Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Categorie: Belichaming Embodiment (pagina 1 van 1)

Stemklank in het Hospice en bij jou

Gisteren in het hospice waar ik als vrijwilliger masseer, kwam tijdens de massage mijn stem zacht en mild mee klanken. Eerst zakte de dame in kwestie wat meer in, ik voelde haar spieren zachter worden onder mijn handen en haar hoofd zakte naar achter.

En na een tijdje liet tot mijn (en haar eigen) verrassing ook haar stem zich horen via klanken op elke uitademing.

Zo bleef het vele minuten lang: onze afgestemde adem en klanken met de aanraking van massage door de kleding heen.

Met stralende ogen keek ze me aan na afloop: “Dit ging vanzelf. Wat een verbinding en gedragenheid. Het was alsof ik gewichtloos was. Ik voel me vrij.”

Verstild, ontspannen samen opgenomen, met de dood heel nabij is, zijn dit pure momenten van leven en overgave.

✨🙏🏼

Je kan klank laten komen in je rouwproces. Klank bij verlies. Klank van angst voor de dood. Klank voor het leven vóór de dood. Klank voor de transitie. Klank om in het moment vol aanwezig te zijn hoe lang of kort je leven nog is.

Maar we hoeven niet bijna dood te gaan of in rouw te zijn om zo het leven te voelen met klank als ingang.

Afgelopen week begeleidde ik ook prachtig stemklankreizen met de eigen stem van mensen. Wat een wonderlijkheid keer op keer. De richting, de ontlading, dat wat nu is hoorbaar en voelbaar.

De trilling van de klank doet iets met het zenuwstelsel, net als de automatische verlenging van de uitademing. De Nervus Vagus van het parasympatische zenuwstelsel wordt gestimuleerd.

Maar het gaat daaraan voorbij. We laten zijn wat er is. Ook de emotie die er in dat moment is, ook evt aanwezige overtuiging, ook je vermoeidheid of klacht, krijgt ruimte en klank (= een vluchtige vorm) en daarmee ontstaat er ruimte voor de levenskracht en de diepe joy die er altijd is, maar lang miet altijd toegankelijk voelt. Deze kan nu vrij en voelbaar stromen.

Ik ben maar de uitnodiger, doorgever eigenlijk. Soms de ontregelaar ook zeker 🤪 Maar de eigen stemklank laat je weten hoe het leven stroomt.

  • Wil je zelf klank-experimenteren?

Een inspirerende oefening die je in 2-3 min tijd doet en vaak ook nog lekker voelt:

  1. Laat: Volg je ademhaling een minuut zoals deze vanzelf gaat zonder iets te willen veranderen.
  2. Zucht: Adem dan rustig in en laat je armen mee omhoog bewegen als ze willen en laat de adem met een zucht uitstromen, terwijl de armen neervallen of zakken of je lijf wat schud.

Herhaal dit 3x en voel wat er verandert fysiek, mentaal, emotioneel.

  1. Klank: Laat bij de volgende uitademing een klank komen op de vraag: wat is de klank van dit moment? Laat de klank komen na je inademing, precies zo als de klank eruit komt zonder dat je gedachten kiezen hoe dit moet klinken.
    Elk oordeel van je gedachten laat je voor wat het is en merk op wat je hoort en hoe de klank tijdens en erna voelt. —- Laat de herhaling komen als dat in je opkomt, of niet.
  1. Enjoy your sound en de stilte erna ✨
#klanken #lovemywork #beinthedoing #levenensterven #balansinbeweging

Eigenwijsinevenwicht.nl * persoonlijke stemklankreis * workshop Klanklare Onzing 7 april * ademmassagereis * retraites * training Belichaamd Leiderschap sep-nov * innerlijke ontdekkingsreistraject * training VOED 30 maart en 13 april

Stemklank en ongemak

‘Is dat niet ongemakkelijk?‘ is een vraag die ik afgelopen weken regelmatig hoorde over de workshop klank.

Ja en nee, lach ik meestal.

Ja, je stem is heel puur, eigen en het kan kwetsbaar voelen deze te laten klinken zoals ze komt.

Diepsneldenkers (HB) en ruimvoelers (HSP) kunnen zich soms (vooraf) extra ongemakkelijk voelen, want ze zijn gewend aan veel denken en om meegenomen te worden door die vele gedachten en verwerken daarnaast emoties ook diep. Maar juist voor deze groep is belichaming en stemklank een ultieme ingang om meer dan dat van zichzelf te ontmoeten!

