Levensenergie uit verwondering

Reisagent voor avontuurlijke levenskracht. Beweeg, adem, speel en deel je vrij

Tag: andere cultuur (pagina 1 van 2)

januari 11, 2023 / Geen reacties

Samen spelen

Samen spelen. Om het nutteloze ervan, in verbinding en in het nu. 

Daarvoor reist vraag die daarbij steeds in andere vormen meereist:

Waar is de warme relatie die het veilig maakt om te vrij te ontdekken/spelen en waar creëert die vrije ontdekking een veilige relatie om samen aanwezig te zijn? 

Dat klinkt misschien als alleen mogelijk tijdens een training waar je bewust ruimte maakt voor ‘speelse oefeningen’.

Dat kan zeker een veilige omgeving zijn ermee te oefenen, maar eerlijk gezegd heb ik dit verband tussen speelsheid en relatie in het dagelijkse ontdekt.

Als ik natuurlijke speelsheid kwijt was, bleek ik me achteraf vaak onveilig bij iemand, een groep, systeem of in mijn lijf te voelen. Dan viel ik terug op mijn serieuze verbaliteit en uitleg. 

En het werkt dus twee kanten op. In veilige relatie stroomt vanzelf een speelsheid door me. Door elk mens op een eigen manier. Maar als ik desondanks -onveiligvoelend en al- kon inpluggen op speelsheid, bracht dat luchtigheid of een lach die de relatie per direct in het moment veiliger deed voelen.

Ik zag het in intieme relatie met Tim. Oh my, those light skyhighs and darks of middle earth. Achteraf allemaal magisch en tegelijk maakte het voor me zichtbaar hoe intiem speelsheid verbonden is met veilig in relatie voelen.

En ik ervaarde het bij de kinderen en hoe veiligheid bijdroeg aan hun vrije ontdekken en expressie en andersom. Met ons als ouders, maar ook (al dan niet) bij leerkrachten, zorgverleners in het ziekenhuis of de sportleraren. Als we merkten dat ze hun authentieke ontdekkende speelse aard ruimbaan gaven in een schooljaar was er altijd sprake van een veilige open nieuwsgierige relatie met de leerkracht.

Ik zag ook het keer op keer in mijn rol als sociaal (juridisch!) begeleider van vluchtelingen. Vooral de jongeren reageerden op mijn speelse, uitdagende authenticiteit. Deze jongeren die veelal zonder ouders hadden moeten opgroeien, waren gehard, vaak getraumatiseerd, en velen hadden geleerd om aan te haken bij de empathie van hun hulpverleners. Of hun eigen waarheid buiten onze stichting te houden en alleen wat ze dachten dat hoognodig was te delen.

Door het meer provocatieve op een natuurlijke manier in te zetten, ze onverwacht met een lach te confronteren of mijn eigen afgeleidheid of gevoel ruimte te geven in plaats van eeuwig hetzelfde dat van hen, kwamen ze gelijkwaardiger in relatie, voelden ze zich krachtiger in zichzelf. En maakten we samen speels een relatie was waarin het veilig was om kwetsbaar te delen.

En het gevolg deze ingang was dat ik meer dan gemiddeld zowel feitelijke, als emotionele en complexe informatie van hen kreeg waarmee ze op persoonlijk en sociaal, maar zelfs juridisch veel beter geholpen konden worden.

Daarom koos ik ook later als coördinator, liever sollicitanten die deze gave al toonden en konden/wilden uitbouwen, dan de juridisch-opgeleiden. Wat vast niet iedereen met me eens was 🙂 

Mijn ontdekkende aanwezige natuur heeft mij persoonlijk overal ter wereld gebracht, op avontuur. Steeds weer gedreven door in relatie te ontdekken, zakte ik in diepe oude culturen. Het verbond me gierend van inspiratie en betekenis met de aarde en de mensen erop.

Het in relatie zijn in wisselende combinatie met speelsheid, bracht ook oude wijzen die mijn leven mee vorm geven, het bracht oude tradities om dieperst te zijn in de verticale goddelijkaardse lijn en in de horizontaal compassievolle. Joods, Lakota, Yoga en Hindoeïsme/Boeddhisme.

Via de veilige relatie met vele mooie wijze mensen en onbevangen nieuwsgierige verwondering, herontdekten we de diepte en ervaring van woorden als Liefde, Vrijheid, Verbinding, Zin en Zijn. Bewustzijn.

Samen spelen.

mei 31, 2018 / Geen reacties

A story about me – a magical journey that is down to earth

A magical journey that is down to earth

Suddenly I can not walk properly after getting out of bed. I fall on the floor 3 times while trying. On my buttom I go down the stairs, telling my husband: ‘something is really wrong!’

This was the start of a long journey. I had double-vision, my ears didn’t work properly and had a severe tinitus. In the backside of my head a burning pain I never had in my life. Muscle- and jointpains and vertigo so strong that the world was spinning. I felt sick a good part of the day. I was exhausted, could not take much light or sound. I vomitted after sitting upright longer than 10 minutes, after a talk or watching tv.

Reading, household or taking the children to school was no longer an option. I could not do my fantastic job as a social-legal worker and hardly spend time with my husband and our children. I had to use a walker for the few minutes I could walk. And after 7 months, out of the blue, the ligaments in my knee and meniscus ripped.

Doctors and diagnoses
So, this all involved doctors, treatment-try-outs and diagnoses like neuritis vesitbularis, a persistent virus, vertigomigraine, fybromyalgia, B12 deficiency, Hashimoto disease, buckethandle-meniscus that needed surgery. In 18 months it summed up: 73 times contact with doctors, 77 treatments and research, regular and alternative. I tried different medication, that mostly did not help. Only Thyroid meds and weekly B12 injections stayed.

Lessons in life and yoga
On the other hand there was the yogapath I was on. After the first 3 months, my yogateacher Ankan, Yoga Kumar, came at our home, to help me start yoga again and give individual advice.

I remember laughing, as I could hardly stand straight, when he suggested balance postures. But he was serious. So with some ajustments I did practice balance too. Within my limitations, but a goal was set! I could, at that time, practice yoga only 5 minutes each day. After half a year I could come to class and join 25% of it, while I had to rest the whole next day. But, I kept practising yoga daily, just the minutes I could. The combination of knee and head problems brought a lot of difficulties.

After 12 months into the disease-proces, I had a knee surgery and in the next 4 months, yoga and physical therapy helped to move forward with baby steps. Yoga helped me from the start to accept this new reality for the time being. I was finding new ways to connect to my body and take my lessons out of this period. And this time of not being able to work or do much in the house, gave an opportunity to practice ‘just being’.
Also the education in constellation work I took, did help to break through some old paterns, that appeared to have physical influences. This too was helping me to bare through the consequences of the disease.

Life changing choice
But, recovery did not take further and therapists found a strong limit on my capacity that was not stretchable. We made the best out of each day as a family, but the challenges in daily life and as a mother and wife were still huge.

That was when Yoga Kumar pointed us to India as direction for my health: more yoga and Ayurveda. This advice was an immense turnaround and an emotional rollarcoaster. We had to quit our jobs, find schooling for the children to mention only 2 issues. Still our family of 4 felt a deep yes. It was an inner knowing that we should go and we decided to listen to that voice. So in july 2017 we flew to India, Maharasthra to land in Kaivalyadham Yoga Institute to stay for 10 months.

