Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Categorie: India – dutch yoga family on adventure (pagina 2 van 2)

Juli 2017 vertrekken we naar India met z’n vieren, voor een jaar het onbekende tegemoet!

Het doel is welzijn in elk opzicht. Ik ging heen met rollator en kwam terug zonder. Mijn lief schudde oud stof van zich af. Onze relatie ontwikkelde nog hoger en dieper, heelde en straalde. Onze kinderen gebruikten de nieuwe omgeving natuurlijkerwijs voor spelen, flexibiliteit en diepe verbindingen.

Lief volgt een 1650+ uren yogadocenten opleiding om door te geven in Nederland. Ik volg na herstel met een  yogadocentenopleiding. De rivier van het leven stuwt ons voort en we geven in India workshops aan docenten van regulier en speciaal onderwijs, aan groepen (40+) kinderen en voelen ons uitgedaagd en gedragen.

Ook dit jaar staat in het teken van bewuste begeleiding van onze kinderen, naast onze persoonlijke ontwikkeling, en hoe bijzonder gaaf is het om dat ook te doen in deze oude en zo andere cultuur.

We nemen een heel leven aan ervaring mee terug naar Nederland half 2018 om hier te laten verder stromen.

Be inspired.

Lokale dieren

Muis in huis

17-21 juli 2017

Gelach, gepraat en deuren die slaan. Het is maandag 5.45u in de ochtend. Tim gaat zachtjes zijn weg door het appartement om zich klaar te maken voor zijn studie. De krekels maken lawaai. Onze buren denken niet aan slapende kindertjes of vrouwen. Als een uur later de meesten vertrokken zijn, soezen Jana, Isha en ik, nog wat door. Nu en dan wakker gemaakt door de moesson die op het dak slaat, een nieuwe buur die vertrekt of een verdwaalde mug.

Muggenallergie

Om even op die muggen door te gaan: ze blijven aardig weg uit ons appartement dankzij een lavendelprutje in het stopcontact, maar in de eetzaal of buiten worden wij 100x vaker gestoken dan de locals. Vooral Jana reageert heftig op de steken. Op dag 2 heeft ze al een bult ter grote van een tennisbal op haar been en doet lopen haar flink pijn. We krijgen een stinkend zalfje van de ayurvedische arts en na een paar dagen slinkt het ding weer tot normale proporties. Elke mug die haar prikt, en ze is nogal geliefd, veroorzaakt een bult ter grote van minimaal een twee-euromunt, ondanks alle smeersels en lange broeken. Gelukkig is het geen malariagebied, om er een positieve draai aan te geven 🙂

Kippen, krabben en honden

We besluiten deze eerste periode het ontbijt op de campus over te slaan en ik maak om 9 uur een ontbijtje van de laatste in Nederland zelfgemaakte cruesli en later een gebakken eitje van Indiase kippen die hier tussen de huizen scharrelen. De meiden doen intussen een werkje, Jana werkt in haar Pluspuntboek van groep 6 en Isha maakt een masker. Na het opruimen gaan we naar beneden en de meiden klimmen op ons natte heuveltje naast de deur, springen over stenen en het naar beneden stromende watervalletje. Ik kijk zittend op de rollator naar ze, regen of geen regen, af en toe buiten is fijn. De heuvel is door de moesson knallend groen en ziet er aantrekkelijk uit. Ze hebben enkele krabben in het water gevonden, die enthousiast begroet worden en komen snel terug rennen als er de bewakershonden tekeer gaan tegen enkele straathonden die ons gebouw binnen lopen. Tim heeft het ook niet zo op die overal loslopende honden. Hij besluit later in de week te gaan lopen naar de campus en zijn hondenangst (als kind werd hij flink gebeten) te laten oplossen hier.