En daarbij is het voor elk mens zo, voorbij alleen stemklank: alle dingen die nieuw zijn, die we niet gewend zijn, geven een reactie in ons zenuwstelsel die we vaak ‘ongemak’, ‘zenuwachtig’ of ‘stress’ noemen. Is niet meer dan menselijk normaal.

Op deze manier je stem gebruiken is niet iets wat de meeste mensen vaak doen. En dat betekent dus dat we ongemak ervaren. Daar hoeven we niets aan te veranderen. Eerder zou ik zeggen: Gefeliciteerd, je bent mooi menselijk met dat ongemak 😉

En nee, het is ook niet-ongemakkelijk. Want je stem laten klinken is authentiek en oorspronkelijk. Het voelt natuurlijk en verbindend met jezelf, je energie, lijf en anderen. Het is heel menselijk. Iets in je zal dat herkennen, voorbij het ongemak en het kan ‘kloppend’ voelen.

Daarbij dragen we elkaar als groep, ook via klanken. Je komt niet voor de groep als een show. We klanken samen en dat geeft ruimte voor het ongemak, authenticiteit, vrije stroming en dus het ervaren van de verbinding in jezelf en met elkaar. En misschien ervaar je dan zelfs wel je klank laten ✨

Ps
Doe je ook mee? 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl of meld je hier aan

Stemklank en authenticiteit

In deze eerste maand van het jaar wil ik je nog eens meenemen naar de ingang die stemklank is. Laten we het vieren met een extra reden om klank te maken. Ok, even een mini recap van een vorig blog.

Het gaat dus niet om ‘zingen’, of ‘mooie’ klank, of pijn eruit schreeuwen. Maar natuurlijke stemklanken.

Liever ga je het ervaren, maar om je analytische breindeel daartoe uit te nodigen schreef ik in het blog 3 voordelen van je stemklank laten klinken:

  1. Stressvolle ervaring verandert zonder wilskracht 👣
  2. Ruimte voor emotie 👣
  3. Verbinden met je oorsprong 👣

Als je de argumenten vergeten bent of a la minute nieuwsgierig werd, zie hier voor het hele blog.

En dan vandaag een vierde argument om je stem te laten klinken:

  1. Je authenticiteit meer ervaren en delen


Waar we met woorden vaak vertellen OVER onszelf, gebeurtenissen of anderen en we dus maar deels in het nu zijn met het hele lichaam, verbindt klank je met je authenticiteit van dat moment, VANUIT je zelf.

Kwetsbaarder zeker. Ongemakkelijk misschien. Transparanter ook.

En er is meer kans om te verbinden vanuit waar je op dat moment echt staat, in plaats van via aanpassing, je best doen, of welke ‘zo hoort het’-gedachten of aangeleerde patronen ook.

De ander hoort en ziet je dan. Maar belangrijker: je hoort en ziet jezelf, in plaats van alleen je gedachten. Het is ruimte voor en ontdekking van je eigen menselijke werking en connectie.

Je stem laat zich via klank horen met -kwetsbaar en hoorbaar- wat er is, als je dat toelaat. Met die authenticiteit verbinden in het moment zal je verrassen en iets laten ervaren wat met woorden niet lekker wordt uitgelegd (zeggen ook de verwonderende deelnemers en (HB, HSP) denkende breinen): authentieke ruimte en verbinding via lijf & klank.


Dus: Waar ga jij vandaag je stem laten klinken en er met aandacht naar luisteren en voelen?

)

beinthedoing #balansinbeweging #vrijmenselijk #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn #stemklank #klankklinken #klanklareOnzing

Ps.
Als je na dit lezen denkt ‘daar wil ik meer van en liefst eerst eens onder begeleiding’ kom naar de workshop voor een fijn prijsje van €25 bij Mudita. 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl

Liever een persoonlijke adem/klankreis? (Tot 15 maart te boeken voor een fijn prijsje van €40 incl ruimtehuur, of 3x voor €110)

Klank laten klinken. Waarom in hemelsnaam?

Ik lach hardop als ze zegt: ‘we leken van buiten vast een stelletje malloten’. Zo’n soort soort gedachte had ik ook in mezelf opgemerkt. Waarbij dan? vraag je je misschien af. Nou: Klanken laten klinken.

In dit geval tijdens een massageklankreis. Maar tijdens elk retraite en elk training nodigen we mensen uit om met hun stem te klanken en experimenteren. En sinds kort in losse stemklank workshops.

Waarom stemklank?

We zijn het compleet ontwend. Onze stem mag alleen nog te horen zijn als we praten (of zingen, maar dan alleen als het waardeoordeel ‘mooi’ erop geplakt is). 