A long, intense and beautiful expedition followed. Physically, mentally and spiritually. Ayurvedic doctors prescribed yoga as therapy and Ayurvedic treatment. We ate Satvic food. My weeks were filled with 4-5 times yogatherapy and ayurvedic treatments. And we were together on the yogic 8 folded path of Patanjali: being aware on how to treat others and ourselves healthy, via asanas, be conscious of breathing and our senses and practice concentration. It was the real deal.

Peace of mind
Traditional yoga is working on the mind. I learned to stay within my comfortzone, instead of always discovering outside. The balance between activity and relaxation was disturbed in me. Looking back I realized I never really took recoverytime after intense activity. In the traditional classes I noticed how important it is. How my body needed the shavasana after a posture. How my mind became more quite, since it didn’t have to follow up on all of my great ideas :), prove myself, or do all the important things I did. My mind was less busy forcing myself to reach a little higher than I could, so it found space and peace that my body needed to start recovering.
In the meantime Ayurvedic treatment worked on my immunesystem, detoxing and painrelief. This helped a great deal physically and on calming my mind too, as pain is very disturbing, either if you try to ignore or give it attention.

West meets East
This whole lifestyle worked integrated with the western medicin I (for now) need. The western hospitals are experts in trauma (like when you break a leg) or medication for a serie of diagnoses. But for lifestyle diseases, that are so common and in such a variety among us, it falls short. The ancient wisdom of yoga and Ayurveda is complementary. This works both ways. Science is finding that more and more too. Many times I felt deeply gratefull, to experience east meets west in a profound way. That I, we all as a family, took the plunge to turn our lives upside down, to encounter recovery, grow, adventure and so much love.

Good to hear, but what happened next with your health?
After two months India, I swapped my walker with a stick and I could walk like this for about 15 minutes. After 2 more months I am walking without stick or any help. In yogaclass I can do all postures now, without someone holding me.

One more month and I could drive the scooter. Two 2 years (!) after the disease came along I took my children to school again by myself!
The Vertigo is less, my eyes work better, so I can read again, energy is more, pain less, tinitus reduced big time, I spend less hours in bed during the day.
Every 2 months I was tested at the Scientific Research Departement of the Yoga Institute Kaivalyadham and the tests on strength, coördination and balance stated huge improvement. So the testresults corresponded with my daily life.

A final touchdown and first new steps
I could move from therapy-yogaclass to basic class in january 2018. When we returned to The Netherlands the end of April, I even finished a 200 hours yogainstructor course!

I started to develop and conduct workshops for teachers with my husband ‘how to teach yoga to children’. Learning about this lifestyle in a fun and traditional way, will benefit the children ánd parents & teachers on many levels. Slowly I pick up coaching again, now with the addition of the powerfull ancient sciences.

Bringing forward the Yoga & Ayurvedic lifestyle that supported me to great extend physically, mentally and spiritually, is the natural way to go. New chances will be unfolded and I am ready to take each new step!

mei 17, 2018 / Geen reacties

Zeven tips in Zuid-Goa voor reizende families

Gepubliceerd op mamaschrijft op 4 maart 2018

Zeven tips in Zuid-Goa voor reizende families.

In de afgelopen drie maanden zijn we gaan houden van India, van de gebruiken in ‘onze’ staat Maharasthra. Van de vrouwen in Sari met gewicht op hun hoofd, het ongeregelde verkeer, het onverwachte, de overgave die nodig is, de natuur, de met hart en ziel gevierde festivals, de mensen die de liefde voor yoga, ayurveda en de locale keuken aan ons voorleven. Zelfs van de ‘inefficiëntie’ (in mijn referentiekader) die India kenmerkt.

Diwalifestival

Maar tijdens het Diwalifestival in oktober, vrij van opleiding en school in India, gingen we ‘op vakantie in eigen land’ en reizen we af naar zuidelijkere oorden in India: GOA. Het noorden van Goa van zoek je veelal op voor de parties, een uur tot anderhalf naar het zuiden tref je de gemoedelijke relaxte sferen aan. Het is een paradijselijke gezinsbestemming door onder meer de palmbomen. In tegenstelling tot de rest van India, is het hier geaccepteerd dat je als vrouw in bikini/badpak gaat zwemmen en spaghettibandjes en korte rok/broek draagt. Voor de Nederlander die van reizen uit: doe eens gek in de kerstvakantie, meivakantie (of nog gekker een week in de herfstvakantie) vluchten vanaf Brussel zijn regelmatig in de aanbieding. Let wel op de moessontijd van jul/aug tot begin oktober.

Maar misschien ben je als gezin, net als wij, wel langer in Azie of zelfs India, ook dan is Goa een vakantieplek bij uitstek.

Om je op weg te helpen: 7 try-these-as-a-family-in-Goa tips!

