Herstel, gezond en well – part 1: Hoe voelt ontspannen?

 29 juli 2017

“You need to relax and be happy” is het advies van de arts bij mijn eerste bezoek aan hem op de campus. Ik glimlach en vind zelf dat ik dat niet slecht deed, ondanks de ziekte die anderhalf jaar geleden op mijn pad kwam.  Ik voelde me vaak dankbaar en gelukkig. Met de innerlijke groeiprocessen, de moestuintjes van ah die ons lekkere groenten opleverde, de lieve mensen om ons heen en Jana, Isha en Tim natuurlijk.

Gemist en geleegd

Ja, ik miste mijn zingevende werk en was ik daar in mijn hoofd af en toe (teveel) mee bezig. Daarnaast moest ik door flinke interne obstakels heen om hulp echt aan te kunnen nemen en geen lijstjes aan te leggen wat ik voor iedereen terug kon doen: die de kinderen van school thuis bracht, me vervoer aanbood, of voor ons kookte. Het was een weg om het gevoel dat anderen misschien wel dachten dat ik me aanstelde, of een profiteur was, er te laten zijn, zonder er steeds naar te handelen (anderen zeiden juist dat het nu tijd was om eens t ontvangen ipv te geven, so it was all in my head).

En ik miste het om een ‘gewone’ dag te hebben: lekker op pad met het gezin, te wandelen of fietsen, mensen te ontmoeten en dan ’s avonds na het eten nog iets gezelligs te doen. Of te reizen, op de manier die wij omarmen: ontdekken, go with the flow en trekken.

Het was tegengesteld nu: veel plannen, vooral om de lege ruimte te bewaken. De stilte-tijd. Liggen. Mijn lichaam reageerde heftig als dat er te weinig was: braken, enorme pijn, extra duizelingen, uitputting, waziger zien en verergerde tinnitus. Of gescheurde knieband, gescheurde meniscus, hielspoor en achillespees-ontsteking. Met bijhorende vele artsen. Het was rusten omdat het niet anders kon.  Ware ontspanning was er eigenlijk niet bij.

Hormonaal herstel

Dus ja, wat de arts zei, is wat mijn lichaam zegt: er is inhaalwerk te doen, na vele jaren zonder voldoende hersteltijd, want alles was leuk en belangrijk. Ik heb nog een ontdekkingsreis te gaan, hoe ‘relaxed’ nou echt voelt. Zó dat mijn lijf gaat herstellen. Een arts in Nederland had het al genoemd, ‘dat even een uurtje of twee voor mezelf inplannen niet werkt, dat het hele ‘inplannen’ niet de ontspanning brengt die nodig is om mijn herstelhormonen te laten werken. Het volledige niets-hoeven, geen break in de to-do lijst, maar van binnen in volkomen rust aankomen. Dan pas is mijn lijf -in de huidige toestand- in staat om de juiste stoffen en juiste hoeveelheid aan te maken.

Stort ter aarde

Ik denk terug aan mijn eerste savasana, de dodemanshouding, tijdens de eerste yogales enkele jaren terug. Na flinke inspanning, plat op de grond in savasana, de houding van volledig loslaten. Mijn lichaam liet me tijdens die eerste les weten: ja! Dit is wat ik gemist hebt! En in alle yoga lessen die gevolgd zijn later, is dat een van de belangrijkste leerpunten geweest, ‘collapse tot the floor, totally relax’ bleef de yogateacher herhalen. Het lukt me langzaam aan. Het gaat als een stroom door mijn hele lichaam als het er is. So, collapse to recover.

Doe de helft

Maar nu dus, hier in India, een volgende fase. Het eerste wat de arts zei was, na niet meer dan 5 minuten met me gesproken te hebben en 3 minuten elke pols te hebben gevoeld: “leer je verantwoordelijkheidsgevoel los te laten”. Dus, mochten mensen om me heen merken dat ik afspraken of papieren vergeet, minder oplettend of attent ben: doktersadvies 🙂

Zonder gekheid, dat is wel precies wat deze ziekte onder meer veroorzaakte: ik stond afgelopen jaar geregeld bij verkeerde ziekenhuizen, zonder de juiste papieren bij de gemeente, vergat vaker afspraken of speciale momenten. Dus ook mijn lijf vertelde me dat het wel een tandje minder mocht. De bedrijfsarts was juist verrast hoeveel papieren ik al voor haar meegenomen had. Daaruit bleek volgens mijn geliefde opnieuw dat als ik de helft doe van wat ik normaal deed, het nog steeds ruimschoots is.

Hier in India kan ik die vaardigheid vast naar de next level tillen door wat meer te leven met de Indian Standard Time (hierover in een volgend blog).

Niet-weten: middel, doel of state of mind?

Het ruime jaar van uitzoeken, willen weten en samen met artsen plannen maken heeft wel wat opgeleverd, maar de ziekte liet me nog niet los. Ik was al een tijd vertrouwd met het niet-weten, kon het gebruiken om vragen te stellen, er gefrustreerd om zijn, of het juist laten. Maar ik was er continu bewust van. Tijdens mijn opleiding tot opsteller leerde ik vanuit het lege midden te werken. Het niet-weten actief doorstaan, om intuïtieve impulsen beter op te merken. Daar heb ik helende bewegingen gemaakt rondom ziekte en oude patronen, ook daarover later meer, die ik nu in praktijk kan toepassen. Hier in India, land van uitersten, komen mijn polariteiten vast samen. En tijdens de yogalessen die deel zijn van mijn herstelprogramma, is Savasana een vast onderdeel. Laat die herstelhormonen maar komen!

Bij de arts hier vergat ik de eerste keer – geheel tegen mijn gewoonte in – te vragen waar de ayurvedische medicatie die ik innam voor diende en hij legde niets uit. Ik ontdekte het pas, toen Tim er naar vroeg. Best relaxed, niet (altijd) te realiseren dat ik iets niet-weet 🙂