Laat ik vandaag 3 redenen noemen om weer klank te gaan maken. En dan bedoel ik dus niet ‘zingen’ zoals onze cultuur dat ziet, of ‘mooie’ klank. Maar natuurlijke klank. 

  1. Minder opgestapelde of chronische stress

Voor veel mensen is meditatief zitten een manier om tot rust te komen, maar voor veel anderen juist niet. Want hun gedachten racen door en ze ervaren dan onrust die amper nog te dragen is. Klank laten komen is dan 1) efficiënter om je geest naar 1 activiteit te brengen, dat brengt al rust. En 2) klank stimuleert de nervus vagus. Dit is de hoofdrolspeler van het parasympathische zenuwstelsel dat zorgt voor herstel en vertering. 

  1. Ruimte voor emotie

Wij mensen zijn nou eenmaal emotionele wezens, dat ligt in onze menselijke aard. Maar de maatschappij is zo ingericht dat emotie maar zeer beperkt ruimte krijgt.  Via klank kan deze op een veilige manier er zijn. Bijvoorbeeld boosheid kan bedreigend zijn als die tegen jou of een ander gericht wordt, maar boosheid in de klank zonder richting, kan veilig bestaan, ruimte krijgen, letterlijk gehoord worden. En is dan alweer veranderd, door je heen gestroomd. 

  1. Verbinden met je oorsprong

Voordat we spraken, was er geluid. Babies maken geluid zonder woorden. Waarschijnlijk maakten we als mensheid ook geluiden voordat de verbale taal ontstond. In elk geval zijn in de oertalen de klank en de betekenis diep verbonden.

We kunnen kiezen om met onze oorsprong te verbinden via klank. Onze eigen stemklank en de klank die door ons heen wil expressie krijgen, zeker als diepsneldenkers en -voelers kun je die connectie met je oorsprong diep ervaren.

En jij?

Er zijn nog meer redenen. Die komen volgende keer. Voor nu nodig ik je uit om je eigen stem vandaag eens te laten klinken. Neem lekker ruimte om een tikkie mallotig te zijn als dat je helpt je stem laten klinken. Laat de lach komen. En gun jezelf daarna om eens heel oprecht naar je eigen klank te luisteren.

Super leuk als je me weten hoe het was en wat je opviel✨

#beinthedoing #balansinbeweging #speeljevrij #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #bewustzijn #stemklank #klankklinken

Ps.
Als je na dit lezen denkt ‘daar wil ik meer van en ook doen’ kom naar de workshop voor een fijn prijsje van €25 bij Mudita. 4 feb is VOL maar 7 april 2024 nieuwe ronde nieuwe kansen! Mail me als je mee wil doen, je gaat er vast (met ongemak en al) van genieten 🤩 monike@eigenwijsinevenwicht.nl

Liever een persoonlijke adem/klankreis? (Tot 15 maart te boeken voor een fijn prijsje van €40 incl ruimtehuur, of 3x voor €110)

Meer argumenten lezen om te starten of door te gaan met klanken? Lees hier meerrrr

Weerstand tegen weerstand?

‘Weerstand moet weg, het veroorzaakt pijn’ steeds meer trainers en coaches kiezen voor die insteek.

Weerstand moet opgeheven, smelten, zacht worden. Dan pas kun je verder bewegen.

Las ik allemaal afgelopen week op verschillende plekken.

Ergens gebaseerd op oude wijze tradities, maar zonder context of afstemming op de ander en het geheel op wat nú in alle complexiteit en simpelheid is.

Ergens gebaseerd op wet van aantrekkingskracht, maar vertaald in nieuwe overtuiging. Met een regel erbij: zorg dat je werkt aan je weerstand, die moet weg.

Ergens gebaseerd op de wens naar moeiteloosheid en flow maar met een contradictieve (is dat een woord?) voorwaarde.

En ik snap het, het idee, ik voel in mijn lijf wat weerstandloos is/doet.
Ik voel hoe bewegen dan anders is, hoe het leven als vanzelf door me heen stroomt.

De vraag is of weerstand tegen weerstand past. Bij deze overtuiging dat alle weerstand weg ‘mag’, dan ook die tegen weerstand?

Vechten we anders niet met het wapen dat we willen verbannen?

Morning overpeinzing

#beinthedoing #speelsespiritualiteit #balansinbeweging #eigenwijsinevenwicht #levensenergie

Flow en stress

Onze natuurlijke staat is flow, maar het is niet onze enige menselijke staat. Alsof stress dan onnatuurlijk zou zijn. Dat is het niet. Het is juist natuurlijk om heen en weer te (kunnen) bewegen tussen verruiming en expansie, met flow en focus.

