Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Categorie: Oude wijsheid (pagina 1 van 2)

Natuur als genezing – Rauwe honing

In een volkomen afgelegen jungledorp in Cambodja, stap ik van een eenvoudige motor af en stap met mijn been tegen de uitlaat. Grote diepe brandwond aan de binnenkant van mijn kuit en geen dokter, laat staan een ziekenhuis in de wijde omgeving en geen stromend water. Wel heel veel pijn.  

En angst. 

Want dit is by far niet mijn eerste brandwond en die gingen al jaren altijd ontsteken. Jaja er valt heus wat te zeggen over mijn onhandigheid en niet-als-een-ezel-leren-van, maar ik brandde mijn hand ongeveer elke drie maanden aan de oven. Die dan gingen ontsteken en met open etterende 4x1cm-wonden zes-acht weken pijn doen en risico zijn. 

En deze beenwond is wel een heel stuk groter en dieper dan die op mijn handen zaten. 

Hulp vanuit compassie en natuur 

Iemand weet een emmer water voor me te regelen waar ik een soort van mee kan koelen. En dan ineens staat er een meisje in onze simpele kamer aan mijn ‘bed’ met iets in haar hand. Ze spreekt geen Engels en mijn Cambodjaans is ook niet aanwezig. Toch kan ze me met allerlei gebaren en daadkracht duidelijk maken dat het spul honing is, die ze op mijn wond gaat doen. 

Ik verga van de pijn en geef me, bij gebrek aan controle-opties, over aan de wijsheid van het land. Ze zorgt dat de honing schoon op de wond komt en verbind mijn been met verband. Ik begrijp dat dit de hele nacht en de volgende dag op mijn been moet blijven en luister. 

En na de initiële heftigere pijn, zakt de pijn werkelijk waar binnen een half uur volledig weg!! 

Ik kan het niet geloven, maar ook in de nacht blijft de pijn weg net als de volgende dag. Mijn lichaam weet dat het rustig aan moet doen en het been weinig beweging en geen water moet hebben. Maar de pijn is gewoon weg. Dat is me nog nooit gebeurd.

In de dagen erna volgt nog een keer een nieuw honing compress en ik kan weer reizigers activiteiten doen, de wond geneest zonder een enkele ontsteking binnen 10 dagen!!! 

Mijn hele wezen blijft in awe over de honing. En ik neem deze wijsheid mee. 

De Medicinale kracht van honing toepassen

Deze ervaring van meer dan 20 jaar geleden was een begin. Ik ging met mijn leergierigheid en verwondering studeren en leren over natuurgenezing waaronder rauwe ongeraffineerde honing. 

De antibacteriële, ontstekingremmende, antioxiderende, verzachtende en immuunsysteem ondersteunende werking kwam overal terug. Honing steunt het lichaam infecties buiten te houden of te werken, zonder antibiotica resistente bacteriën te creëren. En er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken te vinden voor de liefhebber. 

Ik ben zelf rauwe honing gaan gebruiken als ondersteuning bij heling zowel bij mezelf, onze kinderen toen ze geboren werden (let op: dit mag inwendig niet vóór het eerste levensjaar) en inmiddels gebruiken veel mensen om me heen honing als eerste go-to bij huidontstekingen, verbrandingen en wonden. Vooral Manuka honing heeft een krachtige medicinale werking. 

Manuka honing is (samen met hoge dosering vitamine C en Propolis), ook de eerste ingang in ons gezin bij ontstekingen in oren, neus of keel heeft, of griep- of andere virale verschijnselen. De honing niet in de thee doen (door de warmte gaan een groot deel van de werking verloren) maar gewoon met een lepeltje even in de keel houden en dan doorslikken. 

Recente Manuka-ervaringen en de reguliere geneeskunde

Toen onze dochter enkele jaren geleden open wonden over haar hele lichaam kreeg en alles van de huisarts en kinderarts niet werkte, was Manuka honing het enige dat de uitdijende wonden tegenhield, alsook de pijn ervan. 

Alleen, die honing urenlang op een been, arm, of in het gezicht van een zeer bewegelijk kind houden, vroeg nogal wat geklieder en gaasjes en taping skills. 

Totdat een verpleegkundige (nee, niet bij een artsenbezoek, maar een verpleegkundige die in de yogales kwam..) ons wees op het wondencentrum. 

Daar ontdekte ik dat ook regulier via dit expertise centrum manuka honing gebruikt wordt! En enorm fijn: we kregen strips met gaasjes Manuka Honing die beter aan te brengen waren. 

(Nadeel was wel dat bij enkele wonden deze geprepareerde honinggazen vast plakten in de wond en ik alsnog mijn eigen vers rauwe Manuka honing erop deed, zodat de verbanden ook nog verwijderd konden worden, zonder de wonden open te trekken.) 

Uiteindelijk was het een combinatie van reguliere antibiotica en Manuka honing (inwendig en uitwendig) die na 5 maanden van open wonden, soms wel 12 tegelijk over haar lichaam, haar huid blijvend heel kreeg.

Tot mijn verbazing wisten onze huisarts en de kinderarts en de internist allen niet van het bestaan van dit wonden-expertisecentrum en niet van deze krachtige medicinale werking van honing. Blijf zelf open ontdekken, niet alles is bekend bij de artsen in eerste of tweede lijn, zeker niet over de genezende krachten van natuurlijke middelen. 