  1. Namiddag op het strand van Palolem. Het strand van Palolem aan het einde van de middag: prachtig door de ligging tussen twee uitstekende rotspartijen, de palmbomen die nog te zien zijn aan de waterlijn en de onbeschrijfelijk mooie zonsondergang. Deze ervaring was de eerste van onze vakantie. De paradijselijke toon was meteen gezet. Vergeet niet wat silhouet foto’s met je kids te maken!
  2. Royal Garden Estate als uitvalsbasis. Boek in Palolem een kamer met zwembadzicht bij Royal Garden Estate (via booking.com te vinden). Het is ietsje van de kust af, op een rustige plek met een prachtige groene tuin met bloemen en een zwembad. Onze kinderen doken er elke ochtend voor het ontbijt in en liefst ‘smiddags ook nog even als we thuis waren. Satay, de host, was een fantastisch snelle vriendelijke regelaar. HIj pikte ons op toen de taxichaffeur de locatie niet snel kon vinden en was er binnen 10 minuten als we iets nodig hadden. Het appartement is ruim, de bedden prima en de keuken van alles voorzien. Er is voor de lunch een restaurant aanwezig, maar wij kozen voor eten buiten de deur.
  3. Agonda voor strand en eten. Bezoek het strand en een van de overheerlijke strandtentjes in Agonda. Hier hangt een wat Europesere sfeer dan in Palolem, met toen wij er waren, veel Engelsen. Het strand is breed en zacht en er is heerlijke verse vis te eten. Maar ook voor vegetariers, zoals onze dochter (en wij doen vrijwel altijd mee) is er volop keuze. Dat geldt overigens in heel India. Vergeet onderweg niet wat te eten, chai te drinken of een ijsje te halen bij het verrassende restaurantje onderweg van Agonda naar Palolem. Je kan er boven zitten met uitzicht over de (net na de moesson) intens groene natuur en heuvels. Het is zo’n plekje waar ik gelukkig van wordt. Knus, hangende kralen met hartje ipv ramen tegen de muggen, hangende vruchten aan de boom er vlak naast en geen gebouw binnen het gezichtsveld. We kinderen werden hier geinspireerd om na te denken hoe hun ideale plek er uit ziet en hoe we die in Nederland zouden kunnen maken. Het is ook nog eens heel goedkoop.
  4. Galgibag en Tapona voor verlaten natuurschoon. In het zuidelijke stukje Goa is de natuur prachtig en vind je steeds meer rust. Tapona is een piepklein vissershaventje en in Galgibag zijn de stranden verlaten in oktober/november en zelfs in het hoogseizoen is het er rustig. Als je hier in het juiste jaargetijde komt, kun je de kleine schildpadden uit hun eieren zien komen. Het strand is door de regering beschermd als broedgebied voor schildpadden. Wij vonden een familierestaurantje met 2-3 tafels, een hangmat en verse krab, vis en heerlijke groenten en zelfs friet voor de kinderen, met uitzicht op het strand. De rit naar deze plek toe is fantastisch door de natuur en het op zichzelf al waard!
  5. Reggae food in Palolem. Hét restaurant dat we dagelijks bezochten voor lunch of diner: Upside Chill Out. We probeerden alternatieven, maar kwamen toch steeds hier terug. Ook dit is een boven-plekje. Het biedt uitzicht op de winkelstraat van Palolem. Aan de straatkant zijn twee lounge plekken ingericht, waar onze kinderen naar toe renden om overheerlijke Indiase gerechten: Momos en Biriyani of een (vegi-)burger en de lekkerste ijscoupe ever, Hello to the Queen, te bestellen. Reggae muziekje op de achtergrond en lekker nagloeien van de goan sun. Ook zijn de prijsjes fijn hier. Je moet alleen niet schrikken als er een backpacker een blowtje komt doen. Onze kinderen keken nieuwsgierig vanaf onze loungeplek toe en wij konden er een luchtig pedagogisch moment van maken.
  6. Workshop Macramee. We vonden een fantastische winkel in de winkelstraat van Palolem. Iets minder goedkoop als de rest, maar betaalbaar en met andere kleding dan al hetzelfde in de straat. Prachtig mooie en kwalitatief goede kledingstukken uit Rajasthan. En dan werkt daar Himanshu, die een natuurtalent in macramee is. Hij leerde het van zijn vader, die het van zijn grootvader leerde. Hij geeft workshops, ook aan kinderen, met engelengeduld, gewoon op de grond in de shop. Hij hoopt einde van dit jaar een eigen shop te hebben. Onze dochter van 8 maakte een paar geweldige dromenvanger oorbellen. Onze jongste van 5 was eigenlijk net te jong. Himanschu bleef haar betrekken en helpen, tot ook haar armbandje af was. Ze zijn ruim een halve dag bezig geweest voor €7 per persoon. Mijn echtgeliefde en ik zaten afwisselend bij hen, terwijl de ander ging shoppen, iets eten scoorde of op het strand liep. Aanrader!
  7. Huur een scooter. Ok, het is misschien even omschakelen als Nederlander gewend aan allerlei verkeersregels, maar als je durft is een scooter dé Top Tip! Voor zo’n 3-4 euro per dag, heb je de vrijheid om door Goa te rijden en je favoriete plekjes per ongeluk te vinden. Sowieso is het een heerlijke ervaring, op de tweewieler, door de mooie natuur met vele palmbomen en de warme wind om je lijf. Een echte Indiase ervaring door als gezin van vier op zo op pad te gaan. En onze kinderen genieten net zo hard van het vrije gevoel als wij. En vergeet niet zelf nieuwe magische plekken te vinden. Enjoy this place met de zwoele avonden en heerlijke ontspannen sfeer.

maart 1, 2018 / Geen reacties

Wat kies je? Straffen of aanwezig zijn?

(Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT 1 januari 2018 De meeste ouders straffen hun kind wel eens om ze te leren wat wel en niet mag. Monike kiest ervoor niet te straffen, omdat het averechts kan werken. En wel om deze redenen…)

‘Niet tegen mijn moeder zeggen he?’, het zevenjarige vriendinnetje is met dochterlief bij me op de bank gekropen. Ze kijkt me met blije verwachting aan en wil dolgraag verder gaan met haar verhaal. Even voel ik mijn maag samentrekken van alle tegenstellingen en wat ik nu zou horen te doen. Dan besluit ik dat te laten, kijk haar aan en vraag naar het verhaal.

Ze vertelt over de keer dat ze straf had. Op haar kamer alleen verder moest eten. Dat wilde ze niet en ze bedacht dat ze het eten uit het raam kon gooien. Maar iemand zou het daar vinden. Uiteindelijk had ze de bloemkool onder in een tas gestopt met iets van plastic erover heen. Het lege bord had ze aan haar ouders laten zien. Ik vraag waar de groenten nu zijn. Ze zitten nog in de tas. Ze bedenkt ter plekke dat ze het kan meenemen om schoon te maken. Dochter en vriendin staan daarna op en spelen verder.

Straffen gaat voorbij aan de behoefte

Een week later zit het nog in mijn hoofd. Ik mijmer over straffen en wat ik er ooit over las. Straf gaat voorbij aan de oorzaak van gedrag (vrijwel altijd een, door ons als ouders, nog niet ondekte of ondergeschoven behoefte) en laat een kind zich ongehoord voelen. Daarbij stimuleert het, net als belonen, extrinsieke motivatie. Ik schrok ooit toen ik het onderzoek las waar op hersensscans dezelfde hersengebieden actief werden bij straf door uitsluiting, zoals een time-out, als fysieke mishandeling. Genegeerd worden door jou als ouder raakt aan de oerangst om je liefde te verliezen.

Korte termijn winst, contraproductief op de lange termijn

Recent las ik opnieuw waarom straffen op lange termijn contraproductief is. Alfie Kohn schrijft in zijn boek Unconditional Parenting over beloning en straffen en redenen om te overwegen of je wil doorgaan met straffen. Enkele daaruit:

  1. Mensen voelen zich door straf een slachtoffer, en als dat maar vaak genoeg gebeurt, kunnen ze uiteindelijk slachtoffers gaan maken. Ik denk aan pestgedrag. Of de keren dat dat ik hoorde dreigen ‘dan ben je mijn vriendin niet meer’ of ‘anders mag jij niet op mijn feestje komen’. Ze geven door wat ze leerden: straf.
  2. Straf verliest zijn effectiviteit. Niemand ontkent dat straf werkt. Op de korte termijn. Dat leerden we van Pavlov en Skinner, die expirimenteerden met gedragsbeinvloeding. Op dieren. Angst voor pijn en vermijden van iets onprettigs zorgt voor gedragsaanpassing, maar onze hersens hebben er steeds meer van nodig. Hoe ga je dat doen als ouder? Steeds zwaarder straffen?
  3. Het leidt een kind af van waar het om gaat. Kijk naar bovenstaand voorbeeld. Het meisje is niet bezig met de reden van de straf. Die heb ik niet eens gehoord in het hele verhaal. Wij mensen willen de consequentie verlichten. En het gaat niet meer over de ander, laat staan over de vraag ‘wat voor mens wil ik zijn en hoe wil ik in relatie tot anderen staan?’.

Kohn zegt dat kinderen door straf leren liegen en dat de relatie met de ouders kan ondermijnen. Pittige stellingname, maar het houdt me bezig. Want ik zie mooie ouders vanuit positieve intenties straf als opvoedmethode hanteren.