Wel lijken we allemaal onbewust te weten dat die flow-staat natuurlijk is (we willen er meer van), oude tradities wijzen ons al lang de weg en ook de wetenschap onderschrijft steeds vaker dat onze default staat ‘Flow’ is. Flow is de ervaring die past bij onze speelse aard, ons groei-instinct via ontdekkend genieten.

Vanuit deze flow-default maakt ons systeem uitstapjes naar een actief stress systeem, en dus niet andersom. Het stresssysteem is niet de basis, maar wordt soms actief.

Stress als vijand of een plagend zusje?

Dat is lang niet altijd wat we ervaren. Het is regelmatig alsof ons lijf in voortdurende staat van gespannenheid is, onze gedachten alleen maar ronddraaien in zorgen, stress of oplossingen voor de dagelijkse problemen.

De stress komt vaak in ons systeem via (onbewuste) overtuigingen, of eerder als onveilig ervaren situaties waar we alleen mee bleven. Het lijkt alsof de situaties ons stress geven en we geen keuze meer hebben. Dat voelt behoorlijk als klem zitten. Soms (vaak) zijn het onze beschermmechanieken die maken dat de ervaring van stress (veel) te lang duurt en ontstaan de schadelijke gevolgen. Inclusief vele gezondheidsklachten en minder ervaren van welzijn en flow.

Het goede nieuws is: dit is natuurlijk en menselijk! Dat jij meer behoefte voelt aan flow in je leven is een bevestiging van hoe heel en gezond je bent. Je systeem wéét dat en streeft dat na.

Onze gedachten willen ons beschermen en ons energiebudget regelen via emoties. Maar die herhalende gedachtensoorten zetten vaak ons stresssyeteem aan.

Als we die stresssignalen kunnen gaan zien als een plagend zusje dat je juist uitnodigt tot andere keuzes, draagt dat enorm bij aan welzijn (komt vast een uitgebreid ander blog over). En onze interacties in werk- en privé situaties.

Vrienden met je zenuwstelsel voor flow, zelfs tijdens stress

Wat je hierbij kan ondersteunen is een warm (belichaamd) inzicht in je zenuwstelsel en de werking van emoties. De theorie van de Nervus Vagus uit de Polyvagaal Theorie helpt vele snel-diep-denkers en intensvoelers om het te gaan ervaren, lijfelijk.

Zet je natuurlijke nieuwsgierig aan om te gaan exploreren in jezelf, met anderen en in allerlei situaties. Merk maar eens op of dat kleine andere keuzes ook andere ervaringen van ruimte en licht brengen.

Zodra de ontspanning via ontdekken en experimenteren de ruimte krijgt, keren we haast vanzelf terug naar onze ‘natuurlijke flow staat’.

Dat brengt soms ongemak en stress, omdat we het niet gewend zijn. Maar zolang we met een glimlach nieuwsgierig kunnen blijven naar wat er in ons en de ander gebeurt, kan de flowstaat ons soms zomaar weer overvallen.

Dat kan uiteindelijk zelfs tijdens ongemak, onrust of stress. Dat vraagt wel iets.

  • Inzicht in jezelf/het biologische menselijke systeem
  • Experimenteren en dóen – eerst vanuit een veilige verbinding (met lijf en omgeving)

En als vervolg kunnen we ook in interactie met (de zenuwstelsels van) anderen gaan ontdekken en op reis blijven. Want we hebben onbewust altijd contact met en invloed op het zenuwstelsel van de mensen om ons heen.

Wil je naast zelf, ook op expeditie mét reisbegeleiding?

Zelf uitproberen is leuk, geniet er vooral van. Maar als je daarnaast van reisbegeleiding en wat gezelschap onderweg houdt: welkom! Ik ben graag een avontuurlijke en aanwezige reisagent die zowel bewust ontregelt 😉 als ruimte en rust biedt.

Zowel individueel als in de groepstrainingen van Eigenwijs in Evenwicht ligt de Polyvagaal theorie onder de experimenten om het eigen biologische systeem te bevrienden via beweging, adem, speelsheid, systemisch, yoga, aanraking/massage. En via bewustzijn.

Individuele ingangen kunnen zijn waar pijn, rouw en emotie je activeren (=stress). Daar kunnen we samen bij aanwezig zijn het ruimte geven (via adem of een opstelling of juist met je hele lichaam). Om dan als vanzelf de natuurlijke richting te zien opkomen in het wijze lichaam naar waar het verlangen ligt, waar je meer van wil en daarmee doen, oefenen.