Onze meest recente ervaring was met Oud en Nieuw. Toen lief een baksteen vrijwel uit het kampvuur oppakte en drie van zijn vingertoppen 2/3e graads verbrandingen hadden. De ergste pijn trok ook dit keer een half uur na de Manuka Honing weg. En na weken van honing verbandjes, bleven ontstekingen weg en zijn de vingertoppen nu nog slechts gevoelig, mét een heel nieuwe huidlaag. 

Ps. Manuka honing koop je bij de betere natuurwinkels of online en gebruik je alleen medicinaal, (want het is duur, komt vaak van ver en laat ook honing aan de bijen zelf).  Zorg voor minimaal umf 10+

Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen en ervaringen van zin delen met elkaar.

#beinthedoing, #balansinbeweging,  #modderigespiritualiteit,  #embodiment, #polyvagaaltheorie, #bewustzijn, #thuisinjelijfenleven, #natuurkracht, #natuurlijkleven

Be in the doing – aanwezig zijn in het dóen

Waarom gebruik je de hashtag #beinthedoing eigenlijk?, vroeg iemand laatst.

Ik zakte achterover en herinneringen kwamen op.

Vaak wordt ‘het doen’ gezien als het materiële, of lagere. Of wordt ‘doen’ het ‘duale’ genoemd. Waartegenover ‘zijn’ als het spirituele, het hogere of het non-duale wordt gezet.

Ik zie het eerder als een startpunt dat ook omgekeerd waar kan zijn.
En is het niet duaal om duaal en non-duaal tegenover elkaar te zetten?

Dus toog ik jaren geleden met informatie die contrasterend leek naar binnen, waar het geen contrast bleek. In de natuur en mijn natuur zat ik erbij. Steeds weer. Met allerlei ‘polariteiten en contradicties’

Stil.

En daar vond ik nog steeds geen onderscheid. Proces en prestatie zijn beide onderdeel, net als negatieve of positieve emoties. Zingeving was in alle onderdelen (mensen, wezens, elementen) samen te vinden. Alle grote religies en tradities waren samen het geheel, een.

Daar vanuit die ‘plek’ komen handelingen (doen) vanuit ‘zijn’. Het valt samen.
Het spirituele (zijn) via de materie (doen) en vice versa. Het hogere en lagere als een. Zoals elke paradox alleen een tegenstelling lijkt, en niet is.

Zoals bij performatief spreken, bij het uitspreken van een zin is direct de betekenis uitgevoerd. Het valt volledig samen.

Zo bewoog het in me en kwamen ook oude tradities voorbij:

In de yoga traditie is het hoogst haalbare als de ziener samen met het zien en het geziene valt.

In het oud Hebreeuws is het woord voor ‘doen’ en ‘spreken’ hetzelfde: DABAR

En kwam van diep binnen (of buiten) me de frase ‘be in the doing’, en gingen tranen stromen. Zijn krijgt expressie via doen. Als het niet losgewrikt is in een leeg doen. Dus reist die zin met me mee. Kort en krachtig het hele leven samengevat 😉

So there you have it: the rise of #beinthedoing


Eigenwijs in evenwicht staat voor belichaamde compassie en betrokkenheid bij je zelf, elkaar, de aarde en om dood, rouw en stress niet gescheiden te zien van leven, liefde en flow. Thuis in je lijf en leven. Be in the doing via modderige spiritualiteit. Laten we verhalen van zin delen met elkaar.

#modderigespiritualiteit #beinthedoing #balansinbeweging #zenuwstelselenbeyond #bewustzijn #embodiment

Yoga, lijden en Patanjali (1)

In de Yogawijsheid gaat het over menselijk lijden en wanneer dat stopt.
Het korte antwoord?
Als we onze monkeymind vol gedachten, niet meer zien als wijzelf.

En wanneer kan ons ikje zich niet meer vergissen door zich te identificeren met die mind?

In yogataal: zonder denkgolven (vrittis) met onze gekleurde brillen die onze realiteit maken (klesha’s) is er geen mind en is er dus geen lijden.

Dan vallen we samen met onze ware aard, levenskracht, het ‘zijn’.

Hoe ga je daarmee onderweg zijn? Via je lijf, maar ook oude schriften kunnen ons enorm inspireren!

👣

Patanjali schreef 2000 jaar geleden sutra’s op, die we in deze tijd weer kunnen oppakken, niet om rigide en star mee om te gaan, maar als ingang. Een ingang van verwondering, creatie en ancient wisdom naar hoe wij als mensen eigenlijk ‘werken’.

Voor nu de onderdelen van het 8-voudige pad. Opgeschreven in compacte verzen om, met alle gedachten en gevoelens, te kunnen rusten in levensenergie.

Het 8-voudige pad van Patanjali

* Yama (sociale richtingaanwijzers)
* Niyama (richtingaanwijzers voor je zelf)
* Asana (yoga houdingen en bewegingen)
* Pranayama (kanaliseren van adem- en levenskracht)
* Pratyahara (terugtrekken van de zintuigen)
* Dharana (concentratie, eenpuntigheid)
* Dhyana (meditatief-zijn)
* Samadhi (eenwording, bliss)

👣

Yoga betekent ‘eenheid’ en omvat het hele leven: yoga is het middel en het doel. Zo schrijft Patanjali deze 8 stappen of ‘ledematen’ waarvan op een bepaald niveau de volgorde voorwaarde is en ze elkaar ook beïnvloeden naast elkaar (juist zonder hiërarchie). Deze acht onderdelen bereiden ons voor om die eenheid te zijn.

Want de levensenergie die ons doorstroomt is niet dat wat door de zintuigen wordt waargenomen, maar dat wat waarneming mogelijk maakt.

