Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Auteur: admin (pagina 1 van 10)

Women, witches and new forms (a WRR)

I am regularly called a witch 😉

Especially by my inner circle. With my herbal brews, powerful back-to-nature tendencies, wisdom and madness, the decades of learning to speak out, the confrontation (I had to learn to channel); and especially the deep deep connection with life -including fear of death- and living from a proximity with death. With life and death as the same.

But I did not tend towards a witch-past. I certainly feel involved with the collective and the transgenerational traumas in all kinds of areas, but also neutrality with stories of ‘once having been a witch’. Knowing does not bring anything extra.

The start 

So when a WRR (witch restore ritual) was announced during the retreat, that was not a big dream come true. I was rather resigned – leave it to whoever wants. Until suddenly something made me sit up. And that something needed to put me in the constellation as a witch. So firmly, that I held my hand up even when too many people wanted to be witches. Even when the trainer asked: ‘who can’t be in the constellation without being a witch?’.

That would have wiped away any tendency to hold my hand up. Because well, ‘that witch-pain movement is not so relevant to me’, ‘others want it more’, ‘I’ll help the trainer in this difficult situation by withdrawing’, ‘I can get something out of all positions’, ‘it’s not that important’.

My raised hand was also not emotional, perhaps partly experimental, but mostly from a calmness of gut-knowledge. But I had no idea.

In the line of witches

I enter the constellation. We are standing with a number of ‘witches’, there is an executioner, a judge, a regular doctor, a churchman and a group of villagers. The first movement that occurs is a woman from the village who moves past the judge to the witch next to me and shows fiery anger to her. What is expressed through vocal sound gives me shivers and I step to my neighbor-witch for support. My gaze furiously at the village-woman, and softens only when I experience the power in my witchcolleague’s posture and sound.

The battle begins here between women. This moment is a female envy power.

Everyone is silent. The energy is completely concentrated here. 

Now. Women.

What is the beginning?

The village-woman turns out to be the wife of the judge, who walks around kindly between the groups, and passes judgment on the witches, based on something he stands for.

When he and his wife stand opposite each other, you can feel the pain there. The judge wants to do good for his wife with his judgments, but forgot to give her pain space. Or his.

At the invitation she lets the painsound be heard:  the vocal sound of her pain resonates through me and this entire constellation of 12 nationalities.

My cheeks are wet and she and I exchange a glance.

Next, the pain of the husband sounds. After this vocal expression he feels a kind of euphoric and wants to change the entire constellation to connect with eachother in love.

Too early. Too fast. Not doing justice to the pain of all, which does not create space. Which is exactly what he did to his wife: wanting to make it ‘right’, without presence and space for her and his pain.

((I love how a constellation always shows beyond our thoughts))

Confusion arises. The group suffers because of the non-recognition of the pain. I feel resentment going through me.

The hand of the representative of the doctor, the ‘judge’ has forced  into mine, comes through nevertheless. Through the attention of the ‘doctor’. And I know: there is no contradiction here, this is together. 

((This short but important intermezzo will fall into place later. Now, lets return to the constellation. ))

Pain changes form via the energy of a voice

After the painsound of the judge and the woman, it is up to the witches.

Up to us.

As if something is coming through me, the sound of collective pain sounds through my voice from this place in the constellation. I feel my mouth open wide and the sound sounds full and overwhelming through me.

At the same time I hear and feel the sound of pain from my fellow witches. One long pain tone that says it all, falls into the silence of the greater whole.

The villagers, the executioner, the judge, the doctor, the kerman, they hear and feel us.

We have been received.

Recognized by the semi-material form and taken up again trans-form-ed.

Silence.

We vibrate with each other

The villagers also sound their pain and tears stream down my face. So much connection. We are connected, authentic and not so unique.. Compassion suits us. One of the villagers symbolizes that. Our gazes catch and keep locking..

When the churchman sounds his pain, to my surprise there is something else. A disbelief and anger that goes through me and a feeling of powerlessness about injustice. ‘This pain does not do justice’, I feel strongly about that. Via his vocal sound various emotions go through me that I do not have to understand. Flashbacks and memories also come up very intensely, brought back by the sound of the churchman. I feel my body go through that processing in short sobs with soft tears.

A personal past of ecclesiastical abuse of power through a parent who was susceptible; and a collective past of rigid religion – which I (apparently) had allowed myself to become rigid.

Then my body softens, I feel sinking and open femininity and my body vibrates along with the sound of his voice. When I then feel the pain that he sounds, I fully receive it.

Collective coming together

After all the sounds of pain and what vibrated and trembled with it, spontaneous movement arises everywhere between individuals and groups.

My eyes are locked again with ‘my people’. She and I walk towards each other with an embrace and then move hand in hand through the people, through the group, through the whole.

Someone joins. Then someone else and more.

Slowly a circle forms.

When the wife of the judge stands next to me, we embrace each other with a deep knowing without words. The circle fills with all participants, including those who are not in surrender. 

