me. ‘Beter’ kwam niet en dat was teleurstellend, falen zelfs. En, wat is dat de oude worden? De innerlijke weg was kronkelig.

Herstel en steun
Yoga (en mijn geweldige yoga leraar in Nederland) heeft hierin veel betekend, naast andere methodes om het zelfhelende vermogen te ondersteunen. Maar vooral de kracht diep in me, flexibiliteit en nieuwsgierigheid hebben me geholpen op dit pad van evenwicht. Zowel puur fysiek, biologisch kijken, als mentaal en naar de zin van ziekte.

Het vechten mocht los komen van mij. Het is mooi geweest met dat mijn best doen. De richting is zijn en doen wat ik nu in deze omstadigheden wil en kan. Herstel naar iets nieuws, in plaats van beter worden. Die intentie bekrachtigde ik met een luchtig ritueel, na een zware autorit met lief naar een arts in Maastricht. Iets met stenen, ijsjes en liefde 🙂

Cesuur
De ziekte bracht ook een keuzemoment voor of tegen India met Ayurveda en yoga en ommekeer. De red or blue pil? Down the rabbit hole.

De komende interne week komt meer licht op het (on)evenwichtige in mij. Via Ayurveda ga ik het geheel van mijzelf langs en voor een grote schoonmaak.

Langzaam zie ik de ziekte alvast ook als een cadeautje. De ziekte, hoe pijnlijk ook, bracht een cesuur, een vóór en na.

Ruimte dus.

augustus 24, 2017 / 4 reacties

Eieren in de badkamer

Lief komt met gekookte eieren de badkamer inlopen, terwijl ik onder de douche uitkom. Even kijk ik verbaasd, maar dan komt het beeld van de zondvloed in de keuken terug. Gister stond ik af te wassen en schoot de afvoer onder de bak plots los. Vanmorgen om 9 uur zou iemand komen om het te maken. In ons korte India-leven hebben we inmiddels geleerd dat dat niet het geval zou zijn en hadden ook niemand verwacht. Dus de eieren, de afwas en ander keuken zaken, moeten nu via de badkamer. Meer lezen

augustus 11, 2017 / Geen reacties

Wij willen terug

22 juli 2017

“Ik wil terug naar Nederland!”, klinkt het vanuit allebei onze dochters op dag 10 in India. Het is een antwoord op een vraag uit Jana’s kletsboek dat we met z’n vieren op bed invullen na het avondeten, ‘wat is je grootste wens?’

We verbaasden ons er al even over dat dit moment nog niet gekomen was bij hen, niet vóór vertrek en niet na aankomst hier. Bij het afscheid van vriendinnen was het fijn en vol lieve boodschappen aan elkaar, maar zonder tranen. Het uitzicht op de vlucht en het nog vage begrip India was vooral leuk voor ze. We beseften dat ze het, net als wij, niet konden overzien. Er zou een moment komen dat het idee ‘India’, dat hun nieuwsgierigheid en ontdekkingszin prikkelde, zou veranderen in de realiteit van een nieuwe woonplek met alle gevolgen.

Alles is anders

Als we doorvragen missen ze hun vriendinnen en het Nederlandse eten. Onze rijstliefhebbers hebben er na 18 maaltijden met rijst toch even helemaal genoeg van. We hebben nog geen WIFI (‘morgen’ horen we al 10 dagen lang) en dus kunnen ze niet lekker vanuit huis of bed met hun vriendinnen skypen. Er zijn geen andere kinderen op de campus, en in het dorpje waar we wonen hebben ze net de eerste contacten gelegd, zonder met elkaar te kunnen praten.

Ook vindt Jana de ‘sfeer’ in Nederland fijner. Ze bemerkt iets wat ze niet in woorden kan pakken. We zijn vooral blij dat ze het uitspreken. Het zijn ook pittige dagen geweest. Er moest heel veel geregeld worden, waar veel tijd heen ging. En met een zieke mama is hier binnen blijven, versterkt door de enorme moessonregens, ook anders. We hebben geen boven om je even terug te trekken, geen buurmeisjes om spontaan aan te kloppen, geen oma en opa, geen vriendinnen om mee af te spreken, geen zwemles, paardrijles of balletles. En geen Nederlands eten dus.

