Sauna met zn vieren. Goed verjaardagscadeau nog aan de zestienjarige, al zeg ik het zelf 😉
Het is mentale verteringstijd (tenminste als je sauna niet als bijkletsdag gebruikt). Zo draagt elke sauna, elk koude bad en elke ligbedje bij om de mentale activiteiten van school en werk te verwerken. Er ontstaat ruimte, leegte en belichaming van leven. Zakken in zijn.
👣 Ik lag met glimlach de warmte en sauna geuren op te snuiven (zachtjes hoor) en te genieten van de tieners die zich vrij voelen in hun lichaam. En dacht: hoe noem je in stilte naast elkaar de hete sauna ervaren, op een groot ligbed alle vier een eigen boek lezen op zachte kussen en zonder woorden samen zwemmen?
Er komen woorden op als ‘verbinding’, diepe afgestemdheid, ‘soulful presence’. Levendigheid in zijn.
👣 Geluk is .. dat ieder via het eigen lichaam ervaart wanneer de hitte of kou genoeg is, en daarop vrij handelt. Het ene kind geniet van de warmte tot de zandloper voorbij leeg is, de ander loopt tussendoor het koude water in en komt nog eens terug.
👣 Geluk is… dat ik me besef dat ze flexibel met polariteiten omgaan. Zowel de hitte als de kou opzoeken en verlaten. Zoals ze thuis de chaos en de orde in en uitgaan, harmonie en onenigheid, enthousiasme en verdriet en ook meegaanheid en eigenzinnig initiatief. Niet OF, maar EN. En het leven dwars door en met de polariteiten geleefd wordt.
👣 Geluk is.. dat vanuit zo’n dagje sauna een rustige beweging ontstaat naar Latijn, Frans, Debattraining, yogalessen of de opleiding Belichaamd Leiderschap.
Niet eens trager of minder actief, maar vanuit achterover leunende rust waarin alles vloeiender gaat. Een andere realiteit ontstaat met op het oog dezelfde ingrediënten, maar uit een andere staat van zijn.
👣
Hoe leef jij met polariteiten en ontdekkingen in je zenuwstelsel staten?
————
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Ken je de “2-minutenregel” van James Clear? Hij noemt dit als oplossing tegen uitstelgedrag door nieuwe routines zo klein mogelijk te maken.
Het kan een wereld van flow openen en een ingang zijn als je jezelf iets nieuws gunt. Het gaat voorbij het mentaal afdwingen van een nieuwe gewoonte of jezelf vol discipline een gezonde routine aanwennen.
Tijdens de 1-op-1 innerlijke reizen of trainingen laten we mensen experimenteren met die korte tijd, een kleinste stap, om iets nieuws te doen:
* Geen yogales volgen, maar de 6 richtingen van de rug ontdekken
* Twee minuten doen wat je lichaam wil (ipv uitpluizen wat je lichaam ten diepste zegt)
* Twee min een alsof-verhaal vertellen waarin jouw waarde in het dagelijkse al geïntegreerd is (ipv een workshop volgen over het belang van waarden)
* Een minuut stress-dansen gevolgd door een minuut het tegenovergestelde dansen (ipv trainingen lang leren met stress om te gaan)
* Geen uur ademen of meditatie, maar 6x bewust 8 tellen uitademen
* Geen dag in de week vrijwilligerswerk, maar een praatje maken met de dakloze bij de supermarkt terwijl je haar een broodje geeft.
* Een sprankelend kaartje schrijven ipv die sociale afspraak die je maar steeds uitstelt
Daarbij open te staan voor genieten, door er met je hele lichaam en aandacht bij te zijn, die paar minuten. En jezelf dus niet stiekem toch druk op leggen om door te gaan.
Zodat de oefeningen die je lijf lekker of neutraal vond, toegankelijk blijven voor thuis, in de supermarkt of op je werk. Als je het klein maakt, in minder dan twee minuten, ga je het meestal gewoon doen, zonder veel nadenken. Dan werpt je brein niet tegen dat je geen tijd hebt, of het te ingewikkeld is, of dat je er eerst rust voor moet hebben.