Je bent meer dan wat je waarneemt via je oren, ogen, tast of geur, want: wat in jou merkt op dat je hoort, ziet en voelt? Precies, iets groters dan je zintuigen.
Noem het ‘bewustzijn’.
Of je ware natuur.
Geef er jouw woord aan. We zijn er allemaal meer of minder bewust mee onderweg.

Als de wervelingen van onze geest (gedachten, emoties en zenuwstelsel staten horen allemaal tot deze wervelingen) tot rust komen, en we zien dat we door gekleurde brillen kijken door het beoefenen van die pad, vallen we samen met ons Zelf, de eenheid.

Wil je vanuit de oeroude wijze Yoga Traditie samen onderweg zijn? Let me know

👣

#beinthedoing #balansinbeweging  #modderigespiritualiteit   #embodiment #yoga #bewustzijn

Ode aan westerse en oosterse geneeswijze  

Ondertitel: Hoe ik door de Alpen rijdt met een staafmixer in mijn vinger en een glimlach op mijn gezicht

Het is een gewone (zover dat je daarvan spreekt op vakantie) dag in de Alpen: strakblauwe lucht, mijn zus die haar kinderen naar de crèche brengt en ik begin om 8 uur met Indiaas eten koken om de smaken fijn te laten samenkomen. De Indiase Dal is bijna klaar en ik maak vast pasta voor de vadav. Gember, knoflook en chili. Oh en een staafmixer. 

En dan gebeurt het. Er treedt een vertraging op, een versnelling en een geheugenmist. 

Ik móet nú de trap op, naar mijn echtgeliefde die boven bij mijn zus spullen voor een klimpicknick klaar maakt. Als een berggeit spring ik de trap op met drie treden tegelijk, onderwijl zijn naam roepend. Dit moet nú op adrenaline, weet ik.

Hij kijkt op bij mijn binnenstormen: ‘’Ah nee, lief toch!’ starend naar de staafmixer in mijn linker wijsvinger. Ook hij probeert het apparaat los te krijgen, maar het blijft zitten waar het zit. ‘Nu moet ik liggen’. 

Achteraf heb ik geen idee of de mixer nog ontkoppeld heb, hoe ik het mes van de staafmixer stabiel in mijn vinger hield, terwijl ik de sprongen omhoog maakte of wat precies gebeurde. Wel zie ik eindeloos vaak het beeld in vertraging van de mixer die door mijn vinger gaat. Drie keer. 

Horizontaal en met diepe yoga ademhalingen, en een stoot adrenaline, hou ik helder overzicht.

‘Haal een dokter!’, ‘Bel schoonbroer‘, ‘Kom maar bij me, meisje, kijk maar als je wil. Het komt wel goed.’

Dan concentreer ik me weer op mijn lijf, adem, vinger. De geruststellende hand van mijn lief op me. 

Onderweg naar het ziekenhuis en met wat

Dan de auto in, ondersteund, want inmiddels bevend en op punt van flauwvallen. Het halfuur naar het ziekenhuis zit vol bergbochten die aan mijn vlees trekken.

Mijn rechterhand houdt de mixer zo stabiel mogelijk. Die hand was eerder oorzaak. Ik haalde de kruiden uit de mixer met mijn linker wijsvinger en onbewust zette mijn rechterhand het gevaarte aan. 

Mijn brein, overrompeld door de plotse pijn links, liet 3x halfrond op zich wachten voordat het zich realiseerde dat mijn rechterhand de aanknop ingedrukt hield. Dat beeld van die ingedrukte knop en de ‘aha, die knop moet los’ zie ik een week later nog in vertraging. ‘Why? Wat zou dit zeggen?’, vraag je je dan toch af. Ik dan. En zal dat de komende tijd wel blijven doen 😊. 

Yogische glimlach en innerlijke getuige

Intussen lig ik nog in de autostoel en hoor mijn yogaleraar in gedachten weer zeggen: als je pijn of ongemak voelt, glimlach. En dat doe ik. 

Ook de diepe 1:2 ademhalingen en het observeren van wat er is. De jaren van yoga op en af de mat zijn geïntegreerd en komen me nu als vanzelf te hulp. 

Dat wat in mijn lijf gebeurt, als getuige waarnemen, maakt dat ik me zelfs blij voel. Het harde trillen van mijn lijf, de pijn, tranen die prikken, de bochten die ik niet helemaal kan opvangen, lief die een kussen onder mijn arm schuift en mijn hoofd aait, zwager die balans vindt tussen snel naar het ziekenhuis en niet teveel schommelingen, ik hou mezelf erbij en kalm, en weet de westerse traumahulp steeds dichterbij. 

Bizar genoeg komt een zin van Boudewijn de Groot steeds voorbij in mijn hoofd met bijhorend emotie:

  🎼 en dat ik me toch gelukkig voel 🎶

Dat blijft. Zelfs als echtgeliefde en schoonbroer niet mee de EHBO kamer in mogen. Als mijn Frans en het Engels van de dokter toch wat beperkt blijken. 

Don’t be serious, be sinecure

Ik lach hardop om het absurde van de situatie (wie lukt het om een staafmixer onbeweeglijk in de vinger te krijgen?) en om mezelf (dat ik op een moment als dit mijn wens vervuld zie, om oost en west op allerlei manieren samen te ervaren en in gedachte een blog schrijf). 

En zelfs in de dan volgende episode blijft de stille rust en een glimlach, naast de bezorgdheid om mijn vingertop. 