Luisteren met een oordeelloos hart

Er zijn nogal wat verschillende opvoedvisies en -methodes, met ook fysieke en mentale straffen. Ik maakte ze van dichtbij mee met Nederlandse ouders en in mijn jarenlange werk met vluchtelingen-ouders, in vele landen en nu we in India leven zeker. Hier is straf, ook fysiek, de normaalste zaak van de wereld. Mijn hart krimpt samen bij de gedachte eraan. Helemaal toen ik vorige week een kind hoorde uitgillen door de muren heen ‘please stop!’, toen heb ik de moed verzameld aan te kloppen met de vraag of ik kon helpen. Desondanks blijft de vraag: wie ben ik om te oordelen over bepaalde methodes en daarmee hele werelddelen?

Blijven ontdekken

Wat ik kan doen, is blijven ontdekken wat mijn eigen weg is, die van onze kinderen en (waar mogelijk) die van anderen. Wat heb ik en heeft de ander in dit moment nodig? Daarmee blijf ik zoveel mogelijk weg van straf en poog luisterend mee te zoeken naar de onderliggende behoefte.

De rust en vanzelfsprekendheid van het moment op de bank komt me weer voor ogen. Het ontstond mede doordat ik niet bezig was met haar gedrag (in gedachten) af te keuren of grappig te vinden. Ik wilde haar gewoon horen. Ik ben dankbaar voor haar delen. Alle ouders en alle opvoedingen kennen beperkingen, die soms leiden tot een geheim of ongeziene behoefte van een kind. Ik hoop dat op de momenten dit speelt bij onze kinderen, andere volwassenen ook zonder oordeel naar hen luisteren en gewoon even bij hen zijn.

januari 30, 2018 / Geen reacties

Een Indiase hond beet mijn kind

Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT 30 november 2017

https://www.mamaschrijft.nl/moederschap/een-indiase-hond-beet-mijn-kind

Monike woont met haar man en twee dochters in India en deelt regelmatig haar ervaringen. In dit blog vertelt ze hoe haar 5-jarige dochter is gebeten door een hond, en wat voor emoties en zorgen dit bij iedereen losmaakt.

Vorige week zette de ziekenhuisarts een vijfde en laatste injectie in de bil van onze jongste. Het was in de weken ervoor een periode van extra bezorgdheid en allerlei andere emoties staken hun hoofd om de hoeken van ons veilige huis.

Gebeten door een hond
“En het is nog wel mijn vrieieiendjeeee”, snikt mijn dochter, terwijl ze zich in papa’s armen stort. Haar lijfje schokt van het huilen.

Ze is net twee keer in haar gezicht gehapt door een hond op de campus. Ze zat op haar hurken rustig bij de hond en aaide hem zacht. Ineens horen we een geluid en rent ze naar ons toe. De hond beet niet door, maar gaf met twee happen (op de neus net onder haar oog en op haar voorhoofd) krassen en een bultje. De schrik, maar vooral dat haar vríendje dit deed, maakt haar overstuur. Dat blijft ze herhalen.

Vrienden die iets meemaken

Hondsdolheid
Wij schrikken ook. India is land nr 1 qua hondsdolheid en verantwoordelijk voor 35% van de doden door die ziekte wereldwijd. En het wordt ook via slijmvliezen (zoals in een oog) overgedragen. De dokter is binnen 5 minuten ter plaatse en verwijst ons door naar het ziekenhuis. Een uur later krijgt ze de eerste injectie (dag 0 van de blootstelling) in haar bil en nog een uur later staat ze weer oog in oog met de hond.

Ons meisje is voorzichtig, maar overtuigd dat ze zo zachtjes gebeten is, omdat ‘de hond ook weet dat hij haar vriendje is’. De hond loopt recht op haar af om contact te maken. ‘Hij kwam sorry zeggen, mama’. Tja, vrienden maken wel eens wat mee met elkaar.

Emoties in het lijf voorrang op het verstand
Mijn huilen komt later, als ik lees over de symptomen van rabies en de realiteit inkickt van de 100% dodelijkheid en ongeneselijk als er symptomen verschijnen. Ik blijf bij mijn angst en verdriet. Er komen gedachten voorbij als ‘maak je niet druk, het valt vast mee’ of ‘we waren er snel bij’. Toch laat ik die voorbijgaan en voel gewoon volop de emotie. In mijn keel, buik en gezicht slaan de golven omhoog van verdriet ‘als ze er niet meer zou zijn’. Ik huil vanuit de diepte de verkramping van mijn maag (angst?) eruit. En praat erover met lief.

Daarna voel ik nog meer hoe bijzonder ze is voor me, onze dochter, zo magisch en vol leven. En dat ik haar nog oneindig lang wil meemaken. Ik voel de warmte in mijn borst. En wat ik haar van ons als ouders en het leven gun. Mooie voornemens die morgen als ze wakker wordt, meteen concreet kunnen worden in meer geduld bij een van haar energieke (maar soms pijnlijke) uitbarstingen bijvoorbeeld.

Ok, nu mag mijn ratio. Die schat de kans klein in, dat ze besmet is en vertrouwt, just in case, dat de injecties zullen beschermen.

Rebellie en verdriet als geneesmiddel
Op dag 3 volgt de tweede injectie en onze dappere vijfjarige ademt rustig met gesloten ogen naar haar bil. Ze vraagt de dokter wel nog even niet in haar bot te spuiten. De arts lacht en belooft het.

Rebellie vol overgave

Injectie drie en vier gaat ze huilend in. De dokter krijgt niet eens een hallo. De spanning van het ziekenhuis, het wachten, de spuit en natuurlijk dat dit allemaal nog hoort bij die beet van haar vriendje, krijgt ze niet meer weg geademd. Het moet eruit gehuild. Niet een keer, maar vaker. Er moet opstandig gedaan door onze kleine rebel. Ze moet springen, in de lucht schoppen en hard gillen. Ze doet het met overgave.

De laatste injectie, na 3 weken, gaat ze weer kalm en rustig in

In het ziekenhuis

Ze lacht weer met de dokter en blijft nog even hangen bij de (geen Engels sprekende) verpleging. Buiten eten we verse ananas. Onze emoties niet weg redeneren, helpt om het leven te leven. Zeker in India, waar het leven de dood veel meer zichtbaar meedraagt. De gevoelens gaan door ons heen en door er, naast woorden aan te geven, zo fysiek mogelijk bij te blijven -waar en wat voel ik in mijn lijf?- ervaren we dat ze vanzelf uit ons systeem verdwijnen.

Omdat fysiek zo lastig is op papier, deel ik als afronding wat woorden van dichter Kopland. Dit gedicht dwarrelt al drie weken door mijn hoofd en stond tevens op het geboortekaartje van ons krachtkind:

Je ziet hoe het gebeurt
het is klaarlichte dag – en het gebeurt
voor je ogen zie je hoe het kleine lichaam
van een meisje
levend afdaalt in de aarde.

Het is heel licht, het is van dat hevige
verzadigde zomer-licht waarin je weer even ziet: ja dit
dit was het landschap
hemel, aarde, riviertje, boompjes, gras.

Lichaam, denk ik, als het lichaampje bent
van haar
waar heb je haar gevonden
waar breng je haar heen
waar laat je haar gaan

en hoe moet het zijn zonder jou,
hoe lang, hoe diep, hoe alleen.