Zoals James Clear het zelf verwoordt: “Iedereen kan een minuutje mediteren, een pagina lezen of een kledingstuk wegleggen. Een nieuwe gewoonte zou niet moeilijk moeten zijn. De eerste twee minuten zijn altijd simpel. Als je daarmee begint, komt de rest vanzelf!”
Ik zou nog toevoegen: doe het niet om verandering af te dwingen, maar om jezelf die 2 minuten te gunnen en te experimenteren.
Wat gebeurt er als je uitstelgedrag opmerkt bij jezelf en je ziet dat als een metertje, een signaal, een uitnodiging om dat wat je uitstelt, wat kleiner te maken?
—> Waar ga jij minder dan twee minuten mee onderweg zijn op gebied van welzijn en compassie? Wat kies je vandaag voor allerkleinste stap rond beweging, adem, zelfzorg, dankbaarheid of iets voor anderen doen? Niet omdat het koet, maar omdat het lekker is of je nieuwgierig bent?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
In een volkomen afgelegen jungledorp in Cambodja, stap ik van een eenvoudige motor af en stap met mijn been tegen de uitlaat. Grote diepe brandwond aan de binnenkant van mijn kuit en geen dokter, laat staan een ziekenhuis in de wijde omgeving en geen stromend water. Wel heel veel pijn.
En angst.
Want dit is by far niet mijn eerste brandwond en die gingen al jaren altijd ontsteken. Jaja er valt heus wat te zeggen over mijn onhandigheid en niet-als-een-ezel-leren-van, maar ik brandde mijn hand ongeveer elke drie maanden aan de oven. Die dan gingen ontsteken en met open etterende 4x1cm-wonden zes-acht weken pijn doen en risico zijn.
En deze beenwond is wel een heel stuk groter en dieper dan die op mijn handen zaten.
Hulp vanuit compassie en natuur
Iemand weet een emmer water voor me te regelen waar ik een soort van mee kan koelen. En dan ineens staat er een meisje in onze simpele kamer aan mijn ‘bed’ met iets in haar hand. Ze spreekt geen Engels en mijn Cambodjaans is ook niet aanwezig. Toch kan ze me met allerlei gebaren en daadkracht duidelijk maken dat het spul honing is, die ze op mijn wond gaat doen.
Ik verga van de pijn en geef me, bij gebrek aan controle-opties, over aan de wijsheid van het land. Ze zorgt dat de honing schoon op de wond komt en verbind mijn been met verband. Ik begrijp dat dit de hele nacht en de volgende dag op mijn been moet blijven en luister.
En na de initiële heftigere pijn, zakt de pijn werkelijk waar binnen een half uur volledig weg!!
Ik kan het niet geloven, maar ook in de nacht blijft de pijn weg net als de volgende dag. Mijn lichaam weet dat het rustig aan moet doen en het been weinig beweging en geen water moet hebben. Maar de pijn is gewoon weg. Dat is me nog nooit gebeurd.
In de dagen erna volgt nog een keer een nieuw honing compress en ik kan weer reizigers activiteiten doen, de wond geneest zonder een enkele ontsteking binnen 10 dagen!!!
Mijn hele wezen blijft in awe over de honing. En ik neem deze wijsheid mee.
De Medicinale kracht van honing toepassen
Deze ervaring van meer dan 20 jaar geleden was een begin. Ik ging met mijn leergierigheid en verwondering studeren en leren over natuurgenezing waaronder rauwe ongeraffineerde honing.
De antibacteriële, ontstekingremmende, antioxiderende, verzachtende en immuunsysteem ondersteunende werking kwam overal terug. Honing steunt het lichaam infecties buiten te houden of te werken, zonder antibiotica resistente bacteriën te creëren. En er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken te vinden voor de liefhebber.