* 2 dokters, 5 soorten (van allerlei grootte) metaalknippers, 10 vloeken van de artsen, 1 lift-technicus voor advies aan de arts over min vinger in combinatie met de staafmixer, Onbekend aantal rukken aan mijn hand, 30 minuten 

* En dan alsnog een mes

En dan is de vinger vrij. Mijn hele lichaam komt voelbaar tot rust. 

Halleluja!!’, roept de verpleegster die voor de 5e keer kwam checken of het lukte het ding uit mijn vinger te krijgen.

De arts buigt attent de onwilllige staafmixer met flinke kracht (ik waarschuw hem natuurlijk met wijsvinger voor de scherpe mesjes) in bijna oorspronkelijke staat terug. 

Die is afgelopen week alweer gebruikt. Mijn vinger niet. 

Ps dank 💛  lieve family&friends voor jullie snelle rustige actie, opvang vd meiden en de after-grappen (ze zullen me wel levenslang achtervolgen).

#Jul2018 #beinthedoing #balansinbeweging #modderigespiritualiteit

Flow, stress en de menselijke werking

Onze natuurlijke staat is flow, maar het is niet onze enige menselijke staat. Alsof stress dan onnatuurlijk zou zijn. Dat is het niet.
Het is natuurlijk om heen en weer te (kunnen) bewegen tussen verruiming en expansie, met flow en dus focus.

Vanuit deze flow-default maakt ons systeem uitstapjes naar een actiever stress systeem, en dus niet andersom. Het stresssysteem is niet de basis, maar wordt actief als nodig.

Dat is lang niet altijd wat we ervaren. Het is regelmatig alsof ons lijf in voortdurende staat van gespannenheid is:
er gebeurt iets, iemand zegt iets, je voelt je niet gezien, onze gedachten draaien rond in zorgen, stress of oplossingen voor de dagelijkse problemen. Of analyses, uitleg.

Stress als vijand of een plagend zusje

Wat gebeurt er dan eindelijk? Er zijn (onbewuste) overtuigingen, of razendsnelle automatische gedachten vanuit ooit als onveilig ervaren situaties (waar we emotioneel alleen mee bleven).

De stress komt via die weg in ons systeem. Zet onze biologie op scherp, hartslag omhoog, onrust, beweeglijkheid of juist (mentale) verlamming. Het lijkt alsof de situaties ons stress geven en we geen keuze meer hebben. Dat voelt behoorlijk als klem zitten. En dat willen we niet, we willen er vanaf, en dat zet ons stress systeem ook weer aan.

Meestal zijn het dus beschermmechanieken via gedachten en overtuigingen, die maken dat de ervaring van stress (veel) te lang duurt en ontstaan de schadelijke gevolgen. Inclusief vele gezondheidsklachten en minder ervaren van welzijn en de flowstaat.

Onze cirkelende gedachten willen ons (vaak onhandig) beschermen en ons energiebudget regelen via emoties.

Het goede nieuws is: het is menselijk. Overtuigingen die niet levensbedreigend zijn maar wel je stresssysteem en emoties steeds aan zetten en ons verleiden ze te geloven. Dat gebeurt nou eenmaal in ons systeem.

Maar belangrijker: het feit dát jij voelt meer flow in je leven wil ervaren, is een bevestiging van hoe heel en gezond je bent. Je systeem wéét dat en streeft dat na. Vanzelf.

Daarop mee gaan, op kan op zichzelf al een ervaring van flow geven, ook met de emotie of onrust.

Ikzelf merk dat metaforen me vaak openen om dat te zien en voelen. Zo gebruik ik in de training en individuele trajecten vaak deze metafoor: Stress-signalen zijn als een plagend zusje.

Plagen tussen broertjes en zusjes is spelen met verschillende vormen van levensenergie. Het kan irritant voelen of grappig. Het kan je uitnodigen tot andere keuzes (ipv als een probleem op zich), emoties te lasten stromen of inspireren om te imiteren of emoties eens wat groter of kleiner te laten worden. Het is er, beiden doen het ermee. En liefde is er toch, er in, er doorheen, er onder.

Op zo’n manier naar stress kijken kan enorm bijdragen aan de ervaring van welzijn en onze interacties in werk- en privé situaties.

Verschillende mindsets rondom ‘stress’

Uit onderzoek in de jaren ’90 blijkt een groter overlijdensrisico bij stress, máár: alleen bij mensen die overtuigd waren dat stress schadelijk was voor hun gezondheid. Voor degenen die wel veel stress ervaarden en dat niet als schadelijk zagen, bleek de kans om eerder te overlijden niet groter, maar ze hadden juist het laagste risico van iedereen in de studie! 

Nu hoef je niet ineens jezelf te dwingen om alleen maar positief naar stress te kijken. Dat zou wel de moderne in onze maatschappij gangbare manier van denken zijn.

Maar het feit dát er verschillende manieren zijn om naar stress te kijken, die elk gevolgen hebben, leert ons dat onze blik dus bepaalt hoe onze werkelijkheid is. En we dus invloed hebben in hoeverre actie en bewustzijn een ervaring worden. Een ervaring van eenzijn.

Dat komt overeen bij wat oeroude tradities ons voorgeleefd hebben. Zowel de yogatraditie, de kabbala, de soefie, als de boeddhistische blik

Flow heeft ons stresssysteem nodig

Flow is een ervaring die past bij onze speelse aard, ons groei-instinct via ontdekkend genieten. Waar tijd weg lijkt te vallen en we in het moment boven onszelf uitstijgen. Waar moeite bij hoort, misschien zonder dat we het moeite noemen.