Muis in huis (en geen slang)

Onder de deurkier glipt nu en dan een muis. Meestal leggen we er een handdoek of mat voor -elke dag is ons beloofd dat ‘morgen’ een plint getimmerd wordt- maar soms is de muis sneller. En dat brengt grappige taferelen van Tim en Monike op muizenjacht met af en toe een spannend sprongetje, Jana die een parcours uitzet voor de muis richting balkon, en Isha die een muizentrap knutselt en bevestigt onder aan de muur. Het is niet prettig, een muis in huis, maar Tim zag gister de commotie in ons dorpje als er een slang in huis zit. Fijn dat we twee hoog zitten, denk ik dan en ach die twee muizen. We zagen vanmiddag onze eerste slang. Dood wel, overreden door een riksja. Maar het is wel een reminder, dat tijdens de moesson er meer slangen zijn hier en dus uitkijken geblazen, daar op dat leuke klimheuveltje. Het gerucht gaat dat op de campus sinds de swami er woont, daar nog nooit iemand gebeten is door een slang. Klinkt goed.

Koe in de kelder

Gister kwam Isha hijgend terug omhoog rennen, om te vertellen dat een koe in de (open) kelder binnen was gelopen en aan mijn rollator stond te likken. Hilariteit. De bewaker stuurde beide koeien toch maar weer verder op pad. In de Riksja zit Isha het liefst met haar hoofd buitenboord om niets te missen. Elke koe wordt ennthousiast begroet en we leren ons tweede woord: gail, koe (het eerste is shukriá, dankjewel).

We zien vanuit de Riksja een huifkar getrokken door koeien. Dat verbaast me, gezien de heiligheid van de koeien dacht ik dat ze vast niet als lastdier gebruikt mochten worden of weggejaagd (op de (snel)weg rijdt iedereen er netjes omheen) uit de kelder. De heiligheid heeft een grens blijkbaar.

edit: Stieren mogen wel als lastdiet gebruikt worden, ze zijn niet heilig, alleen de vrouwelijke koe 🙂

 

Blikvangers

 
14 juli 2017

‘Ik wil naar school hier!’, zijn Jana’s eerste woorden als ze op dag 3 in India wakker wordt. Tim en ik kijken elkaar lachend aan. Enkele weken geleden zag ze school in India nog niet zitten. We hebben afgelopen nacht lang geslapen alle vier. Dat was wel even nodig. Enkele keren werden we wakker van de bizar harde moessonregen die op het dak sloeg, maar het heeft ook iets rustgevends om weer bij in slaap te vallen. Ontbijt hebben we lang en breed gemist en Tims afspraak voor de registratie voor de opleiding ook bijna. Met de riksja, alle lokale blikken gaan naar mijn rollator die Tim buitenboord vasthoudt, zijn we net op tijd. Ik maak intussen een eerste afspraak bij de senior ayurvedic arts hier, die ook in het ziekenhuis werkt, voor morgen.

We are like water

We merkten in onze voorbereidingen vooraf, dat India niet vlot werkt met dingen telefonisch of per mail regelen. Wij als westerlingen hebben daar nogal behoefte aan en het lukte dus niet altijd om die te stillen. Onze Indiase vriend in Nederland sprak de inmiddels geveugelde woorden “don’t worry, we are flexibel, we are like water”. Wat zoveel wil zeggen als: Op papier nogal strikt, maar als we daar zouden zijn, zou iedereen onze noden graag vervullen.

Dat blijkt vooralsnog te kloppen. De manager leidt ons rond, zodat iedereen weet dat we hier horen. Hij vraagt wat we nodig hebben in ons appartement en zet meteen wat mensen erop om dat te regelen. Althans, een begin te maken (het blijft India: ‘morgen’ is het geregeld). Ook spreken we met de CEO, de hoogste baas hier, de uitzonderingsituatie voor ons gezin door, ook wat betreft de verplichte tijden voor de opleiding van Tim. Nu hebben we officieel akkoord, zodat ik elke dag kan rusten en behandelingen kan krijgen. We voelen ons erg welkom. En oefenen zelf ook met de flexibiliteit als de stroom uitvalt, of de wegen rivieren zijn en we tot onze enkels door het water gaan. Maar eigenlijk vind ik ons al reuze flexibel! Zoals Jana het zegt: ‘ik vind India wel ons land’.