Ik ben zelf rauwe honing gaan gebruiken als ondersteuning bij heling zowel bij mezelf, onze kinderen toen ze geboren werden (let op: dit mag inwendig niet vóór het eerste levensjaar) en inmiddels gebruiken veel mensen om me heen honing als eerste go-to bij huidontstekingen, verbrandingen en wonden. Vooral Manuka honing heeft een krachtige medicinale werking.
Manuka honing is (samen met hoge dosering vitamine C en Propolis), ook de eerste ingang in ons gezin bij ontstekingen in oren, neus of keel heeft, of griep- of andere virale verschijnselen. De honing niet in de thee doen (door de warmte gaan een groot deel van de werking verloren) maar gewoon met een lepeltje even in de keel houden en dan doorslikken.
Recente Manuka-ervaringen en de reguliere geneeskunde
Toen onze dochter enkele jaren geleden open wonden over haar hele lichaam kreeg en alles van de huisarts en kinderarts niet werkte, was Manuka honing het enige dat de uitdijende wonden tegenhield, alsook de pijn ervan.
Alleen, die honing urenlang op een been, arm, of in het gezicht van een zeer bewegelijk kind houden, vroeg nogal wat geklieder en gaasjes en taping skills.
Totdat een verpleegkundige (nee, niet bij een artsenbezoek, maar een verpleegkundige die in de yogales kwam..) ons wees op het wondencentrum.
Daar ontdekte ik dat ook regulier via dit expertise centrum manuka honing gebruikt wordt! En enorm fijn: we kregen strips met gaasjes Manuka Honing die beter aan te brengen waren.
(Nadeel was wel dat bij enkele wonden deze geprepareerde honinggazen vast plakten in de wond en ik alsnog mijn eigen vers rauwe Manuka honing erop deed, zodat de verbanden ook nog verwijderd konden worden, zonder de wonden open te trekken.)
Uiteindelijk was het een combinatie van reguliere antibiotica en Manuka honing (inwendig en uitwendig) die na 5 maanden van open wonden, soms wel 12 tegelijk over haar lichaam, haar huid blijvend heel kreeg.
Tot mijn verbazing wisten onze huisarts en de kinderarts en de internist allen niet van het bestaan van dit wonden-expertisecentrum en niet van deze krachtige medicinale werking van honing. Blijf zelf open ontdekken, niet alles is bekend bij de artsen in eerste of tweede lijn, zeker niet over de genezende krachten van natuurlijke middelen.
Onze meest recente ervaring was met Oud en Nieuw. Toen lief een baksteen vrijwel uit het kampvuur oppakte en drie van zijn vingertoppen 2/3e graads verbrandingen hadden. De ergste pijn trok ook dit keer een half uur na de Manuka Honing weg. En na weken van honing verbandjes, bleven ontstekingen weg en zijn de vingertoppen nu nog slechts gevoelig, mét een heel nieuwe huidlaag.
Ps. Manuka honing koop je bij de betere natuurwinkels of online en gebruik je alleen medicinaal, (want het is duur, komt vaak van ver en laat ook honing aan de bijen zelf). Zorg voor minimaal umf 10+
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.
Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.
Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.
Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.
Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn. En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?
Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’
Stil.
En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.
Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen. Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.
Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.
Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:
In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.
In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR
En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉
So there you have it: the rise of #beinthedoing
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Als je je verdrietig voelt (of bang). Hoeft er niets anders, niets opgelost of uitgelegd.
Ben je niet kapot, zit je niet in een foute of lage trilling of vast in je ego. Sterker nog: je hebt ook geen heling nodig, of een ‘shift’.
Je ervaart gewoon even verdriet of angst. Zo simpel is het. Daar is niets mis mee.
Het leven stroomt door je heen als verdriet, nu. En straks ook weer op een andere manier.
Wat zou er zijn in de wereld als we onszelf en elkaar die blik eens wat vaker gunnen? En misschien een arm of een knipoog?