Want onderdeel van flow is actie, waar we ons ‘stress’ voor nodig hebben. Die ‘stress’ noemen we dan uitdaging. Of dat er balans tussen onze vaardigheid en hoe uitdagend een taak voor ons is.

Een ander onderdeel is aandacht richten. Dat gaat in flowstaat via nieuwsgierigheid en een innerlijke drive. Deze vaardigheid van focus (stresssysteem alweer) kan dus ook ingezet worden om flow ervaringen die er al zijn op te merken.

Inzicht in je eigen werking en vriendschap met je zenuwstelsel kan zomaar ineens golven van flow ervaring brengen (zelfs tijdens stress).

Dus ons (hele) Zelf, oude tradities en de wetenschap kunnen leiden naar het inzicht van de default staat ‘Flow’ én dus de ervaring ervan.

#beinthedoing #balansinbeweging #flow #stress #polyvagaaltheorie #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #speeljevrij #bewustzijn #oudetradities

Avidya, uit de Yoga Traditie

  • Ken je het inzicht van ‘onwetenheid’, Avidya, uit de Yoga Traditie?

Dit stelt dat de oorzaak van ons lijden niet pijn zelf is, maar de verwarring van onze geest. De onwetendheid waardoor we de ware natuur van onszelf en de wereld door elkaar halen met persoonlijkheid.

We lezen in Patanjali Yoga Sutra’s dat Avidya de eerste van 5 klesha’s is. Een klesha kun je zien als een soort bril waardoor we naar het leven kijken.

‘Vidya’ is een sanskriet woord en betekent wijsheid of kennis. Het voorzetsel ‘a’ betekent ‘niet’.

Het gaat bij Avidya om meer dan gebrek aan informatie. Het is een blindheid voor de realiteit onder schijnbare realiteit en het onvermogen om een onveranderlijk diepe connectie te ervaren met anderen, de bron en je ware zelf.

Deze onwetendheid wordt zichtbaar in overleefmechanieken, patronen en overtuigingen via relaties en ons ‘ik’.
Niet dát ze er zijn, dat is menselijk. Maar dat we geloven dat we ze ZIJN. We geloven dat onze gedachten en emoties ‘waar’ zijn. En laten ons meevoeren door een gedachtentrein naar een plek waar we ons ellendig of boos voelen.

Stel, je wordt wakker en kijkt naar buiten: ah nee, ‘weer een regendag’. Gevolgd door ‘ik ben ongeschikt voor dit klimaat’. En: ‘daar moet ik iets mee, zal ik verhuizen? Of nee, ik weet ook wel dat het is niet buiten me ligt. Ík ben gewoon wisselvallig en tja, depressie zit in de familie. Ik ga hulp zoeken.’

En je ochtend is bepaald. En het ergste? De rest van de dag nemen andere gedachtentreinen je óók in volle overtuiging mee.

Als je je niet gehoord voelt tijdens een vergadering op je werk, je partner niet overlegt, of iemand in de supermarkt tegen je uitviel. Als zorgen je overnemen, als de ander echt iets moet veranderen, of jijzelf.


We zien een idee, of gevoel als ‘van mij’ en oordelen dat als goed of slecht, blij of verdrietig. Zo zitten we in een loop.

Volgens vele oude tradities waaronder de yogafilosofie verwar je dan je niet-zelf (gedachte, stemming, staat) met het zelf (ware natuur).


Hoe stap je uit de verwarring van Avidya? Door te kijken naar je gedachten, emoties, met een oprechte vraag als:

  • Wie dacht ik dat ik ben?
  • Welke gedachte brengt lijden in mijn huidige situatie?
  • Welke zenuwstelselstaat brengt me deze gedachten?
  • Hoe kan ik ermee spelen?


En dan observator zijn van ons innerlijke toneel.

Zonder uit het menselijke te stappen, alle emoties mogen er zijn. Én er is overgave, een diep vertrouwen in het leven en de ware natuur.

Danst als je danst, huilt als je huilt en lach als je lacht. Zonder de bril van onwetenheid zie je erin de verbinding met je ware aard en het moment.

Dat gaat natuurlijk nooit altijd lukken hè..
Gelukkig.

Laten we imperfect genieten, compassie voelen, daadkrachtig voor waarden staan en regelmatig bewust inchecken bij onze ware aard en de serene stilte ervan.

Dan kunnen we het leven, onszelf en de ander met nog liefdevollere armen omarmen.

#beinthedoing #balansinbeweging #yogatraditie

Verlangen – de vraag die blijft

Verlangen kan een afleidend iets zijn, zoals verlangen naar Netflix, eten, seks, alcohol, sport, spelletjes, of oplossingen bedenken. Het is vaak een vorm van afleiding, vermijding of onderdrukking (van bv emotie).

Dit is het soort ‘verlangen’ dat in de yogafilosofie RAGA heet. Aantrekking. Willen wat nu meteen fijn voelt.

Het tegengestelde van aantrekking is afkeer. Dat waar je van weg wil, niet-fijn vindt, wordt in de yogatraditie ook DWESA genoemd.

Vanuit vele oude tradities is de uitnodiging hier bewust van te worden en ruimte of pauze te voelen. Zodat je geen speelbal wordt tussen fijn en niet-fijn, uitgeput door vermijding van niet-fijn, of verslaafd en onvrij aan ‘fijn’.

Een ander verlangen

Verlangen op een diepere laag heeft te maken met levensvreugde. Jouw richting. Of verlangen naar essentiële voeding om het leven te laten stromen om jouw authentieke bijdrage te geven aan wat het leven (via je omgeving) vraagt.

