In elkaar gezakt zit ik op de vensterbank met tranen in mijn ogen en voel me slapjes. Het is midden in een practice met 20 anderen uit 12 landen, maar dit voelt niet als oefening. Dit voelt ‘waar’.
Ik zit alleen.
Precies zoals ik me voel.
Op een plek net buiten het oefen-veld.
Ook precies zoals ik me voel.
Niemand kijkt om.
De trainer is druk met de oefening uitleggen.
Ik zie mijn schouders nog meer zakken, voel de zwaartekracht alsof ik met molenstenen naar beneden gesleurd wordt. Ik ben getuige van wat er gaande is in me. Er is zelfs een sliert bewustzijn dat ik nu kan kiezen om te gaan staan en braaf de oefening mee te doen. Om een glimlach van buiten te produceren.
En er is bewustzijn op het bombardement aan gedachten dat in mij gaande is.
Context van deze ervaring
Zondag kwam ik, na zaterdagnacht een huisartsenpostenbezoek, mentaal en fysiek strompelend binnen bij een retreat Vocal Sound Healing level 3. Met flinke infecties die uitbreiden op mijn been en een achtbanend zenuwtstelsel.
Het herstel is gaande, weet ik, ook al is er pijn en angst. Ik kies om mijn biologische en emotionele systeem, dat de weg wel weet in heling, te supporten. Tegelijk is er een oernood om tijdens de support aan mezelf, steun te ervaren. Ik reik dus uit voor steun.
Of nou ja, dat schrijf ik makkelijk 😅, maar dat uitreiken is in dorsale ‘uit’-staat, is niet vanzelf of makkelijk.
Onze automatische gedachten willen beschermen, zelfs met onwaarheid
Want gedachten die vanuit een dorsale (collaspe) zenuwstelsel-staat automatisch opkomen eisen het bijna om geloofd te worden. Je kent ze vast deze gedachten.
‘ik ben alleen’
‘iedereen vindt elkaar, ik niet, ik voel en denk anders’,
‘ik ben alleen leuk als ik leuk doe’,
‘ach ja, laat maar, het kan zoveel erger’,
‘kijk ze zich allemaal fijn en veilig en verbonden voelen, nou ik voel onveiligheid’.
Of:
‘nou ja, ik kan en doe het wel alleen, dat lukt heus wel weer’,
‘niemand snapt mijn eigenheid, dus als ik maar van mezelf hou, is het goed’
‘anderen zijn gewoon minder sensitief, slim, diep, bewust (vul hier jouw lijn van gedachten in) dan ik’
En dat geloven. Dat als waar aannemen. Denken dat we iets met die gedachten moeten.
Dan gaat een parallelle werkelijkheid verloren.
Dan is uitreiken voor steun, of überhaupt laten zien hoe het gaat, onmogelijk.
Ken uzelf
Inmiddels ken ik mijn biologische werking en kon ik de bewegelijkheid zien, ondanks de overload aan fysieke en oudzeer pijn-prikkels. Zag ik de neiging naar de ‘(on)waarheid van mijn gedachten geloven’
En kies ik klein: om niet de glimlach te brengen voor de groep, of de eenzaamheid alleen te dragen, of weg te gaan. Ik kies om de gedachten te laten komen en gaan, mijn zenuwstelsel te eren zoals het is. In mij en de groep.
En dan is er die ene mens, dat kleine anker, dat groots is in de ervaring van mijn zenuwstelsel. Ze maakt contact, vraagt hoe het gaat en ik laat de ontsteking zien.
De connectie, die er al was, maar waar ik even niet bij kon, kan ik ontvangen. Ik merk de spleet ‘where the light gets in’ op en laat die bewuster worden. En doe ik dus de oefening mee.
Zonder ruis van verhalen
Ik zit in de vensterbank dus, in de buurt van de ‘freeze’ staat wat de oefening was, maar iets verder naar achter, alleen, bijna op de grond.
Plots vraagt de trainer iets, waardoor ik mijn hand omhoog voel schieten. Hij knikt vragend.
”I’m in collapse, not freeze”.
Dan de directieve uitnodiging:
“Ok, laat je stem vandaar uit maar klinken”
En zonder enkele gedachte, zonder mening of oordeel, voel ik hoe mijn stem naar buiten klinkt.
Fragiel, trillend, klein, tranend en alleen.
Dit is groot.
Ik val stil.
En samen.
Nooit eerder gebeurde dit op deze manier. Deze staat van zijn, die samenvalt met mijn lijf, het moment, met expressie en in bijzijn van anderen (20 vreemden maar liefst nu).
Ik ervaar ruimte om te zien en voelen wat er in mijn systeem gebeurt, niet vanuit dissociatie, maar vanuit aanwezigheid dit keer.
Hoe precies dit klopt en ruimte geeft door directe energie uitwisseling, zonder ruis van woorden.
En hoe daarmee energie verandert. Want dat doet energie continu: van vorm veranderen.
De zwaartekracht minder lijkt te trekken. Rechtop zijn wordt toegankelijk.
Alles is verbonden
En naast deze grootse ervaring voor mij, ontstaat er nog iets prachtigs. Iemand van de groep hoort via mijn stemklank: ‘hee, oef, dat is ook mijn ervaring nu’.
Ze loopt naar de vensterbank en zit naast me. Beiden geïsoleerd.
Met opnieuw de uitnodiging aan de stemklank. Nu klinken twee stemmen.
Beiden in eenzaamheid verbonden. Net zo waardevol als niet-eenzaam verbonden.
Verbonden in en via alle menselijke lagen
Het is een diepe herinnering hoe we connected zijn ook in deze staat van zijn. Niet alleen met degenen die hetzelfde voelen.
Ook met alle lagen, vormen en lege kanalen van onszelf.
Ook met de anderen die in fightflight of de ventrale ervaring van verbinding staan.
Met alles in de wereld.
Energie en menselijke ervaring
Energie stroomt ruimer door mijn lichaam en ik loop als vanzelf naar de fight-plek om daar te klinken. De krachtenergie van ‘fight’ stroomt in verbinding. Ik voel me weer deel van de groep. Dat was ik al natuurlijk, maar nu is die ervaring weer toegankelijk.
Ik voel me diep dankbaar voor al dit. Het klinkt misschien als een kleine, fijne ervaring. Maar het omvat alle diepe lagen van het menselijk bestaan.
Liefde
Als eb en vloed stroomt het leven door de verschillende staten van het zenuwstelsel. Daarmee voluit zichtbaar en hoorbaar zijn, hebben we vaak gelabeld als gevaarlijk, kwetsbaar en doe-je-niet. Maar met deze rafelige rafels zijn we puur mens. Ze zijn net zo waardig als je puntgave gaafte 😉
Hoe ben jij onderweg met het eren van je zenuwstelsel en menszijn?