Uit: Rutger Kopland – Over het verlangen naar een sigaret

G.A. van Oorschot, 2001

januari 25, 2018 / Geen reacties

Just me – een week weg bij mijn gezin voor herstel – met Ayurveda

early rise

De wekker gaat om 5.30u. Door mijzelf en voor mijzelf gezet. Dat zijn geen grappen. Dat doe ik mijn lieve slaapbehoevende ikjes niet graag aan. Ik heb wel wat over voor de behandelingen, voor herstel en ommekeer.

Het is eind juli en we zijn net 2 weken in India. Ik checkte in voor een volle week bij het ‘hospital’, of liever zeggen ze hier ‘health care center’: het gaat niet om ziekten en symptomen bestrijden, maar om je gezondheid te stimuleren. Een simpele eenpersoonskamer en een strak schema kijken me verder aan.

Ik ben ingedeeld bij de therapeutische yoga gezien al mijn klachten en volg met de groep de cleansing (manieren van reiniging op de vroege ochtend) en de ademhalingsoefeningen. Daarnaast komen de ayurvedische behandelingen op maat, twee tot drie keer per dag. Ik zie er naar uit en voel tegelijk een spanningskriebel door me heen sluipen. Wat houden alle behandelingen precies in? Hoe hou ik dat vroege en volle schema vol? En zal het echt resultaat brengen?

Ik – zonder gezin
Dat nog allemaal los van mijn gezin dat zich nu op 3 kilometer afstand bevindt in een ander huis. Deze week gaat helemaal over mij. Niet ik als vrouw of moeder of dochter of welke andere rol dan ook. Just me.

Maar het is natuurlijk wel wat. Voor het eerst slaap ik een week lang niet naast Tim en leg ik een week lang de meiden niet mee in bed met mama-knuffels en ritueeltjes.

Dat hield ook in: een hartverscheurend huilende jongste aan de telefoon, die me in bed bij zich wilde. Ik stuur telefoonkusjes en mijn hart.

Papa en oma zijn bij de meisjes op de slaapkamer, ik via de telefoon ook. We sussen niet, en zeggen niet dat het wel meevalt, of dat ze me deze week nog wel een keer zien. We blijven bij het verdriet en erkennen dat het moeilijk is. Oudste vindt het ook even moeilijk. Na een minuut of 7-8 zijn de emoties door hen heen en langzaam worden ze rustiger.  Dan roepen ze achter elkaar om de beurt dat ze van me houden, minutenlang. Ik luister glimlachend en besef dat dit bij hun verwerking hoort. Tot slot volgt er 25 keer een ‘doei’. En dan, heel natuurlijk, zegt jongste dochter rustig dat ze gaat ophangen.

Ik voel mijn hart ook rustig kloppen als ik opgehangen heb. Onze dochters zijn ok en er wordt fijn voor ze gezorgd. Ik kan helemaal hier zijn, lijfelijk en mentaal.

In de dagen erna blijven huilbuien aan de telefoon weg, ze kletsen (niet eens dagelijks) vrolijk aan de telefoon en komen ze een paar keer snel een knuffel of kus brengen. Het is voelbaar prima dat mama met goede reden tijdelijk niet beschikbaar is. Ze weten wanneer ik terugkom en bereiden vast een welkom voor.

Ik ben – meer niet
Ik voel me enorm dankbaar voor deze tijd en het feit dat ik zelfs het me zo dierbare moederschap even naast me neer kan leggen. Liggend op een yogamat of de behandeltafel zijn er geen zorgen, geen schuldgevoelens of zelfreflectie over de manier van mijn opvoeding. Er is er niets anders dan dat moment, die beweging en mijn ademhaling.

De arts bekeek per persoon welke behandelmethoden nuttig zijn. Mijn lichaam en geest worden gereinigd en bekrachtigd. Volgens Ayurveda ontstaat ziekte door blokkades en disbalans in het lichaam en energie, ondermeer door onverteerd voedsel en stress. De inzet is een sterk immuunsysteem, herstel van balans en afvoer van afval. Ik sta er open in.

Het vroege opstaan en naar bed gaan lukt als ik smiddags wel slaap. Als ik eenmaal in de yogatherapie zit of lig, brengt dat ook rust.

De behandelingen die ik krijg zijn allemaal bij dezelfde (fijne) therapeut. Een man wordt altijd door een man behandeld en een vrouw door een vrouw. Om een idee te geven wat het inhoudt:

Stempelen van je hele lichaam met medicinale olie

bladeren voor de stempelmassage

Een kruidenmengsel met verse bladeren gekookt wordt in een doek samengeperst. Deze knot wordt in warme olie met pijnstillende kruiden gedoopt en dan op mijn lichaam gestempeld. Voor elke stempel, opnieuw een dip in de warme olie. Het is pijnstillend en kalmerend op het zenuwstelsel en neurologische klachten verminderen.
Ik kan zeggen: het werkt echt wonderbaarlijk goed tegen gewrichtspijnen! Die heb ik dagelijks enorm en beperkt ook het gebruik van bepaalde ledematen nogal. Na deze behandeling is de pijn bijna weg. Zo’n verademing. Het werkt ook heel fijn op mijn in december geopereerde knie.  Deze behandeling zal ik nog vele malen ondergaan na de eerste week.

Oogbehandeling
Ik kreeg een soort duikbrilletje op mijn gaten in het midden. Daarin wordt langzaam warme ghee met medicinale kruiden gegoten. Er horen een paar oogoefeningen bij. Dat was best spannend de eerste keer, ogen open terwijl er een laag ghee op ligt. Deze behandeling werkt tegen migraine (en gezien een van de diagnoses bij de specialist in het Maastrichtse ziekenhuis  ‘duizeligheidsmigraine’ was, lijkt me dit relevant), beter zicht (ja, graag!), minder spanning in de ogen en een algehele ontspanning die in het hele lichaam doorwerkt.

Anale behandeling
Er worden medicinale kruiden in de anus ingespoten. Afhankelijk van de klachten gemixt met water, olie of melk. Aan de mix die gebruikt wordt, hechten zich gifstoffen die nog in je darmen zitten of die opgeslagen zitten in gewrichten. Dit is pijnbestrijdend en reinigend.

Er zijn nog veel meer behandelingen die ik onderga, de ene prettiger (oa olie massage met daarna zitten in een stoomkast) dan de andere (oa medicinale kruiden toegediend via de neus, om daarna de rook van andere kruiden in te ademen).

De keren dat ik mijn echtgeliefde zie, merk ik dat hij blij is dat deze week alleen om mij en mijn gezondheid draait. Hij zegt dat hij ziet dat het me goed doet. Gesteund en vrij om met alle aandacht die ik in me heb de behandelingen werkelijk te ontvangen: echt binnen te laten komen met als doel een stralende gezondheid.

Aan het einde van de Pancha Karma week zijn er geen miraculeuze verbeteringen, behalve de (steeds tijdelijke) verlichting van de pijn. Dat was ook gezegd: zo’n langdurige heftige aantastingen van het zenuwstel heeft tijd nodig.