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Voordat ik mijn zin kan afmaken, legt ze zelfgemaakte kaarten voor mijn neus, als een soort welkom. Ze zegt dat het zaak is om met hoofd, hart en handen te leven. Ik knik ontroerd: ‘die visie delen we’. Ze gaat zonder overgang door: of ik een kop soep voor haar vriendin kan brengen die op bezoek is. En dat ik een kaart mag uitzoeken.
Ik lach en ga naast haar zitten. Pak haar hand vast, waar ze terloops over zegt dat deze vol artrose zit. Haar vriendin lacht naar mij, zegt dat ze ook zonder soep kan en dat de dame haar handen veel gebruikt heeft. Ik stel voor om op een ander moment terug te komen als het rustiger is. Daar reageert ze niet op, terwijl ze doorgaat met vertellen over de kaarten en het leven.
Ik beweeg maar mee door haar arm alsnog te masseren en spreek uit hoe vol leven ze overkomt. Ze gaat door met wat ze aan het doen is en zegt dan plots:’ ja dat is ook een manier om ernaar te kijken. Toch bid ik elke avond of ik over mag gaan.’ “Wat inspirerend dat ik je zo vol leven in overgave aan de dood mag zien’. ‘Welke kaart wil je? Ik heb er een voor elke vrijwilliger.’
Ze kijkt me guitig aan, ‘neem de wijze uil maar. Dus jij komt nog eens terug om me te masseren?’. ‘Volgende week ben ik er met dochter en komen we langs om te kijken of je er bent’. ‘En als ik er niet ben, niet treuren of dat jammer vinden he?’ ‘Nee, dan ben ik met open hart blij dat je er niet meer bent’. We kijken elkaar open aan. ‘Zo hoor ik het graag, met jouw soort mensen kan ik wel. Hartverbinding.’ Lachend nemen we afscheid.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Especially by my inner circle. With my herbal brews, powerful back-to-nature tendencies, wisdom and madness, the decades of learning to speak out, the confrontation (I had to learn to channel); and especially the deep deep connection with life -including fear of death- and living from a proximity with death. With life and death as the same.
But I did not tend towards a witch-past. I certainly feel involved with the collective and the transgenerational traumas in all kinds of areas, but also neutrality with stories of ‘once having been a witch’. Knowing does not bring anything extra.
The start
So when a WRR (witch restore ritual) was announced during the retreat, that was not a big dream come true. I was rather resigned – leave it to whoever wants. Until suddenly something made me sit up. And that something needed to put me in the constellation as a witch. So firmly, that I held my hand up even when too many people wanted to be witches. Even when the trainer asked: ‘who can’t be in the constellation without being a witch?’.
That would have wiped away any tendency to hold my hand up. Because well, ‘that witch-pain movement is not so relevant to me’, ‘others want it more’, ‘I’ll help the trainer in this difficult situation by withdrawing’, ‘I can get something out of all positions’, ‘it’s not that important’.
My raised hand was also not emotional, perhaps partly experimental, but mostly from a calmness of gut-knowledge. But I had no idea.
In the line of witches
I enter the constellation. We are standing with a number of ‘witches’, there is an executioner, a judge, a regular doctor, a churchman and a group of villagers. The first movement that occurs is a woman from the village who moves past the judge to the witch next to me and shows fiery anger to her. What is expressed through vocal sound gives me shivers and I step to my neighbor-witch for support. My gaze furiously at the village-woman, and softens only when I experience the power in my witchcolleague’s posture and sound.
The battle begins here between women. This moment is a female envy power.
Everyone is silent. The energy is completely concentrated here.
Now. Women.
What is the beginning?
The village-woman turns out to be the wife of the judge, who walks around kindly between the groups, and passes judgment on the witches, based on something he stands for.
When he and his wife stand opposite each other, you can feel the pain there. The judge wants to do good for his wife with his judgments, but forgot to give her pain space. Or his.
At the invitation she lets the painsound be heard: the vocal sound of her pain resonates through me and this entire constellation of 12 nationalities.
My cheeks are wet and she and I exchange a glance.