In groepen kan het pijnpunt ook een ingang zijn, dat zichtbaar wordt via systemisch werk of interactie oefeningen. En ook hier komen we steeds uit bij een gedeelde richting, een wens, missie en betrokkenheid. Verbinding die inclusief is.

Die energie zou je zomaar spontaan in beweging kunnen zetten en je groei-instinct doen huppelen: et voila flow.

Dat is in groepen zichtbaar dat ieders eigenheid ruimte krijgt om samen in beweging te komen vanuit afstemming (inclusief jezelf). In jouw gewenste richting, met lichaamswijsheid, levenskracht en bezieling.

Belichaamde intuïtie wijst de weg en kennis verlicht die weg

You shall not pass en andere magie

Als de ‘ancient demon from another world’ waar zelfs de wijze Gandalf het van verliest. Die ervaring. Dat is de beeldspraak die opkomt bij waar ik doorheen ga, of beter: wat door mij heen gaat.

‘You Shall Not Pass!’, bezweert hij met magie het krachtige wezen dat hen volgt. Hij staat met zijn fragielogende grijze lichaam op tegen een reusachtig monster dat zich donderend en destructief uit het vuur van de diepten laat zien nu en dan. Hij stopt het en houdt het daarmee weg van het reisgezelschap en de grotere missie. Maar zelf laat hij het leven. 

‘Run, you fools!’, spreekt hij zijn beroemde laatste woorden. 

De krochten van de menselijke wereld, vol met ‘wezens’ die ouder zijn, waar jonge menselijke vaardigheden en inzichten niets lijken te doen, ‘van een andere wereld’.

Daar sta ik soms overweldigd door dat zoveel grotere en oudere. Wat is mijn bijdrage? Wat heb ik hiermee te doen? Die vraag is, vanuit een andere oeroude realiteit, eindeloos. Hij is me vertrouwd als rode draad. Soms meer soms minder schurend. En nu (een week in 2019) sinds lange tijd vol in zicht.

En onbespreekbaar in normale taal, het overvalt me en is met de mensen om me heen niet vanzelf deelbaar.

Oh ik doe heus wel pogingen. En direct na de start hoor ik: ‘oh ja, ik heb ook..’ gevolgd door een leedverhaal van de ander, of, al aandachtiger: ‘je overvraagt me’, ‘het is alsof ik al een marathon heb gelopen, en jij net opgewarmd bent’, of meer handsoff: ‘zou je zelf ook niet liever wat minder voelen, zien en denken?’, ‘probeer dit, dan kom je ervan af’.

En dan is het weer terug bij twee: de oude demon uit de andere wereld en ik – het samenraapsel van mijn vele ikken 😉

Inclusief volle aanstaand van mijn stress-systeem, alert, fysieke onrust, vlucht- & vechtneigingen, een zenuwstelsel dat verlamd, emotie, vol gedachten die geloofwaardig zijn en echt aanvoelen (maar niet per se waar zijn), eenzaam. En vooral: hier voelt vrij kiezen, empathie en speelsheid niet mogelijk.

Het is uiteraard het meest zichtbaar in de meest intieme relatie, die met mijn lief. Met daarbij de verleiding om het op de ander, hem, te projecteren of op mezelf. In plaats van op het gebeuren -dat door me heen gaat- zelf. 

Het is groter dan ik, groter dan mijn persoonlijke lijden, groter dan het kleinmenselijke geluk of de moeite. Groter dan de worstelingen tussen ons. Het draagt een collectiviteit in zich en iets uit eerdere generaties, iets collectief menselijk. De wereld is zo gepolariseerd met hevige meningen en die energie vertaalt zich ook in het persoonlijke, tussen mensen, tussen ons. Als het zo stormt en dondert, kost het me grote inspanning om in het stille midden van de orkaan te komen, observeren, vanuit het ‘zwarte gat’ dat het midden is.

Als vele malen eerder in mijn leven zoekt mijn brein naar iemand, iemand die er kan zijn, die hier bij me kan zijn. Iemand voor wie deze krachten die door me heen gaan, geen belasting of bedreiging zijn, die geen oplossing zoekt. Het scant razendsnel ieder die ik ken, op de gave van aanwezig zijn. Ook bij dit. Mijn cortex gaat door in cirkels, wie? En vindt niemand. Ik wil namelijk niet het verhaal of de gebeurtenis vertellen, ik wil aanwezigheid bij wat er nu aan intensiteit is.