The infinity of the circle that spontaneously arises is a powerful symbol of all parts of our society beyond and with past, present, future as one.

I feel the power of this sound constellation working through. In the collective, through all the people who were part of it, and beyond. 

ps. 

After a few weeks I can also say:

in my (im)personal life not through the usual obvious elements, but through details and corners of the constellation, with great relevance and life streams. More about that later, because omg how special..

Heel – Klank van dorsale zenuwstelselstaat 

In elkaar gezakt zit ik op de vensterbank met tranen in mijn ogen en voel me slapjes. Het is midden in een practice met 20 anderen uit 12 landen, maar dit voelt niet als oefening. Dit voelt ‘waar’. 

Ik zit alleen. 

Precies zoals ik me voel. 

Op een plek net buiten het oefen-veld. 

Ook precies zoals ik me voel. 

Niemand kijkt om.

De trainer is druk met de oefening uitleggen.

Ik zie mijn schouders nog meer zakken, voel de zwaartekracht alsof ik met molenstenen naar beneden gesleurd wordt. Ik ben getuige van wat er gaande is in me. Er is zelfs een sliert bewustzijn dat ik nu kan kiezen om te gaan staan en braaf de oefening mee te doen. Om een glimlach van buiten te produceren. 

En er is bewustzijn op het bombardement aan gedachten dat in mij gaande is. 

Context van deze ervaring

Zondag kwam ik, na zaterdagnacht een huisartsenpostenbezoek, mentaal en fysiek strompelend binnen bij een retreat Vocal Sound Healing level 3. Met flinke infecties die uitbreiden op mijn been en een achtbanend zenuwtstelsel. 

Het herstel is gaande, weet ik, ook al is er pijn en angst. Ik kies om mijn biologische en emotionele systeem, dat de weg wel weet in heling, te supporten. Tegelijk is er een oernood om tijdens de support aan mezelf, steun te ervaren. Ik reik dus uit voor steun.  

Of nou ja, dat schrijf ik makkelijk 😅, maar dat uitreiken is in dorsale ‘uit’-staat, is niet vanzelf of makkelijk. 

Onze automatische gedachten willen beschermen, zelfs met onwaarheid 

Want gedachten die vanuit een dorsale (collaspe) zenuwstelsel-staat automatisch opkomen eisen het bijna om geloofd te worden. Je kent ze vast deze gedachten. 

‘ik ben alleen’

‘iedereen vindt elkaar, ik niet, ik voel en denk anders’,

‘ik ben alleen leuk als ik leuk doe’, 

‘ach ja, laat maar, het kan zoveel erger’,

‘kijk ze zich allemaal fijn en veilig en verbonden voelen, nou ik voel onveiligheid’. 

Of: 

‘nou ja, ik kan en doe het wel alleen, dat lukt heus wel weer’,

‘niemand snapt mijn eigenheid, dus als ik maar van mezelf hou, is het goed’

‘anderen zijn gewoon minder sensitief, slim, diep, bewust (vul hier jouw lijn van gedachten in) dan ik’

En dat geloven. Dat als waar aannemen. Denken dat we iets met die gedachten moeten. 

Dan gaat een parallelle werkelijkheid verloren. 

Dan is uitreiken voor steun, of überhaupt laten zien hoe het gaat, onmogelijk.

Ken uzelf

Inmiddels ken ik mijn biologische werking en kon ik de bewegelijkheid zien, ondanks de overload aan fysieke en oudzeer pijn-prikkels. Zag ik de neiging naar de ‘(on)waarheid van mijn gedachten geloven’

En kies ik klein: om niet de glimlach te brengen voor de groep, of de eenzaamheid alleen te dragen, of weg te gaan. Ik kies om de gedachten te laten komen en gaan, mijn zenuwstelsel te eren zoals het is. In mij en de groep. 

En dan is er die ene mens, dat kleine anker, dat groots is in de ervaring van mijn zenuwstelsel. Ze maakt contact, vraagt hoe het gaat en ik laat de ontsteking zien. 

De connectie, die er al was, maar waar ik even niet bij kon, kan ik ontvangen. Ik merk de spleet ‘where the light gets in’  op en laat die bewuster worden. En doe ik dus de oefening mee.

Zonder ruis van verhalen 

Ik zit in de vensterbank dus, in de buurt van de ‘freeze’ staat wat de oefening was, maar iets verder naar achter, alleen, bijna op de grond.

Plots vraagt de trainer iets, waardoor ik mijn hand omhoog voel schieten. Hij knikt vragend.

”I’m in collapse, not freeze”.

Dan de directieve uitnodiging:

“Ok, laat je stem vandaar uit maar klinken” 

En zonder enkele gedachte, zonder mening of oordeel, voel ik hoe mijn stem naar buiten klinkt. 

Fragiel, trillend, klein, tranend en alleen. 

Dit is groot. 

Ik val stil.

En samen. 

Nooit eerder gebeurde dit op deze manier. Deze staat van zijn, die samenvalt met mijn lijf, het moment, met expressie en in bijzijn van anderen (20 vreemden maar liefst nu). 

