Na de dood van mijn geliefde 18 jaar terug, rouwde ik rauw. En kreeg ik een boek over hooggevoeligheid dat me nogal raakte, net als het boek ‘het drama van het begaafde kind’. Door de maatschappelijke ontwikkelingen rondom dat thema de jaren erna, en de invalshoek van ellende wat in die hoek vaak besproken werd, bleef ik er liever van weg, en wilde mezelf zeker niet zien als hoogsensitief, hoogbegaafd of iets wat daarop leek.

Toen ik moeder werd 11 jaar geleden, observeerde ik ons kind aandachtig. En zij observeerde mij, vanaf dag 1 op een manier die de kraamverzorgster nogal opviel. En dat bleef. Haar snelheid en openheid in ontwikkeling (lopen, klimmen, praten, schrijven) bestond naast haar vertraging in sociaal wenselijk reageren en de manier waarop ze tijd nam voor een veelheid aan onderwerpen. Haar genuanceerdheid, empathie en nieuwsgierige interesse in grote leventhema’s zoals oorlog en dood vanaf haar tweede levensjaar vielen op. Ik deed een opleiding ontwikkelingspsychologie en bestudeerde allerlei opvoedingsvisies.

Hoogsensitiviteit kwam weer in beeld. Ondanks mijn allergie voor de term. Om dit wonderschone mensje te laten zijn wie ze is, paste het niet om die sensitiviteit maar onder te schoffelen. Het was namelijk een prachtige eigenschap. Na de geboorte van een tweede wondelijk sensitief meisje met enorme energie, was het onvermijdelijk om ook mijn eigen sensitiviteit aan te kijken.

Op neurodiversiteitstocht

Door een artikel van Elke van Hoof en daarna de bijzondere verdieping van Xandra van Hooff, destijds van Gave Mensen, heb ik hoogsensitiviteit volledig (cognitief, wetenschappelijk en doorleefd) bekeken en omarmd, via de opleiding ‘Psychologie van Hoogsensitiviteit’, met ook de link naar hoogbegaafdheid.

Intussen had ik ook opleidingen afgerond tot NLP practitioner, kindercoach en tot systemisch jeugd -en gezinscoach, yogadocent en in Embodiment.

Daarin zocht ik hoogsensitiviteit, begaafdheid, trauma, overprikkeling, emotionele intensiteit, stress tot in de donkere holletjes van mijzelf, de samenleving en de theorie op. Het was verrijkend, verdiepend en tegelijk ook in hokjes.

De menselijke werking

Daarom besloot ik het relatief los te laten Want uiteindelijk ben ik gewoon een mooi mens. En wil ik een ander mooi mens, jou, leren kennen als mens. En je inspireren om je eigen menselijke werking te leren kennen en de inhoud minder serieus te nemen. Waardoor je meer vrijuit kan leven.

Dus zoek je een reisbegeleider die de neurodiverse tocht zelf belichaamd heeft, ruime kennis heeft van de theorie én daaraan voorbij ook steeds het leven via het lijf ontmoet en jou daarin wil uitdagen? Pick me 😉

Ps.

Enkele jaren fastforward, blijkt dat in het schoolsysteem (Po en Vo) je veel zonder officiële labels kan bereiken, door in relatie te blijven. Met je kind. Met je lijf. Met docenten en schoolleiding. Door je kind voor te leven en te steunen de relatie met het lichaam te exploreren en die met de eigen keuzes, leraren en verlangens. En soms is er per se een papiertje nodig, wat onze kinderen niet definieert, maar slechts een deel van het systeem opent.