Na een eerste wanhoop impuls bij de ‘niemand’, volgt er: He! Maar ja: ik! Mjjn lichaam schreeuwt van overweldiging, ook ik ben overvraagd hier. Hoezo ik dan wel? En ik ken de machteloosheid van die vraag en ook een kiertje licht.

Ja echt: Ik kan aanwezig zijn.

Bij wat is, door me raast.

Na een stil tijdje aanwezig zijn, dondert er ineens een stem als verrassing door me heen:

Stop, you shall not pass! 

Ik glimlach door mijn tranen heen. 

Mijn felt sense geeft beelden, kleuren, sensaties en ik herken. Neem ze aan als expressie de beelden, systemische uitingen. En de erkenning komt van diep. 

Het is een nieuwe laag van wat ik vele malen eerder doorging. Uit mijn eigen vroege ervaringen, maar ook die van de generaties voor me. Het onrecht en de ontkenning van Nederlands-Indië, van de hel uit de jappenkampen en de Birma spoorlijn, van Papa Nieuw Guinea en een redeloze jonge dood. Hoe onverwerkte delen van onze grootouders bij onze ouders kwamen en daarmee bij ons. En hoe daderschap en slachtofferschap in één mens aanwezig is, oorlogsdrama.

De subtaak die ik in elk geval helder heb: deze ancient demon hou ik weg bij de generatie die volgt, bij mijn kinderen.

 ‘You shall not pass’!, donder ik nu hardop mee met die innerlijke stem. 

Kippenvel met lach en ontroering en een weten. Het is geschied.

Punt.

En dan in de voelbare afronding van de intensiteit komt de vraag op:

Wat in mij zal daarbij sterven?

Ik zie Gandalf the Grey weer vallen voor mijn geestesoog. Dat wat sterft zal ruimte maken.

Ik denk aan het uit-eenvallen van Dabrowski. 

Er is overgave aan het krachtige natuurlijke groei-instinct, ook juist via intense emoties. Een doorgang naar een nieuwe ontwikkellaag. 

Nieuwsgierig merk ik in mezelf de vraag op:

Hoe zal ik terugkeren met grotere magie, met Gandalf the White? 

Ineens komt een zin op van een van mijn leraren, arts en yogaleraar (in een lezing over cortex, hypothalamus, hormonen en hogere breinfuncties):

Our brain is made for intuition. This is our potential. Yoga just makes this path clear.

Extra ruimte voor intuïtie, daar reageert mijn lichaam op op vele manieren. Onmiskenbaar een ja.

Het is groei als een ont-wikkelen, afwikkelen: een naderen tot de magische heelheid die altijd was, is, en zal zijn.

Als deze ancient demons mijn brein minder vaak bezig te houden, is er meer energie voor het goddelijk menselijke potentieel Ja, misschien, Maar daar hoef ik niet naar te streven. Dit is onderdeel van de potentie.

En dit was nu. En zal vast ook zijn. In de intensiteit ontdek, speel, schreeuw ik vanuit de krochten, samen met Gandalf. (Thanks man!). Zijn met wat is, zonder het te worden. En na diepe aanwezigheid, verandert en schuift het, zonder wilskracht (als ik tenminste kies om niet mee te gaan met de zuigende herhalende gedachten) en merk ik de andere keuzes in beweging op. En het breekt open:

“I was without thought or time with the stars wandering above me and life came back to me”, zegt Gandalf als hij uitlegt hoe hij doodging als Grijze en terugkwam als Witte tovenaar.

I am with him still. 

Regelmatig vond ik mezelf terug onder de sterren van vele landen en barre innerlijke terreinen en was ik zonder gedachte en tijdloos als het leven weer terugstroomde.

En met het stromende leven kan ik steeds weer een grotere magie ontdekken en laten doorstromen. In ons gezin, familiesysteem en naar de wereld via aanwezigheid.

Ook als er stevige actie en een rauwe keuze nodig is, voor de ander inclusief mijzelf. Dan lijkt de magie weg, maar ze werkt dan alleen tijdelijk ondergronds.

Dan heb ik iets te doen wat ik niet gemakkelijk vind, me uit te spreken waar ik kwetsbaar voel. Te oordelen en te kiezen voor een waarde, ondanks dat anderen het oneens zijn. Uit te reiken, als een neiging opkomt naar zelf-doen, of ‘vertrouwen dat het dan nu niet voor mij..’. Te staan voor iemand (of een minderheid) waar een massa tegen is.