Ik ervaar ruimte om te zien en voelen wat er in mijn systeem gebeurt, niet vanuit dissociatie, maar vanuit aanwezigheid dit keer. 

Hoe precies dit klopt en ruimte geeft door directe energie uitwisseling, zonder ruis van woorden.

En hoe daarmee energie verandert. Want dat doet energie continu: van vorm veranderen. 

De zwaartekracht minder lijkt te trekken. Rechtop zijn wordt toegankelijk. 

Alles is verbonden

En naast deze grootse ervaring voor mij, ontstaat er nog iets prachtigs. Iemand van de groep hoort via mijn stemklank: ‘hee, oef, dat is ook mijn ervaring nu’. 

Ze loopt naar de vensterbank en zit naast me. Beiden geïsoleerd. 

Met opnieuw de uitnodiging aan de stemklank. Nu klinken twee stemmen.

Beiden in eenzaamheid verbonden. Net zo waardevol als niet-eenzaam verbonden. 

Verbonden in en via alle menselijke lagen

Het is een diepe herinnering hoe we connected zijn ook in deze staat van zijn. Niet alleen met degenen die hetzelfde voelen. 

Ook met alle lagen, vormen en lege kanalen van onszelf. 

Ook met de anderen die in fightflight of de ventrale ervaring van verbinding staan. 

Met alles in de wereld. 

Energie en menselijke ervaring

Energie stroomt ruimer door mijn lichaam en ik loop als vanzelf naar de fight-plek om daar te klinken. De krachtenergie van ‘fight’ stroomt in verbinding. Ik voel me weer deel van de groep. Dat was ik al natuurlijk, maar nu is die ervaring weer toegankelijk.

Ik voel me diep dankbaar voor al dit. Het klinkt misschien als een kleine, fijne ervaring. Maar het omvat alle diepe lagen van het menselijk bestaan.

Liefde

Als eb en vloed stroomt het leven door de verschillende staten van het zenuwstelsel. Daarmee voluit zichtbaar en hoorbaar zijn, hebben we vaak gelabeld als gevaarlijk, kwetsbaar en doe-je-niet. Maar met deze rafelige rafels zijn we puur mens. Ze zijn net zo waardig als je puntgave gaafte 😉

Hoe ben jij onderweg met het eren van je zenuwstelsel en menszijn?

Nabij de dood – Hospice fragment D

Als ik binnen kom zit ze met ogen dicht en de verpleegster plaatst net een zuurstofmasker over haar neus en mond. Ik ben al vele malen bij haar geweest, maar nu heeft ze het zwaar.

Ze pakt mijn hand en ik zeg dat ik later wel kom. De verpleegster is even stil en stelt dan voor dat ik haar masseer juist nu in de benauwdheid om haar systeem te helpen tot rustig ademen te komen.

Het ontroert me, dit vanzelfsprekend lijkende samengaan van de hospicebewoner, de verpleging en ik als vrijwilliger, voorbij onszelf.

Ik pak een kruk en start met het licht masseren van haar schouder en arm op mijn eigen trage ademhaling. Haar gevoel van ademnood waar we samen bij zijn. De ogen openhouden kost haar nu al teveel, laat staan praten.

Langzaam zie ik haar adem zakken en ga aan de andere kant zitten. De verpleegster komt terug, doet een meting en knikt me toe: meetbaar herstel.

Ik blijf zacht masseren op mijn licht hoorbare uitademing. Ze zakt nog wat meer in de stoel en we zwijgen samen in nabije aanraking.

#vrijwilligerineenhospice, #aanwezige, #beinthedoing, #samenzijn, #levenseinde, #balansinbeweging, #embodiment, #massage, #adem, #klank, #levensstroomvlakbijdedood, #indeontmoeting, #eigenwijsinevenwicht

**

Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

Je bent niet normaal

We willen graag normaal zijn. Of nou ja, wat we geloven dat normaal is. ‘Normaal’ wordt wat we het meeste om ons heen zien en voelen. Als we ‘normaal’ zijn, horen we erbij. Of we vinden ons ‘normaal’ in een subgroep die zich afzet tegen het ‘normale normaal’ 🙂

Zo menselijk.
Het is wat ons brein wil, namelijk: energie besparen door te doen wat we zien/kennen. ‘Normaal zijn’.

Met een hoogsensitief brein kan dat nog meer zijn gaan spelen. Niet omdat het inherent aan hoogsensitiviteit is trouwens.

👣
Maar… wat zien we als we uitzoomen naar wat voor de ‘meeste mensen’ normaal is?