Foodrituals

We lopen naar Anapurna voor de lunch. Er wordt volop gewend aan ons gezin hier op de campus. Dat is nog niet eerder gebeurd, een gezin hier, en de meiden blijven maar lachjes, aaien over de wang en vragen ‘what is your name?’ ontvangen. Ze laten het rustig over zich heen komen en geven steeds braaf antwoord met hun naam en leeftijd. Alle schoenen blijven buiten, dus op blote (natte!) voeten lopen we de eetzaal in. Er liggen per persoon matjes met een tafeltje ervoor dat 7 centimeter hoog is. Ons eten scheppen we op borden en lopen naar een matje. Eten mag hier met de hand, zelfs rijst. Dat is een feest voor Jana, die houdt er in Nederland ook van om het eten echt te voelen. Dat gaat haar van ons alle vier het gemakkelijkst af. Gelukkig zijn er ook lepels beschikbaar.

 

Wel was het nog even wennen voor onze linkshandige Jana. Je eet hier met rechts. Je linkerhand is ‘onrein’, die houd je voor jezelf, daarmee veeg je op Indiase toiletten je billen met water schoon. Daar hoor je dus niet mee te eten. Maar na enkele maaltijden eet ze al vlot met rechts. Ook voor Isha was het even wennen. Zo in kleermakerszit op de grond zitten en dan rijst zonder knoeien (ze letten hier erg op reinheid) in je mond krijgen, is een hele kunst! Maar ook zij eet na enkele maaltijden vlot het (totaal ander soort) eten op. We zijn gezegend met twee meiden die van eten houden en alles wel willen proberen. Alle ogen van de eetzaal gaan vertederd naar Isha, die zich daarvan niet bewust is. Jana staat na het eten zelfstandig op, loopt naar buiten om haar bord, lepel en bekertje af te wassen en schoon terug te brengen.

Discover school

Gezien de uitroep vanmorgen, besluiten we het tunneltje naast de eetzaal door te lopen en een blik op hun toekomstige school te werpen. We kunnen tot onze verrassing direct bij de principal terecht die belooft er alles aan te doen dat Jana en Isha het fijn gaan hebben op school. Ook zorgt hij direct voor een rondleiding. Dit heeft gillende meisjes en jongens tot gevolg die het liefst allemaal een hand of high five willen geven aan onze blonde dames. Bij grade 4 wordt Jana voorgesteld als ‘new friend’ in hun klas en ze zingen spontaan een liedje voor ons. Ik kreeg er tranen van in de ogen. Ook hier vragen tientallen kinderen naar de naam of waar we vandaan komen. De school heeft vaste lokalen voor de groepen om talen te leren. Andere vakken zoals rekenen, kunst, muziek, computerles of yoga hebben allemaal een eigen lokaal waar ze volgens schema heen gaan. Jana wil het liefst komende week al beginnen. Maar eerst nog wat papierwerk.

Als we weer buiten staan, raust Isha door het zeiknatte speeltuintje aan de voorzijde, terwijl ik zittend het geluid van de enthousiaste kinderen uit mijn oren laat gaan en we wachten op de riksja die ons thuis brengt. Ik val meteen in slaap.

In case of emergency

Eind van de middag hebben we een afspraak met de arts die voor de dagelijkse gang van zaken verantwoordelijk is op de campus. We bespreken waar we moeten zijn bij noodgevallen en voor de huis-tuin-en-keuken-griepjes of allergieën. We horen dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis maar 10 minuten van ons vandaan is en een state-of-the-art ziekenhuis een uurtje verder. Dat hier nog eens bevestigd te krijgen is prettig met twee kinderen met wie we regelmatig op de huisartsenpost zaten. Ook bespreken we Isha’s een-origheid, oorontstekingen en regelmatige buisjes operaties en krijgen het advies om vast kennis te maken met de kinderarts binnenkort. We hopen natuurlijk dat dit allemaal onnodige voorzorg is, maar het geeft wel rust.