Next, the pain of the husband sounds. After this vocal expression he feels a kind of euphoric and wants to change the entire constellation to connect with eachother in love.
Too early. Too fast. Not doing justice to the pain of all, which does not create space. Which is exactly what he did to his wife: wanting to make it ‘right’, without presence and space for her and his pain.
((I love how a constellation always shows beyond our thoughts))
Confusion arises. The group suffers because of the non-recognition of the pain. I feel resentment going through me.
The hand of the representative of the doctor, the ‘judge’ has forced into mine, comes through nevertheless. Through the attention of the ‘doctor’. And I know: there is no contradiction here, this is together.
((This short but important intermezzo will fall into place later. Now, lets return to the constellation. ))
Pain changes form via the energy of a voice
After the painsound of the judge and the woman, it is up to the witches.
Up to us.
As if something is coming through me, the sound of collective pain sounds through my voice from this place in the constellation. I feel my mouth open wide and the sound sounds full and overwhelming through me.
At the same time I hear and feel the sound of pain from my fellow witches. One long pain tone that says it all, falls into the silence of the greater whole.
The villagers, the executioner, the judge, the doctor, the kerman, they hear and feel us.
We have been received.
Recognized by the semi-material form and taken up again trans-form-ed.
Silence.
We vibrate with each other
The villagers also sound their pain and tears stream down my face. So much connection. We are connected, authentic and not so unique.. Compassion suits us. One of the villagers symbolizes that. Our gazes catch and keep locking..
When the churchman sounds his pain, to my surprise there is something else. A disbelief and anger that goes through me and a feeling of powerlessness about injustice. ‘This pain does not do justice’, I feel strongly about that. Via his vocal sound various emotions go through me that I do not have to understand. Flashbacks and memories also come up very intensely, brought back by the sound of the churchman. I feel my body go through that processing in short sobs with soft tears.
A personal past of ecclesiastical abuse of power through a parent who was susceptible; and a collective past of rigid religion – which I (apparently) had allowed myself to become rigid.
Then my body softens, I feel sinking and open femininity and my body vibrates along with the sound of his voice. When I then feel the pain that he sounds, I fully receive it.
Collective coming together
After all the sounds of pain and what vibrated and trembled with it, spontaneous movement arises everywhere between individuals and groups.
My eyes are locked again with ‘my people’. She and I walk towards each other with an embrace and then move hand in hand through the people, through the group, through the whole.
Someone joins. Then someone else and more.
Slowly a circle forms.
When the wife of the judge stands next to me, we embrace each other with a deep knowing without words. The circle fills with all participants, including those who are not in surrender.
The infinity of the circle that spontaneously arises is a powerful symbol of all parts of our society beyond and with past, present, future as one.
I feel the power of this sound constellation working through. In the collective, through all the people who were part of it, and beyond.
ps.
After a few weeks I can also say:
in my (im)personal life not through the usual obvious elements, but through details and corners of the constellation, with great relevance and life streams. More about that later, because omg how special..
Als ik binnen kom zit ze met ogen dicht en de verpleegster plaatst net een zuurstofmasker over haar neus en mond. Ik ben al vele malen bij haar geweest, maar nu heeft ze het zwaar.
Ze pakt mijn hand en ik zeg dat ik later wel kom. De verpleegster is even stil en stelt dan voor dat ik haar masseer juist nu in de benauwdheid om haar systeem te helpen tot rustig ademen te komen.
Het ontroert me, dit vanzelfsprekend lijkende samengaan van de hospicebewoner, de verpleging en ik als vrijwilliger, voorbij onszelf.
Ik pak een kruk en start met het licht masseren van haar schouder en arm op mijn eigen trage ademhaling. Haar gevoel van ademnood waar we samen bij zijn. De ogen openhouden kost haar nu al teveel, laat staan praten.
Langzaam zie ik haar adem zakken en ga aan de andere kant zitten. De verpleegster komt terug, doet een meting en knikt me toe: meetbaar herstel.