Normaal is dagelijks medicijnen gebruiken
Normaal is druk en stress voelen
Normaal is sociaal angstig (teruggetrokken of pleasend) of niet alleen kunnen zijn
Normaal is schulden hebben
Normaal is je altijd moe voelen
Normaal is je niet vrij voelen zonder alcohol (of andere middelen)
Normaal is uren schermtijd per dag
Normaal is dagelijks werk doen waar je niet van houdt
Normaal is geregeld gebruik van party- of ‘ontwikkelings’-drugs
Normaal is ‘negatieve’ emoties moeilijk en lastig vinden en er vanaf willen
Normaal is filters of plastisch chirurgie, weg van rauwe schoonheid
Normaal is je opgesloten voelen in je leven, met vakantie als escape
Normaal is tehuizen vol eenzamen
Normaal is doen wat je gewend bent en je ellendig voelen

👣
Zou dit gangbare normaal ons niet horen af te schrikken?

Zullen we gewoon niet-normaal zijn?
Of: een natuurlijk ‘normaal’ ontdekken, dat voor iedereen, en steeds, net anders is?

👣
Wat als we voorrang geven aan moed en kracht om ongemak te ervaren?

Waarom?
Om te kunnen afwijken.

Dat kost wat: het brengt dwingende gedachten die je op het vertrouwde pad willen houden, en kan een gevoel van afwijzing mee brengen, emotie, moeilijk, zwaar, etc.

Zeker met een sensitief brein, waarin veel omgevingsprikkels opgemerkt en diep verwerkt worden, kan dat ongemakkelijk voelen, het anders gaan doen.

Dus om af te wijken is dus moed en kracht nodig. Moeite.

Tijdelijk.

👣
Waarom tijdelijk? Op zeker twee manieren:

👣 Na enkele weken tot een maand of drie oefenen, vallen en opstaan met afwijken, kent je breinlijf de neuro-paden van afwijken en gaat dat natuurlijk voelen.

👣 En vooral: er komt ruimte waarin je je eigen natuur herkent, geregeld in flow komt en je vanuit je belichaamde ‘wilde’ zelf kiest voor compassie, creatie en zingeving.

En je hoogsensitieve zenuwstelsel gedijt juist extra goed bij een betere (interne!) omgeving en je natuurlijke groei en flow kan je gaan verbazen!

Wees lekker niet-normaal in een ongezonde omgeving.
Wees ‘natuurlijk’, neem die moeite met je hele hart. Jij bent al heel en die moeite waard.

**
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we inzichten en verhalen van zin delen met elkaar.
Thuis in je lijf en leven.

#beinthedoing #balansinbeweging #speeljevrij #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn

Over irritant gedrag, verandering en een ontregeld zenuwstelsel

Je wil dat het nu stopt. Of verandert. Je kind dat schreeuwt. Je partner die verdwijnt of gestresst rondloopt. Je medewerker die onverschillig overkomt en niet luistert. Of op z’n minst dat jij er niet zo’n last van hebt dat je inkrimpt of irritatie overneemt.

Maar… dat gedrag waar je vanaf wil? Komt uit een disregulatie van het zenuwstelsel.

Wil je verandering van boos, bang, irritant gedrag van iemand?
Weet dan: Iemand in een ontregelde zenuwstelselstaat heeft eerst (co) regulatie nodig.

👣
Jij als emotioneel volwassene kan dit aan jezelf geven vanuit dat emotioneel gerijpte deel en vanuit de wetenschap dat je meer bent dan je zenuwstelsel. Een kind heeft daarvoor een volwassene nodig die zichzelf kan zien en reguleren. Of die erkent dat in dat moment even niet te kunnen en dat benoemt.

Als je in ontregelde staat gedrags-verandering verwacht van een kind, leidt dat tot meer ontregeling en zelfs geïnternaliseerde schaamte.

👣
Geef eerst regulatie door weinig praten en waar toegelaten meer aanraking, adem, klanken (bv neuriën), bewegen, stoeien, knuffelen, support, luisteren, laten huilen in nabijheid; kortom vooral: aanwezigheid.

👣
En neem als volwassene je eigen disregulatie.
Hoe? Probeer eens uit, bv door
te zien dat deze staat-van-zijn er nu is, als interne reactie op gedachten of pre-verbale condities.
én dat je nog steeds heel bent, helemaal goed, ook zo.
én dat je staat ook weer verandert als je die niet in stand houdt met gedachte- of gewoontepatronen.

👣
Verandering volgt regulatie
Als de systemen zichzelf (ze weten de weg als we niet te veel dwingen..) hebben reguleerd naar de natuurlijke staat van ritmes van rust, is alles anders.
letterlijk ervaren we onszelf, de ander en de wereld anders.
En kunnen we in gesprek.

Om een (open) gesprek te hebben, afspraken te maken, regels te bepalen, te leren en elkaars perspectieven te zien, heb je een gereguleerd zenuwstelsel nodig. Van daaruit ontstaat verandering natuurlijk.

👣
Dus een kind dat boos, verdrietig of bang is op dat moment aanspreken op haar gedrag?
Niet handig. Niet nuttig. Zelfs soms schadelijk.

Ben eerst aanwezig bij jezelf. Reguleer je zenuwstelsel en ben dan aanwezig bij de ontregeling van je kind. Leef voor dat ontregeling menselijk is, natuurlijk en het in de juiste omstandigheden vanzelf terugkeert naar standje veilig sociaal ontspannen alert: de leerstand. De groeistand. De verbindingstand.