Op vele kleine momenten werd de afgelopen jaren ‘you shall not pass’ als een dans met de demon. Een vrije speelse dans. Een nieuwsgierig magisch ontdekken dat eindeloos doorgaat. In aanwezigheid. Voor de wereld, inclusief jou en mij.

#Modderigespiritualiteit #beinthedoing #moederschap #intensmens #metaphorsweliveby #polyvagaaltheorie #dabrowski #ontwikkeling #zijnskracht #bewustzijn #heel

Stress: een ongelukje en het zenuwstelsel

‘Ik dacht dat ik dood ging’, zei ze ontastbaar kalm. Ze is 10. Ik kijk opzij naar haar, zij kijkt recht door de voorruit.

In deze tijdbubbel lijkt de tijd opgeheven en zitten we eindeloos stil. Dan een ademhaling, een blik naar elkaar en een uitroep: ‘ik heb geen pijn’.

In die stille tijdloosheid is mijn geest superscherp en snel. Voorbij haar gezicht zie ik in de verte auto’s aankomen en we staan haaks op de weg, met de achterkant van de auto op de verhoogde rotonde geklapt, zomaar.

De auto start niet.
Ik kan haar niet laten uitstappen, te veel risico. Vlakbij komt een auto de rotonde op, de man kijkt me aan en rijdt door. Wat?!

De auto start nog niet.
‘Mijn leven schoot voorbij’, zegt ze. Ik grinnik en ben ontroerd. Filmisch.

De auto start nog niet.
Op de 70 km p/u weg komen de auto’s die ons in de bocht waarschijnlijk niet zien staan, snel dichterbij. Er moet nu iets gebeuren.

Dan start de auto, maar het wiel achter blokkeert.
Ik heb geen idee hoe, maar het lukt om van de rand af te komen en zonder te kunnen sturen, ons van de rondweg af veilig de ventweg op te krijgen.

We stappen uit, springen, lachen, huilen en dansen samen. Schudden, trillen, ongelovig lachen.

Papa/lief-held is snel bij ons na een belletje, tranen komen in zijn veilige armen, we pakken de dag op, ‘s avonds wordt de auto weggesleept en de garageman blijkt ook een held.

Niet alleen maakt hij de auto, hij weet me ook te co-reguleren over dat ‘zomaar’ en we rijden alweer maanden in dezelfde auto over dezelfde wegen met dezelfde mensen en vooral: we zijn zelf helemaal heel gebleven.

Eind goed al goed. Toch?

Toch slaat voor elke rotonde bij nat weer haar alarmsysteem aan en roept ze ‘langzamer!’.

Toch voel ik elke snelwegbocht mijn schouders naar elkaar toe trekken en ben ik me daardoor weer ineens bewust dat de wielen ‘zomaar’ onder me uit kunnen schieten.

Toch zijn allebei onze buiken aangespannen als we om 8 uur op de bewuste rotonde rijden.

Toch laat haar stem zich regelmatig horen op momenten die daarvoor ongemerkt voorbij gingen.

Haar systeem (en dat van mij) reageert na en leert door. Stress-systeem werkt, check, het geeft aan waar het ooit onveilig was of kan zijn.

En we kunnen moeilijk de wegen allemaal recht maken 🙂 of nooit meer autorijden. Of elke chauffeur vragen om met 30 km p/u te rijden (dat tempo hou ik zelf ook niet vol haha).

Dus laat maar komen, lief systeem, jouw manier om me veilig te willen houden. En dan luister ik en kies ik waar kan.

Door nu eens het tempo op de weg aan te passen.

Een andere keer samen te gillen, ademen m, praten of lachen.

Of het lijf te laten bewegen alsof het die schrik of angst is en dan verandert die emotie-energie vanzelf weer.

En we spelen ermee buiten de auto.

Het leven geeft ons ervaringen. Aan ons om ermee op ontdekking te gaan of niet. All good.

#stress #kleintraumainhetzenuwstelsel #balansinbeweging #regulatie #coregulatie #polyvagaaltheorie #belichaamdleiderschap #samenzijn #liefde

Meebewegen en aanpassen

In de Efteling zaterdag regende het aan een stuk door! Iedereen liep met poncho’s, paraplus en doorweekte kleding. En het was druuukkk 😳

Ik loop dan gefascineerd rond, want dan ineens laat niemand zich door de regen tegenhouden. Gillen we net zo hard vrolijk in achtbanen, staan we ellenlang in wachtrijen om te gaan met verveling en ontstaan nieuwe spelletjes en gesprekken, laten we onze lieve lijven doodsangst doorstaan en lachen we erom.