Er is een stappenplan, dat de daarop volgende maanden bijgesteld wordt aan de hand van mijn klachten, mijn pols en vooruitgang. De arts schrijft elke 2 weken andere behandelingen, inclusief de Ayuredische medicijnen die ik dagelijks neem, voor en neemt daarin ook de weersverandering mee, naast mijn hernieuwende balans. Volgens Ayurveda heeft ons lichaam elk seizoen andere behoeften. Ik kan daar inmiddels uit ervaring mee in stemmen.

Deze week was het begin en een voortzetting van verandering in de manier waarop we leven. Dat zal een continu proces blijven vermoed ik.

Na deze week ging ik wel weer een uurtje later opstaan 🙂

januari 21, 2018 / Geen reacties

Een ritueel voor een nieuwe (oude) scooter.

Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT 14 november 2017 Lang leve de vrijheid! Monike en haar gezin die in India wonen hebben een scooter. En geheel Indian Style, rijden ze daar gewoon met z’n vieren op én krijgt de scooter een ritueel.

Ja, we hebben een scooter dus. Maar die scooter was er niet zomaar. Drie maanden lang hebben we pogingen gedaan om er een op de kop te tikken. Er rijden nogal wat motorbikes en scooters hier, dus dat leek geen probleem. Dat denken we wel vaker, dat iets ‘even snel’ te regelen is. India heeft zijn eigen ondoorgrondelijke logica-wetten. En de scootie bleek een grote uitdaging.

We bleven proberen, want meer autonomie en goedkoper vervoer was gewenst. Vorige week was zo ver: mijn echtgeliefde reed onze nieuwe aanwinst voor. Einde zoektocht en verhaal. Niet hier in India.

Een ritueel moest er komen volgens Indiase vrienden
Met een Har (bloemenslinger), kokosnoot en ‘sweets’. Dus we togen naar de markt, liepen kraampjes en shopjes af voor de benodigde symbolen, de meiden kozen met zorg mee. Oh, en de scooter moest gewassen worden. Ik mijmer intussen in de warme zon. In Nederland initieerde ik regelmatig een ritueel met de kinderen. Als ze naar een nieuwe klas gingen, rondom een belangrijk moment, bij ziekte/gezondheid, de dood van een vis, een magische schatkist voor dagelijks kleine ritueeltjes, of als iets na veel oefenen gelukt is. De kinderen genoten ervan, emoties kregen ruimte en de handelingen zorgden vaak voor spontane woorden en extra inkijkjes in de belevingswereld van de meiden.

De glimlach wijkt niet van mijn gezicht dus, dat ons een ritueel in de schoot geworpen wordt, hier in India bij deze mijlpaal (de aanhouder wint!)

Lokaal ritueel voor een nieuwe auto of scooter

Indiase gebruiken in witte handen
De volgende avond is het zover. Met vrienden en buurtgenoten die toestromen, staan we netjes gekleed bij de scooter die de bloemenkrans om krijgt. Een olielampje met de verschillende gekleurde specerijen op een zilveren blad wordt vooruit gehouden. De kruiden worden naar alle windrichtingen gegooid en met het vermiljoenrode Sindur wordt een Swastika op de voorkant van onze tweewieler getekend. Onze oudste dochter beweegt, volgens Indiaas gebruik, het olielampje rond voor de scooter. Dan slaat lief de kokosnoot kapot en het sap gaat over de banden. Tot slot delen we het lekkers uit aan alle aanwezigen en krijgen we van iedereen een felicitatiehand. Dit alles op aanwijzing van een vriend, een oudere man uit het dorp, en toeziend oog van de dorpelingen.

De voordelen van een ritueel
Een westerling die ervan hoorde, zei ‘all that for a secondhand scooter?!’ Zo’n ritueel is vanuit Westers standpunt misschien overdreven.

Waarom ik een voorstander ben van goed gekozen rituelen, is om de kracht ervan. Het blijft hangen en geeft richting. Onder andere door symbolen die verwijzen naar waarden die je belangrijk vindt in je gezin. Ook bevestigt of versterkt het de verbinding met elkaar, door samen stil te staan of vooruit te kijken. Vooral geeft het volle aandacht, in dit geval aan de risico’s en het vrije gevoel. Aandacht verdiept een ervaring en helpt ons mensen beter te leren, mooie bijwerking toch? En als bonus creeert een ritueel warme herinneringen voor de kinderen, waar ze later graag aan terug denken.

We vieren vrijheid en veiligheid
Bij dit ritueel waren ‘vrijheid en veiligheid’ mijn intenties. Dat paste ‘toevallig’ ook bij de symboliek en de betekenis volgens oude Indiase geschriften. Het olielampje staat voor licht dat beter zicht mogelijk maakt. Het kapotslaan van de kokosnoot staat voor ruimte voor ons ware zelf, voorbij de harde schil van ons ego. In het kader van veiligheid zijn beide wel zo prettig in het (gekke Indiase) verkeer.

Bloemenkrans toont nog het ritueel en brengt felicitaties

En ook is het gewoon een feestje! We vieren ons 3-maandse-doorzettingsvermogen en dat we elk willekeurig moment kunnen opstappen naar de winkel, of op ontdekkingstocht. De kleine ceremonie verankert daarbij onze dankbaarheid. Het is niet vanzelfsprekend dat je als mens kan aanschaffen wat je wenst, zeker niet in India.

On the road – freedom

 

De volgende ochtend stappen we alle vier bewuster op de scootie en we genieten van de wensen voor een veilige scootertijd, op een extra rustig tempo, van de wind in onze haren.

januari 20, 2018 / Geen reacties

Over zelfstandige kinderen en moederangst.

(Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT 22 oktober 2017: Monike is ervan overtuigd dat gedragscontrole een negatieve invloed heeft op het gevoel van zekerheid van een kind. Dat betekent dus dat je ze waar mogelijk de vrijheid geeft. En dat doet ze ook, maar dat vergt best wat vertrouwen in een land als India.)

Vijf en acht zijn ze, op pad langs een weg met voorbijsnellend verkeer. Ze gaan een kilometer door het dorp, langs een veld en meertje tot onder de brug. Onderweg met hun zakgeld om yoghurt te kopen. Ik, als moeder, zit thuis in India met hun zelfstandigheid op schoot.

Slang op de weg

Moederangst
De weg is niet al te druk, maar Riksja’s en motorbikes rijden flink door en soms rijdt er een grote bus die nergens naar kijkt. Lopen ze goed links? Letten ze wel op of er geen slang onder hun voeten doorkronkelt? Weten ze het woord voor yoghurt nog wel, dahi? Blijven ze onderweg niet spelen, terwijl ik hier de 20 minuten aftel die we afspraken om terug te zijn?

 

slalom bus en koeien

Wat mooi dat ze dit van me vragen en aandurven samen, gloeit er tegelijk door me heen.

 

Ze zijn de enige witte kinderen hier in Lonavala en continu wil iemand hen aanraken of een foto maken. We lachten van te voren toen we samen zo hard mogelijk gilden en ze voordeden hoe ze in handen zouden bijten, mocht iemand hen mee willen nemen. Dat voor de piepkleine kans dat het zich voordoet, maar natuurlijk vooral voor mijn eigen geruststelling. Want ja, ik geef hen toestemming in vertrouwen om te gaan én ik voel angst en bezorgdheid door me heen gaan.