👣
Enne… Dat geldt dus ook voor je innerlijke gesprek als volwassene.

Spreek jezelf niet hard aan als je boos, bang, uitgeput bent. Ga niet door met het vele innerlijke praten, uitleggen of de boze gesprekken (die je nooit echt zal voeren).

  • Wees aanwezig. Bij wat er nu is, bv door de fysieke sensaties van ‘emotie’ te voelen
  • Wees zacht aanwezig, beweeg, klank, schud, lach, doe niets.
  • Weet dat je niet deze disregulatie BENT
  • En laat je niet vangen door je gedachten erover.

Kijk met milde ogen naar je biologische systeem, omarm het, zonder het de leiding te geven.

👣
En: Het is mogelijk om je in ontregelde zenuwstelsel staat veilig en heel te weten.
Dat ben je namelijk al. Heel. Ook ontregeling is heel.

Try, fail, see, laugh, cry, be, know.

**
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we inzichten en verhalen van zin delen met elkaar.
Thuis in je lijf en leven.

#beinthedoing #balansinbeweging #speeljevrij #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn

Wonder in menselijkheid

Waaaa wat er nu weer gebeurde ..

Camperpech vrijdagavond 18u in de Zuid Franse felle zon, bij net een afslag naar tankstation. Door foutje staan we plots tussen vrachtwagens, oververhit zonder schaduw en waar iedereen ons steeds voor onveiligheid waarschuwt. En met twee meiden..

ANWB gebeld: ‘nee, helaas’.
(Dit duurde wel 20 min)

Reisverzekering gebeld: ‘Wat vervelend en ik ga je helpen’, en vraagt 20 minuten details uit.

Reisverzekering belt een kwartier later terug: ‘nee toch niet. (uitleg die neerkwam op camper tot maandag bij sleepbedrijf, daarna wachten tot garage tijd heeft, wij zelf ergens anders en maandag repatriëring zonder camper).

Mevrouw zegt nog: of er moet een wonder gebeuren.
‘Ja, dat kies ik: een wonder!’
Ze lacht.

Franse tolweg gendarmerie gebeld:
‘ok, we sturen een monteur’.

Intussen ligt Tim onder de camper en ziet dat de distributieriem kapot is. Dankzij inmiddels overleden buurman Bert, van wie we de camper mochten overnemen, ligt er een nieuwe riem in de bus klaar en wat gereedschap.
Maar ja, onze monteur skills zijn niet geweldig.

En dan….

Buurman van dit moment, een vrachtwagenchauffeur, gebaart of hij kan helpen. Hij komt uit Georgië. En na een blik onder de motorkap, gaat hij aan de slag.

Na even arriveert de Franse Tolweg Secours, geen monteur, maar een ongeduldige sleepdienst. Hij eist dat de camper nu direct weg gesleept wordt. Anders vertrekt hij.

Vrachtwagenchauffeur werkt onverstoorbaar door, roept een ander chauffeur erbij en zegt ons de bus in versnelling te zetten. De nukkige Secours-man komt zelfs nog een minuut helpen. Ik glimlach naar mijn stresssysteem.

En dan moeten we kiezen:
laten we de bus opladen door ‘de professionals’ die dan alle protocollen de komende week afwerken incl alsnog die te late repatriëring, OF geloven we in de spontane hulp van medemensen die we niet kunnen verstaan?

We herinneren de keuze voor een wonder.

We laten de takelwagen gaan geven ons over, we nemen daarmee dus risico. En dat zwengelt heus gedachten aan. Maar we vertrouwen.

En dan … rolt dat wonder zich verder uit.

Gereedschap dat ontbreekt wordt gevraagd aan andere vrachtwagenchauffeurs. Er komen er nog 2 helpen. Zij kennen oude auto’s, dat is helder, we duwen de bus samen op en neer, breekijzeren, lachen, zij roken, we zweten, we praten met handen en voeten.

Iemand brengt ons flessen water, de meiden krijgen cola, een stoere man brengt zijn babykatje naar de dochters.

Twee mannen uit de Oekraïne, twee uit Roemenië een uit Litouwen en een uit Georgië dus, onze eerste superheld.

En met enorm gezamenlijke krachtinspanning en ruim 2 uur werk zit de riem erop, koelvloeistof bij gevuld, en kunnen we om 21u ‘s avonds gewoon verder!!

👣 Systemen en protocollen efficiënt en nodig? Wij ervaren weer dat menselijk contact dat altijd overstijgt.

👣 Onveilgheid op deze Aires? Wij ervaren juist veilige krachtpatser armen en mega veel liefde in actie. Modderige spiritualiteit.

👣 We spraken elkaars (inter)nationale taal niet, maar onze gezamenlijke taal is compassie.

Ik doe een dansje van blijheid! Ze willen er niets voor terug. Maar willen wel op de foto.