Het idee is nu werkelijkheid en daarmee zitten we in een transitieperiode. We zijn niet op vakantie met allerlei leuke tripjes, eettentjes, speelplekken of zee. We hebben een huisje, opleiding van papa en behandelingen van mama, papierwerk en regen. Dus de vraag ‘wat doen we hier’ is natuurlijk aanwezig. Zoals Tim en ik van te voren wisten, maar dan nog, het ervaren is wel even wat anders. Ik had gisteravond ook een huilbui. Om de wachtstand, het schema van Tim en het niet weten wat India ons gaat brengen.

Life changing
Negen jaar geleden vertrok mijn zus met haar man op de fiets naar Libanon (wat later ook nog Iran, Pakistan, India, Nepal en Thailand en anderhalf jaar fietsen werden) en zij heeft de eerste maand van hun fietsreis ook steeds gedacht ‘dit is niet leuk! Wat doe ik hier?”. Ik wist dat, maar het was toch fijn om er in een app even aan herinnerd te worden. Als je er midden in zit, het onthechtingsproces en wennen aan een vreemd en nog onprettig ritme (nog naast de moeheid en het ziekzijn dat alle dames in ons gezin al heeft getroffen) voelt dat overweldigend. Maar dat gevoel hoort bij zulke grote veranderingen én biedt grote kans op een innerlijke life changing experience als je er doorheen gaat.

Alle vier wilden we naar India. Toen we Jana vertelden dat India misschien een optie was, reageerde ze tegen onze verwachting in met ‘echt?! Wanneer gaan we?!’ En dat gevoel van ontdekken, loslaten en kiezen richting gezondheid was dieper dan alle angsten, frustraties en onzekerheid. En hielp ons door die fases heen.

Zelfs nu dit gevoel ons tijdelijk bevangen heeft, met bijhorende tranen en leegte en is er een kalmte, een soort overgave. Dat we Nederland missen en terug willen, mag er zijn, we praten en huilen erover, wat we zouden doen en eten, over wat er hier niet fijn is nu, en tegelijk weten we dat we hier blijven om te ontvangen en aan te kijken wat er is. De onderdompeling in het land van yoga en ayurveda zal ons verrijken op manieren die we nu nog niet kunnen vatten.

Daily live en binnenkort fijn gezelschap
En intussen wandelen we door. Vandaag vonden we een plekje waar de kinderen af en toe kunnen zwemmen, haalden we als tegenwicht tegen alle rijst een indian vegaburger met friet bij macdonalds, speelden we de zevensprong en gaf ik het dagelijkse Engelse lesje aan Jana en Isha. Ook bedachten we thema’s voor Jana’s filmpjes, die ze wil gaan maken. Tim haalde een boek voor me in de bieb van de campus over Panchakarma. En ik las op bed beetjes over de achtergrond van de behandelingen via Ayurveda.

Gister op pad met de meiden en hun skeelers cq rolschaatsen, dapper over de Indiase wegen met Riksja’s, motorbikes en auto’s, alles luid toeterend. (Een Indiaas gezegde is: you don’t need breaks, you just need a horn).

Die rollers onder hun voeten, en daarnaast vrouw met rollator, trokken nogal de aandacht. Letterlijk iedereen keek verbaasd om naar al onze wielen. Tim en ik hadden in Nederland enigszins wanhopig staan kijken naar de hoeveelheid en het gewicht voor in onze koffers. De rolschaatsen namen een halve backpack in beslag en veel gewicht. De neiging om ze thuis te laten was groot. Maar het was het enige dat Jana en Isha gevraagd hadden om mee te nemen. Dus dat deden we. En nu ben ik daar zó blij mee! Ze genieten van hun Hollandse skates en kunnen lekker bewegen.

Net thuis maakte ik mijn bekende magische drankje met Nederlandse ingrediënten (zo fijn dat ik ook die gewoon meegenomen heb!) voor Isha’s koorts. Tim liet een foto zien van hem met medestudenten en vertelde over de contacten die ontstaan. Ook zijn we alle vier blij met de leuke buurvrouw uit Kroatië, die de kinderen opving toen ik na een behandeling instortte, ons verder wegwijs maakt en van kleuren en een goed gesprek houdt.

What’s next

Tot slot kochten we vandaag een prachtige taart om oma te verwelkomen die over 2 dagen hier komt! Lekker vertrouwd twee weken Nederlands praten voor de meiden, naast alle omaliefde natuurlijk. En ga ik intern voor een intensief programma. Dan is mijn moeder inmiddels een beetje gewend, zorgt zij met Tim voor onze liefjes en kan ik met gerust hart volledig op mezelf concentreren.. More things to come!