Dit verlangen komt in de buurt van bij SANKALPA, intentie, in de yogatraditie. Ik noem het ook wel ‘de vraag die mag blijven’.

Afstemmen op het tweede, het ‘verlangen ten leven’, valt te trainen. Via aandacht en ermee in actie zijn, doen, klank en beweging geven. Dat versterkt de verbindingen in je hersenens om op ontdekking te zijn met dat wat je jezelf gunt vanuit je ware natuur.

Felt sense en de vraag die blijft

Je kan als mens belichaamd bewust worden van dit levensverlangen via je felt sense – wat via je wijze lijf te voelen is. Dat kan zich tonen als diepe rust, kippenvel, een impuls om te bewegen, emotie, een zucht, gaap een beeld dat opkomt, of een kleur, of een glashelder inzicht (ahaa!).

Het gaat voorbij aan wat je wil voor je zgn gescheiden ik-je, naar de plek waar je in ontmoeting bent met alles om je heen. Naar wat je de wereld in kan brengen als jij. Je bent dienend door te dóen voor de samenleving – inclusief jezelf, namelijk in contact met jouw/de levensstroom (prana, ruach, chi).

Het vermoeden dat daar meer van mogelijk is, de vraag naar dat verlangen laten blijven, zonder te laten verdwijnen door één antwoord te geloven.

Verlangen dat je diepste groei dient

De vraag levend houden, ondanks alle antwoorden die je hoofd erop wil geven (en waar je ook lekker mee kan spelen als je wil, of je kiest om die gedachten als sneeuwvlokken verder laat glijden en opgaan in het geheel). Dienend aan jouw diepste natuurlijke groei-instinct en aan de hele samenleving. Want je brengt dan wat alleen jij op jouw manier te brengen hebt.

Wat gun jij jezelf? Hoe laat jij de vraag ronddwarrelen door je bestaan?

#beinthedoing #balansinbeweging #speeljevrij #polyvagaaltheorie #vrijmenselijk #modderigespiritualiteit #belichaamdleiderschap #embodiment #herwilderen #eigenwijsinevenwicht #naturalgrowth #devraagdieblijft #verlangen #sankalpa #voorbijfijnennietfijn

Samen spelen

Samen spelen. Om het nutteloze ervan, in verbinding en in het nu. 

Daarvoor reist vraag die daarbij steeds in andere vormen meereist:

Waar is de warme relatie die het veilig maakt om te vrij te ontdekken/spelen en waar creëert die vrije ontdekking een veilige relatie om samen aanwezig te zijn? 

Dat klinkt misschien als alleen mogelijk tijdens een training waar je bewust ruimte maakt voor ‘speelse oefeningen’.

Dat kan zeker een veilige omgeving zijn ermee te oefenen, maar eerlijk gezegd heb ik dit verband tussen speelsheid en relatie in het dagelijkse ontdekt.

Als ik natuurlijke speelsheid kwijt was, bleek ik me achteraf vaak onveilig bij iemand, een groep, systeem of in mijn lijf te voelen. Dan viel ik terug op mijn serieuze verbaliteit en uitleg. 

En het werkt dus twee kanten op. In veilige relatie stroomt vanzelf een speelsheid door me. Door elk mens op een eigen manier. Maar als ik desondanks -onveiligvoelend en al- kon inpluggen op speelsheid, bracht dat luchtigheid of een lach die de relatie per direct in het moment veiliger deed voelen.

Ik zag het in intieme relatie met Tim. Oh my, those light skyhighs and darks of middle earth. Achteraf allemaal magisch en tegelijk maakte het voor me zichtbaar hoe intiem speelsheid verbonden is met veilig in relatie voelen.

En ik ervaarde het bij de kinderen en hoe veiligheid bijdroeg aan hun vrije ontdekken en expressie en andersom. Met ons als ouders, maar ook (al dan niet) bij leerkrachten, zorgverleners in het ziekenhuis of de sportleraren. Als we merkten dat ze hun authentieke ontdekkende speelse aard ruimbaan gaven in een schooljaar was er altijd sprake van een veilige open nieuwsgierige relatie met de leerkracht.

Ik zag ook het keer op keer in mijn rol als sociaal (juridisch!) begeleider van vluchtelingen. Vooral de jongeren reageerden op mijn speelse, uitdagende authenticiteit. Deze jongeren die veelal zonder ouders hadden moeten opgroeien, waren gehard, vaak getraumatiseerd, en velen hadden geleerd om aan te haken bij de empathie van hun hulpverleners. Of hun eigen waarheid buiten onze stichting te houden en alleen wat ze dachten dat hoognodig was te delen.

Door het meer provocatieve op een natuurlijke manier in te zetten, ze onverwacht met een lach te confronteren of mijn eigen afgeleidheid of gevoel ruimte te geven in plaats van eeuwig hetzelfde dat van hen, kwamen ze gelijkwaardiger in relatie, voelden ze zich krachtiger in zichzelf. En maakten we samen speels een relatie was waarin het veilig was om kwetsbaar te delen.

En het gevolg deze ingang was dat ik meer dan gemiddeld zowel feitelijke, als emotionele en complexe informatie van hen kreeg waarmee ze op persoonlijk en sociaal, maar zelfs juridisch veel beter geholpen konden worden.

Daarom koos ik ook later als coördinator, liever sollicitanten die deze gave al toonden en konden/wilden uitbouwen, dan de juridisch-opgeleiden. Wat vast niet iedereen met me eens was 🙂 

Mijn ontdekkende aanwezige natuur heeft mij persoonlijk overal ter wereld gebracht, op avontuur. Steeds weer gedreven door in relatie te ontdekken, zakte ik in diepe oude culturen. Het verbond me gierend van inspiratie en betekenis met de aarde en de mensen erop.