Die opties hebben we dus in ons. Ook op werkdagen, ook als het leven andere vormen van stress brengt. Het gaat om keuzevrijheid, innerlijk bewegen en je niet tegen laten houden te genieten.

Natuurlijk heeft de regen en kou effect. Ons zenuwstelsel staat dan meestal wat sneller op standje onveilig. De vier meiden die we bij ons hadden wilden meestal niet alleen de rijen en attracties in (wat op zonnige dagen als vanzelf wel gebeurd).
Dus gaan we samen.

En een momentje droog zitten in een horeca plek helpt de rust, warmte weer te laten terugkeren, waarna de energie helemaal weer bruist en de rest van de attracties en wachtrijen voorbij vliegen en het ineens 20u in de avond is tot grote verbazing.

Ook in het dagelijkse kunnen we meebewegen met wat er is én aanpassen wat nodig is voor de staat van je (zenuw) gestel.

Nou ja, zomaar een Efteling overdenking 🤪

Je analytisch talent en nieuwsgierigheid gebruiken voor leven vanuit je lijf

Verstillen, ontdekken, bewegen en spelen met het zenuwstelsel. We zijn bedraad voor verbinding en de staat van ons zenuwstelsel bepaalt onze ‘realiteit’. 

Ons neurologische systeem heeft in ons dagelijkse leven (vaak onbewust) veel invloed. Op onze keuzes, de ervaring van welzijn, onze “overleef”-mechanieken en hoe we de omgeving waarin we zijn gewaar worden en ervaren en dus op onze manier van relateren. Het is ook een manier om stress en veerkracht te zien vanuit ons lichaam en gemaakt voor ontdekken en flow! 

Dan is het dus aan ons om nieuwsgierig te zijn naar onze eigen bedrading en die van een ander! Wat voel je in welke staat? Welk verhaal lijk je te denken? Wat gebeurt er dan in interactie? 

Dit komt volop terug in module 2 van Belichaamd Leiderschap en nemen we mee als  basis voor de modules die volgen!

Nu we het toch over deze module hebben, laat ik meteen een voorbeeld geven van de extra smeuïgheid die twee trainers kunnen brengen (naast natuurlijk eigen expertise en extra ogen en handen om ieder in de groep aandacht te geven).

Dus: wat maakt het zo tof om trainingen samen te geven? 

Het brengt afwisseling voor zowel de deelnemers als mijzelf, schakelen tussen praten, luisteren en bewegen en ik kan tussendoor even ‘uit’ en het ritme van rust in mijn systeem ruimte geven. Meteen dus een manier om mijn eigen zenuwgestel de ruimte te geven om vanzelf terug te komen naar ontspannen betrokkenheid.

En vooral brengt het samen doen extra kansen mee waarin we voorleven. 

Dat vraagt natuurlijk een interactie die veilig voelt en een waarin we beiden steeds onze vorm durven te vinden in het moment. 

Gelukkig is dat meestal zo 😉 Met veel experimenteren, aangaan en openen, is zelfs het (milde) onveilige in mijn systeem veilig voor me als we voor een groep staan. 

Het geeft deelnemers een lach als we het oneens zijn, of we bij elkaar op knopjes drukken 😉 

Afgelopen opleiding, tijdens de module over het zenuwstelsel, werd ik blij toen na een paar uur lijfelijk experimenteren ik de theorie stond uit te leggen en Tim me maande tot opschieten 😎 

Een deelnemer vroeg vrij wat dat met mijn zenuwstelsel deed, in welke staat of mix daarvan het nu was. 

Yes, daar hou ik dus van!! 

Zichtbaar luchtig kwetsbaar voor elkaar, deel van de groep.

Op zo’n manier komt leren via ontdekking in het nu, zijn we gelijkwaardig en stroomt het huidige moment vanzelf door ons heen, vormen we ons aan elkaar, steeds en steeds weer ‘nu’.

Lijkt het je nu ook giga interessant om je zenuwstelsel en lijf in te duiken om meer vanuit je lijf het leven de leiding te geven? 

De training Belichaamd Leiderschap geven we bij Mudita in drie maanden, startend in april of september. De training vraagt van jou een open nieuwsgierige houding naar jezelf als deel van alles in de wereld, een milde dosis lef en een vleugje exploratiedrang. En wij verwelkomen je van harte! 

(het is mogelijk met Stap-budget)

Monike Eigenwijs in Evenwicht | Tim Jana Yoga | Trainers bij Mudita Academie | We bieden de training ook incompany aan, op maat gemaakt voor het deelnemende team