Zie hier:
Het wonder van menselijkheid ✨

Ik geloof in wonderen 🙏🏼

Ps.
We vonden een uurtje later nog een camping om bij te komen en onze blijheid en dankbaarheid strekt zich langgerekt uit tot nu en ever morgen 🤍

#beinthedoing #balansinbeweging #compassie #menselijk #modderigespiritualiteit 

Overdenken, trauma en keuze

Overdenken is een trauma-respons, ja, dat kun je zo noemen.

Je zenuwstelsel gaat in standje onveilig allerlei automatische gedachtenpatronen herhalen, want die zijn bekend, die zenuwbanen zijn het meeste gebruikt. Met de bedoeling je veilig te houden.

Dat betekent niet dat het als volwassene geen keuze is.

Als we de werking van ons zenuwstelsel kennen, ons bewust zijn van de wervelingen van onze geest en waar we onze energie heen laten gaan, kunnen we dat alles zien. Zien dat het zo werkt, dat we weer eens in die overdenk-staat worden gezogen.

Hoe helpt dat?
En hoe kunnen we dan kiezen?

👣 Dan kunnen we er ok mee zijn, en kiezen of we willen glimlachen naar ons systeem, dat ons veilig wil houden; en kiezen of we ruimte willen geven aan de wetenschap dat we veel meer zijn dat dit, naast alle gedachten (en emoties).

👣 We kunnen dan kiezen om niet de inhoud van die gedachten te geloven, omdat dat niet nuttig is. Of om mee te gaan in het verhaal in ons hoofd, bewust dat het maar 1 interpretatie is. Er valt keuze te voelen om onze energie wel of niet te laten gaan naar oplossingen voor issues die ons brein in die staat nou eenmaal ‘bedenkt’.

👣 We kunnen kiezen voor even alleen zijn, in de natuur, of te praten met anderen, terwijl we weten dat onze gemoedstoestand sowieso zal veranderen.

👣 Er is keuze waar we onze energie heen laten gaan, naar bekende gedachtenpaden of naar waarden en wat we in essentie de moeite waard vinden. Of spontane joy.

Met wat voor soort reactie je zenuwstelsel of brein ook komt: je bent al goed.

En vanuit die rustige basis, valt er vaak iets te kiezen, experimenteren en speels leven. En stopt niet alleen (tijdelijk) het overdenken/piekeren, je legt ook nog eens nieuwe zenuwpaden aan!

#beinthedoing #balansinbeweging #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #bewustzijn

Hospice vrijwilliger Fragment C

Ze vertelt over pijn en laat zien dat haar vingers niet meer bij elkaar kunnen komen. Na enkele minuten haar pijnlijke arm vanuit de nek zacht masseren, zegt ze verbaasd hoe niet alleen de arm ontspant, maar haar hele lichaam meedoet aan die ontspanning. Ze kan er bijna niet over uit, deze ervaring kende ze nog niet.

Ik ga door met de trage aanraking op de ademhaling en we voelen ons kalm en in het moment. Tussendoor vertelt ze uitgebreid over haar familie, haar rouwproces, de artsenbezoeken, vraagt betrokken naar mijn gezin en werk en laat zich geregeld even zakken in de stilte van haar nieuwe ontspannen ervaring. Ze opent haar ogen en vraagt of ze me niet kan betalen dat ik vaker in de week kan komen.

Ik schiet in de lach en kom de maand erna (zonder betaling uiteraard) tussen werk en gezin door vaker in de week. Haar vingers kunnen weer een bordje vasthouden, ze voelt zich enkele dagen na een adem-massage meer ontspannen en het is ook nog gewoon gezellig.

#vrijwilligerineenhospice, #aanwezige, #beinthedoing, #samenzijn, #levenseinde, #balansinbeweging, #embodiment, #massage, #adem, #klank, #levensstroomvlakbijdedood, #indeontmoeting, #eigenwijsinevenwicht

Ode aan westerse en oosterse geneeswijze  

Ondertitel: Hoe ik door de Alpen rijdt met een staafmixer in mijn vinger en een glimlach op mijn gezicht

Het is een gewone (zover dat je daarvan spreekt op vakantie) dag in de Alpen: strakblauwe lucht, mijn zus die haar kinderen naar de crèche brengt en ik begin om 8 uur met Indiaas eten koken om de smaken fijn te laten samenkomen. De Indiase Dal is bijna klaar en ik maak vast pasta voor de vadav. Gember, knoflook en chili. Oh en een staafmixer. 

En dan gebeurt het. Er treedt een vertraging op, een versnelling en een geheugenmist. 

Ik móet nú de trap op, naar mijn echtgeliefde die boven bij mijn zus spullen voor een klimpicknick klaar maakt. Als een berggeit spring ik de trap op met drie treden tegelijk, onderwijl zijn naam roepend. Dit moet nú op adrenaline, weet ik.

Hij kijkt op bij mijn binnenstormen: ‘’Ah nee, lief toch!’ starend naar de staafmixer in mijn linker wijsvinger. Ook hij probeert het apparaat los te krijgen, maar het blijft zitten waar het zit. ‘Nu moet ik liggen’. 