Het in relatie zijn in wisselende combinatie met speelsheid, bracht ook oude wijzen die mijn leven mee vorm geven, het bracht oude tradities om dieperst te zijn in de verticale goddelijkaardse lijn en in de horizontaal compassievolle. Joods, Lakota, Yoga en Hindoeïsme/Boeddhisme.

Via de veilige relatie met vele mooie wijze mensen en onbevangen nieuwsgierige verwondering, herontdekten we de diepte en ervaring van woorden als Liefde, Vrijheid, Verbinding, Zin en Zijn. Bewustzijn.

Samen spelen.

De stilte roept en draagt – een week de eerste lockdown in

De stilte riep me luid deze afgelopen tijd. In isolatie op een Franse Berg. Zijn met wat is.
Zonder te willen redden (mezelf of anderen) of meteen in de actie te gaan terug naar functioneren.

Ik ben.
Zonder bezwering van de onrust, of dat nou gaat via oproepen tot lock down, complotinzichten of positieve energie het universum in sturen. Ik zag bijzondere online initiatieven, toch wilde mijn lijf, mijn ziel, niet mee.

Re-ti-rare – terugtrekken naar binnen, naar de essentie, de zingeving, daar was de flow.

Waar wil ik zijn?
Hoe wil ik zijn?
Met wie wil ik zijn?
Hoe draag ik bij aan het grote geheel?

We vertrokken de eerste dag tegen de stroom in.
Scholen dicht, alle lessen vervielen en dus ook al onze inkomsten. Naar de (waarschijnlijke) lockdown in Frankrijk, naar een uitgestorven bergdorp vol schone lucht, sneeuw, zon en liefde met familie.

Om te diep te verbinden met de aarde en het niet-weten.
Ik luister naar de berg in volledige isolatie.

Week 1 ging voorbij zonder dat ik iets poste op mijn tijdlijn, zonder dat ik inging op de vele mails met gratis online aanbod, zonder Netflix en met slechts een enkel whatsapp contact.

De kinderen startten vanuit de sneeuw met thuis-scholing. Ze werkten waar ze wilden en speelden waar nodig. Veel dus.

Als ik mijn iPad pakte omdat van alle kanten ideeën aangereikt waren om online toch aan inkomen te komen, legde ik hem binnen minuten weer weg. Niet uit de angst om zichtbaar te zijn, niet omdat ik me lamlendig voel of niet betrokken ben. Maar omdat mijn lichaam me de weg wees.

Wees stil. Ben hier.

Laat de digitale wereld. Luister naar de vogels, de beek die zich vult met smeltwater en de innerlijke roering. Voel de zon, de kou op deze hoogte en ruik de aarde. En dat deed ik.

Ik zong dagelijks om 8 uur s morgens in mijn eentje naar de berg een mantra. Omdat de plek in de zon me trok en ik er vanzelf heen liep. En elke dag bij dezelfde regel kwamen er tranen in mijn ogen en diep ontspanning, Het gaat over gedragen worden. Het grotere geheel, waar de berg met zijn grillige vorm symbool voor staat: het weet, wat ik niet weet.
De berg laadt me op en daagt me uit.

Deze week was mijn richting voor onze kinderen, mijzelf, ons nieuwe gezin van 9 en de rest van de wereld:
verbinding onder de oppervlakte, veilig gedragen voelen, emoties laten stromen, rouw erkennen, voeding voor lichaam en ziel ontvangen en volop genieten.

‘Hoe draag ik daarmee bij aan het grote geheel?’, vroeg ik, omdat de woorden nog ontbraken bij mijn diepere weten.
Een mooi mens antwoordde me: ‘Hoe meer we ons verankeren, hoe meer we bedding creëren met zn allen, van rust, liefde. Dus ja, zo draag je juist bij aan het grotere geheel’. Een andere vriendin appte me: ‘mooi hoe jullie een andere manier van kijken voorleven’.
En dat steunde me de ruimte te nemen om in de stilte te zijn en te wachten, te laten ontstaan als het tijd is.

We deden ook veel wel.

We aten twee keer per dag gezond met groenten en namen nodige supplementen.
We klommen dagelijks de berg op, buiten adem, en speelden met sleetjes.

We hielpen elkaar door te zitten met verwarring en voorbijkomende angsten.
We bespraken nieuws en deelden wat dat met ons hoofd en energie deed, zetten het uit en weer aan en weer uit.
We voelden angst toen Tim koorts kreeg en zich beroerd voelde, net als mijn zus en later Jana en Isha, maar ook nabijheid en vertrouwen.

We hielpen de kinderen met schoolwerk en leerden daar zelf van.
We lieten kinderen uithuilen en uitrazen in onze veilige armen en aandacht.

We starten elke dag op in verbinding met beide gezinnen, via yoga, gekke spelletjes en een eigenwijsje voor de dag en lieten oma in Nederland via beeldbellen meedoen.
We schreven enkele oprechte mails en wensen aan geliefden overal ter wereld.
Tim en ik lagen dagelijks tegen elkaar aan, liefde die overvloedig doorstroomt.

We vierden een hele dag de lente met taart, muziek, buitenspelen en zaadjes planten.
We vonden de eerste paarse bloempjes naast de paden waar de sneeuw net weg is.
We zien de lucht steeds blauwer worden.
Ik las met tranen in mijn ogen ‘en de lente wist het niet’ voor aan zus en lief.