Ik blijf zacht masseren op mijn licht hoorbare uitademing. Ze zakt nog wat meer in de stoel en we zwijgen samen in nabije aanraking.
Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.
Je wil dat het nu stopt. Of verandert. Je kind dat schreeuwt. Je partner die verdwijnt of gestresst rondloopt. Je medewerker die onverschillig overkomt en niet luistert. Of op z’n minst dat jij er niet zo’n last van hebt dat je inkrimpt of irritatie overneemt.
Maar… dat gedrag waar je vanaf wil? Komt uit een disregulatie van het zenuwstelsel.
Wil je verandering van boos, bang, irritant gedrag van iemand? Weet dan: Iemand in een ontregelde zenuwstelselstaat heeft eerst (co) regulatie nodig.
👣 Jij als emotioneel volwassene kan dit aan jezelf geven vanuit dat emotioneel gerijpte deel en vanuit de wetenschap dat je meer bent dan je zenuwstelsel. Een kind heeft daarvoor een volwassene nodig die zichzelf kan zien en reguleren. Of die erkent dat in dat moment even niet te kunnen en dat benoemt.
Als je in ontregelde staat gedrags-verandering verwacht van een kind, leidt dat tot meer ontregeling en zelfs geïnternaliseerde schaamte.
👣 Geef eerst regulatie door weinig praten en waar toegelaten meer aanraking, adem, klanken (bv neuriën), bewegen, stoeien, knuffelen, support, luisteren, laten huilen in nabijheid; kortom vooral: aanwezigheid.
👣 En neem als volwassene je eigen disregulatie. Hoe? Probeer eens uit, bv door te zien dat deze staat-van-zijn er nu is, als interne reactie op gedachten of pre-verbale condities. én dat je nog steeds heel bent, helemaal goed, ook zo. én dat je staat ook weer verandert als je die niet in stand houdt met gedachte- of gewoontepatronen.
👣 Verandering volgt regulatie Als de systemen zichzelf (ze weten de weg als we niet te veel dwingen..) hebben reguleerd naar de natuurlijke staat van ritmes van rust, is alles anders. letterlijk ervaren we onszelf, de ander en de wereld anders. En kunnen we in gesprek.
Om een (open) gesprek te hebben, afspraken te maken, regels te bepalen, te leren en elkaars perspectieven te zien, heb je een gereguleerd zenuwstelsel nodig. Van daaruit ontstaat verandering natuurlijk.
👣 Dus een kind dat boos, verdrietig of bang is op dat moment aanspreken op haar gedrag? Niet handig. Niet nuttig. Zelfs soms schadelijk.
Ben eerst aanwezig bij jezelf. Reguleer je zenuwstelsel en ben dan aanwezig bij de ontregeling van je kind. Leef voor dat ontregeling menselijk is, natuurlijk en het in de juiste omstandigheden vanzelf terugkeert naar standje veilig sociaal ontspannen alert: de leerstand. De groeistand. De verbindingstand.
👣 Enne… Dat geldt dus ook voor je innerlijke gesprek als volwassene.
Spreek jezelf niet hard aan als je boos, bang, uitgeput bent. Ga niet door met het vele innerlijke praten, uitleggen of de boze gesprekken (die je nooit echt zal voeren).
Wees aanwezig. Bij wat er nu is, bv door de fysieke sensaties van ‘emotie’ te voelen
Wees zacht aanwezig, beweeg, klank, schud, lach, doe niets.
Weet dat je niet deze disregulatie BENT
En laat je niet vangen door je gedachten erover.
Kijk met milde ogen naar je biologische systeem, omarm het, zonder het de leiding te geven.
👣 En: Het is mogelijk om je in ontregelde zenuwstelsel staat veilig en heel te weten. Dat ben je namelijk al. Heel. Ook ontregeling is heel.
Try, fail, see, laugh, cry, be, know.
** Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we inzichten en verhalen van zin delen met elkaar. Thuis in je lijf en leven.