Achteraf heb ik geen idee of de mixer nog ontkoppeld heb, hoe ik het mes van de staafmixer stabiel in mijn vinger hield, terwijl ik de sprongen omhoog maakte of wat precies gebeurde. Wel zie ik eindeloos vaak het beeld in vertraging van de mixer die door mijn vinger gaat. Drie keer. 

Horizontaal en met diepe yoga ademhalingen, en een stoot adrenaline, hou ik helder overzicht.

‘Haal een dokter!’, ‘Bel schoonbroer‘, ‘Kom maar bij me, meisje, kijk maar als je wil. Het komt wel goed.’

Dan concentreer ik me weer op mijn lijf, adem, vinger. De geruststellende hand van mijn lief op me. 

Onderweg naar het ziekenhuis en met wat

Dan de auto in, ondersteund, want inmiddels bevend en op punt van flauwvallen. Het halfuur naar het ziekenhuis zit vol bergbochten die aan mijn vlees trekken.

Mijn rechterhand houdt de mixer zo stabiel mogelijk. Die hand was eerder oorzaak. Ik haalde de kruiden uit de mixer met mijn linker wijsvinger en onbewust zette mijn rechterhand het gevaarte aan. 

Mijn brein, overrompeld door de plotse pijn links, liet 3x halfrond op zich wachten voordat het zich realiseerde dat mijn rechterhand de aanknop ingedrukt hield. Dat beeld van die ingedrukte knop en de ‘aha, die knop moet los’ zie ik een week later nog in vertraging. ‘Why? Wat zou dit zeggen?’, vraag je je dan toch af. Ik dan. En zal dat de komende tijd wel blijven doen 😊. 

Yogische glimlach en innerlijke getuige

Intussen lig ik nog in de autostoel en hoor mijn yogaleraar in gedachten weer zeggen: als je pijn of ongemak voelt, glimlach. En dat doe ik. 

Ook de diepe 1:2 ademhalingen en het observeren van wat er is. De jaren van yoga op en af de mat zijn geïntegreerd en komen me nu als vanzelf te hulp. 

Dat wat in mijn lijf gebeurt, als getuige waarnemen, maakt dat ik me zelfs blij voel. Het harde trillen van mijn lijf, de pijn, tranen die prikken, de bochten die ik niet helemaal kan opvangen, lief die een kussen onder mijn arm schuift en mijn hoofd aait, zwager die balans vindt tussen snel naar het ziekenhuis en niet teveel schommelingen, ik hou mezelf erbij en kalm, en weet de westerse traumahulp steeds dichterbij. 

Bizar genoeg komt een zin van Boudewijn de Groot steeds voorbij in mijn hoofd met bijhorend emotie:

  🎼 en dat ik me toch gelukkig voel 🎶

Dat blijft. Zelfs als echtgeliefde en schoonbroer niet mee de EHBO kamer in mogen. Als mijn Frans en het Engels van de dokter toch wat beperkt blijken. 

Don’t be serious, be sinecure

Ik lach hardop om het absurde van de situatie (wie lukt het om een staafmixer onbeweeglijk in de vinger te krijgen?) en om mezelf (dat ik op een moment als dit mijn wens vervuld zie, om oost en west op allerlei manieren samen te ervaren en in gedachte een blog schrijf). 

En zelfs in de dan volgende episode blijft de stille rust en een glimlach, naast de bezorgdheid om mijn vingertop. 

* 2 dokters, 5 soorten (van allerlei grootte) metaalknippers, 10 vloeken van de artsen, 1 lift-technicus voor advies aan de arts over min vinger in combinatie met de staafmixer, Onbekend aantal rukken aan mijn hand, 30 minuten 

* En dan alsnog een mes

En dan is de vinger vrij. Mijn hele lichaam komt voelbaar tot rust. 

Halleluja!!’, roept de verpleegster die voor de 5e keer kwam checken of het lukte het ding uit mijn vinger te krijgen.

De arts buigt attent de onwilllige staafmixer met flinke kracht (ik waarschuw hem natuurlijk met wijsvinger voor de scherpe mesjes) in bijna oorspronkelijke staat terug. 

Die is afgelopen week alweer gebruikt. Mijn vinger niet. 

Ps dank 💛  lieve family&friends voor jullie snelle rustige actie, opvang vd meiden en de after-grappen (ze zullen me wel levenslang achtervolgen).

#Jul2018 #beinthedoing #balansinbeweging #modderigespiritualiteit

Flow, stress en de menselijke werking

Onze natuurlijke staat is flow, maar het is niet onze enige menselijke staat. Alsof stress dan onnatuurlijk zou zijn. Dat is het niet.
Het is natuurlijk om heen en weer te (kunnen) bewegen tussen verruiming en expansie, met flow en dus focus.

Vanuit deze flow-default maakt ons systeem uitstapjes naar een actiever stress systeem, en dus niet andersom. Het stresssysteem is niet de basis, maar wordt actief als nodig.