Wrap the day

Met de Riksja, onze vaste driver Nitin inmiddels al, kopen we nog wat fruit op de markt, waar de meiden in het drukke verkeer hun eerste koe tussen de auto’s zien banjeren, er zullen nog vele volgen. Daarna kruip ik weer in bed al vóór het eten, terwijl onze doorweekte kleren overal hangen.

Deze dag was teveel voor me. Het blijft lastig op tijd te voelen wanneer het genoeg is. Zeker nu er in deze veel geregeld moet worden. Balans, blijft het woord, balans.

Nachtelijke avonturen on arrival

Smooth arrival

Arrival

Midden in de nacht slaat de warmte tegen onze lijven. Mumbai! De verwachte drukte op het vliegveld blijft uit, snel zijn we door de paspoortencontrole, mét stempel van India, joehoe, en keurig achter een hek staan alle taxichauffeurs te wachten. Ook die met het bord ‘Welkom to Kaivalyadham’. Binnen 10 minuten zijn we in het donkerte op weg naar het bergstadje Lonavala, ons thuis de komende tijd. Jana en Isha zitten met de neus tegen de ruiten geplakt, ondanks het late uur. Vooral Isha kan niet uit over de huizen die ze ziet. ‘In die huizen wil ik niet wonen hoor, dat lijken wel spookhuizen’, als we langs de krottenwijken rijden. En dat herhaalt ze nog enkele dagen. De armoede waarin de helft van de bevolking hier leeft, was zichtbaar en indrukwekkend.

Nachtelijk verkeer

Na een half uur vallen de meiden dan toch in slaap. Nadat onze chauffeur drie verschillende keren in het gezicht van een agent zijn naam moest zeggen, alcoholcontrole, zien we op de snelweg net zo vaak een ambulance bij een ongeluk. Tegen de tijd dat we de bergweg bereiken, zijn Tim en ik onder de indruk. Kilometers lang zwermen vrachtwagens over de vierbaans weg omhoog in een slakkengang. Ze blijven hier niet aan een kant (links zou dat zijn hier in India), waardoor de taxidriver onze eigen haarspeldbochten omhoog maakt, niet omdat de weg zo loopt, maar om tussen het zware verkeer door omhoog te slingeren. Het gaat steeds om enkele meters ruimte, waarbij de helft van de vrachtwagens een open laadruimte heeft, met daarin zware metalen buizen. Er zou er maar een los schieten als we er vlak achter zitten, om opnieuw een heldhaftige slalom te starten. Toch zitten we rustig, de chauffeur heeft dit vaker gedaan en hiermee begint onze overgave aan India.

We zien de lichtjes in de dalen en de temperatuur is aangenamer. Dat belooft in elk geval nachten die te beslapen zijn. Na bijna drie uur rijden we door het stadje heen naar een buitenwijk die een stuk armer oogt en stoppen bij een wat hoger net gebouw. Dit wordt ons verblijf.

Frustratie en aanpassing

Isha slaapt diep, Jana wordt wakker en Tim sjouwt de koffers naar boven. Ik vraag me af hoe ik na deze reis überhaupt nog boven kom. Dat blijkt langzaam en met laatste krachten te lukken, maar bij aankomst boven is daar de eerste tegenvaller: we zien maar twee vrije bedden en er ligt een dame in ons appartement te slapen. Met enige frustratie tik ik (eufemisme) tegen de deur van de slaapkamer, die ze op slot had gedaan, terwijl daar nog een leeg bed staat. Met dat bed erbij komen we alsnog een bed tekort, waar op dit uur, inmiddels half 4 Indian time, niets meer aan gedaan kan worden. We adjust. Tim slaapt met de meiden in twee tegen elkaar geschoven (ongelijke!) bedden en ik stort neer op een bed in de hoek. Isha slaapt trouwens gewoon door al deze commotie heen, gelukkig.