Camperpech vrijdagavond 18u in de Zuid Franse felle zon, bij net een afslag naar tankstation. Door foutje staan we plots tussen vrachtwagens, oververhit zonder schaduw en waar iedereen ons steeds voor onveiligheid waarschuwt. En met twee meiden..
ANWB gebeld: ‘nee, helaas’. (Dit duurde wel 20 min)
Reisverzekering gebeld: ‘Wat vervelend en ik ga je helpen’, en vraagt 20 minuten details uit.
Reisverzekering belt een kwartier later terug: ‘nee toch niet. (uitleg die neerkwam op camper tot maandag bij sleepbedrijf, daarna wachten tot garage tijd heeft, wij zelf ergens anders en maandag repatriëring zonder camper).
Mevrouw zegt nog: of er moet een wonder gebeuren. ‘Ja, dat kies ik: een wonder!’ Ze lacht.
Franse tolweg gendarmerie gebeld: ‘ok, we sturen een monteur’.
Intussen ligt Tim onder de camper en ziet dat de distributieriem kapot is. Dankzij inmiddels overleden buurman Bert, van wie we de camper mochten overnemen, ligt er een nieuwe riem in de bus klaar en wat gereedschap. Maar ja, onze monteur skills zijn niet geweldig.
En dan….
Buurman van dit moment, een vrachtwagenchauffeur, gebaart of hij kan helpen. Hij komt uit Georgië. En na een blik onder de motorkap, gaat hij aan de slag.
Na even arriveert de Franse Tolweg Secours, geen monteur, maar een ongeduldige sleepdienst. Hij eist dat de camper nu direct weg gesleept wordt. Anders vertrekt hij.
Vrachtwagenchauffeur werkt onverstoorbaar door, roept een ander chauffeur erbij en zegt ons de bus in versnelling te zetten. De nukkige Secours-man komt zelfs nog een minuut helpen. Ik glimlach naar mijn stresssysteem.
En dan moeten we kiezen: laten we de bus opladen door ‘de professionals’ die dan alle protocollen de komende week afwerken incl alsnog die te late repatriëring, OF geloven we in de spontane hulp van medemensen die we niet kunnen verstaan?
We herinneren de keuze voor een wonder.
We laten de takelwagen gaan geven ons over, we nemen daarmee dus risico. En dat zwengelt heus gedachten aan. Maar we vertrouwen.
En dan … rolt dat wonder zich verder uit.
Gereedschap dat ontbreekt wordt gevraagd aan andere vrachtwagenchauffeurs. Er komen er nog 2 helpen. Zij kennen oude auto’s, dat is helder, we duwen de bus samen op en neer, breekijzeren, lachen, zij roken, we zweten, we praten met handen en voeten.
Iemand brengt ons flessen water, de meiden krijgen cola, een stoere man brengt zijn babykatje naar de dochters.
Twee mannen uit de Oekraïne, twee uit Roemenië een uit Litouwen en een uit Georgië dus, onze eerste superheld.
En met enorm gezamenlijke krachtinspanning en ruim 2 uur werk zit de riem erop, koelvloeistof bij gevuld, en kunnen we om 21u ‘s avonds gewoon verder!!
👣 Systemen en protocollen efficiënt en nodig? Wij ervaren weer dat menselijk contact dat altijd overstijgt.
👣 Onveilgheid op deze Aires? Wij ervaren juist veilige krachtpatser armen en mega veel liefde in actie. Modderige spiritualiteit.
👣 We spraken elkaars (inter)nationale taal niet, maar onze gezamenlijke taal is compassie.
Ik doe een dansje van blijheid! Ze willen er niets voor terug. Maar willen wel op de foto.
Zie hier: Het wonder van menselijkheid ✨
Ik geloof in wonderen 🙏🏼
Ps. We vonden een uurtje later nog een camping om bij te komen en onze blijheid en dankbaarheid strekt zich langgerekt uit tot nu en ever morgen 🤍