Dat is lang niet altijd wat we ervaren. Het is regelmatig alsof ons lijf in voortdurende staat van gespannenheid is:
er gebeurt iets, iemand zegt iets, je voelt je niet gezien, onze gedachten draaien rond in zorgen, stress of oplossingen voor de dagelijkse problemen. Of analyses, uitleg.

Stress als vijand of een plagend zusje

Wat gebeurt er dan eindelijk? Er zijn (onbewuste) overtuigingen, of razendsnelle automatische gedachten vanuit ooit als onveilig ervaren situaties (waar we emotioneel alleen mee bleven).

De stress komt via die weg in ons systeem. Zet onze biologie op scherp, hartslag omhoog, onrust, beweeglijkheid of juist (mentale) verlamming. Het lijkt alsof de situaties ons stress geven en we geen keuze meer hebben. Dat voelt behoorlijk als klem zitten. En dat willen we niet, we willen er vanaf, en dat zet ons stress systeem ook weer aan.

Meestal zijn het dus beschermmechanieken via gedachten en overtuigingen, die maken dat de ervaring van stress (veel) te lang duurt en ontstaan de schadelijke gevolgen. Inclusief vele gezondheidsklachten en minder ervaren van welzijn en de flowstaat.

Onze cirkelende gedachten willen ons (vaak onhandig) beschermen en ons energiebudget regelen via emoties.

Het goede nieuws is: het is menselijk. Overtuigingen die niet levensbedreigend zijn maar wel je stresssysteem en emoties steeds aan zetten en ons verleiden ze te geloven. Dat gebeurt nou eenmaal in ons systeem.

Maar belangrijker: het feit dát jij voelt meer flow in je leven wil ervaren, is een bevestiging van hoe heel en gezond je bent. Je systeem wéét dat en streeft dat na. Vanzelf.

Daarop mee gaan, op kan op zichzelf al een ervaring van flow geven, ook met de emotie of onrust.

Ikzelf merk dat metaforen me vaak openen om dat te zien en voelen. Zo gebruik ik in de training en individuele trajecten vaak deze metafoor: Stress-signalen zijn als een plagend zusje.

Plagen tussen broertjes en zusjes is spelen met verschillende vormen van levensenergie. Het kan irritant voelen of grappig. Het kan je uitnodigen tot andere keuzes (ipv als een probleem op zich), emoties te lasten stromen of inspireren om te imiteren of emoties eens wat groter of kleiner te laten worden. Het is er, beiden doen het ermee. En liefde is er toch, er in, er doorheen, er onder.

Op zo’n manier naar stress kijken kan enorm bijdragen aan de ervaring van welzijn en onze interacties in werk- en privé situaties.

Verschillende mindsets rondom ‘stress’

Uit onderzoek in de jaren ’90 blijkt een groter overlijdensrisico bij stress, máár: alleen bij mensen die overtuigd waren dat stress schadelijk was voor hun gezondheid. Voor degenen die wel veel stress ervaarden en dat niet als schadelijk zagen, bleek de kans om eerder te overlijden niet groter, maar ze hadden juist het laagste risico van iedereen in de studie! 

Nu hoef je niet ineens jezelf te dwingen om alleen maar positief naar stress te kijken. Dat zou wel de moderne in onze maatschappij gangbare manier van denken zijn.

Maar het feit dát er verschillende manieren zijn om naar stress te kijken, die elk gevolgen hebben, leert ons dat onze blik dus bepaalt hoe onze werkelijkheid is. En we dus invloed hebben in hoeverre actie en bewustzijn een ervaring worden. Een ervaring van eenzijn.

Dat komt overeen bij wat oeroude tradities ons voorgeleefd hebben. Zowel de yogatraditie, de kabbala, de soefie, als de boeddhistische blik

Flow heeft ons stresssysteem nodig

Flow is een ervaring die past bij onze speelse aard, ons groei-instinct via ontdekkend genieten. Waar tijd weg lijkt te vallen en we in het moment boven onszelf uitstijgen. Waar moeite bij hoort, misschien zonder dat we het moeite noemen.

Want onderdeel van flow is actie, waar we ons ‘stress’ voor nodig hebben. Die ‘stress’ noemen we dan uitdaging. Of dat er balans tussen onze vaardigheid en hoe uitdagend een taak voor ons is.

Een ander onderdeel is aandacht richten. Dat gaat in flowstaat via nieuwsgierigheid en een innerlijke drive. Deze vaardigheid van focus (stresssysteem alweer) kan dus ook ingezet worden om flow ervaringen die er al zijn op te merken.

Inzicht in je eigen werking en vriendschap met je zenuwstelsel kan zomaar ineens golven van flow ervaring brengen (zelfs tijdens stress).

Dus ons (hele) Zelf, oude tradities en de wetenschap kunnen leiden naar het inzicht van de default staat ‘Flow’ én dus de ervaring ervan.

#beinthedoing #balansinbeweging #flow #stress #polyvagaaltheorie #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #speeljevrij #bewustzijn #oudetradities