De volgende ochtend vertrekt de jongedame naar haar rechtmatige verblijf en kunnen wij ons huisje gaan besnuffelen en de tassen uitpakken. Als eerste hangen we op: de fotohanddoeken met vriendinnen, de prachtige vriendinnenkalender die Jana kreeg, de verrassingsfoto die Isha van haar klas kreeg en een foto van de buurmeisjes. We make it a home.

Overgang Nederland – India

Met een stralende lach verschijnt de Indiase stewardess uit het niets met een overheerlijk uitziend ijsje op een deftig (echt, geen plastic) bordje voor Isha. Deze kijkt blij verrast en neemt een grote hap. Na 100 vluchten kan ik wel vertellen dat dit geen economy class service is en als ik om me heen kijk, zijn onze meiden ook de enige die ervan zitten te smikkelen in de volle Boeing 747.

“De eerste!” zei Tim lachend. Nog vele momenten van spontane gebaren voor onze meiden zullen volgen, weten we van eerdere reizen naar Azië.

Ik zit met mijn hoofd in het voedingskussen (heel handig overblijfsel uit de babytijd, nu ik deze ziekte heb) half een film te kijken over liefde, dood en tijd.

Of tijd nou lineair is of circulair of golvend, het is er. Tranen lopen over mijn gezicht. Ik voel me volledig. Met het verdriet en gemis én de ontdekking van wat komt en de artsen die op me wachten.

It’s all now

Isha en Jana die zich opkrullen en in slaap vallen in de vliegtuigstoelen. Het moment met een vriendin in de zon, kijkend naar onze kinderen, een dag voor vertrek. Met de rolstoel op Schiphol, waardoor we alle vier werden ontslagen van wachtrijen (elk nadeel heb z’n voordeel, was het toch?). De lieve briefjes die we pas onderweg mochten openen. De echo in ons lege huis vanmorgen. De afgelopen weken waarin we zoveel moois met velen deelden. De keuzes van wat past in de koffers en wat gaat weg. De ruzie, want wat staat ons te wachten daar? Onze reiziger-meisjes met hun tassen en onderzoekende houding. De hand van Tim door mijn haar. De film over het verlies van een kind en daarna het leven hervinden, door liefde die ook in de pijn is.
Alles in dit moment.Er gaan vast zware momenten komen, waarin we gemis voelen aan knuffels of Nederlands eten, of frustratie over de beperking door de ziekte, terwijl we daar op elkaar zijn aangewezen. Als de flow stokt en we uit verbinding met onszelf zijn. Ook die wil ik proberen in woorden door te geven.

Nu genieten we lekker nog even van die flow en de stromende vriendschap en verbinding waarmee we ruim gevoed Nederland hebben verlaten.

“Laat het stromen” begon met Jana’s project voor 4 waterpompen in Cambodja, waar mensen sinds maart dit jaar gebruik van maken. Dat stromen gaat gewoon in andere vormen door. Als het stroomt, blokkeert het niet. Als alle emoties en beyond stromen, leven we vrijer. Komen mensen samen, is de wereld een beetje fijner en is er meer kans op gezondheid.

Ik herinner me ineens een keer dat ik alleen in een vliegtuig naar Azië zat, twee jaar na Johans dood. Walkman in de oren, in tranen uit het raampje starend, toen een stewardess een hand op mijn schouder legde en me mooi briefpapier en een pen gaf “to write to who’s in your heart”. Ze wist niets van me. Ik bleef nog lang na de reis verbaasd om dat gebaar. Hoe ze me zag.

Ook nu weet deze stewardess niet wat deze vliegreis voor ons gezin betekent. Het onverwachte ijsje voelt als een welkom van ons tijdelijke nieuwe land. We zijn al gezien.