Opvoeden met ruimte voor autonomie
Nadat de deur achter hen sloot, heb ik bewust even gevoeld wat voor grote stap dit was voor mij, niet voor hen, en al mijn emoties er omheen begroet met een lachje. Dan besluit ik te gaan schrijven (dit blog meteen maar) en hun de eigen energie te gunnen.

Een van de meest belangrijke strevens in ons ouderschap, is dat we de meiden ruimte geven, zodat ze vanuit intrinsieke motivatie kunnen zijn en handelen. Die autonomie geldt op veel meer vlakken natuurlijk, zelf op pad zijn is daar één van.

Vanaf hun geboorte heb ik sterk gevoeld dat een van onze taken is om hen zo ‘heel’ mogelijk te laten. Daarmee bedoel ik, dat ik waar mogelijk mijn emoties niet op hen wil projecteren. Ik kan je zeggen, dat is best een uitdaging soms, eerst de eigen emotie (bezorgdheid, frustratie, verdriet) als ouder hanteren en dán pas reageren op mijn kind. Maar ik geloof ten diepste dat dit hen de kans geeft zich vrijer te ontwikkelen.

Wetenschappelijke kijk op motivatie
En onderzoeken die ik later las, bevestigden mijn bij-de-geboorte-gevoel. Gedragscontrole (meestal ingegeven uit angst van de ouder) heeft een negatieve invoed op het gevoel van zekerheid van een kind. Daarnaast kun je intrinsieke motivatie later niet afdwingen, niet actief aanleren. Dat ontstaat. Een recent onderzoek onder kinderen van 8-12 jaar, toonde de link tussen autonomie en intrinsieke motivatie opnieuw aan. Er is ruimte nodig voor zelfbeschikking. En volgens de zelfdeterminatietheorie van Ryan en Deci, zijn daarnaast nog twee dingen nodig: compententie en sociale verbondenheid.

Zelfstandig onderweg in India

Door bijvoorbeeld zelfstandig een boodschap te doen (oef ja, dus ook nu we in India wonen) ervaren ze hun eigen competentie. De sociale verbondenheid zit hem in verbinding: een volwassene die betrokken is en zich bekommert om hun welzijn.

 

Empathie en verantwoordelijkheid
Veel eerder dan verwacht klinken hun voetstappen op de trap. Ik spring blij naar de deur, trek hem open ‘daar zijn mijn stoere meiden alweer!’. Ze lachen om mijn blijdschap. Rode konen, hijgend. Ik bewonder de yoghurt en high five ze. Betrokkenheid zullen ze niet betwijfelen!

Oudste zegt: we hebben heel snel gelopen mama. Ik wist gewoon dat jij met een gevoel in je buik zou zitten of het wel goed gaat. Ik kus haar en zeg dat ze gelijk heeft. ‘Bijzonder dat ik dat wist toch, mam?’ ‘Zeker! Fijn dat je rekening houdt met iemand anders.’ Even ben ik stil, want ik bemerk een onrust in mij als ze dit zegt, naast de bijzonderheid ervan. Dan besef ik dat ze vooral bezig was met mij, vandaar de alarmbel.

Handelen voor het gevoel van de ander
Als dat zich maar vaak genoeg herhaald, handelen voor het gevoel van de ander, kan dat leiden tot het later onbewust negeren van je eigen gevoel. Hoe blij ik ook ben dat ze snel terug zijn en ze de ongerustheid begrijpt, ik wil haar de andere kant ook meegeven. Dat ze competent wordt, om haar eigen gevoelens te scheiden van die van de ander (mij, nu).

‘Weet je, meisje, verwar dat meevoelen niet met wat je zelf voelt.’
‘Wat bedoel je?’
Hm, dat was niet erg helder voor haar, die samenvatting van mijn gedachten.

‘Je weet dat ik het spannend vindt en dat is mooi. Maar het is niet jouw emotie, je mag die spanning bij mij laten. Leef gerust mee, maar vergeet je eigen lijf niet. Als je langer weg bent, omdat het druk was bij het winkeltje, dan is dat zo. Je hoeft niet te rennen om mij gerust te stellen. Je hield je aan onze afspraak, vergat de tijd niet door te gaan spelen. Dus voel jij vooral ook hoe blij je bent met de vrijheid en dat je zin hebt die bak yoghurt leeg te eten. Ik zorg wel voor mijn angst.’ (Einde monoloog)

Ze lacht, komt me knuffelen me en lijkt opgelucht.
Dat laatste kan ook mijn projectie zijn 🙂

Monike vertrok in juli 2017 met man en hun twee meiden (8 en 5 jaar oud) voor 9 maanden naar India. Voor herstel van de ziekte die plots overviel, yoga in het land van oorsprong en om als gezien het avontuur aan te gaan. Na 7 jaar in de de reisbranche en 10 jaar sociaal-juridisch en beleidsmatig met vluchtelingen te hebben gewerkt, werd ze in India geintroduceerd als ‘housewife’ 😉 Naast behandelngen en hersteltijd geeft ze de kinderen deels homeschooling, naast de Indiase school waar ze heen gaan. Deze ervaringen naast de liefde voor oude wijsheden, rituelen en opvoeding deelt ze in haar blogs.

“We are like water”

januari 20, 2018 / Geen reacties

Rijke levenslessen in een land van tegenstelling, India

Gepubliceerd op MAMASCHRIJFT oktober 2, 2017:
https://www.mamaschrijft.nl/reizen/rijke-levenslessen-in-een-land-van-tegenstelling-india/

Monike is met haar hele gezin verhuisd naar India voor herstel van de ziekte die haar plots overviel, de yoga in het land van oorsprong en om als gezin het avontuur aan te gaan.

‘Ze zijn arm en ze spelen gewoon met wat er wel is’. ‘Met bijna niets’. Onze dochter van 8 kijkt aandachtig naar de kinderen hier in India die we elke dag tegenkomen en hier op blote voeten spelen. Ze let niet op mij, ze bevindt zich in haar eigen wereldje. De woorden die ze zegt, zijn ook niet zo zeer aan mij gericht. Ze brengt haar observaties gewoon de lucht in.

Ik voel een warme golf door me heen gaan. We namen onze kinderen twee maanden geleden mee naar India. Na de eerste week nieuwsgierige gulzigheid, kwam de ‘ik wil terug naar Nederland’-fase. Daarna ontstonden vriendschappen. Op dit moment zijn ze volop hier. Uiteraard missen ze hun vriendinnen en familie en het Nederlandse eten soms, maar ze genieten van de veelheid, de kleuren en alles wat ze leren en meemaken. Rijke levenslessen in een land van tegenstelling.

Hilltribe
Lief en ik dachten dat deze blote-voeten-kinderen en hun families misschien tot de laagste kaste van India behoorden. Dit (voor)oordeel ontstond door onze interpretatie van het uiterlijk, hun terughoudendheid in contact en de armzalig ogende hutjes op de heuvel, zonder water of elektriciteit. In onze geraaktheid was het label ‘zielig’ snel geplakt.

In een gesprek met een local, leerde ik dat het gaat om Hill-tribe-people, die al eeuwen in in de bergen leven in heel Azie. De hilltribes hebben een speciale status in India, vallen buiten het kaste-systeem en zijn inderdaad van oudsher terughoudend in contact. Ziekte komst vrijwel niet voor bij de stam in dit gebied, de Katkari. Zielig komt in de uitleg niet voor (edit: wel helaas bij sommige stammen alcoholmisbruik).