We dansten een avond uitbundig met elkaar op ‘Leef alsof het je laatste dag is!’.

Ik ging op alle perspectieven staan rond dit virus en de ontregeling van de samenleving. Ik doorvoelde ze zover dat kan. Het gaat er niet om wat waar is. Het zijn allemaal delen van de werkelijkheid. Angst is geen tegengestelde van liefde, het is er deel van.

Lief en ik liepen met woorden, gevoelens en voorbeelden om de kern heen, de kern waar deze wereldwijde situatie een gevolg of uiting van is. ‘Een lek in het zwijgen’ noemen wij dat, naar een dichtregel die we in poëziedorp Watou leerden kennen.

Het onzegbare, te groot voor ons cognitieve brein, maar van essentiële waarde om aandacht aan te geven en er dus samen om heen te blijven lopen.

Ik ben vrij om te kiezen waar ik me mee wil verbinden.
Jij ook.

En vandaag voelde ik hoe de energie veranderde.
Er wil meer in actie door me heen, ook wat online, ook met bijdragen wat ik vanaf mijn unieke plek bij te dragen heb.
Ik ben nieuwsgierig naar hoe.

Vandaag was de eerste dag hier dat de zon niet scheen en ‘mijn ‘ (the one I talk to) berg in de wolken hing. En ik ging na onze yogastart, schooljuf-rol en ontbijt alleen de berg op, hijgend door de sneeuw, hoorde de bomen kraken, vond de eerste lentebloemen, zakte tot mijn knieën in de sneeuw (weet je hoe zwaar het dan is om zelfs maar 20 meter te lopen?!) en rolde zijwaarts de berg af. Gewoon om levenslust ultiem te ervaren.
Zodat ik daarvan vol gevoed weer door kan geven, naast zingeving (incl rouw, emoties, betekenis geven) en modderige spiritualiteit.

De eerste cliënt mailde me zojuist voor een online afspraak. Flow. Synchroniciteit.

Ik ben dankbaar. Dat we onze buik-keuzes volgen. Ondanks twijfel toch de vertraging en de afstemming volgen. Tegen de stroom in lijkt het soms, maar het is misschien eerder surfen op de onderstroom.

I wish us all well ❤ ❤

# 24 maart 2020

Dag van de aarde in mij

Ik vond het lang onzin om zo bewust stil te staan bij deze dag. De berg staat massief nu voor me.

Earth Day vandaag 22 april voor de 50e keer en de Alpen Reuzen zijn onverschillig. Voor de klein-menselijke keuzes, voor het lijden en de liefde. Mijn keuze voor aanraking of anderhalve meter afstand (die in Frankrijk overigens 1 meter is) maakt de berg niet uit. Ze zijn met wat is. Welk weer er ook over hen neerdaalt, ze bewegen op hun trage manier mee. Ze zullen er nog lang zijn nadat ik en mijn hele generatie dood ben/is. Dat betekent iets voor me: Overgave, vertrouwen & invloed.
Aan mij te ontdekken wanneer en waar ik wat te doen heb van die drie.

De bergen zijn grillig, de toppen niet glad, maar vol uitstekende punten, stukken sneeuw en stukken rots. Op de meeste plekken komt geen mens. Maar de uitdaging staat er, als ik wil kan ik die aangaan, de berg beklimmen en ontdekken waar ik sta met mijn conditie, mijn mentale staat, mijn emotie en mijn kunst tot genieten en het geven van betekenis.

De berg is ook een omhulling, ik ben omringd door vele pieken met schone lucht en geborgenheid. Ze weten van geen wijken voor de mens en zijn plannetjes. Er is meer dan wij ooit cognitief kunnen weten, zoveel weet ik 🙂 en daar staan ze mee om me heen. Ik kan hier zijn met al mijn verdriet, boosheid, vreugde. Getroost en gezien, zonder enige intentie van de berg. De doelloosheid maakt het veilig en puur.

En tot slot geven de bergen me overweldigende schoonheid. Niet te negeren zo diep. Het is een soort energetische voeding. Bij elke blik die per ongeluk op een van de toppen valt, voel ik een stroom van warm geluk door me heen gaan. Levenslust, een vanzelfsprekende glimlach. De schoonheid die ik wil inademen.

De dag van de aarde was voor mij jarenlang een beetje zeurderig hippie-ding en ook ‘overal moet tegenwoordig een dag voor zijn’ en ‘alleen een specifieke groep van de maatschappij viert deze’. Tot ik bij vier zusters van Liefde, mijn collega’s en werkburen maar vooral vrienden, uitgenodigd werd voor de ‘De Dag van de Aarde’. Dat zij, naast hun eigen traditie, deze nieuwe traditie omarmden vanuit hun eigen stevige waarden, maakte dat ik met tranen in mijn ogen in de grote cirkel van mensen stond die dag. Toen we een boompje planten in het midden en met elkaar stil bewust waren van de aarde waarop we leven en de zorg ervoor, was dat het begin van iets nieuws op mijn weg van levenslust.

Sinds die dag dansen we als gezin jaarlijks om het vuur voor de aarde, op allerlei verschillende plekken, we planten zaadjes en voelen de verbinding en eenheid. Zorgen nog bewuster voor onze planeet.

En vandaag staar ik honderden keren naar de toppen voor me, zoals ik de afgelopen weken dagelijks deed. Deze dag is geïntegreerd in mijn dagelijkse leven, met de aarde en de mens aan de basis van levenslustig en vol-ledig het leven met alles wat er is door me laten stromen.

#april 2020