Buffels at Hill-tribe ‘houses’

Buffels, kinderen en geluk
Terug naar het moment. We belopen de dagelijkse weg van school naar huis, langs en door de heuvels. Omgeven door natuurschoon. Glanzendzwarte buffels lopen het water in. Breedgespierd zijn ze ook. We stoppen voor dit beeld. Ze doen een stel nijlpaarden na, vinden we. We lachen en ze kijken ons indringend aan van een afstand.
Aan de heuvelkant van het pad, tegenover het water, wonen de hilltribe mensen. Het zijn hun kinderen die we zien spelen met een touw of een stok met autoband.

Heuvelkinderen in India
De eerste weken dat we hier woonden, kregen we geen enkele reactie op ons ‘namaskar’ of onze glimlach. Op een dag zaten we op het randje bij het water ‘van de buffels’, wat dus vlakbij hun selfmade hutjes op de heuvel is. Drie schattige schoffies lopen ons voorbij en een van hen glimlacht naar ons. Een eerste voeling.

Onze beide kinderen accepteren hoe het is. Ze blijven in de weken erna open en nieuwsgierig en er worden steeds meer glimlachjes uitgewisseld in het voorbijgaan. Vandaag komen de heuvelstam-kinderen naar beneden lopen als ze ons zien zitten. De twee blondjes in schooluniform zitten tegenover vier mooie meisjes in de leeftijd van 2 tot 10 in hun besmeurde, maar mooie jurken. Ik kijk vanaf de zijkant. Ze zitten gewoon tegenover elkaar, lachen en zwaaien af en toe. Oudste vraagt in het Engels en Hindi hoe het gaat. Onbegrip. Er is geen gezamenlijke gesproken taal. Zo zitten ze, de zes meisjes, samen. Minutenlang is er stille verbinding.

Als de buffels het water verlaten, duiken de hill-kinderen er met kleding en al in. Langzaam lopen wij door. Als we het smalle paadje van de heuvel oplopen, zwaaien en roepen ze nog lang, totdat we uit het zicht zijn. Dit is de eerste keer dat zij het initiatief namen.

Katkara meisje

Culturen en gebruiken
Wat een kansen. Onze kinderen leren als een speer door de dagelijkse praktijk. Over de wereld, culturen en gebruiken. Als ouders daar theorie bij geven (wat deze mama geweldig vindt, dat stukje homeschooling is me op het lijf geschreven) maakt het compleet. Dus leren we samen over en tegelijk met de Katkari, hun lage levensstandaard en hun kracht. En zo raken we meteen van wat onnodige overtuigingen af.

‘Als ik hen zie spelen’, brengt dochter me luchtig op de hoogte, ‘krijg ik vanzelf een glimlach. Ik voel me blij als ik naar hen kijk.’

Monike Walraven
Monike vertrok in juli 2017 met man en hun twee meiden (8 en 5 jaar oud) voor 9 maanden naar India. Voor herstel van de ziekte die plots overviel, yoga in het land van oorsprong en om als gezien het avontuur aan te gaan. Na 7 jaar in de de reisbranche en 10 jaar sociaal-juridisch en beleidsmatig met vluchtelingen te hebben gewerkt, werd ze in India geintroduceerd als ‘housewife’:) Naast behandelngen en hersteltijd geeft ze de kinderen deels homeschooling. Deze ervaringen naast de liefde voor oude wijsheden, rituelen en opvoeding deelt ze in haar blogs.
Meer inspiratie?
Facebook: /eigenwijsinevenwicht
voor persoonlijke ontwikkeing en opvoeding
Facebook: /groups/693464470838788/
We are like water, voor het India avontuur, yoga en ayurveda.

januari 20, 2018 / Geen reacties

About a special place at Kaivalyadham

It is full of strong calming energy. Tims eyes suddenly filled with tears five months ago, when we first set foot here. My mind became peaceful and the soul wide open.

Every time we are present in the fire-ritual (homa) that is done here, Jana’s serenity is shining and with closed eyes, is she reciting sanskrit mantra by heart. And our energetic girl Isha sits calm and silent near the fire for 10 minutes and then falls asleep in my arms for the rest of the ceremony. Literally every time. Every one knowing her sees her jumping and running and expressing her emotions. Such a strong energy and safety in this room, that naturally she feels relaxed.

Both girls regularly ask to come here again.

It is a place in the back of the Kaivalyadham-campus where the spiritual leader of Kaivalyadham lives, Swami ji.

In 1924 swami Kuvalayananda founded kaivalyadham. He was an educator and a pioneering researcher as he started scientific research on yoga in 1920, and published the first scientific journal specifically devoted to studying yoga.

Today swami Maheshanandaji is conducting the ancient Himalayan ritual, Agnihotra (fire ceremony and Vedic chanting)

Some facts on Swami

The word swami means master. Master the habit patterns and ego to let the eternal Self within come shining through. A swami is a monk. In the Indian Law becoming a swami, is regarded as civil death.

A swami has taken vows of renunciation. “I am a threat to none, a danger to none; may no living being henceforth fear me.” All materiality has been given up and the past has been ‘burnt away’. A renunciate claims an intimate relationship with all, attached to none. “Attached to none” means that he desires nothing from anyone, needs no emotional support from anyone but gives encouragement to all.

Being present is healing

Swamiji is present. He encourages our family by seeing us. Hardly any words are needed. We feel welcome and loved and pure, being in an healing environment.

The ritual that Swami Maheshananda learned from his guru, and shares with whoever wants to be there, is supporting that energy. The strength within us all.

Agnihotra, HOMA ritual

Agnihotra, is a healing fire from the ancient science of Ayurveda. It is a process of purifying the atmosphere through the specially prepared fire.

The tradition says we can make changes in the atmosphere with Sanskrit mantras and fire prepared with specific organic substances, timed to the sunrise/sunset biorhythm. The fire burns in small copper pyramid. Rice, dried cowdung and ghee are burned and these qualities with the  rhythms and mantras and energy from the fire, produces the full effect of this healing fire. The medicinal advantages are said to be: Agnihotra renews the brain cells, revitalizes the skin and purifies the blood. It is the holistic approach to life. Thousands of people in different parts of the world have experienced wonderful healings of all types of ailments by using Agnihotra ritual and the ash. A German pharmacist, even makes ash medicines.

 

For us, we are happy that this ritual is done every day in Kaivalyadham and blessed that we can be part of it regularly. Share some vibrations and love and of course we welcome any support to recovering and health.

 

« Oudere berichten

Volg mij op Facebook

Eerst verder inspiratie opdoen?

Neus rond in vele de blogartikelen.
Of  lees direct over de waarom samen training geven in belichaming/Embodiment zo fijn is, kern van hoogsensitiviteit, een praktijkvoorbeeld van een diepverwerkend brein, laat je inspireren door een persoonlijk verhaal vanuit de polyvagaal theorie, dood van een huisdier dat leert over rouw, inzicht krijgen via een opstelling of ons jaar als gezin in India (je eigenwijze pad lopen kán).